- Είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι της υπαίθρου, που ασχολούνται με τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τις καλλιέργειες, την υλοτομία και που γνωρίζουν τα βουνά, τις ρεματιές, τα περάσματα, τα βοσκοτόπια, τα βότανα, τα αγριολούλουδα και τα σημάδια του καιρού, καλύτερα και από την παλάμη τους.
- Είναι εκείνοι οι χωριάτες, που έμαθαν στα χωριατόπουλα παιδιά τους να οδηγούν το τρακτέρ από μωρά, να βόσκουν και να αρμέγουν τα πρόβατα από τα επτά τους, να σπέρνουν τη γη από τα δέκα τους.
- Είναι εκείνοι, που ονομάζουν τα δέκα σκυλιά που φυλάνε το κοπάδι τους, “τσομπανόσκυλα” και όχι “ποιμενικά” και τους δίνουν το όνομα “Μπέλλος”, “Λιάκος” και “Κανούτος” και όχι ”Τζάκ” και “Λούσιφερ”.
- Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θα προτείνουν ένα γιατροσόφι για το τσίμπημα της μέλισσας, του σκορπιού, του φιδιού, του πόνου της μέσης, του κολικού και θα σε ενθαρρύνουν κιόλας με την ντοπιολαλιά τους: “Ιμένα να δεις πόσες φορές μι τσίμπησαν. Μέχρι να πας στου νοσοκομείου, θα πιράσει, άκ’ μι που σι λέω”.
- Είναι όλοι εκείνοι οι χωρικοί, που το καλοκαίρι που θα τους επισκεφτούν οι άνθρωποι της πόλης για παραθέρηση, θα προσφέρουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα, δυο ντομάτες από τον κήπο, λίγα αυγά από το κοτέτσι, λίγο γάλα από τις κατσίκες τους και θα επιμείνουν: “Να, πάρε για τα πιδιά σ’, είναι αγνά, φρέσκα, σημερνά”.
- Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, που θα σκοτωθούν να σε κεράσουν στο καφενείο, που έτσι και είσαι γυναίκα και πας να πιάσεις το πορτοφόλι να πληρώσεις, θα σου χτυπήσουν το χέρι!
- Που ακόμη κι αν δεν έχουν “δεκάρα τσακιστή” στην τσέπη, θα δανειστούν από τον κολλητό, αλλά δεν θα το μάθει κανείς στο χωριό, κι όταν θα επιστραφεί το χρέος, θα βάλει και κάτι παραπάνω στο χέρι του φίλου: ” Άντε, για να πιεις ένα τσίπουρο!”.
- Είναι αυτοί οι “χωριάτες” που δεν θα σου πουν όμορφα λόγια που φτιάχνουν τον εγκέφαλο, γιατί ντρέπονται ή γιατί φοβούνται για το συντακτικό τους, ίσως και να νομίζουν ότι μπορεί να δείχνουν λίγο άξεστοι, αδέξιοι, χοντροκομμένοι, αλλά στο τέλος θα κάνουν… θα κάνουν… θα κάνουν πράξεις !..
Θα σε πείσουν, σχεδόν ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣΤΙΚΑ !..
- Είναι εκείνοι οι λίγοι, εναπομείναντες νέοι άνθρωποι, που επιμένουν να παλεύουν και να αξιοποιούν τη γη, με τα ΧΑΡΑΓΜΕΝΑ χέρια τους που σε γρατζουνάν όταν σε αγγίζουν, είναι εκείνοι που λένε τα αθλητικά παπούτσια τους, “σπορτέξ”, που προσφωνούν τη μάνα τους “μάνα” και όχι “μητέρα” ή “μαμά”, που χαίρονται με το μακό μπλουζάκι που θα τους κάνει δώρο η αδερφή τους από το παζάρι της πόλης…
- Είναι οι ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΧΩΡΙΑΤΕΣ, που άκουσα να περιγράφουν ότι με ένα τρακτέρ, μια τουρμπίνα, μια υδροφόρα και λίγο όργωμα, θα είχαν γλυτώσει κάμποσες εκατοντάδες στρέμματα γης από την πύρινη λαίλαπα.
- Είναι οι ΟΜΟΡΦΟΙ ΥΠΟΤΙΜΗΜΕΝΟΙ ΕΠΑΡΧΙΩΤΕΣ, που αψήφησαν τον φόβο και την εντολή για εκκένωση του τόπου τους και έπεσαν με τα μούτρα στην κόλαση με ό,τι εργαλεία διέθεταν, μα κυρίως με την ψυχή τους! Έδωσαν μια μάχη που φαινόταν άνιση, μα “ο άνθρωπος είναι θεριό” όπως λένε, και ο άνθρωπος της φύσης το ξέρει καλά αυτό.
Ήρθε η κατάλληλη στιγμή, αν όχι να ντραπούμε, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να αναθεωρήσουμε εκείνες τις φορές που ο χαρακτηρισμός “χωριάτης”, “μπαναλαρία”, “κιτσάτος”, “βλάχος” (αυτό σηκώνει κουβέντα), νομίσαμε ότι θα προσέβαλλε, μείωνε και ντρόπιαζε αυτούς τους ανθρώπους.
ΤΙΜΗ ΜΕΓΑΛΗ είναι, ας το μάθουμε τώρα.
Είμαι με τους χωριάτες, ήμουν πάντα.
Είμαι από χωριό..τιμή μου και καμάρι μου !!..
