Συχνά, υπάρχει ένα ηττοπαθές κλίμα. Αλλά, στους χριστιανούς δεν αρμόζει νομίζω το κλίμα της ηττοπάθειας. Διότι ενεργούν για την δόξα Του Θεού, χωρίς καθόλου να νοιάζονται για το αποτέλεσμα της ενέργειάς τους.
Μήπως ο Δαυίδ όταν αποφάσισε να πολεμήσει με τον Γολιάθ ο οποίος ταπείνωνε μέρες και μέρες τον λαό του Θεού, ήταν σίγουρος ότι θα τον νικήσει;
Ή ο Νέστορας όταν αποφάσισε να ζητήσει την ευχή του Αγίου Δημητρίου ήταν σίγουρος ότι τον γίγαντα Λυαίο θα τον ταπεινώσει;
Ή όταν ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας πήγε στον Πιλάτο να ζητήσει το Σώμα του Ιησού, ήταν σίγουρος ότι θα του το δώσει;
Ή οι Μυροφόρες καθώς πήγαιναν με τα μύρα στον Τάφο, ήξεραν ότι η πέτρα θα είχε αποκυλιστεί;
Ή οι ήρωες γνώριζαν την έκβαση του αγώνα;
Όλοι για θυσία πήγαιναν…
Ή όταν οι χριστιανοί γονείς μιλούν σήμερα στα παιδιά τους για την ομορφιά και την αξία της αγνότητας είναι σίγουροι ότι αυτά θα συμφωνήσουν και δεν θα τους περάσουν για «γραφικούς»;
Η αίσθηση του χρέους και η αγάπη είναι αυτές που κατευθύνουν.
Το «και τι θα γίνει; Έτσι κι αλλιώς όλα είναι αποφασισμένα, και δεν θα αλλάξει τίποτα», μπορεί να συνάδει με την χριστιανική μας ταυτότητα;
Κι αν γίνουν, η αντίδρασή μας θα έχει όμως καταγραφεί στο βιβλίο των πεπραγμένων μας ενώπιον Του Θεού. Να είναι άραγε αυτό λίγο;
Ας συμμετάσχουμε αδέλφια στις συγκεντρώσεις που διοργανώνονται.
Κάθε συμμετοχή μας είναι καλή.
Οι αναλαμβάνοντες όμως την διεξαγωγή της ειρηνικής ανοιχτής εκδήλωσης στην πλατεία Συντάγματος, μας δίνουν μια μεγαλύτερη ευκαιρία να αντιδράσουμε ανοιχτά, απέναντι στις πάσης φύσεως αρχές και εξουσίες του κοσμοκράτορος του σκότους του αιώνος τούτου.
Εκτίθενται κοσμικά, αλλά βασίζονται σε σένα και σε μένα.
Στην φλόγα ή στην σπίθα έστω, και της δικής μας καρδιάς για τη δόξα Του Θεού και Του θελήματός Του, που στην ουσία είναι ένα πράγμα.
Όταν ακούμε τους λόγους των Γερόντων και των Πατέρων της Εκκλησίας μας, νιώθουμε μια σιγουριά πνευματική! Και μια δροσιά! Και μια ώθηση!
Η χάρις και η χαρά αγκαλιάζουν το είναι μας!
Όταν ζητήθηκε λόγος σωτηρίας από τον άγιο Γέροντα Παμβώ, εκείνος είπε:
«Εάν έχεις καρδίαν, δύνασαι σωθήναι».
Η καρδιά έχει αγάπη, καλοσύνη, αλλά και παλληκαριά!
Αυτό το τρίτο, δίνει ώθηση στα πρώτα.
Αλλά και τα δύο πρώτα καλλιεργούν το τρίτο.
Όλα χρειάζονται!
Αλυσίδα είναι!
Έβλεπα παρελάσεις «υπερηφανείας» να πλαισιώνονται από υπουργούς, βουλευτές, και πολλούς της κοινωνικής επιφανείας ανθρώπους.
Αναρωτιόμουν…..
Πώς δεν ντρέπονται, πώς δεν διστάζουν;
Κι εμείς;
Δεν μπορούμε να ενώσουμε τα χέρια μας για το αυτονόητο;
Ναι, δημόσια. Μέσα σε μια πλατεία.
Όταν μας ζητούν με τόση άνεση και τόση αυθάδεια να καταργήσουμε και το ήθος και την λογική μας;
Εάν δεν έχουμε ουσιαστικό λόγο να μας εμποδίζει από την συμμετοχή, δεν θα ήταν κρίμα να χάσουμε την ευκαιρία να δείξουμε ότι δεν μας εμποδίζει καμία δύναμη να πιστεύουμε, να διακηρύσσουμε και να ελπίζουμε στην αγάπη και την Πρόνοια Του Θεού;
*Βασιλειάδου Δέσποινα, Πρεσβυτέρα
