«Ήσαν δε τινες Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. Ούτοι ουν προσήλθον Φιλίππω τω από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, και ηρώτων αυτόν λέγοντες∙ κύριε, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν. έρχεται Φίλιππος και λέγει τω Ανδρέα, και πάλιν Ανδρέας και Φίλιππος λέγουσι τω Ιησού∙ ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων∙ ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου.» (Ιωάν. ιβ΄ 20-23)
Προκειμένου να αντιληφθούμε και να εγκολπωθούμε τα όσα απαράμιλλης σπουδαιότητας αποκαλύπτονται, μέσω των προαναφερόμενων χωρίων της Καινής Διαθήκης για εμάς τους Έλληνες, θα επικαλεστούμε ερμηνευτικές πληροφορίες από την πνευματική παρακαταθήκη την οποία κληρονομήσαμε από την Παράδοσή μας και κυρίως από τον φωτισμένο και μακαριστό γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό.
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, κυρίως μέσω της φιλοσοφικής διαλεκτικής αναζήτησης, αλλά και της θρησκευτικής πράξης, οδηγήθηκαν από πολύ νωρίς στο συμπέρασμα περί της αθανασίας και αειζωίας του ανθρώπου. Στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν την πηγή της αθανασίας σκάρφισαν είδωλα, θεούς, θυσίες κ.α. από τα οποία, όμως, δεν λάμβαναν ουσιαστική πλήρωση ούτε πειστική απάντηση η οποία να ικανοποιεί την ενδόμυχη, αλλά ανεπιβεβαίωτη πεποίθησή τους.
Γνώριζαν πως τα σύμπαντα είναι αιτιατά. Έψαχναν, λοιπόν, να βρούνε τον πρωταίτιο προκειμένου ο ίδιος να τους αποκαλύψει τον τρόπο κατάργησης του θανάτου, έτσι ώστε να κατορθώσουν την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους.
Έμαθαν, λοιπόν, ότι στα μέρη της Παλαιστίνης παρουσιάστηκε ένα πρόσωπο υπερφυσικό το οποίο διέταζε τα συστήματα, τα στοιχεία της φύσης με τρόπο, μάλιστα, εξουσιαστικό. Αμέσως σκέφτηκαν και είπαν μήπως είναι Αυτός ο αίτιος των πάντων ο οποίος προσωποποιήθηκε, σπεύδοντας στην εν λόγω περιοχή, προς αναζήτηση Του.
Τόσο η αναζήτηση όσο και η συνάντηση μαζί Του δεν ήταν εύκολη. Παρ’ όλες τις δυσκολίες αυτοί επέμειναν και απευθυνόμενοι στους Μαθητές του Κυρίου μας, τους είπαν, “Κύριοι σας παρακαλούμε είμαστε Έλληνες και ήρθαμε εδώ, γιατί θέλουμε τον Ιησού τον ίδιο, δεν φεύγουμε, πάρτε μας να τον δούμε”. Έτσι αναγκάστηκαν οι Μαθητές να πάνε να πούνε στον Κύριό μας, “Κύριέ μου, ήρθαν οι Έλληνες και σε ζητούν”. Τότε ο Κύριός μας είπε, “αρθήσεται αφ’ ημών η βασιλεία και δοθήσεται έθνη ποιούντες τους καρπούς αυτής” (Ματθ. κα΄ 43). Αυτό ήτανε για μας.
‘‘Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου” (Ιωάν. ιβ΄ 23). Από τότε προέβλεψε για τη δική μας Φυλή, ότι εμείς θα αναλάβουμε το πλήρωμα της θείας επαγγελίας, για την επανόρθωση του ανθρώπου από την παγκόσμια διαστροφή στην όντως, εν Χριστώ ζωή. Αυτής, λοιπόν, της ευλογίας είμαστε συνεχιστές. Τούτο πρέπει να μην το ξεχάσουμε ποτέ, διότι αυτό δεν το ακούσαμε από κάποιον προφήτη ή από άλλους αγίους. Αυτοπροσώπως, Αυτός δι’ ου τα πάντα εγένετο, ο οποίος ενανθρωπίστηκε για την σωτηρία μας, ο ίδιος μας χειροτόνησε ως το δικό Του πλέον έθνος, ως τη δική Του κληρονομιά.
Αυτής, λοιπόν, της ουράνιας κληρονομιάς είμαστε συνεχιστές. Αυτών των προγόνων μας, των εκατομμυρίων μαρτύρων και ομολογητών, των οσίων οι οποίοι δια την υπακοή και την υποταγή στο θείο θέλημα πέτυχαν το πλήρωμα του αγιασμού, αυτών τους οποίους κάναμε εικόνες και ασπαζόμαστε τη μορφή τους και τους επικαλούμαστε είμαστε απόγονοι.
“Όπου γαρ εστίν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών» (Ματθ. στ΄ 21). Όταν με κάθε προληπτικότητα, με παθητικά και ενεργητικά μέτρα προσπαθούμε να διαφυλάξουμε και εξασφαλίσουμε, από τους άρπαγες και τους καιροσκόπους, τη βιωσιμότητα και ακεραιότητα της υλικής μας περιουσίας, κάτι δηλαδή το πεπερασμένο, το αυτό δεν προτάσει το πραγματικό μας συμφέρον και το ιστορικό μας καθήκον να πράξουμε και για την πνευματική μας κληρονομιά, η οποία άλλωστε, είναι η μόνη η οποία εμπεριέχει τη σωτηρία μας οδηγώντας μας, ουσιαστικά, στην αθανασία;
Όλα αυτά, αγαπητοί μου, δεν αφορούν σε διαδόσεις τρίτων ούτε σε διαβλητές σκοπιμότητες, αλλά σε ιστορικά συμβάντα τα οποία ουδείς σώφρων νους νοείται να αμφισβητήσει. Δεν είμαστε φυλετιστές, αλλά φιλαληθείς. Είμαστε χρισμένοι κληρονόμοι της θείας ευαρέσκειας όπως αυτή εκφράστηκε από τον ίδιο τον Θεό Λόγο, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον Κύριο και Θεό και κατά χάριν Αδερφό μας Ιησού Χριστό.
Δεν προδίδουμε την εμπιστοσύνη Του, δεν ξεπουλάμε τις θυσίες των προκατόχων μας. Ας μην φανούμε αγνώμονες, ούτε κατώτεροι των περιστάσεων. Η ιστορία μας βρίθει παραδειγμάτων από τα οποία διδασκόμαστε, με τρόπο στεντόρειο και πρακτικό, ότι δεν αποτελεί ίδιον της Φυλής μας η προδοσία.
Έτσι και τώρα, στην εποχή της καταπάτησης των αξιών, ενεργοποιώντας πλήρως, προσφιλώς και εμπράκτως την ομολογιακή και φιλότιμη ιδιοσυγκρασία μας, τόσο με την περιεκτική μας μετάνοια όσο και με την δυναμική μας συσπείρωση γύρω από κοινωνικοπολιτικές δράσεις οι οποίες, συν Θεώ, μέλλει να αναδυθούν εδραιωμένες στα ζωοποιά και ανακαινιστικά ελληνορθόδοξα ιδανικά μας, δε θα προδώσουμε την πνευματική δόξα της ρίζας μας ούτε το καύχημα της Φυλής μας.
*Ποιητής –Συγγραφέας
