…Αυτό το αίμα το ελληνικό είναι που φωνάζει στους φορείς του και τους ωθεί στην αναψιλάφηση, αναζήτηση και ανακάλυψη της αληθινής τους ταυτότητας…
Κατοικεί στην Πέργαμο, στην Προύσα, στη Νικομήδεια, στη Φιλαδέλφεια, στο Αϊβαλί, στην Αμάσεια, στη Σινώπη, στην Ταρσό, στην Αττάλεια. Είναι Τούρκος και μουσουλμάνος, όχι κρυπτοχριστιανός. Όμως, δεν αναπαύεται σε αυτό, δεν νιώθει ολόψυχα Τούρκος και μουσουλμάνος. Μια βαθιά φωνή που βγαίνει μέσα από τα μύχια της ψυχής και του υποσυνείδητου, τον αναστατώνει και του μαρτυρά ανομολόγητα πως αποτελεί πρόσωπο υπεραιώνια υπέροχο και προαιώνια διαφορετικό από τουρκομουσουλμάνο.
Τα τζαμιά και τα ισλαμικά τεμένη δεν τον γαληνεύουν, μάλλον τον αγριεύουν. Το Ισλάμ δεν τον ενθουσιάζει. Αντίθετα, αισθάνεται οικεία περνώντας από κάτι ερείπια παμπάλαιων εκκλησιών και μισογκρεμισμένες κολόνες αρχαιοελληνικού οικισμού της περιοχής του. Κι εκείνη η παράξενη φωνή να εξακολουθεί σαν γλυκιά αύρα να του ψιθυρίζει συνέχεια πως η Τουρκομουσουλμανική ιδιότητά του είναι ψεύτικη, επίπλαστη, επιδερμική, επιφανειακή, επιβληθείσα βίαια και άγρια…
Πρόκειται για έναν από τους εκατομμύρια Τούρκους ελληνικής καταγωγής που οι Ρωμηοί πρόγονοί τους εξισλαμίσθηκαν με απάνθρωπες και βάναυσες μεθόδους από τους Οθωμανούς κατακτητές. Άλλοι είναι Τουρκοκρητικοί, άλλοι Τουρκοκύπριοι, άλλοι Τουρκομωραΐτες (με μακρινές ρίζες από τη Μεσσηνία και την Ηλεία), άλλοι από τη Μακεδονία (Βαλαάδες) και άλλοι γηγενείς Μικρασιάτες. Μερικοί από αυτούς, ιδίως Πόντιοι και Τουρκοκρητικοί, διατηρούν ακόμη την ελληνική διάλεκτο του τόπου τους ως μητρική τους γλώσσα. Σε όλους, όμως, ελληνόφωνους και μη, κοινό χαρακτηριστικό συνιστά το ότι οι πρόγονοί τους ήταν Ρωμηοί που εξισλαμίσθηκαν σε κάποιον από τους πέντε έως εννέα αιώνες κατά τους οποίους διήρκεσε η Τουρκοκρατία στα σκλαβωμένα μέρη της Ρωμανίας. Ελάχιστοι εξισλαμίσθηκαν με τη θέλησή τους. Η συντιπτική πλειοψηφία τους εξισλαμίσθηκε αθέλητα, καταναγκαστικά. Ορισμένοι για να μην τους αποκεφαλίσει ο τοπικός πασάς, επειδή δεν είχαν χρήματα για να πληρώσουν τον κεφαλικό φόρο (χαράτσι). Κάποιοι για να μην τους αρπάξουν οι Τούρκοι τα παιδιά τους στο παιδομάζωμα ενώ πολλοί άλλοι ασπάστηκαν ψυχρά τη θρησκεία των Αγαρηνών μόνο και μόνο επειδή δεν άντεχαν άλλο την ταπείνωση του Τούρκου δυνάστη ο οποίος μπορούσε αυθαίρετα να τους δολοφονεί, να τους καταπατά την περιουσία, να συμπεριφέρεται ιερόσυλα απέναντι στην ορθόδοξη πίστη τους και να τους ατιμάζει τη γυναίκα, τις κόρες ή τις αδερφές όποτε είχε κέφια.
Παρόλες τις εκατονταετίες εξισλαμισμένου βίου που μεσολάβησαν, στην καρδιά των τουρκεμένων Ρωμηών υπέβοσκε και παρέμενε χαραγμένη μια ανεξήγητη αποστροφή προς τον τουρκισμό και το Ισλάμ, με ταυτόχρονη συνειδητοποίηση της υποσυνείδητης ετερότητάς τους, ανεξίτηλο κατάλοιπο του ένδοξου βυζαντινορωμαίικου μεγαλείου των Ελλήνων προπατόρων, που μέσω του αίματος, περνούσε κληρονομικά μέσα από τους βίαια εξισλαμισμένους παππούδες φτάνοντας ίδια ελληνικό και απαράλλαχτα ρωμαίικο στις φλέβες των χρόνια τουρκεμένων εγγονιών, σημαντικού τμήματος του σημερινού τούρκικου πληθυσμού.
Αυτό το αίμα το ελληνικό είναι που φωνάζει στους φορείς του και τους ωθεί στην αναψιλάφηση, αναζήτηση και ανακάλυψη της αληθινής τους ταυτότητας. Αυτό το αίμα επαναστατεί περιφρονώντας αυθόρμητα τα τζαμιά του Ισλάμ και τις προτομές του Κεμάλ, αποτυπώνοντας τον στεναγμό των βίαια εξισλαμισμένων Ρωμηών παππούδων προς την ωμή βαρβαρότητα του Τουρκομουσουλμάνου κατακτητή. Αυτό το αίμα καίει μεγαλύνοντας και κάνοντας τον φορέα του να νιώθει άρχοντας, έτερος και υπέρτερος του τουρκομογγόλου, καθότι διέρχεται, πηγάζει και εκπορεύεται από αρχαίους φιλοσόφους που έμαθαν την ανθρωπότητα να σκέφτεται, και μετέπειτα από αυτοκράτορες, αριστοκράτες πρίγκηπες και θεωμένους Αγίους που έμαθαν την ανθρωπότητα να ευτυχεί στο άκτιστο και υπεραιώνιο Φως της θεανθρώπινης μέθεξης, μεταρσίωσης και ολοκλήρωσης. Αυτό το αίμα θα καταλαγιάσει μονάχα όταν οι φορείς του επαναπροσανατολισθούν στον πραιώνιο προορισμό των Ρωμηών πατέρων τους, επιστρέφοντας στα νάματα της θέωσης, στο θαύμα του υπέρλογου θριάμβου της θεοχαρίτωτης Ρωμηοσύνης και στην ασύγκριτα ανυπέρβλητη χαρά της αγάπης του Χριστού, λυτρωτικής και απελευθερωτικής Αλήθειας για τον κόσμο σύμπαντα!
Παπαδόπουλος Θεόφιλος, δάσκαλος
