Οι καταβολές ενός λαού φαίνονται στην ώρα της χαράς του και στην ώρα του πόνου του.
Ο δικός μας λαός, μιλώντας για το σύνολό του κι όχι για εξαιρέσεις, δεν εξέφρασε ποτέ τις ψυχικές του διαθέσεις μέσα σε ένα Μέγαρο μουσικής.
Ένα κονσέρτο ή μια όπερα τη θαυμάζει σαν ένα έργο τέχνης.
Όπως έναν πίνακα ζωγραφικής ή ένα γλυπτό.
Στο μοιρολόι του όμως θέλει κλαρίνο ή λύρα.
Στην ευτυχία του θέλει βιολί, σαντούρι, ντέφι και τουμπελέκι.
Στη μάχη χρειάζεται απαραιτήτως ζουρνά και νταούλι.
Περηφάνια νοιώθει χορεύοντας χασάπικο, τσάμικο, πεντοζάλη και σέρα.
Ερωτεύεται με μπάλο και συγκαθιστό.
Στη χαρά του εκφράζεται με συρτό, ζωναράδικο, ικαριώτικο και μαλεβιζιώτη.
Κι όταν έχει καημούς θέλει μπουζούκι και ζεϊμπέκικο ή ένα βαρύ απτάλικο.
Όσο και να προσπαθούν να βγάλουν τα τσαρούχια από έναν τέτοιο λαό και να του φορέσουν ημίψηλο και φράκο, πάντα θα τους διαψεύδει την ώρα της συναισθηματικής του έκφρασης.
Η μουσική βιομηχανία καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες για να μας πείσει ότι το ωραίο δεν είναι αυτό που αγαπάμε αλλά αυτό που θέλει να επιβάλει ως μόδα.
Πάντα όμως μέσα στη σαβούρα που προωθεί θα ξεχωρίζουν “τα Λαδάδικα” του Μητροπάνου όποιος κι αν τα τραγουδάει κι ένα ηπειρωτικό μοιρολόι.
Επανελληνισμός μπορεί να γίνει εύκολα και γρήγορα μέσω της κατάλληλης μουσικής παιδείας.
Αρκεί να θελήσουν κάποιοι που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά να ξεγελάσουν το σύστημα.
https://www.facebook.com/100026640998331/posts/1089993545232002/
