«Χρειαζόμαστε γονείς που θα νοιάζονται τα παιδιά τους»

«Ἡ ζωή τῶν παιδιῶν εἶναι ξεχαρβαλωμένη», διαπιστώνει ἡ παιδαγωγός Luise D. στό γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. Καί τό βάρος τῆς ἐνοχῆς – σύμφωνα μέ τό Pisa – Test – πέφτει στούς γονεῖς.

Περίπου τό 1/2 τῶν μαθητῶν στίς μεγαλύτερες γερμανικές πόλεις προέρχεται ἀπό προβληματικές οἰκογένειες, ὅπου τήν ἀνατροφή τήν ἔχει ἐξ ὁλοκλήρου ἡ μητέρα. Αὐτό σημαίνει ὅτι, ἀντί γιά πρωινό, οἱ μαθητές στηλώνουν τά μάτια τους στήν ὀθόνη μέ τά τυχερά παιχνίδια, τά μαγικά κόλπα, τό calimero films. Ἀντιμετωπίζουν ἔτσι τή μοναξιά τους, ὅταν ξημερώνει, ἀφοῦ ἡ μητέρα κοιμᾶται ἀκόμη ἤ εἶναι ἤδη στή δουλειά καί ὁ πατέρας μένει κάπου ἀλλοῦ.

Λείψανο παλαιῶν ἐποχῶν – ὅπως τό μεσημεριανό τραπέζι ἤ τό κυριακάτικο φόρεμα – εἶναι ἡ μητέρα πού ξεπροβοδίζει τό βλαστάρι τῆς μ’ ἕνα θερμό φιλί.

Τά παιδιά φτάνουν στό σχολεῖο μ’ ἕνα κεφάλι γεμάτο ταχύτατες εἰκόνες, κραυγαλέες φιγοῦρες, ψυχρούς ἤχους. Κι ἕνα ἐπικίνδυνο κενό στήν ψυχή. Καί συμπληρώνει ἡ παιδαγωγός Luise D.., ποῦ ἐργάζεται σέ σχολεῖο τοῦ Augsburg τῆς Γερμανίας: «Τά παιδιά αὐτά λένε «καλημέρα» καί πλαγιάζουν τό κεφάλι πάνω μου. Δέν ἀγκαλιάζονται ἀπό κανένα, δέν ὑπάρχει χρόνος οὔτε καί τά πρωινά. Τά μικρά ὅμως λαχταροῦν τήν ἀγάπη, τή ζεστασιά, τή φροντίδα». Τό Σαββατοκύριακο ἡ κόρη ἤ ὁ γιός πηγαίνουν στόν πατέρα παίρνοντας τά πατίνια ἤ τό gameboy, χωρίς τά σχολικά βιβλία. Ὁ μοντέρνος πατέρας θέλει νά διασκεδάζει μέ τούς ἐφήβους.

Τή Δευτέρα «αὐτοί οἱ μαθητές τήν πρώτη ὥρα ἀνήκουν πραγματικά στό κρεβάτι τους», ὁμολογεῖ ὁ διευθυντής τοῦ βαυαρικοῦ ὑπουργείου θρησκευμάτων, Josef Erhard. «Χρειαζόμαστε γονεῖς πού θά νοιάζονται τά παιδιά τους», διαμαρτύρονται οἱ σύλλογοι διδασκόντων καί οἱ σχολικοί ψυχολόγοι στή Γερμανία.

«Τά παιδιά χάνονται» ἀπό τότε πού τό μοντέλο Μητέρα – Πατέρας – Παιδί ἔχει διασπαστεῖ. Κοινωνικοί παιδαγωγοί καί γιατροί, ὅπως ὁ Joachim Bauer – Καθηγητής γιά τά ψυχοσωματικά φάρμακα στήν κλινική του Πανεπιστημίου τοῦ Freiburg – μιλάει ἤδη γιά ἕνα ψυχικό ξεπεσμό πολλῶν παιδιῶν.

Ἔρευνα γιά τήν ὑγεία τῶν νέων ἀπό τό Grobraum τῆς Στουτγγάρδης ἔδειξε ὅτι ὑποφέρουν ἀπό χρόνιες ἀδιαθεσίες, πονοκεφάλους, ὑπερβάλλον βάρος, διαταραχές τοῦ ὕπνου, ὑποσυνείδητα ἄγχη. Τά ἀγόρια καί τά κορίτσια ἐνηλικιώνονται ἀπό τό Δημοτικό σχολεῖο, ἀπομακρύνονται ἀπό τόν ἐξωτερικό περίγυρο, ἀποχαυνώνονται μέ τήν πολύωρη τηλεόραση ἤ τά ἀ-νόητα παιχνίδια τῶν ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν. Γίνονται νευρικοί, ἐξτρεμιστικοί.

Τά ψυχοφάρμακα, πού ἔχουν ἐμφανισθεῖ στά ἐφηβικά καί παιδικά δωμάτια – τό 1/5 τῶν μαθητῶν τῶν Δημοτικῶν σχολείων παίρνει σήμερα στή Γερμανία ψυχοφάρμακα – εἶναι ἡ εὔκολη λύση στήν προβληματική συμπεριφορά τῶν παιδιῶν, πού ὑπογραμμίζει ὅμως τήν ἀνικανότητα τῶν γονέων νά προσφέρουν βοήθεια.

«Ὅταν τό παιδί εἶναι ἀνήσυχο, ἐνοχλεῖ τό μάθημα, δέν θέλει νά κοιμηθεῖ, τότε τό γρήγορο «πιάσιμο» ἀπό τόν γιατρό λύνει τό πρόβλημα». Καί κάθε γονιός γνωστοποιεῖ στούς φίλους του ὅτι τό θαυματουργό αὐτό ψυχοφάρμακο χορηγεῖται καί ἀπό ἀκτινολόγο, ὀδοντίατρο, γυναικολόγο!…

«Ἔγκλημα στά παιδιά μας», χαρακτηρίζει τή γερμανική αὐτή πραγματικότητα ὁ γιατρός J. Bauer.

Στόν δράμα αὐτό τῆς σύγχρονης οἰκογένειας σχεδόν κυνικά ἀκούγονται οἱ ἀξιώσεις – λύσεις γιά «πακέτο» ἀνατροφῆς, γιά μία ὁμάδα ἀπό γονεῖς, δασκάλους καί ψυχολόγους, γιά γενική εὐθύνη…

Ἐξάλλου κραυγή ἀποδοκιμασίας ὀρθώνεται καί γιά τά ὁλοήμερα σχολεῖα. Ἀποτελοῦν αὐτά τήν ξένη – ἐξωοικογενειακή φροντίδα. Κι ἐνῶ οἱ γονεῖς γεμίζουν ἐπαγγελματικά τόν χρόνο τους – ἡ μητέρα ἔχει ξεσυνηθίσει νά ρίχνει καί μία ματιά στά σχολικά τετράδια – τό σχολεῖο θά πρέπει νά κατευθύνεται σ’ αὐτό ποῦ ἡ οἰκογένεια δέν κάνει;

Θά γίνει τό σχολεῖο ὁ κοινωνικός διασώστης; Καί ὁ ἐκπαιδευτικός τό ὑποκατάστατο τοῦ πατέρα; Θά γίνει ὁ δάσκαλος ὁ θεραπευτής;

Ὅμως φοβερές παρεκτροπές ἀπό τούς μαθητές ὅπως στό Erfutr, τό Freising ἤ στό Bannenburg – δείχνουν ὅτι οἱ παιδαγωγοί συχνά δέν γνωρί-ζουν πώς ν’ ἀντιμετωπίσουν ἐπιθετικούς ἤ ἀποτυχημένους μαθητές. Ὅπως μέ τόν 15χρονο μαθητή σ’ ἕνα βαυαρικό χωριό, ὁ ὁποῖος στίς ἀρχές τοῦ περασμένου Μάη, ἐξαιτίας τῶν ἄσχημων βαθμῶν τοῦ ἔθεσε τέρμα στή ζωή του. Τό ἀγόρι αὐτό ἀπό πρίν πολλές φορές ἦταν σχεδόν ἄντυτο, ἐλεύθερα διανυκτέρευε καί εἶχε μεταφερθεῖ στήν κλινική ἀπό κρυοπαγήματα.

Ἡ παιδαγωγός τοῦ Ἐλισαβετιανοῦ σχολείου στήν Φρανκφρούτη, Gabriele Lichtenheld, ἔχει τήν ἐμπειρία ὅτι οἱ μαθητές ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια, μόνοι τους πιά, διαρθρώνουν τή ζωή τους, γιατί «εἶναι ὁλομόναχοι».

Ὅσοι ἀσκοῦμε ἔργο ἀρωγῆς, μέ θλίψη καί εἰλικρίνεια θά ὁμολογήσουμε ὅτι ἱκανός ἀριθμός ἀπό τούς μαθητές καί τίς οἰκογένειες καί τῆς δικῆς μας Πατρίδας βιώνουν τήν παραπάνω κρίση. Καί ὁ ἀριθμός αὐτός εἶναι ἑπόμενο νά αὐξηθεῖ ἐνόψει της ὅλης ἐπικοινωνίας τῶν κρατῶν – μελῶν τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης.

Τά λογικά ὅμως ἀναμενόμενα ἀνατρέπονται μπροστά στοῦ Παντοκράτορα Θεοῦ τίς νεύσεις. Καί στήν τρυφερή ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, ἡ Ἁγία Οἰκογένεια πολλά μπορεῖ νά ἐμπνεύσει σέ κάθε οἰκογένεια στόν πατέρα, τή μητέρα, τό παιδί καί μυστικά νά δείξει τόν ρόλο καί τή θέση τοῦ καθενός.

Στῆς ἑστίας τή θαλπωρή θά φυλάγεται τό παιδί ἀπό τά ἀγριοκαίρια τῆς ζωῆς, θά τεχνουργεῖται ἡ χαριτωμένη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί θά ἀναδεικνύεται, χάριτι θεία, τό παιδί – μαργαριτάρι.

Κ.Μ.

Ἡ Δράσις μας, τεῦχος 406, Φεβρουάριος 2003

Θα χαρούμε να ακούσουμε τις σκέψεις σας

Αφήστε ένα σχόλιο

Το Ρωμαίικο
Logo

Ραδιόφωνο του Ρωμαίικου