Η διάλυση της σύγχρονης οικογένειας / Σαββίδη Παύλου, Θεολόγου

«Τις δώσει κεφαλή μου ύδωρ και οφθαλμοίς μου πηγήν δακρύων, και κλαύσομαι τον λαόν τούτον ημέρας και νυκτός;…». Ποιος θα δώση εις την κεφαλήν μου νερό, ποιος θα καταστήση τα μάτια μου πηγήν δακρύων, ώστε να κλαύσω τον λαόν μου αυτόν ημέραν και νύκτα;  Ιερ. 9, 1.

Είναι ο αβάσταχτος πόνος, η κραυγή απόγνωσης και το ξέσπασμα του πολύπαθου προφήτη Ιερεμίου για τους πολύ αγαπητούς του  συμπατριώτες, του εκλεκτού και χιλιοευεργετουμένου κατά τα άλλα λαού του Θεού, που τους έβλεπε καθημερινά και αμετανόητα να προκαλούν με τις αμαρτίες  την οργή του Θεού. Όπως δε σημειώνουν και οι ερμηνευτές ο Ιερεμίας είναι τόσον πολύ απογοητευμένος εκ της διαφθοράς των κατοίκων της Ιερουσαλήμ, ώστε επιθυμεί μίαν καλύβην να διαμένη μόνος του μακράν του κόσμου εν τη ερήμω, ζητεί να γίνουν βρύσες τα μάτια του για να κλαύση την δυστυχίαν του λαού του… Το αδιόρθωτον των συμπατριωτών του προξενεί τόσον πόνον εις τον προφήτην, ώστε επιθυμεί να απομακρυνθεί από την φιλτάτην του πατρίδα!  Προγνωρίζει ότι ο Θεός στο τέλος θα τιμωρήσει όλους τους αποστάτας και θρασείς παρανόμους.

Σήμερα όμως (2013) που ζούμε σ’ έναν ανελέητο κατακλυσμό ευλογιών του Χριστού και της Εκκλησίας Του, στην κατά τα άλλα ορθόδοξη ελληνική πατρίδα, σήμερα –να επαναλάβουμε με έμφαση- θα χρειαζόμασταν πολλούς ιερεμιακούς θρήνους, για την κατάντια μιας πατρίδας που μαστίζεται όχι απλά από μία οικονομική κρίση, αλλά από μέγιστη ηθική χρεωκοπία, συστηματικά δε από μία προσπάθεια εκθεμελιώσεως και ευτελισμού αμετακίνητων παραδοσιακών διαχρονικών θεσμών, όπως αυτή της ελληνορθόδοξης οικογένειας…

Ένας αόρατος μαέστρος διευθύνει έντεχνα αλλά και σατανικά περίτεχνα μέσα από σκοτεινά ξενοκίνητα αντίχριστα κέντρα, δίνοντας το σύνθημα για αποϊέρωση και ουσιαστικά αχρήστευση του τελευταίου και σπουδαιοτέρου κοινωνικού αντιστασιακού θύλακα αυτής λοιπόν της παραδοσιακής μας οικογένειας. Επεστράτευσαν στην πατρίδα μας με την ένοχη ανοχή των ασπόνδυλων αλλά και επίορκων πολιτικών μας-δυστυχώς και οι αντιδράσεις της λεγομένης «επίσημης εκκλησίας» υπήρξαν απελπιστικά περιορισμένες-νόμους εισαγόμενους παράνομους και επαίσχυντους, διατάγματα καταστροφικά, ξενόφερτα ήθη και έθιμα. Και όλα αυτά ερήμην του 97% του ορθοδόξου ελληνικού λαού.

Είναι αδιαμφισβήτητη αλήθεια πως από όπου να πιάσεις το θέμα είναι σαν να πιάνεις με γυμνά δάχτυλα σκαντζόχειρο, δηλαδή πληγώνεσαι, ματώνεις, πονάς. Για την επιχειρούμενη και διαφαινόμενη διάλυση της ελληνικής οικογένειας, εγράφησαν και γράφονται περισπούδαστα άρθρα από ειδικούς σε ορθόδοξα χριστιανικά περιοδικά-και όχι μόνο-σε διαδικτυακούς τόπους και videos.

Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια συνοπτική εικόνα με όλα τα νομικά και κοινωνικά προβλήματα της σύγχρονης οικογένειας χωρίς κουραστικές λεπτομέρειες. Μία σύντομη αρνητική φωτογράφηση θα μας δώσει να καταλάβουμε την τόση θλιβερή εικόνα που παρουσιάζεται στα μάτια μας.

Όμως δεν θα μείνουμε απλά και μόνο σε καταθλιπτικές και αγχωτικές διαπιστώσεις. Θα προχωρήσουμε, θα βγούμε στο ξέφωτο, θα δούμε με ελπίδα τις προοπτικές για την ανόρθωση και την ηγεμονική της θέση και την καταλυτική της αποστολή στην εν πολλοίς αντίχριστη κοινωνία μας.

Α΄ Η παραδοσιακή ελληνική Οικογένεια.

Χωρίς να είμαστε αθεράπευτα νοσταλγοί του παρελθόντος, χωρίς τάσεις ωραιοποιήσεως ή και ηρωποιήσεως, οι μεγαλύτεροι από μας γεννηθήκαμε μεγαλώσαμε και ζήσαμε σε κείνην την ευλογημένη και συνήθως υπερπολύτεκνη οικογένεια με δεσπόζουσες τις πατριαρχικές μορφές του Παππού και της Γιαγιάς! Δεμένοι και δοσμένοι ο ένας για τον άλλον σε απερίγραπτες φτώχιες με κακή δίαιτα, με χιλιομπαλωμένα ρούχα και συνήθως ξυπόλητοι, με παραδοσιακή ευσέβεια αλλά και την απόλυτη βεβαιότητα πως ο Θεός έχει για το κάθε παιδί την έγνοια Του την αγάπη Του και έτσι λοιπόν με μια τέτοια αγωγή πορευτήκαμε. Όχι ότι και τότε δεν υπήρχαν προβλήματα, δυσκολίες, δυσαρμονίες, οι σκληροί και ακατέργαστοι χαρακτήρες και οι αναπόφευκτοι καυγάδες, και ακόμα περισσότερο για να είμαστε ρεαλιστές και το ξύλο υπήρχε, όμως όλα αυτά δε έβγαινα προς τα έξω. Τον γάμο τον εξασφάλιζε και η γνωστή ρήση: «Παντρευτήκαμε τελειώσαμε τον δέσαμε τον γάϊδαρό μας».         Η θυσιαστική πάντως αγάπη και η ανεξάντλητη υπομονή συνήθως της μάνας προλάβαινε τα χειρότερα και κρατούσε το γάμο.

«Στην παραδοσιακή εκείνη κοινωνία που κατά το πλείστον ήταν αγροτική εκείνο το οποίο ήταν αρκετό για έναν επιτυχημένο γάμο ήταν ο άντρας να είναι εργατικός, να μην είναι τεμπέλης, να μην πίνει και να μη χτυπάει τη γυναίκα του. Αυτά ζητούσε κάθε γυναίκα τότε. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανδρών αντίστοιχα ζητούσε η γυναίκα να είναι νοικοκυρά, βεβαίως να μην είναι γλωσσού. Ήταν πολύ σημαντικό αυτό. Αυτά ήταν αρκετά για να χαρακτηριστεί ένας γάμος επιτυχημένος τότε και να είναι και οι άνθρωποι ευχαριστημένοι». (Πατήρ Βασίλειος Θερμός).

Το Διαζύγιο σχεδόν και σαν λέξη ήταν άγνωστο και στη χειρότερη περίπτωση η έκδοσή του ήταν «είδηση».

Όμως έστω και μελαγχολικά πρέπει να ξεφύγουμε από το παρελθόν και να επανέλθουμε στην τραγική επικαιρότητα. Οι στίχοι του ποιητή τα λένε όλα…

«Το σπίτι σαν το καλοκοιτάξης μέσα

Από τις παλιές κορνίζες

Το σπίτι με τα πατήματα της μητέρας

Στα σκαλοπάτια,

Το χέρι που φτιάχνει τα σκεπάσματα ή

Διορθώνει την κουνουπιέρα

Τα χείλη που σβήνουν την φλόγα του κεριού

…κι’ όλα τούτα είναι παλιές ιστορίες

που δεν ενδιαφέρουν πιά κανέναν

Δέσαμε την καρδιά μας και μεγαλώσαμε.

 

 Β΄ Ποιοι παράγοντες προετοίμασαν την επιχειρούμενη σήμερα διάλυση της Οικογένειας.

Οι ειδικοί μελετητές αναφέρονται σε συγκεκριμένους παράγοντες  «φταίχτες» ς που εμπλέκονται και κατονομάζονται ως οι κυρίως υπεύθυνοι. Φυσικά δεν είναι μόνον αυτοί. Καθένας μπορεί να αναφέρει δικούς του λόγους μόνον που απευχόμαστε να μην είναι εκ πείρας.

Α) Ευμάρεια σε συνδυασμό με την χαλάρωση των ηθών.

Το γνωστό ρεφραίν «έχουν χαλάσει οι άνθρωποι», απότοκος ίσως της οικονομικής ευμάρειας, και ιδιαίτερα της εργαζόμενης έξω από το σπίτι   γυναίκας με το ανεξάρτητο οικονομικό πορτοφόλι, διευκόλυναν αφάνταστα και μάλιστα στην χωρίς πολλές ενοχές  εύκολη επιλογή του χωρισμού. Ένα απλό παράδειγμα εκ του φυσικού. Μητέρα που ξεπροβοδούσε την νύμφη κόρη της από το σπίτι στην Εκκλησία αντί για άλλη ευχή ακούστηκε να λέει: « Άκουσε κορίτσι μου αν δεν τα βρείς με το γαμπρό το σπίτι και το δωμάτιό σου σε περιμένει στρωμένο»! Και φυσικά γάμος που ξεκινά με τέτοιες προϋποθέσεις γρήγορα θα καταλήξει σε ναυάγιο. Και είναι όμως κρίμα και αδικία τόσο εύκολα να χαλάσει μία νέα «κατ’ οίκον εκκλησία».

Β΄ Φταίει η τηλεόραση!

Στον ίδιο βέβαια χορό ενοχής θα κατονομάσουμε το θέατρο, το ραδιόφωνο και τα ποικίλης ύλης εφημερίδες και κοσμοπολίτικα περιοδικά. Όμως την μερίδα του λέοντος κατέχει αδιαμφισβήτητα η έξαρση της ιδιωτικής τηλεόρασης μέσω των ξενικών κυρίως σήριαλς, η οποία και έχει διαμορφώσει ή τουλάχιστον προπαγανδιστικά θέλει να παρουσιάσει ως πρότυπα οικογένειες με το ευρωπαϊκό ελεύθερο και συνήθως ανήθικο ήθος’ του εύκολου χωρισμού την εμπορικοποίηση του έρωτα και του σώματος και τη σύναψη άλλων αμαρτωλών σχέσεων.

Για το πια ιδέα, πώς λειτουργεί και σκέπτεται μία τυπική ευρωπαϊκή οικογένεια θα μας το δώσει το παρακάτω πραγματικό γεγονός.

«Ελληνίδα φοιτήτρια- γαλουχημένη με τα νάματα της εκκλησιαστικής ζωής της οικογενείας της- βρέθηκε για μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο. Οι σπιτονοικοκυραίοι, που νοίκιαζε, ήσαν άνθρωποι μεγάλης ηλικίας. Κάποια μέρα τη ρώτησαν: «Ποια ηλικία έχουν καλό μας κορίτσι οι γονείς σου;  -«είναι σαράντα πέντε ετών». «Οι γονείς σου είναι ακόμα μαζί;». «Ναι βεβαίως». «Καλά ακόμα δεν βαρέθηκαν; δεν χώρισαν να βρεί ο καθένας τον σύντροφό του;»!!!

 Αυτήν την ηθική, την νοοτροπία και αντίχριστο τρόπο ζωής της οικογενείας θέλουν να μας επιβάλουν με την καθημερινή σχεδόν μέσω τηλεοράσεως πλύση εγκεφάλου αλλά και με όλα τα άλλα ποικιλότροπα αναγνώσματα, ραδιοφωνικά ακούσματα και θεάματα οι κατά τα άλλα πολιτισμένοι ευρωπαίοι φίλοι μας!

Γ΄  Άγνοια του μυστηρίου του γάμου.

Πόσοι άραγε άνθρωποι που έρχονται «εις γάμου κοινωνίαν» έχουν έστω στοιχειώδη γνώση της ιερολογίας αλλά και της θεολογίας του γάμου; Πόσοι εν επιγνώσει γνωρίζουν ότι «το μυστήριον τούτο μέγα εστί» και ότι η νέα ζωή που αρχίζει είναι «συγκλήρωσις του βίου διαπαντός»; Η απουσία εμβάθυνσις στη θεολογία του γάμου το περιόρισε ασφυκτικά σε μία παραδοσιακή σχέση με το Θεό, συνεχίζει αυτό που βρήκε, και στην καλύτερη περίπτωση είναι ευχαριστημένος γιατί «τέλεσε θρησκευτικό γάμο»(!) υποχρεώνοντας κατά κάποιο τρόπο συγγενείς και φίλους. Έτσι η μέν ιεροτελεστία σε πολλές περιπτώσεις φθάνει στα όρια της διακωμωδήσεως, η δε περιρρέουσα φωταγωγημένη και στολισμένη ατμόσφαιρα, ο προκλητικός συνήθως νυφικός στολισμός, ο θόρυβος, είναι εξόχως ανασταλτικοί παράγοντες για προϋποθέσεις ενός επιτυχημένου γάμου. Έτσι ανεπαίσθητα φτάσαμε σταδιακά στην αποϊέρωσή του. Και ύστερα διερωτόμαστε γιατί τόσο λίγο άντεξε και αυτός ο γάμος ενώ όλα ξεκίνησαν τόσο όμορφα τόσο ιδανικά…

Δ΄ Ο πρώην έντιμος ή μη βίος των συζύγων.

Για τους σημερινούς νέους που ετοιμάζονται για τον οικογενειακό βίο «τίποτε δεν είναι δεδομένο. Ο γάμος βγαίνει μετ’ εμποδίων, ο γάμος είναι ένα καντήλι και πρέπει να βάλεις λάδι, αν δεν βάλεις θα αρχίσει να τρεμοσβήνει και θα σβήσει στο τέλος, θέλει πολύ κόπο…είναι πολύ δύσκολο να ζείς μ’ έναν άνθρωπο για πενήντα ή εξήντα χρόνια…οι άνθρωποι είμαστε δύσκολοι, έχουμε ζήλεια ελαττώματα…» (π. Ανδρέας Κονάνος).

Ο γάμος σήμερα δοκιμάζεται και πολλές φορές φτάνει στα όρια της αντοχής του, οπότε και η διάλυσή του είναι πλέον ζήτημα χρόνου. Σε ποιόν από τους δύο να ρίξεις τις ευθύνες, αφού κατά την ελληνική παροιμία μονός καυγάς δεν γίνεται; Οι διαφορετικοί χαρακτήρες, οι διαφορετικές οικογενειακές συνήθειες δύσκολα συγκλίνουν για να συνταιριάσουν με αμοιβαίες πάντοτε υποχωρήσεις. Προπάντων όμως η έλλειψη υπομονής και κατανόησης οδηγεί το ζευγάρι στα άκρα. Όπως πολύ σωστά και ανθρώπινα συμβουλεύει κάποιος «χάσε το δίκιο σου χάριν της ενότητας».  Το εξόχως θλιβερό στην περίπτωση αυτή είναι και η απρόσκλητη εμπλοκή των λεγομένων τρίτων όχι ως πυροσβεστήρων αλλά την υπεράσπιση του αγαπημένου προσώπου. Εδώ δυστυχώς θα προσθέσουμε και έναν άλλον παράγοντα διαλύσεως της οικογενειακής ζεστής φωλιάς είναι η ένοχη, σκόπιμη και προγραμματισμένη αποφυγή της τεκνογονίας, ασχέτως των λογικοφανών επιστρατευμένων επιχειρημάτων: φτώχειας, ανεργίας, οικονομικής στενοχωρίας κλπ. Με τον τρόπο αυτό εύκολα ανοίγονται οι ασκοί του Αιόλου για σύναψη άλλων παράνομων σχέσεων αφού τα δύο μέρη δεν βρίσκουν αυτό που αναζητούν στο αγαπημένο τους πρόσωπο.

Καταλυτικό ρόλο παίζει και ο πρώην έντιμος, σώφρων βίος (προγαμιαίες σχέσεις), αφού αμαρτωλές συνήθειες νεανικών χρόνων είναι δύσκολο πολύ να επουλωθούν και ειδικότερα επώδυνα ηθικά τραύματα. Έλεγε νεαρός που ετοιμαζόταν για γάμο «δηλαδή μέχρι να πεθάνω θα είμαι μόνο με μία; Στα νιάτα μου εγώ γλεντούσα με πολλές…».  Καταλαβαίνει κανείς πώς και πόσο το πνεύμα της εποχής έχει μπολιάσει μέχρις μυελού οστέων όλες τις εκφάνσεις της προσωπικής, οικογενειακής και κοινωνικής ζωής, όπου αργά ή γρήγορα «βγαίνουν οι χαρακτήρες».

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι και η σημερινή καλπάζουσα ανεργία έφερε τριγμούς στο σπιτικό, είτε με μία ασυμμάζευτη γκρίνια με αναφορά στην οικονομική εξαθλίωση και την άμεση απειλή διαλύσεώς της με την άρνηση ανάληψης ευθύνης είτε-που είναι και το χειρότερο- στην επ’ αόριστο αναβολή δημιουργίας οικογένειας. Και δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο η ηλικία του γάμου να φτάνει πάνω από τα τριανταπέντε, και λίγα είπαμε, με αποτέλεσμα η παιδοποιΐα να φτάνει στα όρια της αντοχής δηλ. στον περιορισμό του ενός ή σπάνια δύο παιδιών-αν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι η παραγωγικότερη περίοδος είναι η δεκαετία του είκοσι και τριάντα- και όλα αυτά όχι χωρίς θλιβερές συνέπειες. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφία να καταλάβει κανείς ότι ένα έθνος με σχεδόν λόγω ηλικίας, εξοφλημένους- μήπως και γηρασμένους; γονείς γρήγορα και με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται σε σύντομο μαρασμό και την αυτοκτονία. Και το ελάχιστο ζητούμενο «τις ή τί πταίει;». Πολλοί και πολλά…

Να μην συνεχίσουμε όμως και με άλλες αρνητικές παραμέτρους διαλυτικά του γάμου, αφού μας περιμένουν άλλοι καταστροφικότεροι -και μάλιστα με νομοθετική βούλα- σύγχρονοι παράγοντες διαλύσεως της ελληνορθόδοξης οικογένειας. Οι σύγχρονες αντίχριστες ρυθμίσεις ή και μεταρρυθμίσεις έγιναν τελικά η ταφόπλακα της ελληνικής οικογένειας και το μόνο ίσως που απομένει-με λίγη δόση μελαγχολίας- είναι ο επικείμενος επικήδειός της!

Ίσως μας είναι λίγο ή πολύ γνωστοί, χρειάζεται μια επανάληψη όχι τόσο για να τους θυμηθούμε, όσο- και κυρίως αυτό- για να ξαναποκτήσουμε επί τέλους μια άγρυπνη συνείδηση για όλα τα εις βάρος μας τεκταινόμενα να πάρουμε όλα τα αναγκαία μέτρα και προπάντων να αποκτήσουμε και να ανακτήσουμε την χαμένη ελπίδα-αισιοδοξία ότι η ελληνική οικογένεια και πάλι θα αντέξει και πάλι θα ανορθωθεί με την βοήθεια του Θεού μας…

Ε΄ Ο πολιτικός γάμος

Εισαγόμενο και αυτό το φρούτο από τα προτεσταντικά κράτη τα οποία δεν αναγνωρίζουν τα Μυστήρια. Αλλά τι ακριβώς είναι τέλος πάντων; «Είναι μια γαμήλια τελετή, η οποία λαμβάνει χώρα στο Δημαρχιακό κατάστημα ή στο γραφείο της Κοινότητας. Οι δύο οι οποίοι επιθυμούν να τελέσουν γάμο πολιτικό προσέρχονται ενώπιον του Δημάρχου ή του προέδρου της Κοινότητας ή εκπροσώπου τους. Αυτός βάσει ειδικού ερωτηματολογίου ερωτά και τους δύο εάν συμφωνούν να γίνουν σύζυγοι. Και στην καταφατική τους απάντηση τους δίνει ευχές και οδηγίες. Υπογράφεται τότε το σχετικό πρωτόκολλο, και με αυτό οι δύο θεωρούνται «παντρεμένοι»…Όσο διακοσμημένη και αν είναι η αίθουσα του Δημαρχείου, όσο στολισμένοι και αν προσέρχονται «γαμπρός» και «νύφη», όσοι «επίσημοι» και αν παρίστανται στην τελετή, το περιβάλλον είναι ψυχρό και οι «σύζυγοι» θεωρούνται και αισθάνονται αστεφάνωτοι». (Αρχ. Θεόδωρος Μπεράτης).  Αυτός είναι ο «πολιτικός γάμος» σε λίγες γραμμές.

Πρέπει όμως να απαντήσουμε σε μερικά ερωτήματα ώστε να καταλάβουμε σωστά την τορπίλη που τοποθετήθηκε για να ανατινάξει, και κατ’ ουσίαν να αχρηστεύσει το ευλογημένο και ιερολογημένο ορθόδοξο σπίτι μας, την «κατ’ οίκον εκκλησία».

Γιατί νομοθετήθηκε και συνταγματικά αναγνωρίστηκε;

Πιστεύουμε όχι για τους λίγους αθέους που έτσι και αλλιώς θα ενέπαιζαν το «Μυστήριο», ούτε και για το 3% ετεροδόξων, άλλων ομολογιών, αλλοδαπών, οι οποίοι δεν εμφωλεύονται στην ορθόδοξη ομοιογένειά μας ΑΛΛΑ για να δημιουργηθούν εκείνες οι προϋποθέσεις μετατοπίσεως της παραδοσιακής αυτοσυνειδησίας του ακαταλύτου,  και αδιαλύτου μυστηρίου του γάμου, μόνο με την ιερολογία, τον μυστηριακό του δηλαδή χαρακτήρα, πράγμα που αναβιβάζει την οικογένεια ως το μόνο εναπομείναν υγιές κύτταρο στην ελληνορθόδοξη Πατρίδα μας. Επομένως συνέπεια αλλά και συνέχεια της επιβληθείσης φιλοσοφίας είναι και η εκ του πονηρού πλέον άμβλυνσις του ορθοδόξου φρονήματος του θρησκευτικού μας γάμου με τον σατανικό λογισμό ότι «το ίδιο είναι»!

Οι βαπτισμένοι όμως ορθόδοξοι χριστιανοί, παραδοσιακοί κατά τα άλλα, γιατί σε πλείστες όσες φορές καταφεύγουν στον πολιτικό γάμο;

α)  Πιστεύουμε σπάνια από ιδεολογικούς ή κομματικούς λόγους, αλλά κυρίως παρασυρμένοι από τη μόδα και έναν κοσμοπολίτικο σνομπισμό. Σ’ αυτό υπάρχουν και οι όμορφες και ανεπάντεχες εξαιρέσεις. Όταν ο μεγάλος έλληνας τραγουδιστής Στέλιος Καζαντζίδης οδηγούσε –μόνιμα-για δεύτερη φορά τα βήματά του στην Εκκλησία για να στεφανωθεί, τον πλησίασαν δημοσιογράφοι εγκάθετοι του κυβερνώντος συστήματος και ένθερμοι θιασώτες του πολιτικού γάμου και τον ρώτησαν «Γιατί βρε Στέλιο εσύ ένας ιδεολόγος αριστερός δεν κάνεις πολιτικό γάμο (δεν πάς δηλαδή στο Δημαρχείο) και πάς στην εκκλησία να παντρευτής;». Και βέβαια η απάντηση κυριολεκτικά τους ξεφτέλισε και μάλιστα δημόσια: «Τι λέτε ρέ παιδιά, εγώ ξέρω ότι στο Δημαρχείο πάμε για να δηλώσουμε τα γαϊδούρια, τα βόδια μας, τα χωράφια, να πληρώσουμε τα νερά να δηλώσουμε τα παιδιά μας. Εγώ έτσι έμαθα έτσι ξέρω από την πίστη μας και από τους γονείς μου’ όταν παντρευόμαστε πάμε μόνο στην εκκλησιά»!

β)  Για κοινωνικούς λόγους, σύντομη χορήγηση δανείου, μοριοδότηση για ανέλιξη ή μετάθεση, συνυπηρέτηση, για οικονομικούς λόγους, με την φράση-κλισέ «τώρα δεν υπάρχουν χρήματα για γάμο…κάναμε τον πολιτικό γάμο για να ζούμε νόμιμα και να έχουμε την κάλυψη των νόμων του κράτους…αργότερα θα κάνουμε και τον θρησκευτικό », καθώς ο θρησκευτικός γάμος έχει συνδεθεί με φανφάρες, μεγαλοπρέπεια, συνάντηση φίλων και συγγενών, επίδειξη μόδας, και προπάντων περιττά έξοδα για νυφικά, κουστούμια, καλλιτεχνικές φωτογραφίες, χτενίσματα και τουαλέτες, στολισμός αυλής και ναού σαν γιορτή Πρωτομαγιάς!

γ) Για να είναι «ιδιωτική» η «τελετή» του υποτιθέμενου γάμου στο στυλ Ρωμαίου και Ιουλιέττας του Σαίξπηρ. «Το θεωρούν υποκριτικό να κάμουν μια τελετή, που τη βλέπουν ως ένα απλό έθιμο και τίποτε παραπάνω».

δ) Κυρίως για κάλυψη μιάς ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις ακολουθείται από εκβιασμούς όλων των εμπλεκομένων συγγενικών προσώπων.

Συμμαζεύοντας τα παραπάνω οφθαλμοφανή επιχειρήματα-θέσεις των υπερμάχων του πολιτικού γάμου είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε υγιή εκκλησιαστική κριτική και κατά την παροιμία να πούμε τα σύκα-σύκα και την σκάφη- σκάφη. Ο πολιτικός γάμος για την Εκκλησία μας είναι καθαρή πορνεία και τα παιδιά που γεννιούνται απ’ αυτόν (χωρίς προσωπική ευθύνη) θεωρούνται εξώγαμα. «Γι’ αυτό και η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος με βαρυσήμαντη Εγκύκλιο τονίζει ότι όσοι επιλέγουν τον πολιτικό γάμο, θέτουν οι ίδιοι τον εαυτό τους εκτός Εκκλησίας…τους στερεί τη θεία Κοινωνία, το δικαίωμα να γίνονται ανάδοχοι και τις ευχές της όταν αυτοί φύγουν από τον κόσμο…». (Περιοδικόν ο Σωτήρ).

Όμως μελετώντας κανείς δίκαια και αντικειμενικά όσων τέλεσαν πολιτικό γάμο από πεποίθηση, τις περισσότερες φορές δεν ήρθαν τα πράγματα όπως τα περίμεναν. Στην πορεία της ζωής τους δεν άργησαν να φανούν τα πρώτα σύννεφα, γρήγορα διαπίστωσαν ότι ο χαρακτήρας τού, τής συντρόφου δεν είναι όπως τον περίμεναν, συγκρούονται με αποτομία οι εγωϊσμοί, διάθεση συμβιβασμού και υποχωρήσεως δεν υπάρχει, και η λύση διάλυση δεν αργεί να δώσει ένα τέλος, ένα τέλος με τόσα εσωτερικά τραύματα, την κατάθλιψη και την αναγκαστική καταφυγή σε ψυχιάτρους και μάλιστα όταν όλα αυτά εκτυλίσσονται μπροστά στα ανήμπορα να αντιδράσουν παιδικά μάτια!

Θλιβερό απόηχο των ημερών μας του πολιτικού γάμου που σε περίπτωση οι ενδιαφερόμενοι «ανανήψουν» και θελήσουν να κάνουν και τον «θρησκευτικό» γάμο –για λόγους που αναπτύξαμε προηγουμένω-, έχουμε σήμερα να επιτελέσουμε δύο μυστήρια μαζί αυτό του γάμου αλλά και προηγουμένως του Μυστηρίου του Βαπτίσματος! Σημεία των καιρών!

ΣΤ΄ Διαζύγιο  κανονικό και το συναινετικό

Εάν, όπως σημειώσαμε στην αρχή, τα παλιά τα χρόνια το Διαζύγιο ήταν κυριολεκτικά είδηση, σήμερα έχουμε μία εκρηκτική άνοδο, οι στατιστικές κάνουν λόγω για διάλυση οικογενείας και έκδοση διαζυγίου του ενός στους τρείς γάμους!

Με απλά λόγια το Διαζύγιο έγινε ρουτίνα ή μάλλον όπως η έκδοση ενός εισιτηρίου ορισμένης ή μάλλον περιορισμένης διαδρομής του αστικού, του μετρό και λιγότερο του ΚΤΕΛ! Αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον υπεύθυνο Ιερέα κάποιας Μητροπόλεως. –Πάτερ ποιά ήταν η συντομότερη αίτηση για έκδοση Διαζυγίου; -Ενός ζευγαριού με μόλις δύο μηνών διάρκεια γάμου. Και όταν φυσικά κάναμε λόγο ή μάλλον διάλογο για συμβιβασμό, οι άνθρωποι με ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια μας απάντησαν: «Ζήσαμε για πέντε χρόνια μαζί αρραβωνιασμένοι και μετά το γάμο είδαμε ότι δεν συμφωνούμε και αποφασίσαμε να χωρίσουμε ευγενικά και πολιτισμένα»!

Ίσως ο ακροατής θα είχε την περιέργεια για μια μακροβιότερη αίτηση διαζυγίου. Την κατέθεσε κάποιος έπειτα από τριάντα χρόνια συζυγικού βίου. Και στην δίκαιη έκπληξη  και ερώτηση του ιερέως ο αγανακτισμένος σύζυγος  φώναζε: « Φτάνει πιά, μέχρις εδώ, δεν την αντέχω άλλο πάτερ»!!

«Συναινετικό Διαζύγιο».

Γράφει ένας πολύ ειδικός και άριστος γνώστης της Νομικής επιστήμης και των διατάξεων και των εφαρμογών των σχετικών νόμων. «…η μεγάλη συμφορά που επέφερε στη χώρα μας  η περίφημη «μεταρρύθμιση» του Οικογενειακού Δικαίου διά του Νόμου 1329/83 δεν ήταν επειδή έγινε αποδεκτό ένα αίτημα πιεστικό των αυτοαποκαλουμένων «αλυτρώτων» που ήθελαν να αποκατασταθούν με την ερωμένη τους διώχνοντας τη νόμιμη σύζυγό τους. Ήταν επειδή έγινε δεκτή μία ρύθμιση που δεν ε ζ η τ ε ί τ ο α π ο  κ α μ μ  ί α  τ ά ξ η πολιτών». Αυτό ήταν το περίφημο «συναινετικό» διαζύγιο τραγική συνέπεια του οποίου υπήρξε μόνο σ’ έναν χρόνο να διαλυθούν  4.768 οικογένειες  «χωρίς κανένα λόγο!». Δίκαια  διερωτάται αλλά και διαμαρτύρεται λοιπόν ο ευσεβής αυτός νομικός –και με τον οποίο απόλυτα προσυπογράφουμε- «Δεν είναι τραγικό αυτό; Δεν είναι ένα ανοσιούργημα, για το οποίο ο διάβολος βλέποντάς το θα επιχαίρει; Το μόνο που μπορώ να πώ εδώ είναι ότι η ολεθρία αυτή διάταξη εισήχθη από Υπουργό Χριστιανόν, ο οποίος έχει  δηλώσει …ότι «αποτάσσεται και απετάξατο τον σατανάν…» χωρίς κανείς να τον πιέσει, χωρίς κανείς να του το επιβάλει. Τι κρίμα!  (Δρ. Γ. Κρίππας). Στο περ. «Η Δράση μας».

Ζ΄ Η μονογονεϊκή Οικογένεια

Μορφή σύγχρονης επιδημίας η οποία και αποσαθρώνει και απειλεί να αντικαταστήσει την παραδοσιακή μορφή της ελληνικής οικογένειας  είναι και η λεγόμενη Μονογονεϊκή, η οποία εκτός ελαχίστων αναπόδραστων περιστάσεων, δημιουργεί σοβαρά τραύματα τόσο στα ίδια παθόντα πρόσωπα, όσο και στην με πολύ ευκολία απόσειση ευθυνών των γονέων  με θύματα σε τελική ανάλυση των ίδιων των παιδιών τους. Είναι μία πολύ βολική κατάσταση η οποία ναι μεν προστατεύεται νομικά όμως αδικείται κατάφορα η πολύτεκνη οικογένεια που με θυσιαστική διάθεση κρατάει όρθια την πραγματική Οικογένεια και δυστυχώς απολαμβάνει λιγότερα προνόμια στις διάφορες κοινωνικές παροχές.

Οπωσδήποτε βλέπουμε με πολύ συμπάθεια το εξαπατηθέν με οποιοδήποτε τρόπο μέλος, όμως στις περισσότερες των περιπτώσεων έχουν και την προσωπική τους ευθύνη. Να δώσουμε όμως τις αναγκαίες εξηγήσεις. Η μονογονεϊκή οικογένεια αποτελείται από ένα γονιό (πατέρας ή μητέρα) και τα παιδιά ή συνήθως το παιδί. Αν θελήσουμε να εντοπίσουμε τα αίτια αυτά περίπου είναι:

α) Θάνατος του ενός γονιού

β) Διαζύγιο

γ) Γέννηση παιδιού εκτός γάμου και ένας απ’ τους δύο δεν αναλαμβάνει την ευθύνη σαν γονιός.

δ) Υιοθεσία παιδιού από ανύπανδρο γονέα.

Συνήθως ο όρος μονογονεϊκός αναφέρεται σε ανύπανδρες μητέρες και πολύ σπάνια σε ανύπανδρους πατέρες με παιδί. Επίσης σε χωρισμένο γονιό με παιδί.

Σε περιπτώσεις θανάτου απαλείφεται ο όρος και τα παιδιά δικαιούνται αναλόγως την σύνταξη και την κληρονομιά. Σε προκηρύξεις όμως δικαιούνται επιπλέον μόρια σαν μέλη μονογονεϊκής οικογένειας (μάλλον σε αντικατάσταση του όρου χήρος, χήρα, ορφανός, ορφανή).

 H΄ Γάμος ομοφυλοφίλων

Από πολύ καιρό τώρα κάποιες καί κάποιοι τρώγονται γιά να “νομιμοποιήσουν” καί αυτό τό κουσούρι ! Γιατί άραγε τόσο πολύ κόβονται; Τί τούς τρώει εσωτερικά καί τί τούς βασανίζει  ψυχολογικά πού θέλουν μιά τέτοια “αποκατάσταση”; 

To μόνο που έλειπε από την Ελλάδα των 350.000 εκτρώσεων ετησίως και της οικονομικής εξαθλίωσης, είναι ο νόμος που θα επιτρέπει να παντρεύονται άτομα του ίδιου φύλου, κοινώς ομοφυλόφιλοι, αλλά φαίνεται ότι ο υπουργός Δικαιοσύνης φροντίζει για την υλοποίηση και αυτής της μεταρρύθμισης:

Σύμφωνα με έγγραφο του υπουργού Δικαιοσύνης Αντώνη Ρουπακιώτη, η κυβέρνηση μελετά το θέμα και θα καταλήξει σύντομα σε απόφαση.
Φυσικά πίσω από την τοποθέτηση στην Βουλή του υπουργού Δικαιοσύνης βρίσκεται – ποιά άλλη; –  η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση, η οποία με την συμπαράσταση της Μαρίας Γιαννακάκη, τονίζουν σε ερώτησή τους ότι “ο αποκλεισμός των ομοφυλοφίλων από το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης συνιστά διάκριση”.
Αμέσως ο υπουργός Δικαιοσύνης, απάντησε πως “το θέμα βρίσκεται υπό μελέτη από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία θα πάρει απόφαση μέσω δημοσίου διαλόγου”.
Ο κ. Ρουπακιώτης παράλληλα υπογράμμισε ότι «το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν αγνοεί ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ρυθμίζεται το ζήτημα της συμβιωτικής σχέσης ομόφυλων προσώπων, καίτοι υφίστανται μεγάλες διαφορές μεταξύ των εθνικών νομοθεσιών των κρατών μελών της ΕΕ, οι οποίες προβλέπουν τον θεσμό της καταχωρημένης συμβίωσης, εν τούτοις σε επίπεδο ΕΕ δεν υφίσταται νομικό πλαίσιο για το εν λόγω ζήτημα».

Τέλος, στην επισήμανση που του έγινε από τις βουλευτές της ΔΗΜΑΡ ότι μερίδα ( ;;;; ) Ελλήνων πολιτών προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και το υπουργείο αντιμετωπίζει την πιθανότητα καταδίκης του, ο υπουργός Δικαιοσύνης απάντησε πώς,

«πάγια, και προκειμένου η χώρα μας να συμμορφωθεί σε καταδικαστικές αποφάσεις του ΕΔΑΔ και εν προκειμένω για τις αποφάσεις αρμοδιότητας του υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, πέραν των ατομικών μέτρων συμμόρφωσης με την καταβολή των τυχόν επιδικαζόμενων ποσών και την λήψη και κάθε άλλου πρόσφορου μέτρου για την αποκατάσταση της νομιμότητας, ως προς τους εκάστοτε προσφεύγοντες, λαμβάνονται κατά περίπτωση και γενικά μέτρα συμμόρφωσης προς αποφυγή μελλοντικών παραβιάσεων, τα οποία ποικίλουν αναλόγως της διαπιστωθείσας παραβίασης της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου». Άντε και καλά κουφέτα! Τουλάχιστον από τέτοιους γάμους ( τής κοπριάς… ) δεν θα έχουμε καί … εκτρώσεις!

Θ΄ Ελεύθερη συμβίωση

«Οι ελεύθερες συμβιώσεις είναι κατά κανόνα με ημερομηνία λήξεως, που μάλιστα δεν αργεί πολύ…θέλουν όπως λένε να δοκιμάσουν πρώτα. Να ζήσουν την κοινή ζωή με το σύντροφό τους, να γνωρισθούν καλά, να δούν αν ταιριάζουν πρώτα, και μετά, κάποια στιγμή, δεν αποκλείουν να προσέλθουν και στο Μυστήριο». (Περιοδικόν Ο Σωτήρ).  Αλλά όπως σημειώσαμε και για τον πολιτικό γάμο τέλειο άνθρωπο να βρούμε και να παντρευτούμε είναι αδύνατο. Ο χαριτωμένος γέροντας Παϊσιος είπε έναν πολύ όμορφο λόγο «δεν συμφέρει να παντρεύονται δύο καλοί «πνευματικοί» άνθρωποι γιατί… θα κοιμούνται όρθιοι»! Όλοι έχουν τα κουσούρια τους’ τελικά «μόνο η αγάπη προς τον Θεό μπορεί να εμπνεύσει στις ψυχές των ανθρώπων την αληθινή αγάπη και μεταξύ τους». Και την σκέψη αυτή μπορούμε να την ισχυροποιήσουμε με τον λόγο του ιερού Χρυσοστόμου: «Από γάρ σωφροσύνης αγάπη τίκτεται, από δε αγάπης τα μυρία αγαθά» Από τη σωφροσύνη γεννιέται η αγάπη και από την αγάπη τα άπειρα αγαθά.

Όμως και η σημερινή κρίση έβαλε κάποιο φρένο στις αθέμιτες αυτές σχέσεις αφού η ανεργία ανάγκασε πολλούς στην επιστροφή της πατρικής στέγης, και έτσι διαλύθηκαν πολλά ανεδαφικά όνειρα. Το τραγικό στην περίπτωση της ελεύθερης συμβίωσης είναι και η ανεξέλεγκτη αύξηση των εκτρώσεων για τις οποίες και αμέσως ο λόγος, χωρίς να είναι και μόνο αυτός ο λόγος.

 Ι΄ Εκτρώσεις

Ένα Εθνικό έγκλημα ή μάλλον περίπου 1000 Εθνικά εγκλήματα συντελούνται κάθε ημέρα στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα 70 διακοπές κύησης ανά 1.000 Ελληνίδες πραγματοποιούνται στην Ελλάδα τον χρόνο, που σημαίνει ένα ιλιγγιώδες νούμερο: 350.000 εκτρώσεις τον χρόνο!

Μια πραγματική έκρηξη στις εκτρώσεις η οποία ξεκίνησε να συντελείται από το 2009 ως απόρροια της οικονομικής κρίσης.  Mέσα σε αυτό να περιλάβουμε και μια “παράπλευρη ζημιά”, σαφώς ηπιότερη από την γενοκτονία που συντελείται κάθε χρόνο, αλλά υπαρκτή:   Το 90% των εκτρώσεων είναι αφορολόγητο χρήμα που εισπράττεται από τις κλινικές και τους μαιευτήρες. Με ένα κόστος 1500-2000 ευρώ, περίπου 700 εκατ. ευρώ αφορολόγητα καταβάλλεται κατ’ έτος για τις 350.000 εκτρώσεις. Την περίοδο 2007-2009 γεννιούνταν στην Ελλάδα 100.000 με 110.000 παιδιά το χρόνο. Ωστόσο, από το 2010 και μετά οι γεννήσεις πέφτουν και οι εκτιμήσεις γίνονται δυσοίωνες, καθώς εκφράζονται φόβοι ότι μετά βίας θα αγγίζουν πλέον τις 80.000.  Δηλαδή καθαρή μείωση 30% στις γεννήσεις κατ’ έτος.
Που σημαίνει ότι ένας από τους λόγους της σφαγής των εμβρύων, αν κρίνουμε ότι η μείωση των γεννήσεων είναι κρίσιμη, αλλά δεν φτάνει τον αριθμό των εκτρώσεων, είναι ότι δεν λαμβάνονται μέτρα προφύλαξης. Πρακτικά έχουμε αφρικανικές συνήθειες ω προς την ερωτική σχέση, και βορειοευρωπαϊκές ως προς το αποτέλεσμα: Ερωτικές σχέσεις χωρίς προφύλαξη ( γιά να κάνουμε ηδονικά τά γούστα μας… ) και μετά … νυστέρι ! Σε όλη την Ελλάδα από το 2009 έχουν μειωθεί οι τοκετοί κατά 20%. Μόνο στην Θεσσαλονίκη από 12-14.000 προ κρίσης έχουν μειωθεί στις 7.500 ετησίως κατά μέσο όρο από το 2009! Που σημαίνει μείωση μέχρι και 55%. Πτώση παρουσιάζει και ο αριθμός των προσπαθειών για εξωσωματική γονιμοποίηση στα κέντρα γονιμότητας. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι καταγράφεται μείωση της τάξης του 20%-25%. Δηλαδή μια ολόκληρη μεγάλη πόλη σκοτώνεται κάθε χρόνο, πριν καν δουν το φως του ήλιου οι ψυχές αυτές. Ένα έθνος που αυτοκτονεί, κυριολεκτικά. Να πούμε ότι οι εκτρώσεις στην Ελλάδα από την δεκαετία του ’80 και μετά ακολουθούσαν ανοδική τροχιά με μια σταθερή “σφαγή” νηπίων της τάξεως των 400-500.000 κατ’ έτος. Αύξηση των γεννήσεων παρουσιάζουν μόνο οι μειονοτικοί πληθυσμοί της Θράκης σε ποσοστό 5%, περίπου κατ’ έτος, αν και εκεί η αύξηση είναι μειωμένη (παλαιότερα είχαν ρυθμούς αύξησης των γεννήσεων κατ’ έτος που έφταναν το 10%), αφού έχουν κτυπηθεί και αυτοί από την οικονομική κρίση. Και όλα αυτά τη στιγμή που μόνο το 2012 μπήκαν παράνομα στη χώρα  76.794 ξένοι τουλάχιστον αυτές είναι οι διαπιστωμένες συλλήψεις. Προφανώς ο συνολικός αριθμός είναι μεγαλύτερος από αυτούς που κατάφεραν να εισέλθουν χωρίς να γίνουν αντιληπτοί.
Εάν σε αυτό τον αριθμό προσθέσουμε και τις άλλες 70.000 που θα μπουν το 2013 και τις εκατοντάδες χιλιάδες των προηγούμενων ετών όλοι πια αντιλαμβάνονται την εθνική καταστροφή στην οποία βαδίζει ο ελληνισμός.

Συμπερασματικά

H πικρή αναφορά σε όλους τους σύγχρονους αντίχριστους συντελεστές της διαλύσεως της παραδοσιακής ελληνορθόδοξης οικογένειας, μας γεμίζουν με μελαγχολία, πολύ άγχος, και έντονους προβληματισμούς για το σήμερα για το αύριο. Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να μείνει απαθής στο σύγχρονο αυτό δράμα. Ιδιαίτερα σκεπτικοί οι σημερινοί γονείς με τα διαφαινόμενα αδιέξοδα και τα σκεπτικά βλέμματα των παιδιών τους που συνθέτουν ένα εξόχως απελπιστικό πάζλ χωρίς να διαφαίνεται κάποια ακτίνα φωτός, κάποια έστω και δειλά-δειλά χαμόγελα για αναστροφή και ανάκαμψη!

Μήπως αυτή η ζόφωση και μελαγχολική κατάσταση της σημερινής κλονιζόμενης και μάλλον χειμαζόμενης ελληνορθόδοξης οικογένειας δεν έχει μέλλον αλλά βαίνει ολοταχώς προς διάλυση σύμφωνα με τα μοντέρνα ευρωπαϊκά πρότυπα και δυστυχώς πολλές φορές…πρόστυχα;

Δεν είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα, γι’ αυτό και σε πολύ λίγο χρόνο μπαίνουμε στο ξέφωτο, στην ελπίδα και την χαρά της δημιουργίας της νέας «κατ’ οίκον εκκλησίας» της ελληνορθόδοξης Οικογένειας. Γι’ αυτό και πάρετε θάρρος …αρχίζουμε ανεπίστροφα την δυναμική μας πορεία… η Οικογένεια θα ζήση και κοντά της συν Θεώ και όλοι εμείς…

  Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 Σε πανελλαδική έρευνα της ΑLCO για την ΕΡΤ το Δεκέμβριο του 2012 οι Έλληνες ρωτήθηκαν για το ποιους θεσμούς εμπιστεύονται περισσότερο. Υπάρχει καθολική εμπιστοσύνη στο θεσμό της Οικογένειας 98% των Ελλήνων.

Το σημαντικό είναι ότι το 63% των Ελλήνων εμπιστεύεται σταθερά την Εκκλησία, τη Δικαιοσύνη το 41%, τους Πολιτικούς το 17%, τα ΜΜΕ το 14% και τα Κόμματα το 7%.

Είναι αυτονόητη αλήθεια ότι ο Ελληνικός και συνήθως θρησκευτικός θεσμός του γάμου πέραν από τριγμούς και διακυμάνσεις, δεν παύει να αποτελεί την σπονδυλική στήλη της πιο όμορφης ανθρωπίνως ζωής του έστω και επιφανειακά θρησκευόμενου έλληνα. Είναι ζυμωμένος με την παραδοσιακή ευσέβεια και την ιερή του Παράδοση. Είναι συνυφασμένη η ζωή του έστω και μερικώς αποχρωματισμένη με την εκκλησία, γι’ αυτό και προτιμά τον θρησκευτικό γάμο «με παππά και με κουμπάρο»! Όμως τι ακριβώς είναι ο Θρησκευτικός γάμος;

«Η ακολουθία του Γάμου δεν είναι μία απλή (ιδιωτική) προσευχή των μελλονύμφων, αλλά ένα Ιερό Μυστήριο, μια επίσημη δηλαδή Σύναξη της Εκκλησίας, στην οποία παρίσταται αοράτως ο ίδιος ο Χριστός, σύμφωνα και με την υπόσχεσή Του. «Ού εισί δύο ή τρείς συνηγμένοι εις το εμόν όνομα εκεί ειμι εν μέσω αυτών» (Ματθ.ιη΄20).

Ο Γάμος ως μυστήριο της Εκκλησίας, προσφέρει στο ανθρώπινο ζευγάρι, ό,τι κανείς άλλος δεν μπορεί να προσφέρει δηλαδή τη θεϊκή χάρη του Χριστού.

Για τον λόγο αυτό πρώτα οι νεόνυμφοι και μετά το υπόλοιπο εκκλησίασμα οφείλουν να δείχνουν ευλάβεια στην ιερότητα των στιγμών και να συμμετέχουν με προσοχή στα τελούμενα και λεγόμενα». (Φυλλάδιο Αρχιεπισκοπής Αθηνών).

Ο θυμόσοφος λαός μας χρησιμοποιεί μία παροιμία που δυστυχώς  είναι γνωστή μόνο κατά το ήμιση. Το υπόλοιπο μισό είναι εκείνο που βαραίνει και μας ενδιαφέρει άμεσα: «βαριά η καλογερική και ασήκωτος ο γάμος». Με απλά λόγια θα ισχυριζόμασταν πως σήμερα όσοι αποφασίζουν να κάνουν γάμο είναι απλά ήρωες και είναι ιδιαίτερη η τιμή που κάνει ο Θεός στα νέα ζευγάρια και δεν είναι καθόλου τυχαίο, κάτι καλό θα βγεί…θα δείτε υπέροχα πράγματα όταν ο άνθρωπος ριζώσει σε μια σχέση. Η καινούργια έτσι «οικογένεια ονομάζεται κατ’ οίκον Εκκλησία. Εκκλησία στο σπίτι δηλαδή…ο τρόπος λειτουργίας της οικογένειας που την κάνει να μοιάζει με την Εκκλησία είναι ότι έχει κληθή από τον Θεό να είναι κοινωνία προσώπων…τα πρόσωπα να κοινωνούν μεταξύ τους. Άν κάποιος συνδέεται με τον Θεό πιο βαθειά, πιο ειλικρινά, πιο ζωντανά, αυτό το συνδέει και με τον σύζυγο ή την σύζυγο περισσότερο». (Πατήρ Βασίλειος Θερμός).

  Η μυστηριακή θεμελίωση του γάμου με την ολόκαρδη, ειλικρινή και ανιδιοτελή αγάπη των  «νύν προσερχομένων», κατά κανόνα είναι και η αδαμαντίνη βάση για την δημιουργία, ανάπτυξη και κατά το δυνατόν επιτυχία της νέας Οικογενείας- κατ’ οίκον εκκλησίας. Όπως πολύ σοφά επισημαίνει ο μακαριστός πατήρ Γεώργιος Δημόπουλος, αυθεντικός μελετητής του οικογενειακού βίου, «…κανείς δεν γνωρίζει τι θα συναντήση στο δρόμο της η νέα οικογένεια, γνωρίζουμε όμως κάτι, που είναι πολύ περισσότερο σημαντικό. Ότι δηλαδή στο χέρι εκείνων που την απετέλεσαν είναι κατά μεγάλο μέρος το να είναι η πορεία της σταθερή. Ότι για να είναι η συζυγία ασφαλής, η ενότητα αδιάρρηκτη και η ευτυχία εξασφαλισμένη, είναι ανάγκη κάθε ένας από τους νεονύμφους, και ο σύζυγος και η σύζυγος, να εφαρμόσουν στην οικογενειακή τους ζωή ό,τι ο νόμος του Θεού ορίζει…»

 Είναι αδύνατον αλλά  ούτε και επιτρεπτό να δώσει κάποιος, συγκεκριμένες-έστω και στερεότυπες ή και συμβατικές οδηγίες, στους νεονύμφους διότι το κάθε σπίτι η κάθε οικογένεια, έχει τρόπον τινά το δικό της «τυπικό», τρόπους, κανόνες ζωής και μόνον αυτοί έχουν την απόλυτη αρμοδιότητα να ρυθμίζουν τα του οίκου τους και να πολιτεύονται με τους ιδικούς των κανόνες. Τέλος η με οποιαδήποτε αιτία ή ειδικότητα εμπλοκής τρίτων αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα αφού η οδυνηρά εμπειρία έδειξε ότι αργά ή γρήγορα ο γάμος βαίνει ολοταχώς προς διάλυση…

Όσα καλοδιάθετα θα λεχθούν είναι απλώς συμβουλές –οδηγίες προς ναυτιλομένους, αφού η κάθε οικογένεια έχει τόσο τις τρικυμίες όσο και τις νηνεμίες. Όσα τώρα θα λεχθούν δεν είναι εκ πείρας, αφού δεν είναι επιτρεπτό ή έστω εφικτό η οικογενειακή ποιμαντική να προβάλλεται, και το χειρότερο, να επιβάλλεται ως πρότυπο στις άλλες οικογένειες. Όλα αυτά σωστά και ανθρώπινα.

Όμως πιστεύουμε πως ισχύουν θεμελειώδεις  και απαράβατοι κανόνες και για τον θρησκευτικό γάμο, αγιογραφικά νομοθετημένοι και πατερικά κατοχυρωμένοι. Άξονας και θεμέλιο της νέας κατ’ οίκον εκκλησίας πάντοτε ο Κυριακός λόγος «ούς ο Θεός συνέζευξεν άνθρωπος μη χωριζέτω», αλλά και ο αποστολικός λόγος που ακούγεται κατά την στέψη ότι «το Μυστήριον τούτο μέγα εστίν…». Ο πατερικός Γρηγοριανός λόγος «Γάμος πατήρ αγίων», συνοψίζει όλη τη θεολογική του ανθρώπινη διάσταση.

Ιδιαίτερος όμως λόγος θα γίνει από τον μοναδικό και τον πλέον αυθεντικό μελετητή και ερμηνευτή του γάμου τον ιερό Χρυσόστομο. Οι σκέψεις του ιερού πατρός θα είναι ελάχιστες αλλά και πολύ ενδεικτικές. Εμβαθύνοντας και επεξηγώντας τον λόγο του Απ. Παύλου γράφει: «…Ειδώς τοίνυν ηλίκον μυστήριόν εστιν ο γάμος και ηλίκου πράγματος τύπος, μη απλώς μηδέ ως έτυχε περί τούτου βουλεύου, μηδέ χρημάτων ευπορίαν ζήτει μέλλων άγεσθαι νύμφην. Ου γάρ καπηλείαν, αλλά βίου κοινωνίαν είναι τον γάμον δεί νομίζειν». Γνωρίζοντας λοιπόν πόσο μεγάλο μυστήριο είναι ο γάμος και ποιού μεγάλου πράγματος είναι τύπος, μη σκέπτεσαι γι’ αυτόν επιπόλαια και όπως τύχει, ούτε να ζητάς πολλά χρήματα, όταν πρόκειται να νυμφευθείς. Γιατί το γάμο δεν πρέπει να τον θεωρείς εμπορική συναλλαγή, αλλά κοινωνία βίου».

 Από την εποχή του ακόμα ο γάμος δεν εξασφάλιζε αδιατάρακτη γαλήνη και ευτυχία γι’ αυτό και με πόνο έλεγε «σφόδρα ολίγοι και ευαρίθμητοι ταύτα διέφυγον γάμοι» είναι ελάχιστοι και μετρημένοι στα δάχτυλα οι γάμοι που ξέφυγαν τα προβλήματα που οδηγούν στη διάλυσή του.

Λεπτομέρειες γλυκιές που νοστιμίζουν ομορφαίνουν την καθημερινότητα και συντηρούν την ομόνοια και τη χαρά του γάμου.

Έλεγε ένας πνευματικός: «αγαπάς τη γυναίκα σου; Πώς το δείχνεις; ξέρεις ποιό φαγητό της αρέσει;  Φροντίστε να επικοινωνείτε, να μιλάτε και να κοιτιόσαστε, να τσακώνεστε δεν πειράζει, μέσα από τον καυγά να αγαπάς τον άνθρωπό σου…να νιώσει ότι παίρνει ότι χορταίνει, φεύγει από το σπίτι γεμάτος- τη, και δεν κυττάζει αλλού…ο γάμος (συνεχίζει ο πνευματικός) κρατιέται μ’ ένα δωράκι, ένα φαγητό, ένα λουλούδι, έναν καλό λόγο, με λίγες γλυκιές κουβέντες που δεν χρειάζονται και ιδιαίτερα έξοδα». Η συζυγική αγάπη είναι πάντοτε η βάση της οικογενειακής ευτυχίας, η οποία και πρέπει να συνδαυλίζεται από μικροχαρές που νοστιμίζουν, συντηρούν και ομορφαίνουν τον οικογενεικό δεσμό. «Έχεις γυναίκα έχεις παιδιά’ μπορεί άλλη ηδονή να εξισωθεί μ’ αυτή; Έχεις οικογένεια, έσχεις φίλους, όλα δηλαδή αυτά τα ευχάριστα, τα οποία μαζί με τη σωφροσύνη, σου παρέχουν και μεγάλη ωφέλεια…» (Ιερός Χρυσόστομος).

Αγκάθια που τρυπούν και σουβλίζουν και πολλές φορές ματώνουν

 Στην συμπόρευση του βίου όμως βαρυφορτωμένα σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό του οικογενειακού βίου και όχι ανέλπιστα ξεσπούν βροντές και καταιγίδες. Τα αποτελέσματα είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων-όταν δεν προλαβαίνονται- καταλυτικά και φυσικά διαλυτικά της οικογενειακής ευτυχίας.

«Πολλές είναι οι αφορμές ένεκα των οποίων φυγαδεύεται η ειρήνη και εγκαθίσταται στην οικογένεια η μάχη και ο πόλεμος. Τα ελαττώματα του ενός, ο οξύς  και απότομος χαρακτήρας του άλλου. Μια προσβολή που προήλθε από το ένα μέρος, την οποίαν δεν κατώρθωσε να σηκώση το άλλο. Μία διαγωγή απαράδεκτη εκ μέρους του συζύγου, μία υποψία εκ μέρους του συζύγου. Μαζί δε με αυτά και ο όχι κατάλληλος τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα διάφορα προβλήματα της οικογενειακής ζωής’ η φτώχεια’ η αρρώστια’ η συκοφαντία και τα τόσα άλλα». ( Αρχ. Γεώργ. Δημόπουλος).

Είναι κοινός τόπος ότι κινδυνεύουν τα σπίτια που δεν έχουν αγάπη, δεν έχουν βιώματα προσέγγισης και για να πούμε την πικρή αλήθεια το Διαζύγιο δεν βγαίνει απότομα. Πολλές φορές από λεπτομέρειες του τύπου-εκ του φυσικού-«δεκαπέντε χρόνια παντρεμένη δεν αισθάνθηκα στοργή, φροντίδα, μια κίνηση αγάπης, είμαι τελείως στερημένη». Αλλά και η αντίθετη άποψη «ανάγκη με έχει, εγώ έχω τα λεφτά, σε μένα είναι γραμμένα»…

 Καιρός να συμμαζέψουμε τις αρνητικές σκέψεις που σίγουρα υπάρχουν μύριες όσες- εδώ να υπογραμμίσουμε ιδιαίτερα το πόσο κακό είναι η ειρωνεία μέσα στο σπίτι, το να σκαλίζουμε πληγές του άλλου, και η ενοχλητική και στις περισσότερες φορές σπαστική τελειομανία της νοικοκυράς,  γιατί πρέπει να φύγουμε με χαρούμενη τη διάθεση και πάντα με την σκέψη πως η ελληνορθόδοξη οικογένεια πρέπει να ζήση πέρα από τις πολυποίκιλες δυσκολίες και θα ζήση εις πείσμα όλων των αντιχρίστων δυνάμεων που την επιβουλεύονται…Το ποίημα που ακολουθεί νομίζω ότι ταιριάζει και για επίλογο αφού τα λέει όλα.

Το σπιτικό μου

Θεμελιωμένο πάνω στην πέτρα

Το σπιτικό μου ολοχρονίς

Δέχεται χάδια, δέχεται μπόρες

Μέσα στο διάβα της ζωής

 Στο σπιτικό μου διαφεντεύει

Ο Κύριός μου Ιησούς Χριστός

Είναι Αυτός που μας γεμίζει

Την κάθε μέρα με ουρανό!

Στο σπιτικό μου θα ξεχωρίζει

Το διαλεγμένο στ’ ασημικά

Καντήλι Του πάντοτε αναμμένο

Για να φωτίζει κάθε γωνιά.

 Ευλογημένο το σπιτικό μου,

Που με τα τόσα του καλά

Κρατάει μέσα του τους ανθρώπους,

Θεία που παίρνουνε Κοινωνιά.

 Στο σπιτικό μας σε προσκαλούμε

Ξένε, διαβάτη και αδελφέ

Να φάς μαζί μας δική σου ν΄’χης

Τη θαλπωρή Του, που Κυβερνά.

 (Περιοδικόν η Δράση μας).

 Η δική μας εκ βαθέων προσευχή κάθε φορά που ακούμε για έναν ορθόδοξο παραδοσιακό γάμο ή καλύτερα μια νέα κατ’ οίκον εκκλησια είναι:

 «Τούτον τον οίκον στερέωσον Κύριε».

 Βέροια, 13 Φεβρουαρίου Ακύλα και Πρισκίλλης προστατών της Οικογενείας

1 Σχόλιο
  1. Στο εξαιρετικό αυτό άρθρο επιτρέψτε μου να συμπληρώσω δύο έντυπα της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνου, ένα για τον γάμο και ένα για τους αναδόχους… Δημοσιεύονται εδώ:
    https://www.imra.gr/files/left/orthodoxos.gamos.pdf
    https://www.imra.gr/files/left/nonos.b.ekdosi.pdf
    Ευχαριστώ θερμά.

Αφήστε ένα σχόλιο

Το Ρωμαίικο
Logo

Ραδιόφωνο του Ρωμαίικου