Τα πρόσφατα γεγονότα της Εθνικής Πινακοθήκης, γεννούν συναισθήματα οξύμωρα. Αφενός κούρασης, αφετέρου ανάπαυσης. Γίνεται; Θαρρώ πως γίνεται.
Κι εξηγούμαι πάραυτα.
Κουράζει αφάνταστα η έλλειψη πρωτοτυπίας στον τόπο μας, στην πολιτική, τη διανόηση, την τέχνη, και στον τρόπο που μέσω αυτών σύσσωμο το κρατικό και κρατικοδίαιτο μονοπώλιο των αντιδραστικών μπροστάρηδων της οπισθοδρόμησης, επιλέγει να προκαλέσει το κοινό αίσθημα, να αμφισβητήσει παραδεδεγμένες αξίες, να δαιμονιστεί. Ακόμη και στην πρόκληση, την αμφισβήτηση, τον δαιμονισμό είναι απόλυτα μεταπρατικό, φθηνά αντιγραφικό, πιθηκίζει τρόπους εισαγόμενους ή απλά παρασιτεί αντιαισθητικά, σε πρόσωπα και γεγονότα εγνωσμένης αξίας, καταξιωμένα στον χρόνο και τη συλλογική συνείδηση.
Συναφώς και στην πολιτισμική και οντολογική του διαφθορά, η απουσία κάθε έννοιας πρωτοβουλίας είναι εξόφθαλμη, καθώς και στο εν λόγω πεδίο, είναι απολύτως παραδομένο στον ετεροπροσδιορισμό και στην εξωελλαδική υποβοήθηση. Ναι, το εντόπιο καθεστωτικό μονοπώλιο δεν είναι σε θέση ούτε να διαφθαρεί από μόνο του. Η δε ορολογία που επιστρατεύει για την υπεράσπιση των προκλητικών, των αμφισβητιών, των δαιμονισμένων, των διεφθαρμένων, των ιδίων και των ομοϊδεατών του, αλλά και για τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό και στιγματισμό όσων αποστασιοποιούνται από τούτες τις προβληματικές συμπεριφορές, αυτή κι αν δεν αποτελεί ξενόφερτο δάνειο.
Παραδόξως, όμως, αυτό ακριβώς είναι που συνάμα αναπαύει. Ποιο; Μα το γεγονός ότι για να προκαλέσει, να αμφισβητήσει, να δαιμονιστεί, να διαφθαρεί, πρέπει πρώτα να απαρνηθεί τον ημέτερο τρόπο του βίου, ήτοι των Αγίων, ώστε κατόπιν να τον αντικαταστήσει με κάποιον αλλότριο, αλλοτριωμένο, αλλοτριωτικό. Αναπαύει γιατί αποτελεί επιπλέον επιβεβαίωση, ότι η ημέτερη, η οικεία, η διαχρονική πρόταση του βίου, δεν περιλαμβάνει την προσβλητική προκλητικότητα, την μηδενιστική αμφισβήτηση, τον δαιμονισμό, την διαφθορά, αλλά απεναντίας εμπεριέχει μεγέθη θετικά, όπως της καταλλαγής, της συνεννόησης, της αγιότητας. Αναπαύει, επίσης, γιατί σε όλη αυτή τη λανθάνουσα διαδικασία αναζήτησης νοήματος και σημείων αναφοράς, υποβόσκει η ανάγκη για επίκληση στην ετερότητα.
Κι όσον αφορά στον ημέτερο τρόπο, αν ενίοτε μετέρχεται την πρόκληση, αν κάποτε επιλέγει να αμφισβητήσει, το κάνει έχοντας ως μοναδικό κριτήριο την θεραπεία του άλλου —μάλιστα υπό την μορφή πρότασης θεραπείας όχι επιβολής της— κι όχι τον εξευτελισμό και την καθυπόταξή του.
Κλείνω μέσω τριών υστερόγραφων.
ΥΓ1: Αυτό που οφείλω να αναγνωρίσω στον βουλευτή του κινήματος ΝΙΚΗ, κο Νικόλαο Παπαδόπουλο, είναι το γεγονός πως φαίνεται να μην έχει ενδώσει στην σχιζοφρενή συμπεριφορά να είναι χριστιανός στον ιδιωτικό βίο και πολιτικά ορθός στον δημόσιο (παγίδα που, κρίνοντας από την εξισορροπητική του ανακοίνωση, δυστυχώς δεν απέφυγε το κίνημα ΝΙΚΗ, στο οποίο ο εν λόγω πολιτευτής υπάγεται πολιτικά). Θα μου πείτε αποτελεί χριστιανική συμπεριφορά η εισβολή, η πρόκληση φθορών και ταραχών σε Εθνική Πινακοθήκη; Επ’ αυτού παραπέμπω για διευκρινήσεις στον τρόπο του ίδιου του Ιησού Χριστού, του αγίου Σώζωντος, καθώς και σε… ων ουκ έστιν αριθμός, αγίων και μαρτύρων της Ορθοδόξου πίστεως. Την πράξη του, λοιπόν, κλίνω να την προσλάβω ως εκτάκτως κανονική, στον βαθμό που υπερασπίζει το όντως αληθές της πίστεως, αλλά και τον ευάλωτο άλλον —στην προκειμένη περίπτωση τους ανυποψίαστους μαθητές επισκέπτες, συνεπώς ως πράξη ελεύθερου, από τον εαυτό του, την ατομική του εξασφάλιση και από την ασχήμια, πολίτη.
ΥΓ2: Τέχνη που δεν θέτει ερωτήματα περί του νοήματος της υπάρξεως και που δεν προετοιμάζει τον άνθρωπο για τον θάνατο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα επιπλέον απάρτιο της ενθάδικης θανατίλας.
ΥΓ3: Επειδή το ζήτημα μεταξύ άλλων άπτεται και των σχέσεων χριστιανισμού και πολιτικής, επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω δύο σχετικά κείμενά μου, το ένα δημοσιευμένο στο Αντίφωνο https://antifono.gr/orthodoxi-proslipsi-tis-politikis/ και το άλλο στον προσφάτως εκδοθέντα συλλογικό τόμο «Από τον καιάδα των σχέσεων στη μοναξιά του ινφλουένσερ», εκδόσεις manifesto, 2025.
*Συγγραφέας – αρθρογράφος
Το όλο θέμα ανάγεται στην αντιπαραθεση Παντοκράτορος και Κοσμοκρατορος, όπου οι αυξανόμενοι υπηρέτες του πονηρού που κατάφεραν να κατέχουν θέσεις κλειδιά στην αμερικανική ιδιαίτερα κοινωνία, διαφεντεύουν τα ΜΜΕ και το χρήμα,εξαγοράζουν την εξουσία και διαμορφώνουν το κοινωνικό γίγνεσθαι!