Ένας ιερέας κατεβαίνει τα σκαλιά μιας υπόγειας κρύπτης. Δεν φοράει σταυρό και ράσα καθώς στην Ελλάδα έχει απαγορευτεί να δείχνεις φανερά το οποιοδήποτε θρησκευτικό σύμβολο.
Το σκεπτικό του νόμου ήταν ότι σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία που συνυπάρχουν πολλές θρησκευτικές ομάδες κανένας δεν πρέπει να δείχνει θρησκευτικά σύμβολα δημοσίως για να μην προσβάλει τον συνάνθρωπό του. Ο Ιερέας βγάζει με τρεμάμενο χέρι μια Αγία Γραφή. Είναι παλιά και κιτρινισμένη από την πάροδο του χρόνου. Πολλές σελίδες της είναι σε κακή κατάσταση και δύσκολα διαβάζονται. Έχει απαγορευτεί η κυκλοφορία της Αγίας Γραφής και οι παραβάτες διώκονται αυστηρά και ο λόγος της απαγόρευσής της ήταν ότι κρίθηκε ως προπαγανδιστικό κείμενο που σκοπό είχε να διαφθείρει την Ελληνική κοινωνία και να την τάξει εναντίον της παγκόσμιας ειρήνης που πρέσβευε η νέα εποχή. Κυκλοφορούσαν βέβαια ακόμα κάποια «αντίτυπα» αλλά ήταν παραλλαγμένα και είχε αφαιρεθεί από μέσα ό,τι θεωρήθηκε προσβλητικό για την νέα εποχή και τη νέα παν-θρησκεία.
Ο Ιερέας ετοιμάζει την κολυμβήθρα. Είναι να βαφτίσει έναν άνθρωπο εκείνη την ημέρα, Χριστιανό. Όμως η κολυμβήθρα δεν είναι όπως την ξέρουμε. Είναι ουσιαστικά μια μεγάλη μεταλλική μπανιέρα και ο λόγος είναι ότι αυτός που θα βαφτιστεί δεν είναι νήπιο αλλά ενήλικας. Έχει καταργηθεί ο νηπιοβαφτισμός προ πολλού. Υπήρχε μεγάλη πολεμική στο ζήτημα αυτό και είχαν γίνει πολλά επεισόδια. Το κύριο επιχείρημα εναντίον του νηπιοβαφτισμού ήταν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν ήταν σωστό κατά τη νέα-τάξη ο άνθρωπος να βαφτίζεται με το ζόρι όταν είναι νήπιο. Μετά την ενηλικίωσή του ας αποφασίσει τι θέλει να κάνει. Έτσι από το 2020 οι Έλληνες δεν μπορούσαν πλέον να βαφτίσουν τα παιδιά τους. Έπρεπε να περιμένουν να αποφασίσει το ίδιο το παιδί.
Ωστόσο πολύ λίγοι Έλληνες πλέον αποφάσιζαν να βαφτιστούν έστω και ενήλικες. Ο λόγος απλός: Τα παιδιά φεύγαν από την οικογένεια νωρίς και πλέον δεν ήταν δυνατό οι γονείς να διδάξουν στα παιδιά τους τις αρχές και την πίστη. Και οι δυο γονείς δουλεύανε νυχθημερόν με αποτέλεσμα τα παιδιά να πηγαίνουν από πολύ μικρή ηλικία σε ολοήμερα σχολεία στα οποία σχολεία τους γινόταν η ανατροφή που ήθελε η νέα εποχή. Το μάθημα των θρησκευτικών είχε πλέον καταργηθεί σαν μάθημα που δίχαζε τους μαθητές και οι εικόνες είχαν αφαιρεθεί από τις σχολικές αίθουσες. Η πρωινή προσευχή είχε αντικατασταθεί με ένα τραγουδάκι που αποτελούσε τον σχολικό ύμνο της νέας εποχής: “όλοι οι άνθρωποι ένα χρώμα, μια φυλή, μια θρησκεία, μια γλώσσα…”.Η ιστορία πλέον είχε αλλάξει και διδασκόντουσαν μόνο κεφάλαια που δεν δημιουργούσαν εθνικές ή θρησκευτικές αντιπαραθέσεις. Σε αυτό το κλήμα ο νέος ήταν αδύνατο να μάθει για τον Χριστό…
Ο Ιερέας σχεδόν δακρυσμένος ξεκινάει το μυστήριο. Θυμάται ακόμα τους παλαιούς τρόπους ο γέρο-Ιερέας και κάθε φορά που καλείται να τελέσει κάποιο μυστήριο στους λίγους εναπομείναντες Χριστιανούς η μνήμη του ανασύρει γεγονότα παλαιότερων εποχών. Θυμάται όταν ο τόπος ήταν Ορθόδοξος και οι Έλληνες τελούσαν περήφανοι τα μυστήρια στις Εκκλησίες. Τώρα οι Εκκλησίες έχουν καταργηθεί. Κατασπαταλούσαν το δημόσιο χρήμα είπαν και τις κλείσανε. Οι δημοσιογράφοι φωνάζανε στα κανάλια ότι οι παπάδες έχουν κλέψει πολλά και πρέπει να πληρώσουν. Έτσι όχι μόνο η νέα εποχή έκλεισε τις δημόσιες Εκκλησίες αλλά φορολογούσε υπέρογκα και όποιον επιχειρούσε να ανοίξει μια ιδιωτική. Με την έλλειψη μεγάλου αριθμού πιστών κανείς ιερέας πλέον δεν μπορούσε να καλύψει το έξοδο και έτσι οι εναπομείναντες ιερείς αναγκαζόντουσαν και τελούσαν τα μυστήρια σε σπίτια.
Άλλωστε τα περισσότερα μυστήρια είχαν πλέον απαγορευτεί να τελούνται δημοσίως υπό το πρόσχημα της θρησκευτικής ελευθερίας: Ο αγιασμός των υδάτων δεν τελούταν πλέον γιατί στις θάλασσες υπήρχαν και νεκροί που δεν ήταν Χριστιανοί και προφανώς δεν θα θέλανε να αγιαστούν. Στις λειτουργίες πλέον απαγορεύτηκε να μνημονεύεται ο Στρατός γιατί δεν ήταν όλοι οι φαντάροι Χριστιανοί. Πλέον στην ορκωμοσία της βουλής δεν υπήρχε ιερέας αφού οι βουλευτές δεν ήταν όλοι Χριστιανοί και απαγορεύτηκε το μνημόσυνο των νεκρών με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να μας βεβαιώσει κάποιος που έχει πεθάνει αν ήταν Χριστιανός μέχρι το τέλος της ζωής του ή όχι οπότε στην περίπτωση που λίγο πριν πεθάνει άλλαξε γνώμη και έγινε παγανιστής είναι σπίλωση της μνήμης του να του κάνει μνημόσυνο ο παπάς.
Πόσο είχε αλλάξει ο κόσμος! Ο γέρο-Ιερέας έχει τελειώσει το μυστήριο. Δεν μπορούν βέβαια να του δώσουν κάτι ως αντάλλαγμα οι λιγοστοί πιστοί που βρίσκονται εκεί καθώς πλέον το χρήμα έχει καταργηθεί και τη θέση του έχει πάρει ένα τσιπάκι στο χέρι ή στο μέτωπο. Με αυτό μόνο μπορείς να κάνεις συναλλαγές και όσοι λιγοστοί δεν το έχουν πάρει περνάνε δύσκολα. Μόνο ευχαριστώ μπορούν να του πουν και να του φιλήσουν το χέρι. Και ο γέρο-Ιερέας τους δίνει την ευχή του: “Δύναμη παιδιά μου. Σύντομα, πολύ σύντομα θα είμαστε κοντά στον κύριο. Δεν έχει πολύ ακόμα ο κόσμος αυτός και εμείς δεν είμαστε του κόσμου τούτου. Πάμε αλλού, σε έναν κόσμο που θα είμαστε μαζί με τον γλυκό Ιησού…”.
ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΕΝΑΡΙΟ:
Ίσως το κείμενο φανεί υπερβολικό σε κάποιον αλλά, αν αποκωδικοποιήσουμε το τι επιτέλους ζητάνε οι πολέμιοι της Ορθοδοξίας, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά είναι η απώτερη επιδίωξή τους. Όμως μπορούν να γίνουν ΑΝ τους αφήσουμε οι Χριστιανοί να συνεχίσουν το έργο τους. Και λέω ΑΝ γιατί ΔΕΝ θα τους αφήσουμε με την βοήθεια του Θεού. Έτσι λοιπόν η απάντησή μας στο εν λόγο περιστατικό και στα όσα Αντίχριστα δρομολογούνται στην Ελλάδα είναι μία:
Δεν θα σας περάσει. Η Ελλάδα είναι Ορθόδοξη και έτσι θα παραμείνει. Αμήν.
Η μία όψη
Το παραπάνω κείμενο δεν είναι ένα προπαγανδιστικό σενάριο, που κάνει φτηνή μελοδραματική κινδυνολογία, αλλά βασίζεται σε ρεαλιστικά δεδομένα του σήμερα. Η εφαρμογή όσων περιγράφει έχει ήδη αρχίσει στη Δύση – όσο για την Ελλάδα, καλομελέτα κι έρχεται.
Όμως, αυτά που γράφει ως “αρνητικά”, για πολλούς είναι θετικά, επιθυμητά και αιτήματα, για τα οποία αγωνίζονται!… Μια μερίδα του πολιτικού κόσμου και των διανοουμένων, καθώς και του ελληνικού λαού (μερίδα που όσο πάει κι αυξάνεται), ονειρεύεται πότε επιτέλους θα έρθει η χαρωπή μέρα που θα ζούμε σ’ ένα κράτος όπου δε θα φαίνεται τίποτα χριστιανικό – κι όποιος ταλαίπωρος, αμόρφωτος και δεισιδαίμονας έχει κάλο στον εγκέφαλο και συνεχίζει να πιστεύει “στους παπάδες & στα παραμύθια τους”, να λιβανίζει σπίτι του όσο θέλει, αλλά να μην ενοχλεί τους νοήμονες ανθρώπους!
Ποιοι έχουν δίκιο; Αυτοί που πονάνε διαβάζοντας τέτοια κείμενα ή εκείνοι που γελάνε με μας τα καθυστερημένα (τους χριστιανούς λέω) και εύχονται “αμήν και πότε;”.
Να σημειώσω πως σήμερα εκατομμύρια χριστιανοί διαφόρων δογμάτων υφίστανται αιματηρό διωγμό και περνάνε από μαχαίρι, ιδίως σε μουσουλμανικές χώρες – γι’ αυτούς όμως δεν υπάρχει έλεος. Εκείνοι που καθορίζουν τις σκέψεις και τις συνειδήσεις μας (και κάθε άλλο παρά “παπάδες” είναι…) τους κρύβουν κάτω απ’ το χαλί της “ενημέρωσης”.
Φαντάζομαι έναν κόσμο πολύ πιο ώριμο, γεμάτο ανθρωπιά, αλληλεγγύη και σεβασμό σε ό,τι διέπεται από τη λογική χωρίς να βρίθει από παπάδες, χαρτορίχτρες, μέντιουμ, αστρολόγους, και λοιπούς υπερφυσικούς τσαρλατάνους αφού δεν γίνεται να υπάρχουν ως μέλη πραγματικά μορφωμένων κοινωνιών!!!, γράφει κάποιος.
Και ένας άλλος, γράφει κάτι πιο νόστιμο:
Το 2030 όλο το παπαδαριό θα είναι σφαγμένο και οι περιουσίες που έχουν από την τουρκοκρατία θα έχουν μοιραστεί στον κόσμο…..!! πάρτε το χαμπάρι χριστιανοσκοταδιστές, έρχεται το τέλος σας!!!
Στον φίλο της λογικής έχω να πω απλά πως το μάθημα της λογικής θα μπορούσε να διδάσκεται και σε αξιωματικούς του Νταχάου. Η αποθέωση της λογικής είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σεβασμός “σε ο,τιδιέπεται από τη λογική” δε σημαίνει απαραίτητα και σεβασμό σε όποιο ανθρώπινο πρόσωπο δεν προάγει “το κοινό συμφέρον”… Τι πιο ορθολογικό από τον Καιάδα; Η ανθρωπιά και η αγάπη δεν είναι ορθολογικά. Ορθολογική είναι μόνο η επιβίωση. Ή όχι;
Η αποθέωση της λογικής χωρίς Θεό (χωρίς Θεό ήταν και η Ιερά Εξέταση, δηλ. χωρίς την οδό της κάθαρσης της καρδιάς από τα πάθη, χωρίς την ένωση του ανθρώπου με το Θεό, την αγιότητα, τη θέωση) και το ήθος που δημιουργεί φάνηκαν πεντακάθαρα στη Γαλλία της εποχής της Τρομοκρατίας (τι τον φυλάμε τον εχθρό του λαού; πώς αποδεικνύεται ορθολογιστικά ότι ο επιβλαβής για την κοινωνία άνθρωπος “δεν πρέπει” να εξολοθρεύεται και μάλιστα να γίνεται και σαπούνι. Βέβαια τα σαδιστικά βασανιστήρια πάνω στους κρατούμενους ικανοποιούν τα ένστικτα, όχι “τη λογική” (αν και τι πιο λογικό από το να κάνω ό,τι μου προσφέρει ηδονή;). Ο βασανισμός βέβαια για “αναμόρφωση” έχει λογική. Ας είναι: σ’ ένα ανθρωπιστικό ορθολογικό και κοσμικό καθεστώς, μπορεί να διαπαιδαγωγούνται όλα τα στελέχη του σωφρονιστικού συστήματος απλώς να σκοτώνουν, όχι να βασανίζουν. Οπότε, όλα ok.
Η άλλη όψη
Όμως: Μέσα από τέτοιες καταστάσεις ανθίζει η αγιότητα. Χιλιάδες κοινοί άνθρωποι βρήκαν την ευκαιρία να παραδεχτούν την πίστη τους στον Χριστό μπροστά στους δικαστές ή στους δημίους τους κι έτσι να γίνουν μάρτυρες και άγιοι. Χιλιάδες χλιαροί παπάδες κυνηγήθηκαν κι έγιναν θερμοί – θα φύγει η λάσπη απ’ την καρδιά μας μ’ ένα διωγμό. Καλώς να έρθει. Δεν είμαι γενναίος, αλλά πάρα πάρα πολύ δειλός. Γενναίος όμως είναι ο Χριστός. Θα δυναμώσει κι εμάς… Καλώς να έρθει.
Αλλά, επειδή ο διάβολος το ξέρει πια αυτό, δε θα υποκινήσει διωγμό αίματος… Οι εκκλησίες θα μείνουν ανοιχτές, απλά θα πειστεί ο κόσμος πως δεν έχει κανένα λόγο να μπαίνει μέσα. Αυτό εξάλλου λέει και το κείμενο…
Μια μόνο αράδα επ’ αυτού: το σημαντικότερο ανθρώπινο δικαίωμα είναι το δικαίωμα να ενωθείς με το Θεό και να γίνεις άγιος. Είναι το σημαντικότερο ίσως για πολλούς λόγους, αλλά και γιατί έχει συνέπειες στην αιωνιότητα. Παρεμποδίζοντας τα παιδιά μας να έχουν συνεπή εκκλησιαστική ζωή, οι “προοδευτικές δυνάμεις του τόπου” (συνειδητά ή αφελή όργανα της Νέας Τάξης Πραγμάτων), καταστρατηγούν αυτό το δικαίωμα. (Πώς τα παρεμποδίζουν; Συκοφαντώντας την αγιότητα ως “μύθο” και στρέφοντάς την κοινωνία με κάθε μέσο σε μια ζωή χωρίς Χριστό). Ας το λάβει υπόψιν κάθε προβληματισμένος μπλογκοναύτης…
Επιμύθια του τύπου “αυτή η χώρα είναι και θα παραμείνει ορθόδοξη” μόνο θλιμμένο χαμόγελο (μού) προκαλούν. Αυτή η χώρα έχει καταληφθεί σχεδόν ολοκληρωτικά από τη Νέα Τάξη. Δεν είναι πια τίποτα, όχι μόνο ορθόδοξη…
Η Ορθοδοξία είναι η πνευματική παράδοση αυτού του τόπου, η αληθινή πνευματική παράδοση της Ευρώπης (πριν τη νόθευσή της από τον παπισμό και τους επιγόνους του) και η θεραπευτική οδός για τη νόσο που εξαπλώνεται σαν επιδημία στο δυτικό άνθρωπο από τότε που έριξε κλωτσιά στον Χριστό κι απελευθερώθηκε από την αγάπη Του, όπως φυσικά είχε κάθε δικαίωμα.
Έχει όμως και δικαίωμα να επιστρέψει, αλλά ο Εχθρός δεν είναι τόσο φιλότιμος και φιλάνθρωπος όσο ο Θεός. Ο Θεός σου λέει πώς να φύγεις μακριά Του, ενώ ο διάβολος σου κρύβει πώς μπορείς να γυρίσεις στον Θεό. Πρέπει να ψάξεις, ν’ αγωνιστείς, να νικήσεις τον εαυτό σου και να ρωτήσεις χριστιανούς, αγίους ή απλούς ανθρώπους, παπάδες και λαϊκούς. Κάπου υπάρχει ο δρόμος.
Ι. Ν. ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΔΗΜΟΥ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ