Έλαμπαν τα μάτια του γεωργού, καθώς έπαιρνε ξανά στα ροζιασμένα χέρια του την ολόλευκη πετσέτα με προστατευμένο τον ευλογημένο σπόρο. Τον σπόρο που σε λίγο θα θαφτεί για ν αποδώσει «καρπόν πολύν».
Μέρα του Σταυρού, μέρα ευλογίας του σπόρου, μέρα που ο βασιλικός αγιάζει ξανά και το προζύμι για το πρόσφορο.
Ιερές στιγμές της καθημερινής στιγμής του Σεπτέμβρη στην ελληνική παράδοση, που ακούγονται κάπως μακρινές σήμερα…
Κι όμως, η γεμάτη βαθύ νόημα εκκλησιαστική ευλογία του Σεπτέμβρη είναι μια ξεχωριστή χάρη, πάντοτε ζώσα! Η ευλογία που δίνεται, στην αρχή της εκκλησιαστικής χρονιάς, στους σπόρους της γης.
Κοιτάζει τα χέρια του ο γεωργός και ξέρει πόσο αδύναμα είναι μπροστά στη δύναμη που έχει ο σπόρος που κρατούν, όταν θαμμένος αυτός στη γη φυτρώνει κι αυξάνει υποταγμένος στην προσταγή της αγάπης του Θεού. Θα σπείρει σε λίγο, κι είναι σίγουρος πως ο πραγματικός Γεωργός πάει μπροστά κι ετοιμάζει τη σοδιά του, την ίδια τη ζωή του.
Μα τον Σεπτέμβρη, ευλογείται ξανά –χωρίς ποτέ να παύει- και το ιερό έργο της σποράς του θεϊκού λόγου.
Ο Θεός δέχεται στη δούλεψή Του και καλεί στο έργο αυτό, φτωχούς γεωργούς, όλους τους πιστούς. Εκείνος που γέμισε θαυματουργικά τα δίχτυα των ψαράδων της Γαλιλαίας με ψάρια. Εκείνος που δίνει τον «πολύχουν» καρπό, γεμίζει πάντα θάμβος και ταπείνωση τους άδολους εργάτες Του. Και συνεχίζει το θαύμα…
Τον Σεπτέμβρη, που ετοιμάζεται ο σπόρος της γης κι ευλογείται, ο Μεγάλος Γεωργός βάζει στα χέρια μας ξανά τον παντοδύναμο σπόρο του λόγου Του, για να χορτάσει, ευλογώντας και τον δικό μας μικρό καρπό, και την δική μας ψυχή και την ψυχή των αδελφών μας.
Ε. Βερονίκη
