Η ευθύνη του πνευματικού ανθρώπου σήμερα

Παπαδόπουλος Θεόφιλος

Πόσοι από μας άραγε αναλογίζονται, σε στιγμές αυτοκριτικής, ποιοι ήμασταν κάποτε, τι ρόλο παίξαμε στην Ιστορία, με τι μόχθο χτίσαμε τα πνευματικά βάθρα πάνω στα οποία στηρίχθηκε ο δυτικός «πολιτισμός» (άλλο αν παραποιήθηκε) και ποιοι είμαστε τώρα…Πολύ αποθαρρυντικός ο απολογισμός! Ναι, ξέρω, υπάρχουν δικαιολογίες: το ολιγάριθμο της Φυλής, οι αιώνες δουλείας, η έλλειψη κράτους κ.α.

Μα δεν είναι θέμα πληθυσμού, εδαφικής έκτασης, εξουσίας. Γι’ αυτά δώσαμε το αίμα μας. Αλλά από την προοπτική τώρα του χρόνου, ίσως και να λειτούργησαν ως ένα βαθμό αρνητικά. Διότι τώρα δίνουμε στόχο στον εχθρό, συγκεκριμένο στόχο.

Στα χρόνια της διασποράς και της δουλείας, ο Ελληνισμός ήταν διασκορπισμένος παντού: ελληνισμός στο παραδοσιακό σπίτι με το εικονοστάσι, ελληνισμός στα διδασκαλεία (τα κρυφά ή αργότερα τα οργανωμένα), ελληνισμός στις εκκλησιές, ελληνισμός στα μοναστήρια, ελληνισμός στο Φανάρι και στα άλλα Πατριαρχεία, ελληνισμός στους μύθους και στα οράματα, ελληνισμός στα τυπογραφεία της Βενετίας. Πού να πρωτοχτυπήσει ο εχθρός; Βέβαια κατέβαλλε προσπάθειες, αλλά ο ελληνισμός φούντωνε στα πιο απρόσμενα μέρη. Τώρα όμως ο Ελληνισμός βρίσκεται συγκεντρωμένος εδώ: στο ελλαδικό κράτος, σχεδόν αποκλειστικά. Τα άλλα κέντρα έχουν ερημώσει. Έτσι ο στόχος είναι πια ένας. Φυσικά στόχος πολυεπίπεδος, πολυκεντρικός.

Όμως ο εχθρός γνωρίζει καλά πού είναι η καρδιά. Όχι στα σύνορα. Και αυτά είναι στο πρόγραμμα συρρίκνωσης, αλλά εδαφικά η Ελλάδα δεν μπορεί να εξαφανισθεί. Αυτό είναι αυτονόητο. Κι εμείς βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε ασφαλείς. Στο κάτω κάτω, λέμε, θα πολεμήσουμε. Μα ο στόχος είναι αλλού. Ο εχθρός το ξέρει, εμείς δεν το ξέρουμε. Και σκοπεύει εκεί που είμαστε ανοχύρωτοι. Γιατί τώρα το κράτος καθορίζει τα της Παιδείας, επεμβαίνει στη Γλώσσα, η πολιτικολογία του εκτοπίζει τη θρησκευτική πίστη, ο κομματισμός αναιρεί το ήθος, η δημοκρατία εκπορνεύει την ελευθερία, οι κρατικές παροχές, η ευμάρεια θεοποιούν το τώρα, ενώ η ιστορική μνήμη όλο και ξεθωριάζει, το δέλεαρ της επιτυχίας εκτοπίζει τον προορισμό του χριστιανού ανθρώπου. Έτσι τα πράγματα ευκολύνουν για τον εχθρό. Ξέρει που είναι τα «φυλάκια», έχει επισημάνει τις «ντάπιες». Και όπου μπορεί επιτίθεται κατά μέτωπο, όπου βρίσκει αντίσταση χρησιμοποιεί την παλιά και αλάθητη μέθοδο της εξαγοράς, τη στρατολόγηση κατασκόπων, πρακτόρων και «ντονμέδων». Έτσι ενώ ο αγώνας συνεχίζεται, τα «μυστικά» διαρρέουν, τα «τρωτά» μας αποκαλύπτονται, οι διαβρωτικές φήμες διαδίδονται και πείθουν τους λίγους ή πανικοβάλλουν τους πολλούς.

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν έχει μόνο να υπερασπισθεί τα τείχη, αλλά κυρίως να προφυλάξει τα νώτα του. Ο εχθρός μπορεί να είναι ο διπλανός, ο σύντροφος, ο συνάδελφος. Γύρω του οι ψίθυροι, οι φράξιες, οι συνωμοσίες οργιάζουν. Οι ιδέες του βάλλονται, η πίστη του υπονομεύεται. Κι εκείνος σφίγγει στον κόρφο του το μήνυμα, την επιστολή-αποστολή μην του την αρπάξουν. Όμως για πόσον καιρό ακόμα;

Στο πρόσφατο παρελθόν και σήμερα πολλοί πνευματικοί άνθρωποι άγγιξαν τα όρια της απελπισίας: αισθάνονται ότι τα πάντα έχουν χαθεί. Μπορεί τα τείχη να αντιστέκονται ακόμα αλλά το εσωτερικό μέτωπο έχει πλήρως αλλωθεί. Αγωνιώντες απευθύνονται «όπου δει» και το «όπου δει» στην Ελλάδα είναι οι αρμόδιοι (που είτε είναι ανίδεοι είτε «εντεταλμένοι» νεκροθάφτες). Υποβάλλουν υπομνήματα, γράφουν επιστολές, δημοσιεύουν φυλλάδια, εκδίδουν βιβλία: Προσέξτε, λένε, τη Γλώσσα, πάνε να την αλλάξουν και τότε, κοπήκαμε απ’ το παρελθόν μας, χάνουμε την ιστορική φυσιογνωμία μας. Προσέξτε την Παιδεία, καταργήσανε τις εδραίες αξίες, επέβαλαν τη σοφιστική, εκδιώξανε το όραμα. Προσέξτε το Ήθος, οι νέοι παραιτούνται και αποχαυνώνονται, οι μεγάλοι υποκρίνονται και εξαχρειώνονται. Προσέξτε τους Θεσμούς, κανείς δεν ξέρει πια τι ισχύει, τι είναι σωστό, τι «νόμιμο».

Στις κραυγές αυτές της αγωνίας τους οι αρμόδιοι είτε σιωπούν είτε διαβεβαιώνουν ότι «το προοδευτικό πρόγραμμα της Κυβέρνησης σύντομα θα ολοκληρωθεί». Μα νιώθουν τι λένε; Αφού το ξεχαρβάλωμα είναι πανθομολογούμενο τι μπορεί να σημαίνει η «ολοκλήρωση του ξεχαρβαλώματος»; Τι άλλο από την πλήρη διάλυση. Υπάρχει επομένως πρόγραμμα για τη διάλυση. Και ενώ λένε ότι οχυρώνουν τα μετερίζια, στα υπόγεια επιτελεία είναι ήδη έτοιμο το έγγραφο της άνευ όρων συνθηκολόγησης προς τον εχθρό. Ας το πάρουν απόφαση οι πνευματικοί άνθρωποι: με τους αρμοδίους τίποτε δε γίνεται, αφού αν έχουμε φθάσει ως εδώ από τους αρμοδίους φθάσαμε…

Οι πνευματικοί άνθρωποι να συνεχίσουν μόνοι τους τον αγώνα: αγώνα μη αφομοίωσης, μη υποδούλωσης. Με το έργο τους, την παρρησία και τη στάση τους. Να πετάνε καθημερινά τις πέτρες όπως οι νεαροί Παλαιστίνιοι πετροβολούν τους Ισραηλινούς στα Κατεχόμενα. Βέβαια με τις πετριές δεν κερδίζονται οι μάχες. Αλλά καταφέρνουν ωστόσο να εκνευρίζουν τον εχθρό, να τελματώνεται, να βουλιάζει στο άχαρο έργο του. Οι πνευματικοί άνθρωποι είναι σήμερα οι παρτιζάνοι, οι αντιστασιακοί του Ελληνισμού. Επειδή βάλλεται το εσωτερικό μας, η ύπαρξη αυτού που είμαστε.

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων (ΝΤΠ) δεν ενδιαφέρεται τόσο για τα σύνορα, ενδιαφέρεται κυρίως να σιγήσει η φωνή του Ελληνισμού. Σε λίγα χρόνια, όταν η αλλοτρίωση πάρει τη μορφή μιας νέας Κατοχής (μήπως ήρθαν αυτά τα χρόνια;), οι Έλληνες πρώτοι είναι εκείνοι που θα επαναστατήσουν, που θα κηρύξουν Αντίσταση! Δεν ξέρω αν και πώς θα το κάνουν αλλά είναι οι νομοτελειακά προορισμένοι να το κάνουν. Οι άλλοι Δυτικοί λαοί μπορεί να μην απεμπολούν εύκολα τα κυριαρχικά τους δικαιώματα, αλλά την αλλοτρίωση δεν την πολυκαταλαβαίνουν, επειδή ο «πολιτισμός» τους προέκυψε από τον Διαφωτισμό που είχε και έχει ως στόχο ακριβώς την αλλοτρίωση των λαών. Ενώ ό Διαφωτισμός για μας τους Έλληνες είναι και θα είναι ξένο ρούχο. Κάπου ενοχλεί και σε μερικούς είναι ανυπόφορο! Εμείς έχουμε τη Γλώσσα μας, την Παράδοση και την Ορθοδοξία. Αν αυτά καταπιεσθούν θα επέλθει η έκρηξη.

Οι Έλληνες ανέκαθεν έκαναν αντίσταση στη σωστή στιγμή. Και τώρα αυτό πρέπει να κάνουν: όχι «αφήστε να δούμε αργότερα». Γιατί αργότερα θα είναι αργά, θα μας έχουν αλλάξει τα φώτα. Στην κυριολεξία. Η έννοια της Αντίστασης σήμερα μετατίθεται, από το έδαφος και την κυριαρχία στην πνευματική υπόσταση και τη φυσιογνωμία. Αυτό μόνο ο πνευματικός άνθρωπος μπορεί να το διαισθανθεί και να επισημάνει πότε και πού ο εχθρός τοποθετεί τους εκρηκτικούς μηχανισμούς.

Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος του, καίριος: ρόλος εθνοφρουρού, ρόλος ιερολοχίτη, ρόλος αθλοφόρου προστατεύοντας τις πηγές μας. Με αυτά τα δεδομένα η στράτευση είναι αδήριτη ανάγκη. Οι πνευματικοί άνθρωποι να δώσουν αναστολή στις ιδιαίτερες ενασχολήσεις τους: δεν χρειαζόμαστε άλλα πεζολογήματα, ποίηση και δοκίμια.

Εμείς πρέπει να επιβιώσουμε, να ζήσουμε με το πνεύμα αμόλυντο, τον λόγο άπεφθο, τα χέρια καθαρά και το μέτωπο ασημάδευτο.

Το Κακό, όταν αντιμετωπισθεί δραστικά, αναγκάζεται να υποχωρήσει, και τελιά εξοντώνεται!…

 

 

Θα χαρούμε να ακούσουμε τις σκέψεις σας

Αφήστε ένα σχόλιο

Το Ρωμαίικο
Logo

Ραδιόφωνο του Ρωμαίικου