Η γεμάτη από τη σοφία του Θεού σιωπή / Του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης στο σοφό του βιβλίο «Η Κλίμαξ» γράφει στον λόγο του περί ξενητείας : «αληθινά ξένος είναι εκείνος που ενώ προσέχει όταν του μιλάνε και καταλαβαίνει τι του λένε και είτε καλό του πουν είτε κακό, δεν μιλάει καθόλου, αλλά σιωπά με υπομονή και δεν απαντάει στα λόγια τους σαν να μιλούσαν άλλη γλώσσα και αυτός άλλη και να μην τους καταλάβαινε».

Ο πρώτος αληθινά ξένος ήταν ο Χριστός που στεκόταν μπροστά στον Πιλάτο και ενώ τον κατηγορούσαν με χίλια δυο λόγια οι αρχιερείς δεν μιλούσε. «Δεν ακούς για πόσα σε κατηγορούν ;» του λέει ο Πιλάτος. Αυτός όμως σιωπούσε. Και στον Ηρώδη που του απεύθυνε ένα σωρό ερωτήσεις δεν του είπε ούτε λέξη.

Ο μακαριστός γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας (κοιμήθηκε το 2019) που ήταν υποτακτικός του μεγάλου αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή (κοιμήθηκε το 1959) στο Άγιο Όρος έλεγε ότι είχε κανόνα μόνο να χαιρετάει τους μοναχούς που συναντούσε χωρίς να τους λέει τίποτα άλλο απολύτως. Φυσικά συχνά εισέπραττε κοροϊδίες. «Πες μας ποιος είναι ο γέροντάς του, δεν θα στον φάμε», «δεν έμαθες να μιλάς ;», «μας το παίζεις άγιος ;» και παρόμοια. Αργότερα διηγείτο πόσο τον ωφέλησε αυτή η εντολή του γέροντά του, επειδή πολλοί στο άγιο Όρος τον άγιο Ιωσήφ τον θεωρούσαν πλανεμένο και θα γέμιζαν αμφιβολίες τον νεαρό υποτακτικό και θα κλόνιζαν την εμπιστοσύνη του στον οδηγό του.

Έλεγε συχνά ο μεγάλος άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (κοιμήθηκε το 1939) ότι στην εξομολόγηση η πρώτη αντίδραση,  τα πρώτα λόγια που θα σου πει ο Πνευματικός είναι αυτά που τον φωτίζει ο Θεός. Αν μιλήσεις όμως δήθεν για διευκρινήσεις θα σου απαντήσει από το μυαλό του.

Πριν χρόνια είχα παραγγείλει πόρτες για το σπίτι μου σε έναν γνωστό μου επιπλοποιό. Αυτός όταν επιτέλους τις έφερε, γιατί καθυστέρησε πολύ, ήταν μεγαλύτερες από ότι έπρεπε γιατί ή είχε πάρει λάθος μέτρα ή ήταν για αλλού οι πόρτες. Και άρχισε να στενοχωριέται ο επιπλοποιός και εγώ προσπαθούσα με λόγια να τον παρηγορήσω. Το αποτέλεσμα ήταν αντί να τις πάρει πίσω ο επιπλοποιός όπως ήταν το σωστό, στρώθηκε εκεί τις έκοψε πρόχειρα και τις τοποθέτησε. Εντάξει και την τόλμη και εξυπνάδα να μην είχα να του πω να τις πάρει πίσω, αν δεν μιλούσα καθόλου θα αναγκαζόταν να τις πάρει πίσω από μόνος του (φυσικά ήταν η τελευταία δουλειά που έκανα μαζί του).

Είχα λίγα χρόνια παντρεμένος και περνώντας από την Θρησκευτική Οργάνωση που σύχναζα τον καιρό εκείνο, συνάντησα έναν γνωστό μου δάσκαλο που μόλις είχε παντρευτεί. Μόλις του ευχήθηκα για τον γάμο του μου λέει «περνάει γρήγορα ο καιρός;». Μη καταλαβαίνοντας τι εννοούσε τον ρωτάω «ποιος καιρός;». «Ο καιρός που είσαι παντρεμένος» μου απαντάει «πάντως ο πεθερός μου είναι πολύ καλός». Αυτός νομίζω όταν του πρότειναν να παντρευτεί και ποια κοπέλα να πάρει, αν δεν μιλούσε καθόλου πολύ πιο ώριμα θα είχε προχωρήσει στο θέμα του γάμου.

Φυσικά δεν είναι κάθε σιωπή γεμάτη από τη σοφία του Θεού. Κάποιοι σιωπούν γιατί περιμένουν την κατάλληλη στιγμή που θα χύσουν το δηλητήριό τους. Έλεγε ο σοφός άγιος Δωρόθεος ότι κάποτε ένας μοναχός ενώ τον έβριζαν οι άλλοι μοναχοί αυτός σιωπούσε. Τον θαύμασε ο άγιος και ιδιαιτέρως τον ρώτησε πώς το κατάφερε. «Έλεγα μέσα μου ότι είναι σκυλιά που γαβγίζουν» του αποκρίθηκε ο μοναχός. Τρόμαξε ο άγιος Δωρόθεος, έκανε τον σταυρό του και προσευχήθηκε «Θεέ μου, ελέησε αυτόν, ελέησε και μένα».

www.karatzova.com

 

Θα χαρούμε να ακούσουμε τις σκέψεις σας

Αφήστε ένα σχόλιο

Το Ρωμαίικο
Logo

Ραδιόφωνο του Ρωμαίικου