«Πάντα ὅταν πήγαινα στόν Γέροντα εἶχε κόσμο καί δυσκολευόμουν νά τοῦ μιλήσω μέ ἄνεση. Τήν τελευταία φορά, πηγαίνοντας σάν διάκος, νομίζω τό 1991, φοβόμουν μήπως πάλι συμβῆ τό ἴδιο καί προσευχήθηκα σχετικά. Ὅταν ἔφθασα στήν “Παναγούδα”, ἔκπληκτος εἶδα ὅτι δέν ὑπῆρχε κανείς. Καί ἐπί πλέον ὁ Γέροντας μοῦ ἀφιέρωσε πολύ χρόνο, συμβουλεύοντάς με γιά τό κάθε τί. Καί ἐνῶ ἀπό μέσα μου δοξολογοῦσα τόν Θεό καί εὐχαριστοῦσα τόν Γέροντα, ἐπειδή περνοῦσε πολύ ἡ ὥρα καί ὁ Γέροντας συνέχιζε νά μέ νουθετῆ καί ἐγώ ἔπρεπε ὁπωσδήποτε ἐκείνη τήν μέρα νά βγῶ ἀπό τό Ὄρος, ἄρχισα νά ἀνησυχῶ, μήπως δέν προλάβω τό λεωφορεῖο. Ἀλλά τόν λογισμό μου αὐτό, ὄχι μόνο νά τόν πῶ δέν τολμοῦσα, ἀλλά καί μόνο πού τό σκεφτόμουν τό θεωροῦσα ἀσέβεια. Ὁ Γέροντας τόν ἔπιασε καί διακόπτοντας γιά λίγο, μοῦ λέει: “Μήν στενοχωριέσαι. Δέν τό χάνεις τό λεωφορεῖο”. Καί συνέχισε τίς συμβουλές. Ἔκπληκτος, ἔδιωξα τήν ἀνησυχία. Ἀλλά ἀφοῦ πέρασε πάλι λίγη ὥρα, ξανασκέφθηκα: “Μόνο μέ τρέξιμο θά προλάβω”. Ὁ Γέροντας πάλι διέκοψε: “Ὄχι μόνο θά προλάβης, ἀλλά καί θά περιμένης δύο ὧρες”. Ἐγώ δέν μποροῦσα νά καταλάβω τί ἐννοοῦσε. Μόνο πού πάλι συνειδητοποίησα, ὅτι ἔβλεπε τίς σκέψεις μου καί συνέχισα νά προσέχω στίς νουθεσίες του. Ὕστερα ἀπό κάμποσο, σκέφθηκα: “Τώρα θά φεύγη τό λεωφορεῖο. Ἀναγκαστικά θά βγῶ αὔριο”. Καί ὁ Γέροντας: “Καλά, καλά, ἄντε πήγαινε. Πάντως νά ξέρης θά περιμένης δύο ὧρες”.
»Στίς Καρυές εἶδα κόσμο καί τό λεωφορεῖο ἐκεῖ. Ρώτησα καί μοῦ εἶπαν ὅτι ξεκίνησε κανονικά, ἀλλά ὅταν ἔφθασε στήν Ἀθωνιάδα τό γύρισαν πίσω, γιά νά πάρη μέσα καί ἀντιπροσώπους ἀπό τήν Ἱερά Κοινότητα. Ἡ σύναξη ὅμως καθυστέρησε ἀρκετά. Πράγματι, περίμενα δύο ὧρες μέχρι νά ξεκινήσουμε».
Μαρτυρία π. Ραφαήλ Σ.
Περιοδικό Ἐρῶ
