«…Μετὰ ἀπ’ ὅσα ἐξέθεσα ἔγινε ἀντιληπτὸ ὅτι ἡ νεοελληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἡ ἐπίσημη γλῶσσα τῆς ἑλληνικῆς Πολιτείας σ’ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τῆς ἐθνικῆς ζωῆς. Ὡς τέτοια γλῶσσα θεωροῦμε τὴ διαμορφωθεῖσα σὲ πανελλήνιο ἐκφραστικὸ ὄργανο ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαὸ καὶ τοὺς δόκιμους συγγραφεῖς τοῦ ἔθνους δημοτική, χωρὶς ἰδιωματισμοὺς καὶ ἀκρότητες. Ἐννοοῦμε δήλ. τὴ σύγχρονη νεοελληνικὴ ζωντανὴ γλῶσσα, ποὺ μιλιέται σὲ πανελλήνια κλίμακα καὶ εἶναι προϊὸν σύνθεσης στοιχείων ἀπὸ τὴν δημώδη καὶ λόγια γλῶσσα. Αὐτὴ ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὴ μακραίωνη συμβίωσης τῆς καθαρεύουσας καὶ τῆς δημοτικῆς, ποὺ χρησιμοποιεῖται σήμερα ἀπὸ τὶς περισσότερες ἐφημερίδες καὶ γράφεται ἀπὸ δόκιμους συγγραφεῖς. Καὶ εἶναι λάθος νὰ τὴ χαρακτηρίζουμε μικτὴ ἢ λόγια καὶ ἂς μὴν ἐρεθίζονται μερικοὶ ἀπὸ τὴ χρησιμοποίηση τῶν ὅρων αὐτῶν. Ἡ γλῶσσα δὲν πλάθεται ὅπως νομίζουν πολλοί. Οὔτε καὶ νομοθετεῖται. Καὶ πολὺ περισσότεροι δὲν ὑπακούει σὲ παράλογους νομοθέτες. Ἔχει δική της αὐτοδύναμη ἐξουσία.
Παρατηρήθηκε τελευταία καὶ θὰ παρατηρηθεῖ, δυστυχῶς, καὶ στὸ μέλλον, (καὶ εἴθε νὰ διαψευστῶ σ’ αὐτό), μεγάλη «εἰσβολὴ» ξένων λέξεων στὴ γλῶσσα μας, ποὺ ὀφείλεται σὲ ποικίλες αἰτίες. Ἐπισημαίνω τὶς κυριότερες:
Ἡ συνεχὴς ἐπικοινωνία τοῦ λαοῦ μας μὲ τοὺς ἄλλους λαούς, λόγω τοῦ συνεχῶς αὐξανόμενου ρεύματος τουρισμοῦ. Ἡ διεθνοποίηση τῆς ἀγγλικῆς γλώσσας καὶ ἡ διείσδυσή της στὶς ἄλλες γλῶσσες. Ἡ ἔνταξη τῆς χώρας μας στοὺς εὐρύτερους οἰκονομικοὺς καὶ στρατιωτικοὺς σχηματισμούς. Ἡ ἐγκαθίδρυση στὸν τόπο μᾶς ξένων Τραπεζῶν καὶ Πολυεθνικῶν ἐταιριῶν. Ἡ ἐπίδραση τοῦ κινηματογράφου καὶ τῶν μορφωτικῶν κέντρων ξένης προπαγάνδας. Ἡ ἁλματώδης ἐξέλιξη τῆς ζωῆς, τῆς τεχνολογίας καὶ ἡ ἐπέκταση τοῦ διεθνοῦς ἐμπορίου διέπλασαν νέους ὅρους. Ἡ δουλικότητα, ἡ ξενομανία, ἡ ἐπίδειξη αὐτοπροβολῆς καὶ ὁ διάχυτος σνομπισμός. Ἡ φοίτηση πολλῶν νέων σὲ ξένα πανεπιστήμια. Ἡ μετάβαση στὸ ἐξωτερικὸ καὶ ἡ ἐν συνέχειᾳ ἐπάνοδος στὴν πατρίδα Ἑλλήνων ἐργατῶν. Ἡ παρατηρούμενη τελευταία εἰσροὴ – ἀφρικανῶν, ἀσιατῶν καὶ βαλκανίων – ἐργατῶν κ.α. Ἂς ἔχουμε ὑπόψη μᾶς ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι πλούσια, εὔπλαστη καὶ ὡραία καὶ ὅτι τὶς περισσότερες φορὲς γιὰ κάθε λέξη ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νὰ βρεθεῖ ἡ κατάλληλη ἑλληνικὴ λέξη. Πρὶν ἀπὸ καμπόσα χρόνια ὁ καθηγητὴς καὶ ἀκαδημαϊκὸς Ξέν. Ζολώτας εἶχε κάνει μία λαμπρὴ διάλεξη στὰ Ἠνωμ. Ἔθνη στὰ Ἀγγλικά, ποὺ ὅμως ὅλες οἱ λέξεις ἦταν ἑλληνικές!…»
