Όπου και να κοιτάξει κανείς σήμερα δίπλα του στην ελληνική κοινωνία, επικρατεί μια πλήρης απελπισία. Άνθρωποι σκυφτοί, γκρίζοι, παραιτημένοι, μετέωροι, μελαγχολικοί. Η δυσθεώρητη ανεργία, τα δάνεια θηλιά, οι μισθοί πείνας, η βαρύτατη φορολογία, η πνιγμονή κάθε επιχειρηματικής πρωτοβουλίας, η παράταση του οικονομικού αδιεξόδου. Αδιέξοδο και απελπισία, παράλυση και παραίτηση.
Το πιο επικίνδυνο όμως από όλα είναι αυτή ακριβώς η πλήρης παραίτηση του λαού. Ο λαός πλέον δεν αντιδρά, ούτε έχει διάθεση και αγωνιστικό φρόνημα για ανατροπή. Λίγο μουρμούρα μόνο για απλή εκτόνωση. Όλοι κλείνονται στον εαυτό τους, προσπαθώντας να μαζέψουν τα συντρίμμια τους και να σώσουν ό,τι σώζεται. Οι άνθρωποι συστέλλονται για να προστατεύσουν τον πυρήνα τους. Και δυστυχώς παλινδρομούν σε πρωτογενή επίπεδα για λίγη ανακούφιση και χαρά. Οι ηδονές, οι ουσίες, το θέαμα, ο τζόγος, η βία.
Γιατί όμως τέτοια παραίτηση, γιατί τέτοιου βαθμού παράλυση; Κατά την άποψή μου υπάρχουν πολλοί λόγοι και οι κυριότεροι είναι πνευματικοί.
(α) Καταρχήν, θα πρέπει να επισημανθεί το γεγονός ότι το σύστημα εξουσίας δουλεύει πλέον με έναν πολύ καλοσχεδιασμένο, συστηματικό και πλήρως επιστημονικό τρόπο. Οι επιστήμες έχουν τεθεί στην υπηρεσία της απόλυτης χειραγώγησης των λαών. Η ιατρική, η ψυχολογία, οι νευροεπιστήμες, η πληροφορική, η επικοινωνία, η οικονομία, τα μαθηματικά, η στατιστική, όλα στην υπηρεσία του συστήματος εξουσίας, του τεχνοσυστήματος, όπως αποκαλείται από κάποιους. Όλα σχεδιάζονται, προετοιμάζονται, ενορχηστρώνονται και εκτελούνται με επαγγελματικό και πλήρως μετρήσιμο τρόπο. Η προετοιμασία της κοινής γνώμης, το σοκ, το δέος, ο χειρισμός της πληροφορίας, ο χειρισμός της εικόνας, και φυσικά ο χειρισμός του συναισθήματος, το ζεστό, το κρύο, οι απότομες εναλλαγές, η επιπέδωση, η συνεχής ανασφάλεια, ο τρόμος, η εξάρτηση, η απελπισία με κορωνίδα την απάθεια.
(β) Ο λαός είχε για πολλά χρόνια την ψευδαίσθηση ότι οι βουλευτές και οι κυβερνώντες τον αντιπροσώπευαν, τον εξέφραζαν και γενικά ότι πραγματικά υπηρετούσαν τα συμφέροντα του λαού. Συγκροτούσαν, τρόπον τινά, μια φιγούρα «γονικής» προστασίας. Τα τελευταία όμως χρόνια συνειδητοποίησαν οι πάντες, και μάλιστα με δραματικό τρόπο, ότι ουσιαστικά το πολιτικό προσωπικό αποτελεί ενεργούμενο και υπηρέτη αλλότριων του λαού συμφερόντων. Αντί για προστάτης, εχθρός. Και αυτό σοκάρει και παραλύει. Είδε μεγάλα αντιμνημονιακά κόμματα να μετεξελίσσονται εντός ημερών σε στυλοβάτες του μνημονίου και της υποδούλωσης του λαού, είδε κόμματα «εξαπτέρυγα» να αλλάζουν πολιτικές θέσεις εν ριπή οφθαλμού, είδε διορισμούς πρωθυπουργών εκτός θεσμίων, είδε κατάργηση κοινοβουλευτικών διαδικασιών, βλέπει μια «αριστερά» να φτιασιδώνεται επιδέξια για να μπορέσει να χωρέσει στο σαγηνευτικό διάδημα της εξουσίας, βλέπει τριτοκλασάτους υπαλληλίσκους του συστήματος να κατασκευάζουν με αξιώσεις εκ του μηδενός νέες παρατάξεις και να επαγγέλλονται μετά βαΐων και κλάδων τη διατήρηση του συστήματος. Ο λαός τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά και απελπίζεται, αδρανοποιείται, χάνει το έρμα και τις σταθερές του, δεν εμπιστεύεται κανέναν, δεν ξέρει προς τα πού να προχωρήσει και παραιτείται.
(γ) Τα χρόνια της κρίσης είναι πλέον πολλά. Και ο λαός αντιλαμβάνεται ότι η νέα δραματική κατάσταση στην οποία ζει δεν είναι κάτι παροδικό αλλά κάτι μόνιμο. Αντιλαμβάνεται πως όλη την υπόλοιπη ζωή του θα πρέπει να τη ζήσει με έναν τρόπο που δεν είχε φανταστεί, και με έναν τρόπο που δεν είχε σχεδιάσει. Οι αλλαγές ήταν πολύ μεγάλες και έγιναν πολύ απότομα μη αφήνοντας περιθώρια προσαρμογής και ελπίδα αλλαγής. Τα εργασιακά, το ασφαλιστικό, το συνταξιοδοτικό, η φορολογία, η κατοικία. Όλοι οι βασικοί πυλώνες ανατράπηκαν ριζικά και ανεπιστρεπτί. Ο λαός ήταν αδύνατον να παρακολουθήσει τις αλλαγές, ήταν αδύνατο να προσαρμοστεί σε κάτι τόσο ξένο προς αυτόν και έχει πλέον παραιτηθεί. Όταν για δεκαετίες ονειρευόταν και αγωνιζόταν για την απόκτηση μιας κατοικίας η οποία ξαφνικά γίνεται θηλιά στον λαιμό του, τότε παραλύει και οδηγείται στον μηδενισμό.
(δ) Ο χώρος που ζούμε λόγω της σπουδαίας γεωστρατηγικής του σημασίας, αλλά και (ειδικά σήμερα) του πλουτοπαραγωικού δυναμικού που διαθέτει, αποτέλεσε ανέκαθεν θέρετρο ισχυρού ανταγωνισμού ξένων δυνάμεων και ουσιαστικά το κράτος μας από το 1830 και εντεύθεν αποτελεί προτεκτοράτο του ξένου παράγοντα. Σε ένα τέτοιο ασφυκτικό πλαίσιο οι έννοιες του «λαϊκού κινήματος» ή μιας «λαϊκής εξέγερσης» θα πρέπει να προσεγγίζονται με πολλή προσοχή.
Τα γνήσια μαζικά λαϊκά κινήματα καταστέλλονται, αποδυναμώνονται και αφομοιώνονται από το σύστημα πάση δυνάμει.
Αντίθετα τα κατευθυνόμενα από μυστικές υπηρεσίες «λαϊκά κινήματα» ενισχύονται και επιφέρουν καίρια χτυπήματα στην αποσταθεροποίηση μιας χώρας. Ο λαός τα βλέπει και τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά και είναι πολύ επιφυλακτικὸς στο προς τα πού να κινηθεί. Δύσκολα εμπιστεύεται πλέον το «αυθόρμητο». Γιατί το γνήσια αυθόρμητο στις σημερινές συνθήκες είναι αναποτελεσματικό και το υποκινούμενο «αυθόρμητο» θα οδηγήσει σε χειρότερα προβλήματα. Και ο λαός παραλύει μη ξέροντας τι να πράξει.
(ε) Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεν είναι ένα τυχαίο και μεμονωμένο φαινόμενο, αλλά εντάσσονται σε μια ευρύτερη προσπάθεια πλήρους χειραγώγησης των λαών σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι, αν θέλουν να προστατεύσουν την ελευθερία τους, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν ένα σύστημα-αντίπαλο, το οποίο είναι τόσο ισχυρό, ώστε μόνοι τους δεν έχουν καμία ελπίδα για κάποια νίκη. Μόνο ισχυρές συλλογικότητες μπορούν να προβάλλουν κάποιας μορφής αντίσταση στα επισυμβαινόμενα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο και το σύστημα μεθοδικά απαξιώνει και αποσαθρώνει πλήρως κάθε συλλογικότητα. Όλες οι συλλογικότητες σήμερα απαξιώνονται συνεχώς: το γένος, το κράτος, τα πολιτικά κόμματα, ο συνδικαλισμός, η τοπική αυτοδιοίκηση, οι ακαδημαϊκοί και επιστημονικοί φορείς, ακόμα δυστυχώς και η Εκκλησία. Και ο πολίτης δεν έχει πού να αποθέσει τις ελπίδες του. Μένει μόνος, αδύναμος να αντισταθεί και χειραγωγείται εύκολα και πλήρως.
Η ελληνική κοινωνία σε πλήρη παράλυση και αποσάθρωση λοιπόν. Έχοντας να αντιμετωπίσει επιπρόσθετα και τους εθνικούς κινδύνους στα βόρεια και ανατολικά που καιροφυλακτούν έτοιμοι να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία.
Αυτό ήταν λοιπόν; Τελειώσαμε; Κλείσαμε τον ιστορικό μας κύκλο; Να παραιτηθούμε πλήρως και «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»;
Φυσικά και όχι. Γιατί αυτός ο λαός ποτέ δεν παραιτείται οριστικά. Παλεύει με τα αδύνατα και νικά. Και αυτή εξάλλου είναι η μεγάλη προσφορά του Γένους μας στον κόσμο τούτο και στους λαούς των εθνών. Ότι μπορεί να διακρίνει ασφαλώς τα πράγματα και ότι πάντα φυλάει μια μαγιά αλήθειας που τον κατάλληλο καιρό ζυμώνει τον κόσμο και φέρνει τις ανατροπές.
