Πριν καλά καλά ξημερώσει οι καμπάνες της εκκλησίας βαρούν δυνατά. Γερμανοί αξιωματικοί διατάζουν όλοι οι κάτοικοι να συγκεντρωθούν στο σχολείο, αφού πάρουν μαζί τους μια κουβέρτα και τρόφιμα μιας ημέρας.
Οι Γερμανοί και οι γερμανοντυμένοι συνεργάτες τους, «έλληνες» των Ταγμάτων Ασφαλείας, προσπαθούν να καθησυχάσουν τον κόσμο. Στόχος είναι οι αντάρτες.
Γύρω στις 9 το πρωί τα γυναικόπαιδα χωρίζονται από τους άνδρες πάνω των 14 και έως 65 ετών.
Αυτός ο χωρισμός ήταν και αποχωρισμός.
Τα γυναικόπαιδα κλείστηκαν στο σχολείο, ενώ ο ανδρικός πληθυσμός οδηγείται στη Ράχη του Καπή.
Τους βάζουν στη μέση και ολόγυρα στήνουν πολυβόλα. Την ίδια ώρα άλλα τμήματα Γερμανών στρατιωτών και ταγματασφαλιτών αρχίζουν να λεηλατούν και να καταστρέφουν την πόλη.
Το κεντρικό ρολόι δείχνει πια 2.34 μ.μ.. Μια φωτοβολίδα δίνει το σύνθημα. Οι 35 Γερμανοί στρατιώτες υπό τον λοχία Τένερ αρχίζουν να ξερνούν τον θάνατο. Οι περήφανοι Καλαβρυτινοί άντρες πέφτουν ο ένας μετά τον άλλον. Εκατοντάδες νεκρά κορμιά σχηματίζουν έναν μεγάλο σωρό. Οι φονιάδες τελειώνουν το έργο τους με χαριστικές βολές σε ό,τι κινείται, ό,τι βογγάει ακόμα, στο ματωμένο κουβάρι. Η πόλη ορφανεύει.
Την ίδια ώρα βαριά καπνιά σκεπάζει το σχολείο. Οι Γερμανοί προσπάθησαν να βάλουν φωτιά στα γυναικόπαιδα. Αυτό δεν έχει ξανα-ακουστεί. Το πάτωμα αρχίζει να φλέγεται. Γυναίκες πετάνε τα παιδιά τους απο τα παράθυρα να τα σώσουν. Ουρλιαχτά, απόγνωση και θάνατος. Κάποια στιγμή η πόρτα άνοιξε από την πίεση. Ο φρουρός δεν αντιδρά.
Σαστισμένες και μισοκαμένες οι γυναίκες αρχίζουν να ψάχνουν τους άντρες τους.
Ξαφνικά κάποιοι φωνάζουν “νάτοι, νάτοι οι άνδρες”. Όλοι στρέφουν το βλέμμα τους κατά την πλαγιά. Είναι κατακόκκινη. Πλησιάζοντας περισσότερο αυτό που αντικρύζουν είναι φρίκη.
Ένας σωρός από κομμάτια ανθρώπων. Άνδρες, πατεράδες, γιοι και αδελφοί κείτονται μές στο αίμα. Οι γυναίκες που έφτασαν στον τόπο της σφαγής τσαλαβουτούν στην κόκκινη λάσπη από το χώμα και το αίμα για να βρουν τους δικούς τους. Βλέπεις γυναίκες να μαζεύουν κομμάτι κομμάτι τα σώματα των αγαπημένων τους προσώπων.
Οι επόμενες στιγμές βρήκαν τις γυναίκες να προσπαθούν με ό,τι είχε απομείνει, να σκάβουν πρόχειρους τάφους στην παγωμένη γη του Δεκέμβρη για να θάψουν τους νεκρούς τους. Μέσα στην απελπισία τους, άρχισαν να σκάβουν με τα χέρια αλλά δεν μπορούσαν πάνω από 2-3 εκατοστά. Οι Καλαβρυτινοί ήρωες θάβονταν χωρίς παπά και τρισάγιο, χωρίς κερί και λιβάνι.
Το μεγάλο Δράμα των Καλαβρύτων μόλις ξεκίνησε. Τα νιάτα, οι δημιουργικές δυνάμεις της πόλης, περιουσίες και κόποι χρόνων αφανίστηκαν στις 2:34΄ της 13ης Δεκεμβρίου 1943.
77 χρόνια μετά το ρολόι είναι ακόμη σταματημένο στη φοβερή στιγμή που μέσα στις φλόγες που τύλιγαν τα Καλάβρυτα, τα πολυβόλα σώριαζαν χίλιους τριακόσιους Καλαβρυτινούς.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΩΝ!
Κείμενο: Μωραΐτες εν Χορώ
