Ένα μεγάλο, τεράστιο, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όσους γονείς στερήθηκαν για να έχουμε εμείς ένα “κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας” και να μας σπουδάσουν “για μια καλύτερη ζωή”, χωρίς να έχει σημασία αν τελικά τα κατάφεραν ή όχι.
Στους γονείς που έκαναν 6 μήνες να βάλουν μπουκιά κρέας στο στόμα τους, για να το δίνουν σε εμάς που “το είχαμε περισσότερο ανάγκη”, αφού “ήμασταν στην ανάπτυξη”. Που, αντί για πάνες, μας φορούσαν πανιά, για να μείνουν χρήματα να πληρώσουν το ενοίκιο και τις δόσεις και όταν μετά τα έπλεναν στο χέρι, έλαμπαν πιο πολύ κι από τα καινούρια, στα σύρματα της ταράτσας, για να είναι κι εκείνοι κι εμείς “περήφανοι” στη γειτονιά κι ας γέμιζαν “χιονίστρες” και πληγές τα χέρια τους.
Στους γονείς που όταν μας έπεφτε κατά λάθος η τυρόπιτα κάτω στο χώμα σπάραζε το είναι τους που δεν είχαν στο πορτοφόλι άλλες δραχμές για μία δεύτερη από το φούρνο και που όταν τελείωνε το γάλα, μας έδιναν χαμομήλι που μάζευαν από τα οικόπεδα της γειτονιάς.
Στους γονείς που όταν “άνοιξε ο πάτος” στα παπούτσια τους και δεν είχαν δεύτερο ζευγάρι, επέλεξαν να πάρουν το ποδήλατο στο παιδί, αφού “το είχαν υποσχεθεί μήνες στο παιδί και το παιδί το περίμενε”.
Που δούλευαν και Σάββατα και Κυριακές και αφού δεν υπήρχε κανείς “να μας κρατήσει” όσο έλειπαν από το σπίτι, μας έμαθαν να μας προσέχει ο μεγαλύτερος (σχεδόν συνομήλικος!) αδερφός. Και όταν γυρνούσαν σπίτι, όση κι αν ήταν η κούρασή τους, πάντα έπεφταν στο πάτωμα να μας κάνουν τον γαϊδαράκο να ανέβουμε στην πλάτη τους, με μόνο αντάλλαγμα να “τους πατήσουμε την πλάτη” μετά.
Στους γονείς που μπορεί να μην περίσσευαν χρήματα για να μας πάρουν δώρα σε ονομαστική εορτή, γενέθλια, Χριστούγεννα και Πάσχα, αλλά πάντα μας περίμεναν με το αγαπημένο μας γλυκό και φαγητό της αρεσκείας μας που το είχαν φτιάξει από αγνά υλικά από το χωριό και το είχαν επιμεληθεί με αγάπη και φροντίδα ….
Όμως ένα μεγάλο “Μπράβο” και σε όλους εμάς που δεν είχαμε δική μας bibibo και δικά μας playmobils, παίζαμε με αυτά των φίλων και συγγενών και κοντέψαμε να φτάσουμε γυμνάσιο για να πάρουμε το πρώτο μας παιχνίδι! Που φοράγαμε πάντα ρούχα από τα μεγαλύτερα ξαδέρφια μας κατά ηλικία, από χέρι σε χέρι, που δεν μπορέσαμε να πάμε μπαλέτο αλλά πήραμε certification στο σχοινάκι και στα μαθήματα ισορροπίας στα “αγαλματάκια ακούνητα”, που δεν είχαμε τα δικά μας “κουζινικά” αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να αυτοσχεδιάζουμε με ό,τι βρούμε μπροστά μας και να μαγειρεύουμε χώμα και λάσπη, που δεν είχαμε δικό μας πάντα ποδήλατο αλλά ας είναι καλά το παιχνίδι στους δρόμους και στα παρακείμενα οικόπεδα, που δεν μάθαμε να παίζουμε πιάνο αλλά το αντικαταστήσαμε με “μελόντικα” και που μεγαλώσαμε και με έκπληξη βλέπουμε ότι υπήρχαν τελικά τόσα πολλά παιχνίδια που πωλούνταν στο εμπόριο “τω καιρώ εκείνω” και παρόλα αυτά δεν μας έλειψε κανένα.
Το “ευχαριστώ” σε όλους τους γονείς ή/και γιαγιάδες και παππούδες που στερήθηκαν, είτε λίγα, είτε πολλά, είτε τα πάντα, για μας. Για να μας μεγαλώσουν. Κι όσοι από μας έχουμε την τύχη και την ευλογία να τους έχουμε ακόμα κοντά μας .. να τους αγαπάμε, να τους φροντίζουμε όπως εκείνοι έκαναν επί χρόνια σε μας, να βρίσκουμε χρόνο να τους κάνουμε συντροφιά κι όταν ξεχνάνε, λόγω ηλικίας ή δεν θέλουν να θυμούνται γιατί απογοητεύονται για τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής που χάθηκαν και τις κρατήσεις στα ασφαλιστικά τους ταμεία που τελικά η πολιτεία δεν τους έδωσε πίσω στη σύνταξή τους, να θυμόμαστε εμείς για αυτούς και να τους στηρίζουμε, λέγοντάς τους συχνά πως δεν θα σταματήσουμε να προσπαθούμε να είμαστε “χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία” και “να σεβόμαστε τον εαυτό μας”. Όπως μας μάθανε.
Με αγάπη.
Με σεβασμό.
Με αξιοπρέπεια.
Παιδί των 60,s
Πατέρα μάνα να είστε καλά εκεί πάνω!!Β.Χ.
