Η ελληνική ψυχή ανά τους αιώνες μεγαλούργησε επιδεικνύοντας δείγματα μεγαλοψυχίας, γενναιοδωρίας, υπερβάσεως του «εγώ», αλτρουισμού και αυτοθυσίας. Αυτές οι υψηλές αξίες και τα ιδανικά του Έλληνα νοηματοδοτούν την ύπαρξή του, συνυφαίνονται στενά με την ταυτότητά του και αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της εθνικής του κληρονομιάς.
Τα παραπάνω στοιχεία τα αναγνωρίζουμε στην προσωπικότητα των μεγάλων Ελλήνων ευεργετών, οι οποίοι δεν παρέλειψαν να διαθέσουν μεγάλα χρηματικά ποσά για τη δημιουργία κοινωφελών έργων, δείχνοντας έμπρακτα την έντονη φιλοπατρία και την ευγνωμοσύνη τους στον Έλληνα – συνάνθρωπο – συμπατριώτη.
Αρκετά από τα έργα αυτά ακόμη και σήμερα δεσπόζουν στον Ελληνικό χώρο αγέρωχα και ευθυτενή, μεταλαμπαδεύοντας τον ψυχικό πλούτο των Ελλήνων ευεργετών, τα ευγενή συναισθήματα αυτών για την ανθρώπινη ψυχή και την αμέριστη αγάπη και γενναιοδωρία τους προς τον Ελληνικό πολιτισμό.
Ευάγγελος Ζάππας (1800-1865) και Κωνσταντίνος Ζάππας (1814-1892)
Οι Ευάγγελος και Κωνσταντίνος Ζάππας ήταν ξαδέρφια. Απέκτησαν τεράστια περιουσία συνεργαζόμενοι στη Ρουμανία, όπως εργοστάσια, κτήματα, μύλους, καταστήματα, αλευροποιία, φούρνους και σπίτια. Ανάλογη ήταν η κινητή και ακίνητη περιουσία τους στην Ελλάδα. Ο Ευάγγελος Ζάππας από το 1856 ήδη ενδιαφέρθηκε για την ανασύσταση των ολυμπιακών αγώνων, όχι ως αθλητικών, αλλά ως βιομηχανικών και καλλιτεχνικών διαγωνισμάτων και διέθεσε τα αναγκαία ποσά για να κτιστεί μέγαρο εκθέσεων. Έτσι καθιερώθηκαν τα Ολύμπια. Ο Ζάππας υποστήριξε οικονομικά τα Ολύμπια δωρίζοντας 1.200.000 δραχμές για την πρώτη αναμαρμάρωση του Παναθηναϊκού Σταδίου και κληροδοτώντας υπέρογκα κεφάλαια για τη διατήρηση του θεσμού.
Όταν κοιμήθηκε ο Ευάγγελος Ζάππας το 1865 σε ηλικία 65 ετών, άφησε μοναδικό κληρονόμο τον εξάδελφό του Κωνσταντίνο. Ο τελευταίος, συνετός και επιδέξιος διαχειριστής, διέθεσε τεράστια ποσά για κοινωφελή έργα και δραστηριότητες. Προέβη στην κατασκευή εκπαιδευτηρίων στη γενέτειρά του, το Λάμποβο και στα παρακείμενα χωριά Πρεμετή, Νίβανη, Δέλβινο και Δρόβιανη της Βορείου Ηπείρου, σε καταθέσεις τη Εθνική Τράπεζα για την εκπαίδευση νέων σε γεωργικές σχολές και μετεκπαίδευσή τους σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, στην προσφορά χρηματικών ποσών για εκδόσεις γεωργικών βιβλίων, στην ανέγερση του Ζαππείου Μεγάρου στην Αθήνα, σε επιδοτήσεις για την κατασκευή των προτύπων Παρθεναγωγείων Κωνσταντινουπόλεως και Ανδριανουπόλεως και άλλων πόλεων της Θράκης, σε δωρεές στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο και στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, στη διάθεση χρηματικών ποσών στη Φιλολογική Εφορεία Βουκουρεστίου για τη διάσωση της «ρωμανικής» (βλάχικης) γλώσσας.
Ο Κωνσταντίνος Ζάππας κοιμήθηκε το 1892 σε ηλικία 78 ετών. Το Ελληνικό κράτος προς τιμήν των δύο εθνικών ευεργετών ύψωσε τους ανδριάντες τους μπροστά από το Κατάστημα των Ολυμπίων (Ζάππειο Μέγαρο).
Γεώργιος Αβέρωφ (1818-1899)
Ο Γεώργιος Αβέρωφ υπήρξε εθνικός ευεργέτης. Γεννήθηκε στο Μέτσοβο το 1818. Το 1840 πήγε ως μετανάστης στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Εκεί ανέπτυξε έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα και απέκτησε μεγάλη περιουσία, την οποία διέθεσε για την προώθηση εκπαιδευτικών και εθνικών σκοπών, καθώς και σε φιλανθρωπίες. Με τις πρώτες δωρεές του δημιουργήθηκαν παρθεναγωγείο και νοσοκομείο στην Ελληνική κοινότητα της Αλεξάνδρειας. Έκανε δωρεές στο Μέτσοβο και στην Αθήνα.
Με την οικονομική του αρωγή αποπερατώθηκε το Πολυτεχνείο της Αθήνας, το οποίο ονομάστηκε Μετσόβειο γιατί οι τρεις δωρητές του Στουρνάρης, Τοσίτσας και Αβέρωφ κατάγονταν από το Μέτσοβο. Επίσης κτίστηκαν η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, οι φυλακές Αβέρωφ (Αβερώφειον Εφηβείον) και αναμαρμαρώθηκε το Παναθηναϊκό Στάδιο. Σπουδαία υπήρξε η συνδρομή του στη ναυπήγηση του θωρηκτού «Αβέρωφ» τη ναυαρχίδα του στόλου κατά τους Βαλκανικούς πολέμους. Σε αυτό οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά η ναυτική επικράτηση των Ελλήνων στο Αιγαίο.
Ο Γεώργιος Αβέρωφ κοιμήθηκε στην πόλη της Αλεξάνδρειας την 15 Ιουλίου 1899, σε ηλικία 81 ετών. Η Ελληνική πολιτεία σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης ανήγειρε ανδριάντα μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Αδελφοί Ριζάρη
Οι Μάνθος και Γεώργιος Ριζάρης γεννήθηκαν στο Μονοδένδρι, χωριό του Ζαγορίου. Ο μικρότερος αδερφός, ο Γεώργιος, γεννήθηκε το 1769 (ή 1768), ενώ δεν είναι εξακριβωμένος ο χρόνος γέννησης του πρεσβυτέρου. Οι δύο αδελφοί (που προσονομάζονταν Ραδιόνωφ) συνέστησαν μεγάλο εμπορικό οίκο στη Μόσχα και με επιτυχημένους επιχειρηματικούς χειρισμούς κατόρθωσαν να γίνουν κάτοχοι μεγάλης περιουσίας. Ο Μάνθος Ραδιόνωφ Ριζάρης, ήδη από τις παραμονές της Επανάστασης του 1821, εκδήλωσε την επιθυμία του να συμπράξει υπέρ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ομογενών του. Μυήθηκε μεταξύ των πρώτων (1814) στη Φιλική Εταιρεία από τον Εμμανουήλ Ξάνθο στη Μόσχα και πήρε το ψευδώνυμο «Πρόθυμος», ενδεικτικό της μεγάλης του δραστηριότητος. Υποστήριξε οικονομικά το επαναστατικό κίνημα του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία, ενώ διέθεσε σημαντικά χρηματικά ποσά για τις ανάγκες της Επανάστασης στις νότιες ελληνικές επαρχίες καθώς και για την απελευθέρωση αιχμαλώτων. Για την προσφορά το αυτή η Εταιρεία τον ανακήρυξε «Μέγαν Ευργέτην».
Κατά την τελευταία περίοδο του Αγώνα, ο Γεώργιος Ριζάρης συνέδραμε στην προσπάθεια του Κυβερνήτου Ιωάννου Καποδίστρια να συστήσει Τράπεζα, ενώ υποστήριξε και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα αγοράζοντας μεγάλο αριθμό βιβλίων. Σημαντικότατη ήταν η προσφορά των αδελφών στην ανύψωση της παιδείας και του πολιτισμού των Ομογενών.
Μετά τον θάνατο του Μάνθου Ριζάρη το 1824, το εθνικό και κοινωφελές έργο της οικογένειας συνέχισε ο Γεώργιος, ο οποίος και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με απώτερο στόχο την ίδρυση Εκκλησιαστικής Σχολής. Η «Μάνθου και Γεωργίου Ριζάρηδων Εκκλησιαστική Σχολή» αποσκοπούσε στη βελτίωση της καταστάσεως του κλήρου και της εξάπλωσης της ευαγγελικής αλήθειας.
Εκτός της Εκκλησιαστικής Σχολής διατέθηκαν κεφάλαια για τη Λειτουργία Ορφανοτροφείου – Οικοτροφείου, για την εκπαίδευση απόρων κοριτσιών, για εκπαιδευτικές υποτροφίες και για παροχή συντάξεων.
Ο Γεώργιος Ριζάρης κοιμήθηκε στην Αθήνα το έτος 1841, σε ηλικία 71 ετών. Η ελληνική Βουλή τους ανακήρυξε «εθνικούς ευεργέτες», αναγράφοντας τα ονόματά τους στη σχετική αίθουσα του Κοινοβουλίου.
Ανδρέας Συγγρός (Κωνσταντινούπολη 1828 ή 1830 – Αθήνα 1899)
Ο Ανδρέας Συγγρός γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά πέρασε τα παιδικά του χρόνια την Άνδρο και τη Σύρο. Πνεύμα ανήσυχο εγκατέστησε τις χρηματοπιστωτικές δραστηριότητές του στην Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα. Εκείνη την εποχή η Ελλάδα ήταν ένα κράτος που όπως τονίζουν οι μελετητές «σαφώς υπερτερούσε σε επιχειρήσεις από την Ευρώπη, αλλά και από την Κωνσταντινούπολη και τα άλλα οικονομικά κέντρα της Μαύρης θάλασσας».
Αποτελεί το σημαντικότερο παράδειγμα της ομάδας των Ελλήνων κεφαλαιούχων που στράφηκαν στο ελληνικό κράτος μετά το 1870. Όταν εγκαταστάθηκε στην ελληνική πρωτεύουσα (1872) είχε αποκρυσταλλώσει μία εντελώς διαφορετική επιχειρηματική λογική. Αποφεύγοντας τις εμπορικές δραστηριότητες και τις επενδύσεις στη βιομηχανία, επιδόθηκε στον κρατικό δανεισμό και στις τραπεζικές εργασίες.
Ο Ανδρέας Συγγρός δαπάνησε εν ζωή τεράστια ποσά και διέθεσε μετά το θάνατό του όλη την περιουσία του για κοινωφελείς σκοπούς, πράξη που τον κατέταξε πανηγυρικά στη χορεία των εθνικών ευεργετών. Διέθεσε τα απαραίτητα κεφάλαια για την ανέγερση του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών, την κατασκευή πεζοδρομίων της Αθήνας, την ίδρυση των Μουσείων Ολυμπίας και Δελφών, την ανέγερση των πυρποληθέντων Παπαφείων Νοσοκομείων (1892) στη Θεσσαλονίκη, την ίδρυση των ομωνύμων επανορθωτικών Φυλακών στην Αθήνα.
Με τη διαθήκη του διατέθηκαν σημαντικά ποσά υπέρ του «Αμαλιείου Ορφανοτροφείου», του Βρεφοκομείου Αθηνών, του Πτωχοκομείου Αθηνών, του Ορφανοτροφείου Χατζηκώστα, του «Δρομοκαϊτείου Φρενοκομείου», της Χριστιανικής Ορθόδοξης Κοινότητας Χίου, του Μουσικού και Δραματικού Συλλόγου Αθηνών, της Μεγάλης του Γένους Σχολής Κωνσταντινουπόλεως, των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κ.ά., της ίδρυσης Σχολείου στο χωριό καταγωγής του, Λιθί Χίου, για την κατασκευή της νέας πτέρυγας του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός», για την ίδρυση του Νοσοκομείου Ανδρέα Συγγρού μεταδοτικών νοσημάτων που λειτούργησε από το 1910.
Ο Ανδρέας Συγγρός κοιμήθηκε στην Αθήνα σε ηλικία 69 ετών.
Παναγής Χαροκόπος (1835-1911)
Ο Παναγής Χαροκόπος γεννήθηκε το 1835 στο Πλατύ της επαρχίας Σάμης στην Κεφαλονιά. Υπήρξε μεγαλέμπορος και εκμισθωτής γαιών στη Ρουμανία. Εκεί διέμεινε για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Παράλληλα με την επιτυχημένη επιχειρηματική του δραστηριότητα επέδειξε και σημαντικότατη κοινωφελή – εθνική δράση. Ήδη από την περίοδο της διαμονής του στη Ρουμανία διέθεσε μεγάλα ποσά για εθνικούς και φιλανθρωπικούς σκοπούς, συμμετέχοντας στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης της ομογένειας. Όταν η ρουμανική κυβέρνηση απαγόρευσε τη χρήση της ελληνικής γλώσσας στις Ελληνορθόδοξες Εκκλησίες, ο Χαροκόπος ανήγειρε Ναό στον περίβολο της ελληνικής πρεσβείας στο Βουκουρέστι, χώρο στον οποίο δεν θα μπορούσε να ισχύσει η απαγόρευση.
Στην Αθήνα εγκαταστάθηκε το 1905, όπου και πέθανε το έτος 1911. Οι δωρεές του προς το ελληνικό κράτος υπήρξαν σημαντικές. Ο Παναγής Χαροκόπος, μεταξύ των άλλων δώρισε ένα από τα τσιφλίκια του στους αγρότες που το καλλιεργούσαν, ίδρυσε με δική του δαπάνη «Γεωργικόν Σταθμόν» στα Φάρσαλα. Με τη διαθήκη του κληροδότησε 5.500.000 χρυσές δραχμές που διατέθηκαν για την ίδρυση «Εργαστηρίου Απόρων Γυναικών και κορασίων» στην Κεφαλονιά, υπέρ της «Γεωργικής Εταιρείας Αθηνών», υπέρ της «Πολυκλινικής Αθηνών», υπέρ του «Οίκου Τυφλών», υπέρ της «Βιοτεχνικής Εταιρείας» κ.ά.
Η γνωστότερη πάντως ευεργεσία του υπήρξε η καταβολή όλων των εξόδων αγοράς οικοπέδου, ανέγερσης κτιρίου και λειτουργίας της «Χαροκοπείου Επαγγελματικής και Οικοκυρικής Σχολής» στην Καλλιθέα. Το οικόπεδο, έκτασης 25.000 τ. μέτρων, αγοράστηκε το 1906. Το κτίριο περατώθηκε γύρω στο 1920 και η λειτουργία του ιδρύματος ξεκίνησε το 1929. Σήμερα η Σχολή έχει αναβαθμιστεί σε Πανεπιστήμιο.
Πηγή υλικού
Ημερολόγιο 2011, Ιερός Ναός Θείας Αναλήψεως Δραπετσώνας
