ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΤΟ “ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΚΟΝ”… / Τοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη+
Τὸ ρωμαΐικον φιλότιμον μετετράπη εἰς γραικυλιστικὴν ἀφέλειαν ἐξ αἰτίας τῆς ἐσφαλμένης ὑψηλῆς ἐκτιμήσεως καὶ τῆς ἀβασίμου ἐμπιστοσύνης τοῦ Γραικοῦ εἰς τὸν δυτικὸν πολιτισμόν. Ὁ νεοέλληνας μὲ τὴν ἐμπιστοσύνην του εἰς τὸ ἀνύπαρκτον φιλότιμον τῶν ξένων ἔχει τὴν πνευματικὴ δομὴ τοῦ προδότου. Ἀρκεῖ νὰ τοῦ δοθῆ ἡ εὐκαιρία νὰ συνάψη φιλίαν μὲ «φιλότιμον φιλέλληνα». Ἀπὸ πατριωτικὸν ἐνθουσιασμὸν θὰ θελήση νὰ ὠφελήση καὶ νὰ σώση τὴν Ἑλλαδίτσα του καὶ νὰ ἐξασφαλίση τὴν ὑποστήριξιν τοῦ φιλέλληνος τούτου, τοῦ τὰ λέγει ὅλα. Ἀλλὰ ἀντὶ νὰ ἀποκτήση ὄργανον, γίνεται ὄργανον. Δὲν ἀρκεῖ τούτου, ἀλλὰ καὶ πιστεύει ἀκραδάντως ὅτι ἡ προδοσία τοῦ αὐτὴ εἶναι ὁ ὑψιστος πατριωτισμὸς. Οἱ ἔχοντες σχέσεις μὲ τοὺς Γραικύλους Εὐρωπαῖοι καὶ Ἀμερικάνοι βλέπουν σαφῶς τὸ φιλότιμον, ἀλλὰ δυστυχῶς στὴ δουλοπρεπῆ του μορφή, καὶ τὸ ἐκλαμβάνουν ὀρθῶς ὡς δουλοπρέπεια ἀδυνάτου καὶ ὡς μορφὴν φαινομενικῆς μεγαλοψυχίας. Εἰς τὴν οὐσίαν ὁ Γραικὸς καὶ ὁ Ρωμηὸς ἔχουν τὸ ἴδιον φιλότιμον καὶ ἑπομένως τὸν ἴδιον ἡρωισμὸν καὶ τὴν ἴδιαν ἀνδρείαν. Ἡ διαφορὰ μεταξὺ των εἶναι ὅτι ὁ Γραικὸς ἔχει αἰσθήματα κατωτερότητος ἔναντι τῶν Εὐρωπαίων καὶ Ἀμερικάνων, διότι ὑπεδουλώθη πολιτιστικῶς δεχόμενος τὸν Γραικισμόν, ἐνῶ ὁ Ρωμηὸς τουναντίον γνωρίζει τὴν ἀνωτερότητα τῆς Ρωμηοσύνης του καὶ οὐδέποτε ἐδέχθη νὰ γίνη ὁ Γραικύλος ξένου πολιτισμοῦ.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο του “Ρωμηοσύνη”
