Να προστατέψουμε τη γλώσσα μας / 21 Φεβρουαρίου: Διεθνής Hμέρα Μητρικής Γλώσσας*

Ένας  από τους πιο σημαντικούς  σύγχρονους λογοτέχνες  είναι ο Κώστας Διαμαντίδης, ο οποίος επιμένει να γράφει στην ποντιακή διάλεκτο.

Τα έργα του «Τ’ αναντί του ρου», η μεταγραφή της «Λυσιστράτης» στην ποντιακή, το «Ροδάφνον»  και η ποιητική συλλογή «Ονέρτα πόνια τάματα» έχουν βγει έξω από τα στενά όρια της εθνικοτοπικής ομάδας.

Με αφορμή  τη Διεθνή Ημέρα Μητρικής γλώσσας  έγραψε «Η γλώσσα, η ιστορία, τα ονόματα, φέρνουν μαζί τους το φορτίο των αιώνων όχι  για να διατηρήσουν τη συντηρητική του φόρμα, αλλά για να κρατήσουν ζωντανή τη συνέχεια  και την επίτευξη της όποιας προόδου.

Ωστόσο η αποικιοκρατία, παλαιά και σύγχρονη   με εκστρατευτικά σώματα ή με σύγχρονη τεχνολογία, με στρατούς κατοχής και παραχαράκτες γεωγραφικών ορίων ή με Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, επιβάλλει την ομογενοποίηση  των πολιτισμών.

Οι εξανδραποδισμοί  έχουν γίνει πλέον πιο μεθοδικοί και αποτελεσματικοί, λιγότερο βίαιοι από άποψη φυσικής βίας, αν και όχι πάντα, αλλά περισσότερο αδυσώπητοι από ηθικής και πνευματικής άποψης.

Η παράδοση, όχι με την έννοια που πάει να γίνει κυρίαρχη, της εκχώρησης, της υποταγής, της υποτέλειας, αλλά με την έννοια της μεταβίβασης από τη μια γενιά στην άλλη, αυτή είναι η ζωντανή και ζέουσα μνήμη. Δεν ξέρω τι θα φέρει ο χρόνος και πόσο η ιστορία θα ανταποκριθεί στις θελήσεις των καλύτερων παιδιών της. Εγώ πάντως θα επιμένω να γράφω στη γλώσσα της γιαγιάς μου, που με γοητεύει ιδιαίτερα, και θα μιλάω πάντοτε για κείνη τη γη. Τη γη του Πόντου. Για τη χαμένη πατρίδα μου. ‘Όχι των εδαφών, αλλά εκείνη της ιστορίας, του πολιτισμού και της μνήμης, όπως και ο Κωστής Μοσκώφ, που λέει Αρνούμαι την ανταλλαγή.

Οι πρόγονοί μου θα μείνουν για πάντα στον Πόντο, ανάμεσα στη Μαύρη θάλασσα και τις κορφές του Τσάμπασιν. Αρνούμαι και εγώ την Ανταλλαγή και κρατάω την πιο ανθεκτική σημαία αντίστασης, τη γλώσσα. Σαν τα ποτάμια που τρελάθηκαν και αποφάσισαν, αντί να κατεβούν από τις πηγές στη θάλασσα, ανεβούν αντίστροφα το ρεύμα, ψάχνοντας να δώσουν ζωή στις ρίζες που έχει ξεράνει ο καιρός.

και στην Τουρκία   

 Και στην Τουρκία όμως, οι δεκάδες χιλιάδες ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι που κατοικούν στα βορειοανατολικά της, συνεχίζουν να επικοινωνούν στην ποντιακή διάλεκτο. Ένας από αυτούς, ο Vahit Tursun,  δημοσίευσε στην εφημερίδα  Radikal στις 11 Νοεμβρίου 2007 ένα σημαντικό άρθρο με τίτλο « Dilin bedeli” {Το τίμημα της γλώσσας}, για την ποντιακή γλώσσα, που χάνεται στους ελληνόφωνους πληθυσμούς της Τουρκίας. Το άρθρο τελείωνε ως εξής  «…Στο σήμερα που φτάσαμε, ο ελληνόφωνος πληθυσμός του Πόντου, που πιάστηκε στη μέγγενη ανάμεσα στην αγάπη προς την μητρική του γλώσσα και μια καταραμένη ταυτότητα, αδυνατεί πια να αντεπεξέλθει. ‘Ήδη  αρκετοί συμπολίτες μας άρχισαν να μαθαίνουν τουρκικά στα παιδιά τους από τη γέννησή τους. Ακόμη και τα ρατσιστικά λόγια, συνθήματα και οι εθνικιστικές προπαγάνδες, που έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, κοντεύουν να σβήσουν από την ιστορία έναν ολόκληρο λαό, με έναν πανάρχαιο πολιτισμό. Το να εξαφανίζεται ένας πολιτισμός ισούται με το να εξαφανίζεται ένας λαός.

Ποιος θα πληρώσει μπροστά στην ιστορία γι’ αυτό το έγκλημα, δεν ξέρω».

 

*Από Πόντος και Αριστερά

Θα χαρούμε να ακούσουμε τις σκέψεις σας

Αφήστε ένα σχόλιο

Το Ρωμαίικο
Logo

Ραδιόφωνο του Ρωμαίικου