Οἱ χριστιανοί μάρτυρες σύρονταν στά δικαστήρια, ὄχι διότι ὑπερασπίζονταν κάποιους κανόνες ἠθικῆς ζωῆς, ἀλλά διότι ἔδιναν μαρτυρία για τό γεγονός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. «Ἄνδρες ἀδελφοί», φώναξε ὁ Παῦλος στήν ἀπολογία του ἐνώπιον τοῦ ἰουδαϊκοῦ συνεδρίου, «περί ἐλπίδος καί ἀναστάσεως νεκρῶν ἐγώ κρίνομαι» (Πράξ. 23, 6). Οἱ χριστιανοί μάρτυρες ἔδιναν μαρτυρία ὄχι γιά μιά ἀόριστη νίκη τοῦ καλοῦ πάνω στό κακό, ἀλλά γιά κάτι πολύ πιό συγκεκριμένο καί πολύ πιό οὐσιαστικό: γιά τό ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, πάλεψε μέ τόν θάνατο ἐν τόπῳ καί ἐν χρόνῳ καί τόν νίκησε γιά χάρη ὅλων τῶν ἀνθρώπων!
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα περιστατικό μέσα στήν ἱστορία. Εἶναι τό κριτήριο τῆς ζωῆς καί τῆς ἀνθρωπιᾶς τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπό
ἐκεῖ καί πέρα ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι «ἕνα πακέτο, πού πάει ἀπό τόν μαιευτήρα στόν νεκροθάφτη» (ὅπως γράφει πολύ πετυχημένα ὁ Vittorio Messori, ὁ συγγραφέας τοῦ θαυμάσιου βιβλίου ‘Ὑπόθεση Ἰησοῦς’). Τί νά τό κάνεις «ἕνα πακέτο, πού πάει ἀπό τόν μαιευτήρα στόν νεκροθάφτη», ὅσο καλό, καί ἠθικό καί χρήσιμο στήν κοινωνία κι ἄν εἶναι; Μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος ἀποκτάει αἰώνιες διαστάσεις. Ἀποκτάει τήν δυνατότητα νά γίνει κάτι τό ἐντελῶς καινούργιο· νά γίνει «καινή κτίσις»· νά μετέχει στήν ὄντως Ἀληθινή καί Αἰώνια Ζωή τοῦ Χριστοῦ. Καί μετά, μέ την Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, ἀποκτάει κάτι ἀσύγκριτα ἀνώτερο ἀπό αὐτό πού εἶχε ὁ Ἀδάμ μέσα στον Παράδεισο. Ἔχει πλέον τήν δυνατότητα νά ἀνέ-
βει καί νά καθίσει στά δεξιά τοῦ Πατρός· νά γίνει σύνθρονος μέ τόν Πατέρα· καί νά συμβασιλεύει μαζί Του γιά πάντα! Νά γίνει, δηλαδή, κατά χάριν «θεός»!
Ἑπομένως – σωστά ἐπισημαίνει ὁ Lewis – ὅλοι ὅσοι ἐπιμένουν νά ρωτᾶνε, ἄν μποροῦν νά εἶναι καλοί ἄνθρωποι χωρίς τόν Χριστό, δέν ἔχουν ἰδέα τί εἶναι ἡ Ἀληθινή Ζωή. Ἄν τό ἤξεραν, θά παραδέχονταν ὅτι μιά «ζωούλα» ἁπλῶς «καλή καί ἠθική» δέν πιάνει τίποτε μπροστά στόν ὑψηλό σκοπό, γιά
τόν ὁποῖο δημιουργήθηκε ὁ ἄνθρωπος. Ἡ ἠθικότητα εἶναι προφανῶς ἀπαραίτητη· ὅμως ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος ἔδωσε γιά μᾶς τήν ζωή Του, μᾶς καλεῖ νά γίνουμε κατά χάριν θεοί· μᾶς προορίζει, δηλαδή, γιά κάτι πού ΘΑ ΚΑΤΑΠΙΗ ΤΗΝ ΗΘΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ. Ἐπί τέλους, ὁ Χριστός μᾶς κάλεσε σέ
κάτι τό πολύ μεγάλο. Μᾶς κάλεσε σέ μιά τεράστια ἀλλαγή: σέ μιά οὐσιαστική ἀνακαίνιση. Καί «ἀνακαίνιση » ἐδῶ δέν σημαίνει… ἕνα ψευτοστοκάρισμα ἤ ἕνα ψευτοβάψιμο, ἁπλῶς γιά νά φανῆ ὅτι κάτι δῆθεν ἄλλαξε. Πρόκειται γιά ριζική ἀνακαίνιση· ἤ μᾶλλον γιά ριζική ἀνάπλαση.
Αὐτή ὅμως ἡ ριζική ἀνάπλαση προϋποθέτει ταυτόχρονα μιά ὀδυνηρή ἀπώλεια: Ὁ Χριστός βεβαιώνει ὅτι γιά νά σώσεις τήν ψυχή σου πρέπει νά τήν ἀπωλέσεις! Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει να μήν στηρίζεσαι τόσο στήν βιολογική καί ψυχολογική αὐτοάμυνα τοῦ ἐγώ, νά μήν ἐμπιστεύεσαι τόσο
τήν ἀνθρώπινη δύναμη, τήν ἀνθρώπινη ἀρετή, την ἀνθρώπινη δράση. Πρέπει νά ξεχάσεις τό παραμύθι ὅτι εἶσαι αὐτόφωτος, αὐτόνομος καί αὐτάρκης, νά πάψεις νά πιστεύεις σέ αὐτοσωτηρία, αὐτολύτρωση, αὐτοθεραπεία, καί νά καταλάβεις ὅτι εἶσαι ἑτερόφωτος, ἑτερόνομος καί ὅτι σώζεσαι διά τοῦ Χριστοῦ.
«Οἱ πεποιθότες ἐφ’ ἑαυτοῖς ὅτι εἰσί δίκαιοι» (Λουκ. 18, 9) αὐτοαποκλείονται
ἀπό τόν χῶρο τῆς Βασιλείας. Ἔχουν οἱ ἴδιοι ἀποκλείσει τόν ἑαυτό τους ἀπό τό Δεῖπνο τοῦ Γάμου. Ἔχουν ἀρκεστεῖ στίς ἀρετές τους, στήν αὐτοϊκανοποίηση τῶν ἠθικῶν τους κατορθωμάτων. Γιά νά φορέσουμε το ἔνδυμα τοῦ Γάμου, πού θά μᾶς ἐπιτρέψει νά καθήσουμε στό Τραπέζι τῆς Βασιλείας, δηλαδή στο Τραπέζι τῆς ὄντως Ζωῆς, χρειάζεται πρῶτα νά ξεντυθοῦμε ὄχι μόνο ἀπό τίς ἁμαρτίες μας ἀλλά και ἀπό κάθε αὐτάρκεια καί αὐτοδικαίωση, πού συνή θως μᾶς φορτώνουν τά ὑποτιθέμενα «ἠθικά κατορθώματά » μας. Ἐδῶ ὁ Lewis χρησιμοποιεῖ μιά πιό παραστατική εἰκόνα. Τήν «καταφθαρεῖσα » φύση μας, την φθαρτή ἀνθρωπιά μας, τήν ἁμαρτωλή ἀλλά ΚΑΙ τήν «ἠθική» ἀνθρωπιά μας, τήν γυμνή ἀπό τήν Ζωοποιό Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀνθρωπιά μας, πού λόγῳ τῆς ἑωσφορικῆς αὐτονομίας της ἔχει φορέσει τούς «δερμάτινους χιτῶνες», τήν παρομοιάζει μέ ἕνα «λαγό». Λέει χαρακτηριστικά: «Ὅσο ἀφήνουμε τόν Χριστό νά μᾶς ἀνακαινίζει, τόσο – κάθε ἴχνος τοῦ «λαγοῦ», πού κρύβεται μέσα μας – ἐξαφανίζεται. Ἐξαφανίζεται ὄχι μόνο ὁ δειλός καί φιλήδονος «λαγός» ἀλλά και ὁ εὐσυνείδητος καί ἠθικός «λαγός». Σίγουρα θα ματώσουμε καί θά φωνάξουμε ἀπό τόν πόνο, καθώς – μέ τήν γνήσια μετάνοια καί τήν ἀληθινή συντριβή – πέφτουν ἀπό πάνω μας τά κομμάτια τῆς γούνας. Ἀλλά σιγά-σιγά ἀνακαλύπτουμε ἀπό κάτω της, κάτι, πού ποτέ δέν φανταζόμασταν: Ἀνακαλύπτουμε ἕναν καινούργιο ἀληθινό ἄνθρωπο, ἕναν κατά χάριν αἰώνιο θεό, ἕναν κατά χάριν υἱό τοῦ Θεοῦ, δυνατό, λαμπρό, σοφό, ὄμορφο, πού ξεχειλίζει ἀπό χαρά! Μιά χαρά μόνιμη και ἀναφαίρετη!».
Ναί, λοιπόν! Αὐτός ὁ καινούργιος ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος μέ τίς κατά χάριν θεῖες καί αἰώνιες διαστάσεις, δέν μπορεῖ νά συγκριθῆ μέ τόν χωρίς Χριστό «καλό» ἄνθρωπο! Ὅσο καλός κι ἄν εἶναι! Διαφέρουν ὅσο ἡ μέρα μέ τήν νύχτα!
