*Του Δημήτρη Βόγγολη Υποστρατήγου ε.α μέλους και Δασκάλου του ΙΗΑ
Πολλά από τα στοιχεία παρακάτω, παρμένα από το Υπουργείο Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου, ανήκουν στην φίλη μου Φανούλα Αργυρού.
Στο μαρτυρικό νησί στα 8.000 πχ έγινε ανακάλυψη και ανασκαφή του χαλκού, copper, ή Kuprum στα Λατινικά, από τον οποίο και πήρε το όνομα Κύπρος, ονομασία ελληνική της Κύπρου.
Η επιθυμία των Κυπρίων για την αποτίναξη της βρετανικής κατοχής ήταν η ένωση με την Ελλάδα. Το 1950, έγινε το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου, που διοργάνωσε η Εκκλησία της Κύπρου, και το 95,7% των ψηφισάντων τάχθηκε υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα και την εκλογή του Μακαρίου Γ’ ως Αρχιεπισκόπου Κύπρου στις 20 Οκτωβρίου.
Την 1η Απριλίου 1955 οι Ελληνοκύπριοι ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό, με στόχο την «Ένωση» με τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα, ήταν η ημέρα κατά την οποία έγινε γνωστή η έλευση του Στρατηγού Γρίβα Διγενή και άρχισε ο ένοπλος αγώνας ο οποίος διήρκησε μέχρι το 1959.
Τότε υπογράφηκε και η προδοτική συμφωνία Λονδίνου Ζυρίχης με εγγυήτριες δυνάμεις την Ελλάδα, Τουρκία, Αγγλία
Η Κύπρος κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1960, για πρώτη φορά έπειτα από 3.500 χρόνια, όμως η ελληνική ταυτότητα της γλώσσας και πολιτισμού είχε διατηρηθεί.
Η κ. Φανούλα Αργυρού γράφει:
Ο Βρετανός Ύπατος Αρμοστής της Βρετανίας στην Κύπρο Sir David Hunt, αποχωρώντας από την Κύπρο, έγραψε μεταξύ άλλων στις 16 Ιανουαρίου 1967 στην αποχαιρετιστήρια έκθεσή του: «Η αποχαιρετιστήρια έκθεση είναι μια δυνατή παρακίνηση να είσαι δογματικός και αυθαίρετος, γι’ αυτό θα επαναλάβω όσα κατέγραψα στις πρώτες μου εντυπώσεις, ότι ‘οι Έλληνες δεν είναι αναγκαία, όπως πολλοί νομίζουν, ένα φιλοχρήματο έθνος καταστηματαρχών’, αλλά άνθρωποι με ενθουσιασμό που πάντα θα αφήνουν την καρδιά τους να κυβερνά το κεφάλι τους. Η μεγάλη ιδέα της επανένωσης των Πανελλήνων είναι τόσο δυνατή που είμαι σίγουρος ότι θα σαρώσει με μεγάλο κύμα ενθουσιασμού αγνοώντας άλλες λύσεις...
Είμαι διατεθειμένος να παραδεχθώ ότι ίσως να κάνω λάθος υποθέτοντας ότι η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων υποστηρίζει την Ένωση. Όμως, έστω και αν το παραδέχομαι αυτό, ενάντια σε όλες τις μαρτυρίες όπως τις βλέπω, δεν θα παραβιάσω την κοινή λογική σε σημείο που να ελαττώσω το ποσοστό των πεπεισμένων ενωτικών κάτω από το 40%.
Μια τόσο μεγάλη μειοψηφία με μια θετική πολιτική πρέπει στο τέλος να υπερισχύσει, έστω και μιας πλειοψηφίας της οποίας οι προθέσεις είναι ανάμικτες και περιλαμβάνουν έναν υψηλό βαθμό απάθειας… Είναι εξάλλου και το ΑΚΕΛ, οι ηγέτες του οποίου είναι ακόμα πιο πολύ εναντίον της Ενώσεως από τον Μακάριο, και με καλή δικαιολογία.
»Όπως λέγει μια αμερικανική πολιτική παροιμία: ‘Δεν μπορείς να νικήσεις κάτι με το τίποτα’. Και η Κυπριακή Δημοκρατία, από συναισθηματικής πλευράς, είναι ένα τίποτα. Πότε θα συμβεί (η Ένωση) είναι άλλο θέμα, όμως, ακόμα πιστεύω ότι η Ένωση είναι η πλέον πιθανή τελική λύση. Έχει επίσης ακόμα ένα καλό υπέρ της, το ότι θα είναι όντως η τελική λύση (‘Interest reipublicae ut sit finis litium’)».
O Sir David Hunt αναφέρει ότι ο Μακάριος δεν ήθελε την Ένωση, γνώριζε πολύ καλά τον Μακάριο και πίστευε ότι θα έκανε το παν να την αποτρέψει. Πίστευε επίσης ότι και ο δεύτερος τη τάξει, ο Γλ. Κληρίδης, ήταν σφόδρα εναντίον της Ενώσεως και είχε φιλοδοξίες να διαδεχθεί τον Μακάριο σε μιαν ανεξάρτητη Κύπρο. «Είναι ο άνθρωπος που δεν φοβάται να πετάξει την Ένωση στο παρασκήνιο» -έγραψε σε μια του έκθεση- και για τον Δρα Β. Λυσσαρίδη ότι ήταν φιλο-κομμουνιστής και φιλο-αιγύπτιος σύμβουλος του Μακαρίου, μέσω του οποίου ο τελευταίος ασκούσε τον έλεγχό του πάνω στον Τύπο…
Τα τείχη πάντα πέφτουν εκ των ΕΣΩ.
https://professors-phds.com