Ο διχασμός ως μέσο διοίκησης

Η διοίκηση του κόσμου γίνεται από αρχαιοτάτων χρόνων με βάση συγκεκριμένα μοντέλα (μεθοδολογία και εφαρμογή), τα οποία μπορεί να διαφοροποιούνται στην εμφάνισή τους, αλλά στην αρχική σύλληψη και στις βασικές τους αρχές παραμένουν λίγο–πολύ ίδια και απαράλλαχτα. Η βασικότερη αρχή διοίκησης στηρίζεται στο αρχαιότατο «Διαίρει και βασίλευε» (δηλαδή η εφαρμογή στους «αντιπάλους» του ακριβώς αντιθέτου του κανόνος «η Ισχύς εν τη Ενώσει»), στην διχόνοια, τον διχασμό, την διαίρεση των διοικουμένων σε δύο ή περισσότερα αντιμαχόμενα μέρη.

Με τον διχασμό επιτυγχάνεται η «εύκολη», η «ξεκούραστη» διοίκηση, όπου οι διοικούντες χωρίς να σπαταλούν δυνάμεις κάθονται και παρακολουθούν τους διοικουμένους να απασχολούνται αναμεταξύ τους, να διαγκωνίζονται και να ματώνουν οι μεν με τους δε για το ποιος θα επικρατήσει, να καταστρέφουν μόνοι τους τις δυνάμεις, τους πόρους και τον χρόνο του «αντιπάλου» (που τυγχάνει να είναι οι ίδιοι ή έστω, ο άλλος τους εαυτός).

Η αυτοαποδυνάμωση των διοικουμένων έχει προφανές αποτέλεσμα την ενίσχυση του διοικούντος, την απαλλαγή του από περιττές ενασχολήσεις και φροντίδες, την εξοικονόμηση δυνάμεων, πόρων και χρόνου για λογαριασμό των ασκούντων την διοίκηση. Στις περιπτώσεις των κυρίαρχων κρατών αυτό βοηθάει την Διοίκηση στο να απαλλάσσεται από τις αντιρρήσεις και τις διεκδικήσεις των λαών τους, ενώ στις περιπτώσεις των εξαρτημένων κρατών βοηθείται κυρίως η απρόσκοπτη και αδιατάρακτη συνέχιση της εξάρτησης της χώρας. Ειδικώς δε στην περίπτωση των προτεκτοράτων (όπως πχ η Ελλάδα, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Κονγκό κλπ), χρησιμοποιούνται συμπληρωματικώς και άλλα εργαλεία, το κυριότερο των οποίων είναι η Διαφθορά των ταγών, για την εξασφάλιση της ιδιοκτησιακής σταθερότητος και της εξαρτήσεως από τον προτέκτορα (νταβατζή).

Ο διχασμός του λαού επιτυγχάνεται με διάφορους τρόπους, επιλέγεται κάθε φορά ο εκάστοτε αποτελεσματικότερος. Τα χαρακτηριστικά των ομάδων που δημιουργούνται μπορούν να αφορούν είτε κοινωνική θέση, είτε θρησκευτική τοποθέτηση, είτε οποιαδήποτε άλλη πτυχή του δημόσιου βίου, η οποία μπορεί να δημιουργεί στον λαό αντίθετες απόψεις.

Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

«Οἱ Ἕλληνες εἶναι λαός δυσκυβέρνητος καὶ γιὰ νὰ μὴ δημιουργοῦν προβλήματα στὴν ἐφαρμογή τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς στὴν περιοχή, πρέπει νὰ κτυπηθοῦν αἱ ρίζες τους, δηλαδὴ αἱ παραδόσεις, ἡ γλῶσσα, ἡ ἱστορία καὶ ἡ θρησκεία τους». (Π. Πέτερσον, Συμβούλιο Διεθνῶν Σχέσεων, «Δόγμα Κίσσινγκερ»).

Το δυσκυβέρνητο των Ελλήνων αφενός και αφετέρου η λειτουργία του Ψευτορωμαίικου προτεκτοράτου, οδηγούν τους γνώστες της γεωστρατηγικής και πολιτικής θεωρίας (ακόμη και τους ιστορικά απληροφόρητους) σε ασφαλές συμπέρασμα ότι η Διαφθορά και ο Διχασμός είναι πράγματι τα δύο βασικότερα εργαλεία της Διοίκησης. Αυτή η εξαρχής σταθερή θέση της εξωτερικής πολιτικής των δυτικών φίλων και συμμάχων προς την Ελλάδα, όπως κωδικοποιήθηκε με το δόγμα Κίσσινγκερ, γίνεται προφανής επίσης από το γεγονός ότι οι Δυτικοί ουδόλως και ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει ελεύθερον κράτος των Ελλήνων.

  1. Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΠΙΖΑΣ

Αμέσως με την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό, και πριν από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, ιδρύθηκε το 1918 ο Κύκλος της Πίζας στην Ιταλία από δυτικόφιλους αντιρώσσους, ο οποίος παρουσιαζόταν ως παράρτημα της Φιλικής Εταιρείας, ενώ η Φιλική Εταιρεία τον απεκήρυττε, καταγγέλοντάς τον ως άντρο προβοκατόρων. Από τον κύκλο της Πίζας προήλθε ο Μαυροκορδάτος, πρωταγωνιστής στα Ελληνικά πράγματα κατά τις επόμενες δεκαετίες, του οποίου το όνομα μονίμως εμπλέκεται σε όλες τις καταστροφές που υπέστησαν οι Έλληνες εν συνεχεία.

Καραϊσκάκης προς Μαυροκορδάτο:

«Έγραψες σε χαρτί ότι είμαι προδότης, εγώ θα σου το γράψω στο κούτελο!»

 2. Ο ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Αντίθετα με τις θεωρίες που υποστηρίζουν ότι οι Δυτικοί ενδιαφέρθηκαν να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει ελεύθερον κράτος των Ελλήνων, μια προσεκτικότερη ματιά στην Ιστορία πείθει και τους πλέον δύσπιστους ότι ανέκαθεν, από την Τουρκοκρατία και μέχρι σήμερα, οι Δυτικοί «τα είχαν βρει» (και «τα βρίσκουν») και συνεργάζονταν άριστα με τους Οθωμανούς και τον Σουλτάνο, βοηθώντας αυτούς να ξεπερνούν τις όποιες δυσκολίες δημιουργούσαν οι υπόδουλοι Έλληνες, παίρνοντας πάντοτε το μέρος των Τούρκων εις βάρος των Ελλήνων και λειτουργώντας προς όφελος των συμφερόντων των Τούρκων, τα οποία σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις συνέπιπταν με τα συμφέροντα των δυτικών!

Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, οι δυτικοί είτε με συμβούλους, είτε με οικονομική ή στρατιωτική βοήθεια, είτε με διπλωματική ή άλλη συνεργασία (παράδοση αιχμαλώτων Ελλήνων «τρομοκρατών», άσκηση διπλωματικών πιέσεων για περιορισμό των απαιτήσεων των χριστιανών, ληστρική τραπεζική δανειοδότηση για πρόκληση πτωχεύσεως, τροφοδοσία των Τούρκων πολιορκημένων σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος, διοίκηση των Ελληνικών στρατευμάτων οδηγώντας τα από ήττα σε ήττα κλπ), στάθηκαν ενεργοί συμπαραστάτες του Τοπ Καπί μέχρι την ήττα της Επανάστασης το 1825.

Στην συνέχεια και μέχρι το 1827, οι δυτικοί απελάμβαναν μαζί με τους Τούρκους τις σφαγές των Ελλήνων και τους εκτεταμένους βιασμούς στην Πελοπόννησο από το τουρκοαιγυπτιακό στράτευμα του Ιμπραήμ.

Δόξα τω Θεώ, μετά τον θάνατο του ανοήτως πορνευομένου τσάρου Αλεξάνδρου («Ιερά Συμμαχία»), ανέλαβε τσάρος ο Μέγας Νικόλαος (ο Α΄), ο οποίος απαίτησε από τους δυτικούς την ίδρυση ελευθέρου Ελληνικού κράτους, απειλώντας την Τουρκία στρατιωτικά. Υπό την απειλή αυτή υπεγράφη συμφωνία μετά από δύο συναντήσεις στην Αγία Πετρούπολη και στο Λονδίνο, ερήμην Ελλήνων και Τούρκων.

Αι παρακάτω δύο προτάσεις είναι ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ για την κατανόηση της Ιστορίας του Νέου Ελλαδικού κράτους ή (κατά τον ορισμόν του Μεγάλου Αγίου Εθνάρχου Κοσμά του Αιτωλού) Ψευτορωμαίικου:

Για λογαριασμό των Τούρκων διαπραγματεύθηκαν οι Άγγλοι, ενώ για λογαριασμό των Ελλήνων οι Ρώσσοι.

Οι Άγγλοι απαίτησαν και πέτυχαν να τους δοθεί η διοίκηση του νέου Ελλαδικού κράτους.

Δηλαδή την διοίκηση των Ελλήνων ανέλαβαν αυτοί που ήσαν (και είναι) παραδοσιακά φίλοι και σύμμαχοι των εχθρών των Ελλήνων, αυτοί που εν συνεχεία ζητούσαν τον ορισμό των συνόρων του νέου κράτους το πολύ μέχρι την Αττική και την Στερεά, αυτοί που ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΈΝΑ και ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΑ είχαν ΣΑΜΠΟΤΑΡΕΙ προηγουμένως (από το 1918 μέχρι το 1927) την απελευθέρωση των Ελλήνων.

Είναι προφανές ότι για τους Δυτικούς η ίδρυση του Ελληνικού Κράτους ήτο μια υποχώρηση στις απαιτήσεις των Ρώσσων και ισοδυναμούσε με το άνοιγμα μιας ΜΑΥΡΗΣ ΤΡΥΠΑΣ, την οποία εν συνεχεία πολλές φορές επεχείρησαν να κλείσουν (και ακόμα προσπαθούν με το δόγμα Κίσσινγκερ).

  1. ΤΟ ΑΤΥΧΕΣ ΓΕΓΟΝΟΣ

Την συμφωνία των Άγγλων με τους Ρώσσους ΔΕΝ ανεγνώρισε ο Σουλτάνος και ο Ιμπραήμ συνέχισε να σφάζει και να βιάζει. Τον Οκτώβριο του 1827, υπό την νέα απειλή του τσάρου («Θα εφαρμόσετε τις υπογραφές σας ή θα κατεβάσω τον στρατό;»), οι Δυτικοί έστειλαν υπό τον ναύαρχο Κόδρινγκτον τον στόλο στον κόλπο του Ναυαρίνου, στην Πύλο της Μεσσηνίας, ενώ είχαν εντείνει τις διπλωματικές προσπάθειες για να πεισθεί ο σουλτάνος να δεχτεί την συμφωνία. Ο Κόδρινγκτον είχε την εντολή να κάνει «επίδειξη σημαίας», δηλαδή να δείξει στους Τούρκους την ναυτική του υπεροπλία, ενώ ο Ιμπραήμ είχε εντολή από τον σουλτάνο να δείξει ότι οι Τούρκοι είναι αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουν.

Το όλο σκηνικό στήθηκε για να χρησιμοποιηθεί εκατέρωθεν ως διπλωματικό «ατού» στις διαπραγματεύσεις των Άγγλων με τον σουλτάνο, αλλά και για να «κλείσει το στόμα» του τσάρου. Αι ατυχείς κουτοπόνηρες εμπνεύσεις κάποιων τουρκαιγυπτίων να επιδείξουν την παλληκαριά τους απέναντι στον συμμαχικό στόλο, που είχαν σαν αποτέλεσμα τον θάνατο κάποιων λίγων άγγλων ναυτών, εξώργισαν τον Κόδρινγκτον, ο οποίος έρριξε κάποιες προειδοποιητικές αλλά θανατηφόρες βολές εναντίον του τουρκικού στόλου. Οι Τούρκοι ανταπάντησαν και το όλο σκηνικό ανεφλέγη, με τελικό φυσικό αποτέλεσμα την συντριβή, πανωλεθρία, του στόλου και του στρατού του Ιμπραήμ, με 15.000 νεκρούς και 30.000 τραυματίες.

Οι Έλληνες θεώρησαν την τιμωρία των τουρκοαιγυπτίων ως δικαιοσύνη εξ ουρανού, για τις πράξεις στις οποίες είχαν προβεί την προηγούμενη διετία σε βάρος των υπόδουλων ραγιάδων!

Ο Άγγλος πρωθυπουργός χαρακτήρισε την ναυμαχία του Ναυαρίνου ως ατυχές γεγονός!

Ο Άγγλος πρέσβυς στην Κωνσταντινούπολη ζήτησε ταπεινά συγγνώμη από τον σουλτάνο!

Ο Άγγλος ναύαρχος Κόδρινγκτον απεπέμφθη (απελύθη)!

  1. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΔΙΧΑΣΜΟΙ

Ο Μαυροκορδάτος ίδρυσε το Αγγλόφιλο κόμμα, ο Κωλέττης το Γαλλόφιλο, ο Κολοκοτρώνης το Ρωσσόφιλο.

Μετά από μια αναπάντεχη τριετία διακυβέρνησης της χώρας από τον Ιωάννη Καποδίστρια (Ρωσσόφιλο) και την εσπευσμένη δολοφονία του (Ρώσσος πρέσβυς στην Ελλάδα: «100% αγγλικό το χέρι που όπλισε τους δολοφόνους του κυβερνήτη»), την διακυβέρνηση του Ελλαδικού κράτους ανέλαβαν το Αγγλόφιλο και το Γαλλόφιλο κόμμα, ενώ το Ρωσσόφιλο υπέστη εκτεταμένες και βαρύτατες διώξεις, μέχρι και για εθνική προδοσία (Κολοκοτρώνης).

Η δίωξη των Ελλήνων οπλαρχηγών για εθνική προδοσία ΑΠΟΔΕΙΚΝΎΕΙ πόσο «εθνικά ωφέλιμο» ήταν το Αγγλόφιλο κόμμα και η αγγλόφιλη διοίκηση του Ελλαδικού κράτους, η οποία και διετηρήθη μέχρι το 1947, όταν την πρωτοκαθεδρία των δυτικών και την σκυτάλη της διοίκησης ανέλαβαν οι Αμερικανοί. Επίσης, σε συνδυασμό με τα έργα και τις ημέρες του Κύκλου της Πίζας αφενός και αφετέρου με την γενικότερη ΣΤΑΘΕΡΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΣΗ του Ελληνικού Έθνους σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΤΥΧΕΣ που καταγράφονται στο δόγμα Κίσσινγκερ, αποδεικνύουν περίτρανα ότι τα τελευταία διακόσια χρόνια τα ελληνικά συμφέροντα βρίσκονται σε συνεχή αντίθεση με τις πράξεις του Ελλαδικού κράτους.

Από τα παραπάνω φαίνεται ότι υπάρχει εγγενής καταστατική αιτία, εξ ης προκύπτει μόνιμος εστία διχασμού των Ελλήνων.

Διότι η υποστήριξη των συμφερόντων των Ελλήνων, δηλαδή ο ΥΓΙΗΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, δεν μπορεί να ταυτισθεί με την υποστήριξη των συμφερόντων των Τούρκων. Ουδέποτε τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη ταυτίζονται με τα συμφέροντα του καταπατητή. Τα δε συμφέροντα των Δυτικών ΜΟΝΙΜΩΣ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ με τα συμφέροντα των Τούρκων. Για τους απλούστατους αυτούς λόγους, τα Δυτικά συμφέροντα είναι ΜΟΝΙΜΩΣ ΕΧΘΡΙΚΑ προς τους Έλληνες. Αυτό παράγει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΧΑΣΜΟ μέσα στους Έλληνες, χωρίζοντάς τους σε αυτούς που θεωρούν την στάση των Δυτικών ΕΧΘΡΙΚΗ ή ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ, και σε αυτούς που την θεωρούν ΦΙΛΙΚΗ ή ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.

Μερικές φορές όμως οι ΦΙΛΟΙ των δυτικών τοποθετημένοι ηγέτες της Ελλάδας, κάποια στιγμή αγανακτούν από την διαρκή και σταθερά αυξανόμενη καταστροφή της χώρας και τότε, από μέχρι τότε ΦΙΛΟΙ, πέφτουν σε δυσμένεια ως ΕΧΘΡΟΙ των δυτικών, και τιμωρούνται από αυτούς με αποπομπή ή φυλάκιση ή και θάνατο, οπωσδήποτε όμως με κακή υστεροφημία.

Εκτός όμως από τους πραγματικούς διχασμούς, πολλές φορές εφαρμόζονται και ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΔΙΧΑΣΜΟΙ, δηλαδή επιτηδευμένες αντιπαλότητες ομάδων ή κομμάτων, ακριβώς και μόνον για την ευκολότερη διακυβέρνηση του λαού. Αυτού του είδους οι διχασμοί άλλοτε επιδιώκουν απλώς και μόνον τον αποπροσανατολισμό του λαού από τα πραγματικά του προβλήματα και από τα παιχνίδια που παίζονται εις βάρος του, και άλλοτε υποκρύπτουν άλλους διχασμούς, πραγματικούς, ανομολόγητους.

Ψεύτικοι Διχασμοί εφαρμόσθηκαν από όλες τις εκφράσεις του ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ, από την αρχή της ύπαρξής του μέχρι σήμερα. Οι «ταμπέλες» που χρησιμοποιήθηκαν ήσαν διαφορετικές κατά περίσταση, εξαρτώμενες από τις τάσεις του καιρού, τις κοινωνικές συνθήκες, την «μόδα».

Έτσι, έχουμε τους Διχασμούς: Βασιλικοί–Δημοκρατικοί, Αριστοκρατικοί–Εργατικοί, Σοβαροί–Λαϊκιστές, Συντηρητικοί–Προοδευτικοί, Καθαρευουσιάνοι–Δημοτικιστές, Εθνικόφρονες–Διεθνιστές, Λαϊκοί–Φιλελεύθεροι και άλλα πολλά. Οι ψεύτικοι διχασμοί οφείλουν να φαίνονται πραγματικοί, να δημιουργούν πόλωση και φανατισμό στον λαό για να είναι αποτελεσματικοί. Όσο περισσότερα τα θύματα, τόσο πιο αληθινοί φαίνονται. Όταν παύσουν να δημιουργούν θύματα, ανανεώνονται, με άλλες ταμπέλες και άλλα πρόσωπα.

Επίσης, θα πρέπει να εξετάζονται πάντοτε –εφόσον είναι δυνατόν– τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται πίσω από έναν διχασμό, και αν οι συγκρουόμενες στοές είναι απλά αντίπαλες ή τελείως εχθρικές, ούτως ώστε να γίνεται κατανοητό μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Εάν είναι αντίπαλες, όπως πχ η σύγκρουση κατά την δεκαετία του ’60 της Αγγλικής στοάς (παλάτι, Γ. Παπανδρέου) με την αμερικανική (Κων. Καραμανλής), ή εάν είναι τελείως εχθρικές όπως πχ ο Αγγλικός στρατός (Τσόρτσιλ, Σκόμπυ) με τους αυτοκέφαλους Ελασίτες (Ζαχαριάδης, ΚΚΕ) ή, δεύτερο παράδειγμα, τα αμερικανικά συμφέροντα (μυστική υπηρεσία) με τα ρωσσικά συμφέροντα (Κ. Καραμανλής) στον «πόλεμο των πετρελαιαγωγών».

Εάν αι επιπτώσεις είναι καταστροφικές, ως επίσης και το πιθανόν μέγεθος της καταστροφής, θα πρέπει πάντοτε να λαμβάνονται υπόψη, όχι μόνο από τις συγκρουόμενες στοές (αι οποίες σαφώς και γνωρίζουν) αλλά και από τον «κυρίαρχο» λαό, εάν δεν θέλει να άγεται και να φέρεται ως αγέλη βοοειδών.

 5. Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ

Ο πραγματικός διχασμός του 20ου αιώνα δημιουργήθηκε λόγω της επικράτησης των μπολσεβίκων στην Σοβιετική Ένωση και ήταν ο διχασμός Κομμουνιστές–Αντικομμουνιστές.

Ίσχυσε απροκάλυπτα στις ΗΠΑ όπου εφαρμόσθηκε επίσημη αντικομμουνιστική πρακτική, με ποινικοποίηση της ιδεολογίας. Στις Ευρωπαϊκές χώρες ίσχυσε, αλλά με προκάλυψη.

Στην Ελλάδα ίσχυσε απροκάλυπτα κάποιες από τις πολλές ταραγμένες πολιτικά περιόδους, αλλά κατά τις λίγες δημοκρατικές αναλαμπές ίσχυσε με προκάλυψη.

Η συνηθέστερη προκάλυψη του πραγματικού αυτού διχασμού ήταν η αντίθεση Αριστεράς–Δεξιάς, δηλαδή ως πολιτική τοποθέτηση υπέρ της ελεύθερης ιδιωτικής οικονομίας ή υπέρ της συγκεντρωτικής κρατικής οικονομίας.

Επίσης στους όρους «αριστερά» και «δεξιά» υπήρχαν συστημικά κόμματα που λειτουργούσαν ως μπαλαντέρ και ελάμβαναν θέση κατά περίσταση, και αυτά ελέγοντο είτε κεντρώα, είτε σοσιαλδημοκρατικά ή σοσιαλιστικά, είτε ελιές, είτε συκιές, είτε ποτάμια καλή ώρα.

Εκτός από την οικονομική τοποθέτηση, οι έννοιες «αριστερά» και «δεξιά» υπέκρυπταν και επιλογή πάνω στα εθνικά θέματα, όπου συνήθως ο δεξιός ήταν ο εθνικόφρων, ενώ ο αριστερός ο διεθνιστής. Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ στις θεωρίες των Μαρξ–Ένγκελς ο διεθνισμός ορίζεται ως αλληλεγγύη των εθνών και προϋποθέτει την ύπαρξη των εθνών, αλλά και στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν αμφισβητήθηκε ποτέ η αναγκαιότητα ύπαρξης των εθνών, στην Ελλάδα ο βασικός φορέας των κομμουνιστικών θεωριών, το ΚΚΕ, πολλές φορές εκφραζόταν και συμπεριφερόταν εναντίον της εννοίας του έθνους, παρασυρόμενο προφανώς από το γεγονός ότι το επίσημο Ψευτορωμαίικο παρουσίαζε πολλές φορές εθνικιστική φρασεολογία και αντεθνική (αντιπατριωτική) πρακτική.

Το Ελλαδικό κράτος για να σταθεί ως προτεκτοράτο, στηρίχτηκε σε έναν κορμό ο οποίος ναι μεν αυτοαποκαλείτο «εθνικός», αλλά στην πραγματικότητα είχε πολλές αμαρτίες. Χάριν συντομίας αναφέρω μόνον δύο περιπτώσεις, πρώτον της αρχικής συστάσεως του εθνικού κορμού μετά την Επανάσταση, όπου οι μπαρουτοκαπνισμένοι οπλαρχηγοί καταδιώχθηκαν και παραγκωνίστηκαν, ενώ ανέλαβαν τη διοίκηση του έθνους οι άκαπνοι και ατσαλάκωτοι και άεργοι «πολιτικοί» του κύκλου της Πίζας, και δεύτερον τη σύσταση του νέου εθνικού κορμού μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς ναζί το 1944, στον οποίο με πρωτοβουλία των Άγγλων συμπεριελήφθησαν όλα τα αντεθνικά προδοτικά στοιχεία, η ομάδα Χι, οι κουκουλοφόροι καταδότες, οι μαυραγορίτες και οι δοσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών.

Με τέτοιους εθνικούς κορμούς, η έννοια του εθνικόφρονος πολλές φορές συνέπιπτε με την έννοια του πρώην προδότη, με συνέπεια πολλές φορές η έννοια του νυν προδότη να συνέπιπτε με την έννοια του πατριώτη. Με δεδομένη αυτήν την (επίτηδες προκληθείσα) τόσο μεγάλη σύγχυση, δεν μπορούσαν να μείνουν καθαρές ούτε οι έννοιες του δεξιού ή του αριστερού.

Σε γενικές γραμμές όμως, θεωρητικά αναφερόμενοι στους απλούς ψηφοφόρους της Ελλάδας, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως δεξιούς αυτούς που εμφορούνται από ιδέες εθνικές (σημαίες, σύμβολα, μακραίωνη ιστορία και ελληνική γλώσσα) και πίστη στην ιδιωτική ιδιοκτησία (σπίτι, εξοχικό, αυτοκίνητο, καταθέσεις), ενώ ως αριστερούς αυτούς που εμφορούνται από ιδέες φιλολαϊκές (διεθνισμός, επανάσταση, κοινωνική ισότητα, υποβάθμιση της έννοιας του έθνους και θεοποίηση της έννοιας του λαού) και πίστη στην κρατική οικονομία (κοινοκτημοσύνη εργασιακών μονάδων, εργασία για όλους, ελάχιστη ιδιωτική ιδιοκτησία, κοινωνικές παροχές, κατάργηση ιδιωτικής επιχειρηματικότητας).

  1. ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Οι επιδιώξεις της Νέας Τάξης, δηλαδή της Παγκοσμιοποίησης, έρχονται να αλλάξουν τις μέχρι τώρα ισχύουσες διαχωριστικές γραμμές. Η αντιπαράθεση ή ο διχασμός που υποδηλώνεται μέσα από το δίπολο Δεξιά–Ἀριστερά έχει σχεδόν χάσει κάθε πραγματική έννοια, διότι αν και οι θεωρητικοί ορισμοί παραμένουν, στην πράξη οι ουσιαστικές διαφορές αναφέρονται πλέον στην διάκριση Νεοταξίτες και Αντινεοταξίτες, ή άλλως Παγκοσμιοποιητές και Αντιπαγκοσμιοποιητές, οι οποίοι φαίνεται ότι υπάρχουν μέσα στα πλείστα πολιτικά κόμματα και σε όλες τις πολιτικές τάσεις.

Η  ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΩΣΕΙ ΤΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΥΓΧΥΣΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ/ΜΕΤΑΘΕΤΟΝΤΑΣ  ΤΟΥΣ  ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΟΥΣ ΑΞΟΝΕΣ.

Η Παγκοσμιοποίηση απαιτεί την κατάργηση των εθνών (μέχρι και την κατάλυση των φυλών και τη σύγχυση των φύλων!), και την ομογενοποίηση όλων των ανθρώπων.

Το όλο σκεπτικό της Παγκοσμιοποίησης και της Ομογενοποίησης των ανθρώπων αντιμετωπίζει τους λαούς όχι σαν πολίτες, αλλά σαν καταναλωτές, δηλαδή καθαρά και μόνον σαν πρόβατα για άρμεγμα και εκμετάλλευση, και στηρίζεται μόνο στους «νόμους και τις ανάγκες της αγοράς», ενώ παραβιάζει όλους τους φυσικούς νόμους και τους μέχρι σήμερα κοινωνικούς κανόνες.

Η παραβίαση των Φυσικών νόμων ισοδυναμεί με παραβίαση των νόμων της Δημιουργίας, των Θεϊκών Νόμων, και προωθείται αποκρύπτοντας από τους ανθρώπους το προφανές και πασίδηλο: Ότι ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΗ ΦΥΣΗ, ΤΟ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΑΧΙΣΤΑ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.

Η Κατάθλιψη έχει φυσική συνέπεια για όποιον την παθαίνει, μια δυστυχισμένη ζωή, πτώση του ανοσοποιητικού και χειροτέρευση της υγείας του, απώλεια της όποιας ομορφιάς του προσώπου, γενικό μαράζωμα και γρήγορο ή και επώδυνο θάνατο. Και –για όσους πιστεύουμε στην αιωνιότητα της ψυχής– βδέλυγμα στην ψυχή και δεύτερο θάνατο.

Οι δεσμοί που συνδέουν τους ανθρώπους καθ’ ομάδες και τους διαφοροποιούν από τους άλλους ανθρώπους είναι είτε φυσικοί (φύλο, ράτσα, χρώμα, ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά), είτε βασικοί κοινωνικοί (έθνος, θρησκεία, μόρφωση, παιδεία, πεποιθήσεις, κοινωνικές συμβάσεις), είτε οικονομικοί (πλούσιοι, εργαζόμενοι, αεριτζήδες κάθε είδους, άνεργοι, ανταγωνιστές ή συνάδελφοι), είτε παρεπόμενοι κοινωνικοί, δηλαδή από χαρακτηριστικά που παράγονται από κοινωνικές συνήθειες ή αρρώστιες (πολιτικά κόμματα, σεξομανείς κάθε είδους, κίναιδοι, αλκοολικοί, τοξικομανείς, οπαδοί ομάδων και χουλιγκάνοι).

Η Νέα Τάξη επιδιώκοντας τη δημιουργία ομογενοποιημένων καταναλωτών που θα αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο στο άλφα ή βήτα προϊόν που θα τους πλασάρεται, απαιτεί τη διάλυση των δύο πρώτων κατηγοριών δεσμών, των Φυσικών και των Βασικών Κοινωνικών, οι οποίες βεβαίως είναι και οι βασικές συντεταγμένες που ορίζουν τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία. Καταστρέφοντας τους βασικούς δεσμούς–στηρίγματα των ανθρώπων οδηγεί αυτούς σε ατομική απομόνωση και μείωση των αντιστάσεών τους και της κοινωνικής τους δυνάμεως και, συνεπώς τους κάνει ευκολότερα χειραγωγήσιμους και ελέγξιμους. Επίσης, καταστρατηγώντας την Φύση και δίνοντας «πιστοποιητικό φυσικής νομιμότητας» σε μέχρι πρότινος θεωρούμενους αρρώστους, όπως πχ οι κίναιδοι, αντιστρέφει την λογική και μάλιστα όχι την κοινωνική λογική, αλλά την φυσική, την αιώνια λογική. Με το χτύπημα της λογικής ο Άνθρωπος σαν είδος, χάνει το βασικότερο όπλο του, αποδυναμώνεται και υποβαθμίζεται στο επίπεδο του ζώου.

Η μόνη δύναμη που αναγνωρίζεται είναι το Χρήμα με κάθε μορφή, κατά τη Βίβλο η Εικών του Θηρίου, το οποίο θα βασιλεύει χωρίς καμία δυνατότητα αμφισβήτησης, ενώ οι όποιοι αρνησίες θα καταδικάζονται σε εξοστρακισμό, πείνα και θάνατο.

Καὶ ἐδόθη αὐτῷ πνεῦμα δοῦναι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα καὶ λαλήσῃ ἡ εἰκών τοῦ θηρίου καὶ ποιήσῃ, ὅσοι ἐὰν μὴ προσκυνήσωσι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα ἀποκτανθῶσι. (Ἀποκ.13:15)

Μέσα στα προσεχή λίγα έτη θα επιβληθεί και το ΧΑΡΑΓΜΑ, δηλαδή θα ζητείται να εμφυτεύονται στους ανθρώπους κάρτες πληροφοριών (τσιπάκια «βιολογικά»!), τα οποία θα επιτρέψουν τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων και των συνηθειών του ανθρώπου, σε επίπεδο ρομπότ.

Καὶ ποιεῖ πάντας τοὺς μικρούς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρός αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμόν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. (Ἀποκ.13:16–17)

Ιδού λοιπόν η διαχωριστική γραμμή της Νέας Τάξης που είναι εξαιρετικά σημαντική, ίσως σημαντικότερη από όλες τις διχαστικές επιλογές που τέθηκαν ενώπιον του ανθρώπου στην προηγούμενη ιστορία του: ΑΝΘΡΩΠΟΣ  ή  ΡΟΜΠΟΤΟΠΙΘΗΚΟΣ, και αν την προτιμάτε διατυπωμένη  αλλιώς,  Νεοταξίτης ή Αντινεοταξίτης, Παγκοσμιοποιητής ή  Αντιπαγκοσμιοποιητής, και ιδού το τελικό δίλημμα: Με την Νέα Τάξη και τον Μαμωνά (Χρήμα) εναντίον του Θεού και της Φύσεως. Ή Με τον Θεό και τη Φύση εναντίον της Νέας Τάξης και του Μαμωνά.

Και θα πρέπει να προσεχθεί ότι από την επίσημη προπαγάνδα των ΜΜΕ της Νέας Τάξης, σαν σωστός ΑΝΘΡΩΠΟΣ θα παρουσιάζεται ο Ρομποτοπίθηκος, ενώ οι πραγματικοί Άνθρωποι θα συκοφαντούνται, θα καθυβρίζονται και θα αφήνονται για να πεθάνουν.

Κλείνοντας, η διάκριση Δεξιός–Αριστερός είναι ένα διχαστικό δίπολο το οποίο χρησίμευσε στην αντίχριστο διοίκηση στο παρελθόν, για να μειώνει το ελληνικό έθνος κρατώντας το σε διχασμό και εμφύλιες διαμάχες, μέχρι και εμφύλιο πόλεμο. Ο διχασμός αυτός δημιούργησε πολλά πάθη και μίση, τα οποία πρέπει να ξεπεραστούν, εάν επιθυμούμε την επανεκκίνηση του Ελληνικού Έθνους. Στον βαθμό που δεν ξεπερνιούνται (ή ακόμα χειρότερα, ενισχύονται ή διαφημίζονται) κάθε προσπάθεια επανεκκίνησης του Έθνους θα κολλάει στη λάσπη. Άλλωστε με τη Νέα Τάξη έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Η Νέα Τάξη είναι εξ ορισμού βλαπτική για το Έθνος.

«Καλοί» δεν είναι μόνον οι δεξιοί, ούτε μόνον οι κεντρώοι, ούτε μόνον οι αριστεροί. «Καλοί» είναι μόνον οι Νεοταξίτες και Νεοταξίτες βρίσκεις δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, πράσινους, κίτρινους, σε όποιαν απόχρωση θέλεις. Με την αναγόρευση του Χρήματος σε θεό και την υποβάθμιση του Ανθρώπου σε ρομποτοπίθηκο, και δεδομένου ότι οι νεοταξίτες και αντινεοταξίτες ευρίσκονται σε όλες τις παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις, το να στέκεσαι στον διχασμό του παρελθόντος Δεξιός–Αριστερός φαίνεται πλέον εντελώς ανούσιο, μέχρι απολύτως ανόητο.

Ε. Ω.

 

Θα χαρούμε να ακούσουμε τις σκέψεις σας

Αφήστε ένα σχόλιο

Το Ρωμαίικο
Logo

Ραδιόφωνο του Ρωμαίικου