Ο ΕΘΝΟΚΤΟΝΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ / Tοῦ Γέροντος Μαξίμου Ἰβηρίτου, (πρῴην Πρωτεπιστάτου Ἁγίου Ὄρους Ἄθω)
…Εἰς τάς ἡμέρας μας, καί ἐνῷ ἑορτάζομεν τήν ἐπέτειον τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τήν Ἑλληνικήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821, τό ἐμβολιαστικόν Κορωνοϊόν ζήτημα διχάζει καί πάλιν τόν Ἑλληνικόν λαόν. Ὁ πλανητάρχης Κορωνοϊός ἀποδεικνύεται ὡς ἀνθρώπινος δάκτυλος· καί τοῦτο, κατά θείαν παραχώρησιν. Ἄς εὐχηθῶμεν ὁ κανών ἡμῶν νά διαρκέσῃ ὀλιγώτερον ἀπό «χρόνους τρεῖς καί μῆνας ἕξ».
Αἱ ἄχρι τοῦδε ἀντιφάσεις τῶν ὑπευθύνων περί τῆς ἐπιδίκου ἐπιδημίας καί τῶν δι’ ἐμβολίων ἀντιδότων αὐτῆς, δεικνύουν ὅτι δέν εἶναι ἕν ἁπλοῦν ζήτημα, ἀλλά σύνθετον. Ἄλλως τε καί ὁ τρόπος ἀντιμετωπίσεως αὐτοῦ ἀφήνει πολλά κενά. Εἰς μέγα ποσοστόν ἀνθρώπων δέν ἐμπνέει ἀπόλυτον ἐμπιστοσύνην καί δημιουργεῖ τήν αἴσθησιν ὅ,τι κἄτι τι τό ὕποπτον συμβαίνει. Ἐν τέλει, μένει εἰς ὅλους ὁ τρόμος καί τό ἔντονον δίλημμα: «μπρός γκρεμός καί πίσω ρέμα». Εἰς τοιαύτην ὅμως περίπτωσιν, «δυοῖν κακοῖν προκειμένοιν, τό μή χεῖρον βέλτιστον» [= μεταξύ δύο κακῶν, τό μή χειρότερον εἶναι τό καλύτερον (Λυκούργου κατά Λεωκράτους, 130)].
Τελευταίως ἐγενόμην μάρτυς ἑνός διακριτικοῦ διαλόγου εἰς μίαν Ἀθωνικήν Ἱ. Μονήν, μεταξύ τριῶν προσκυνητῶν καί ἑνός ἁπλοῦ Μοναχοῦ: «Γέροντα (ἠρωτήθη), τί θά κάμωμεν μέ τό ἐμβόλιον»;-Καί ἐκεῖνος ἀπήντησεν: «Ἔχετε νοῦν καί λογικήν, νά πράξετε κατά συνείδησιν».-«Ἐσεῖς Γέροντα (ἠρωτήθη), ἐκάματε τό ἐμβόλιον»;-«Ὄχι (ἀπήντησε), καί μή μέ ἐρωτᾶτε τίποτε ἄλλο» (καί ἀνεχώρησε μέ ταπείνωσιν)…
