Ο Έλληνας με τον ελληνισμό του και την ορθοδοξία του είναι σαν τον επιστήμονα που με τον αξονικό τομογράφο του ανακαλύπτει και το παραμικρό ογκίδιο (τα κύτταρα που τρελάθηκαν). Έτσι ο Έλληνας με τον δικό του εξοπλισμό μπορεί να επισημαίνει τις δυσλειτουργίες (τις πλάνες) και τα μικρόβια (τις απάτες) που θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα στον αφανισμό. Σήμερα μόνο ο ελληνικός Λόγος μπορεί να καταδείξει ότι η Δύση φέρεται με τον τρόπο που φέρονται τα «τρελά κύτταρα»: αναπτύσσονται με ρυθμό παράλογο, μεταδίδουν την ΄΄τρέλα΄΄ τους και σε άλλα κύτταρα, όχι μόνο γειτονικά αλλά και απόμακρα, και αυτό όταν γενικευθεί, τότε η αρρώστεια δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ολέθρια αποτελέσματα.
Αυτό όμως η Δύση δε θέλει να το παραδεχτεί. Έχει την αυταπάτη ότι όλα πάνε καλά. Ευθυγραμμίστηκε με τη λογική και το modus Vivendi της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Και συμπορεύεται. Βέβαια υπάρχουν κι εκεί «αντιστάσεις». Στον ελληνισμό όμως δεν υπάρχουν μόνο αντιστάσεις, πρέπει να υπάρχουν και θέσεις. Ο ελληνισμός είναι πρόταση για να ξεπεράσουμε το αδιέξοδο. Αλλά η ΝΤΠ διατηρεί τη φρεναπάτη ότι μόνο εκείνη κατέχει το μυστικό και τη μέθοδο για να πετύχει την παγκόσμια επικράτηση.
Ο Ελληνισμός προβάλλοντας το πνευματικό κριτήριο δημιουργεί στη ΝΤΠ σύγχυση, της βάζει εμπόδια, της φράζει τον δρόμο. Και για τούτο η τελευταία αυτή επιδιώκει να εξοντώσει τον αντίπαλό της, να τον απαλείψει από προσώπου γης. Έτσι τα τελευταία χρόνια έχει ενταθεί ο πόλεμος. Ποτέ άλλοτε ο Ελληνισμός δεν έχει αλλοτριωθεί σε τέτοιο βαθμό, ποτέ οι θεσμοί του δεν είχαν κλονισθεί τόσο, ποτέ η γλώσσα του δεν είχε τόσο φτωχύνει.
Σχετικά με τη μάζα, έφτασαν λίγα χρόνια για να πετύχει το σχέδιο πλήρως. Εξάλλου το έχει πει ο Κίσσιγκερ (σχεδιαστής της Μεταπολίτευσης) «…ο ελληνικός λαός είναι λαός μη κυβερνήσιμος. Γι’ αυτό πρέπει να χτυπηθεί στις ρίζες του, τις πολιτιστικές του ρίζες…». Ήθελε να πει: στα βιώματα που συνθέτουν τον χαρακτήρα του. Και αυτό με τους μηχανισμούς που τέθηκαν σε εφαρμογή (κυρίως μέσα από το Υπουργείο Παιδείας) πέτυχε. Σήμερα ο Έλληνας της μάζας (έπαψε πια να είναι λαός) ούτε νιώθει ότι είναι ταγμένος φρουρός (να περιφρουρήσει τι) ούτε ότι μπορεί να χρησιμεύσει σαν μήτρα (που δυνάμει θα δώσει νέα βλαστάρια). Απλώς δεν καταλαβαίνει κάτι τέτοιο ούτε το νιώθει. Απ’ την παράδοση, το πολύ-πολύ, να θέλει να κρατήσει το ρεμπέτικο και το μπουζούκι (ως ψευδοπολιτιστικά υποκατάστατα).
Όσο για την αυριανή «ελληνικότητά» του ούτε καν τη σκέφτεται: του πιπίλισαν το μυαλό ότι αύριο θα είναι ευρωπαίος και ν’ αποτινάξει αυτές τις σωβινιστικές προκαταλήψεις. Βέβαια δεν αποκλείεται ένα θαύμα που εντοπίζεται στο εξής συγκεκριμένο: Μέσα απ’ αυτή την αλλοτριωμένη και στείρα μάζα να προκύψει όχι κατ’ ανάγκην ένας Μεσσίας αλλά μια ομάδα «γιγάντων» όπως εκείνη που φύτρωσε από τα δόντια που έσπειρε ο Κάδμος, και οι εκλεκτοί μαζί μ’ αυτόν ίδρυσαν νέαν πόλιν, τη Θήβα (αυτά συμβαίνουν στην ελληνική Μυθολογία, και να υπενθυμίσω ότι ο Κάδμος πήρε για σύζυγό του την Αρμονία, εισήγαγε στην Ελλάδα τα γράμματα και τα πρώτα έργα πολιτισμού). Δεν ξέρω αν μπορούνε να ξαναγίνουν τέτοια πράγματα. Το θαύμα είναι μέσα στη λογική του Ελληνισμού, αλλά δεν ποντάρουμε στο θαύμα, απλώς το αναφέρω. Η ανθοφορία κατά την άνοιξη είναι νόμος της Φύσης, αλλά πρέπει να βοηθήσει και το κλίμα.
Φωτογραφία: Ιωάννα Ξέρα
