Οι ιδιαιτερότητες της Ελλάδας στο πρόβλημα «μετανάστευση – ρατσισμός – ξενοφοβία – ισλαμισμός» / Ανδρέας Ν. Κατράκης
Ο Ελληνισμός, στην ιστορική του διαδρομή, έχει υποστεί, ό,τι έχει υποστεί, από τον μουσουλμανικό επεκτατισμό. Και αν το φαινόμενο είχε ολοκληρώσει τον βιολογικό του κύκλο, όλα θα ήταν καλά. Το φαινόμενο θα είχε γραφικό, μουσειακό χαρακτήρα. «Ο γέγονε, γέγονε».
Όμως…. Αυτό το όμως επιβάλλει επαγρύπνηση και επιφυλακτικότητα σε ό,τι έχει σχέση με την εγκατάσταση μουσουλμανικής μειονότητας στη χώρα μας όσο σε καμία άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, αφού με βεβαιότητα θα αποτελέσει, προγεφύρωμα, την πέμπτη φάλαγγα, στα «ακμάζοντα» επεκτατικά σχέδια της γείτονας χώρας. Άραγε, το ιδεολόγημα του «πολυπολιτισμικού πλούτου», έστω και αν στην πραγματικότητα υποκρύπτει στοιχεία συμπαράστασης σε ομάδες οικονομικών μεταναστών, είναι επικρατέστερο και από αυτή τη στοιχειώδη άμυνα της χώρας;
Είναι τόσο νωπά, τόσο παραστατικά τα παραδείγματα του Κοσόβου, της Νότιας Σερβίας, του Τιμόρ, του Νότιου Σουδάν και των Σκοπίων, που οποιοσδήποτε παραλληλισμός θα αποτελούσε κοινοτυπία.
Με εξαίρεση μια κατηγορία συμπολιτών μας, που στο πρόσωπο αυτών των μεταναστών βλέπουν «φθηνά εργατικά χέρια» και πέραν τούτου τίποτε άλλο, ο ελληνικός λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, βρίσκεται με κρατημένη την αναπνοή για το πού θα οδηγήσει η πλημμυρίδα αυτών των μεταναστών. Είναι φανερό, ότι, αν το ζήτημα δεν αντιμετωπιστεί κάτω από τον υφιστάμενο ρεαλισμό, σύντομα θα ξεφυτρώσουν μερικές δεκάδες «Τζαμουριές», διάσπαρτες σε όλη τη χώρα, με απροσδιόριστες συνέπειες του φαινομένου.
Η ελληνική Πολιτεία έχει ξεκινήσει, και ορθά, μια προσπάθεια διαφώτισης του κοινού σε σχέση με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Είναι, όμως, η προσπάθεια αυτή εντελώς απρόσφορη για οποιοδήποτε θετικό αποτέλεσμα, κατά το μέρος που αναφέρεται στην πλημμυρίδα των εν λόγω μεταναστών, αφού και ο τελευταίος Έλληνας πολίτης την αντιλαμβάνεται ως μια άσκοπη «προπαγάνδα» όταν έχει ζωντανά ακόμη τα προαναφερόμενα παραδείγματα του Κοσόβου και των Σκοπίων. Προς τι η οικειοθελής δημιουργία, σύντομα ή αργά, ανάλογων φαινομένων στη χώρα;
Δεν οφείλει τίποτε ο βασανισμένος αυτός λαός, που τόσα έχει υποστεί στη μακραίωνη ιστορία του από ξένες επιδρομές – γιατί περί επιδρομής πρόκειται, με κατάργηση του δικαιώματος άμυνας – να μεταβληθεί, προς δόξαν κάποιου ιδεολογήματος και ορισμένων ιδιοτελών συμφερόντων, σε πεδίο αντιπαράθεσης για την αποτροπή «δικαιωμάτων» αυτονόμησης, διγλωσσίας, απόσχισης ή ομοσπονδιοποίησης περιοχών, που η πληθυσμιακή σύνθεση, με μαθηματική ακρίβεια, θα ευνοεί σε μερικές δεκαετίες τέτοιες καταστάσεις, λόγω υπεργεννητικότητας των μεν και υπογεννητικότητας των δε.
Τα όποια αισθήματα συμπόνιας ή αλληλεγγύης που νιώθουμε για τους κατατρεγμένους αυτούς ανθρώπους, τον όποιο ιδεολογισμό μας ας τον εκδηλώσουμε με άλλους τρόπους. Ας τους βοηθήσουμε με άλλα μέσα. Να τους βοηθήσουμε με όλες μας τις δυνατότητες από το ατομικό και εθνικό μας υστέρημα. Δεν είναι σχήμα λόγου. Μπορούμε να τους βοηθήσουμε να οργανώσουν την οικιακή τους οικονομία (αυτή που έθρεψε και γιγάντωσε στο παρελθόν εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες, με τον ορνιθώνα, την κατσίκα, την αγελάδα, το χοιρινό, το μελίσσι, τον κήπο), να αναπτύξουν τη γεωργία τους, τη βιοτεχνία τους και τη βιομηχανία τους. Να τους βοηθήσουμε να μείνουν στον τόπο τους. Και από εκεί, ας τους έχουμε μόνο φίλους. Ας μη καταστήσουμε τους ίδιους και μακροχρόνια τα παιδιά τους όργανα (και τα παιδιά μας θύματα), στα χέρια «αοράτων» δυνάμεων, για την επίτευξη ανομολόγητων σκοπών.
Κατά τη μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού, έχουν διαπραχθεί τόσα πολλά σφάλματα – διαμορφωτικά της σημερινής μας καχεξίας – ώστε να είναι ασυγχώρητη η προσθήκη ενός ακόμη, ίσως από τα μεγαλύτερα, όπως είναι η σύσταση ΜΕΙΟΝΟΤΙΚΟΥ πληθυσμού από άλλες χώρες. Η ιδιότητα του πρόσφυγα ή του μετανάστη έχει ηθική υπόσταση και είναι άξια κάθε συμπαράστασης και προστασίας. Η περιφρόνησή της είναι πράξη βέβηλη. Είναι το Ιερό δικαίωμα του πρόσφυγα, που ζητά άσυλο και του μετανάστη που ζητά εργασία, δικαίωμα στην επιβίωση. Η εξασφάλιση των δικαιωμάτων αυτών στον πρόσφυγα και στον μετανάστη αποτελεί στοιχειώδη έκφραση ανθρωπισμού, πανανθρώπινη έκφραση αγάπης. Όμως, εδώ το ζήτημα τίθεται σε εντελώς διαφορετική βάση. Πρόκειται για τη σύσταση μειονοτικού πληθυσμού στην πιο επικίνδυνη μορφή του, άσχετη εντελώς με τις παραπάνω ανθρώπινες αξίες. Μειονότητα, που, με τη συνεπικουρία και των άλλων «αδελφών» μουσουλμάνων που έχουν εγκατασταθεί στη χώρα και συνεχώς εξακολουθούν να εισρέουν, θα αποτελέσει με βεβαιότητα την αιχμή του δόρατος, ή διαφορετικά, την πέμπτη φάλαγγα, στα μεγαλοϊδεατικά σχέδια των καλών μας «ένθεν και ένθεν» γειτόνων, όταν μάλιστα στο άμεσο μέλλον η πληθυσμιακή συγκρότηση της βορειοδυτικής χώρας δεν θα υπολείπεται, μαζί με τους δορυφόρους της, από εκείνη της χώρας μας.
Στοιχειώδης μεταναστευτική λογική επιβάλλει να παραχωρηθεί στους γείτονες Αλβανούς και στους φίλους Πακιστανούς κλπ. από τη «μεταναστευτική πίττα» τόσο ποσοστό όσο ακριβώς αναλογεί στους Ινδούς, στους Ουκρανούς, στους Ρουμάνους κ.λ.π. χωρίς την παραμικρή πλεονεκτική διάκριση, γιατί το τίμημα που θα κληθούν να πληρώσουν οι επερχόμενες γενιές θα είναι οδυνηρό. Όσοι πιστεύουν ότι θα αφήσει η τουρκική και αλβανική προπαγάνδα να αφομοιωθούν οι μετανάστες αυτοί, τελούν υπό την επήρεια μιας ανεξέλεγκτης πλάνης.
Από πού, άραγε, αντλούμε το ιστορικό δικαίωμα να κληροδοτήσουμε στους επερχόμενους μια τέτοια «πολιτισμική σύνθεση»; Υπάρχει τέτοιας μορφής ιδεολόγημα, ή πρόκειται για ανεξήγητη πολιτική πράξη, η οποία, χωρίς αποχρώντα λόγο, άγεται στη δημιουργία του μεγαλύτερου στην ιστορία της χώρας μειονοτικού προβλήματος, παρόλο που όλες οι συγκυρίες βοούν για το τι πρόκειται μελλοντικά να επακολουθήσει, όταν μάλιστα η Αλβανία θα έχει καταστεί (ή μάλλον θα την έχουν καταστήσει) ένα ισχυρό βαλκανικό κράτος, η δε γερασμένη πληθυσμιακά Ελλάδα θα αγωνίζεται να επιβιώσει δημογραφικά; Το «φιλί της ζωής» δεν θα της το δώσει η Αλβανία. Το αντίθετο ευχαρίστως θα το έκανε. Άλλοι λαοί, με συμβατά πολιτιστικά βιώματα, μπορούν να της το δώσουν. Ή, μήπως, αυτό λέγεται ρατσισμός; Ενώ η δημιουργία πληθυσμιακών προϋποθέσεων στη χώρα, για την τροφοδότηση του αλβανικού επεκτατισμού, ή, έστω, εσωτερικών αναταραχών «τύπου Σκοπίων», λέγεται «πολιτισμικός πλούτος», ή διαφορετικά, «πολύ-πολυφυλετική παγκοσμιοποίηση της Ελλάδος;»
Το ιδεολόγημα της πολυφυλετικής – πολιτισμικής σύμμειξης των λαών (μουσουλμανικής στην κυριολεξία του) έχει τις εξαιρέσεις του. Σ’ αυτές τις εξαιρέσεις ανήκει, για αυταπόδεικτους λόγους, και η Ελλάδα και προπαντός η Ελλάδα. Αν αυτή η εξαίρεση δεν τηρηθεί στο μέτρο που επιβάλλουν οι γεωγραφικές της συγκυρίες, τότε η διχόνοια, που θα έχει ενσυνείδητα, σπείρει η παρούσα γενιά στη ζωή των επερχόμενων (Ελλήνων και Μουσουλμάνων), θα είναι από τις χειρότερες στην ιστορία της χώρας. Έχουμε αυτό το ιστορικό δικαίωμα;
*Αεροπαγίτης ε.τ., Αθήνα, 2004
