Προεκλογικά όλοι προσεγγίζουν τους πολίτες και τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και ξαναθυμούνται τους πολίτες στις επόμενες εκλογές, ξεχνώντας τους τελείως όλο το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα. Με την ραγδαία εισβολή των τεχνολογιών πληροφορικής και τις εφαρμογές του διαδικτύου, πλέον και οι απλοί πολίτες, μαζί με την καθημερινότητά τους, μπορούν να συμμετέχουν στα κοινά και να συνδιαμορφώνουν τις ενέργειες της πολιτείας.
Είναι απόλυτα κατανοητό ότι «μέτρον πάντων» πρέπει να είναι ο άνθρωπος, ο πολίτης. Και ο πολίτης να μετέχει όπου περισσότερο μπορεί. Ο πολίτης πρέπει να καθορίζει τι σημαίνει και πώς θα ενεργοποιείται η διαχείριση των κοινών μέσα από τη Δημόσια Οικονομική, μέσα από την Ιδιωτική Οικονομική και μέσα από την Κοινωνική Οικονομία. Ο πολίτης είναι το «μέτρον» πάντων. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί μια περίεργη προσπάθεια να καθορισθεί το υποκείμενο της Κοινωνικής Οικονομίας όχι από τους πολίτες και τις Οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών, αλλά από δομές εξουσίας, από ομάδες συμφερόντων ή ακόμα και να αυτοκαθορίζονται … ….
Είναι πλέον απόλυτα ξεκάθαρο ότι ακόμα και η θέσμιση της Κοινωνικής Οικονομίας, ο ορισμός του υποκειμένου της (δηλαδή ποιες δομές μπορούν να ενταχθούν σε αυτήν), το εύρος των αντικειμένων της και πολλοί ακόμα κανόνες εύρυθμης λειτουργίας της, περιλαμβάνονται στις συζητήσεις που μπορούν και πρέπει να γίνουν από τις Οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών. Μέτρον πάντων πρέπει να είναι ο πολίτης, όπως εκφράζεται στις οργανώσεις του.
Στις οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών εκτιμάται ότι μπορεί να συμπεριληφθούν τα σωματεία των εργαζομένων, οι θρησκευτικές οργανώσεις, οι συνδικαλιστικές δομές, τα κοινωνικά κινήματα, οι εθελοντικές οργανώσεις, οι οργανώσεις για την προστασία του περιβάλλοντος, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις, οι εθνικοτοπικοί σύλλογοι, τα πολιτιστικά σωματεία, οι νεολαιίστικές οργανώσεις, τα φεμινιστικά κινήματα, οι οικολογικές οργανώσεις, και πάρα πολλά ακόμα, τυπικά οργανωμένα ή κινηματικής μορφής δομές.
Το ατύχημα είναι ότι όλες αυτές οι οργανώσεις δεν έχουν κάποια μορφή Ομοσπονδοποίησης ή ακόμα και συνομοσπονδίας σε εθνικό επίπεδο, και εύκολα γίνονται θύματα επηρεασμού από «χρηματοδοτικά μέσα», ενώ ταυτόχρονα δεν μπορούν να απαιτήσουν τη συμμετοχή τους στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Έτσι οι διάφορες μορφές εξουσίας (του κράτους ή των αγορών) εύκολα αποφασίζουν για όλα αφήνοντας την Κοινωνία των Πολιτών «απ’ έξω».
Είναι ανάγκη οι πολίτες και οι Οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών να προβληματισθούν για την ανάγκη συμμετοχής στους, τουλάχιστον στην Κοινωνική Οικονομία, που είναι το καλύτερο, αποτελεσματικότερο εργαλείο λειτουργίας των κοινωνιών. Αλλιώς, κάποιοι άλλοι, θα φροντίσουν για τις κοινωνίες τους, χωρίς αυτούς.
“ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ”
Δημήτρης Μιχαηλίδης