
«(…) Διά να προστατεύσουν όμως τα συμφέροντα των, οι Τούρκοι, εδέχθησαν την διάκρισιν αυτήν μεταξύ Ελλήνων της Ελλάδος και των Ρωμαίων της εκτός Ελλάδος.
Οι δε Ευρωπαίοι και οι Ρώσοι δέχονται την παρομίαν διά την ιστορικήν των πραγμάτων διάκρισιν μεταξύ Ελλήνων και Βυζαντινών. Οι διακρίσεις αυταί βοηθούν τα μέγιστα εις την άμβλυνσιν της ικανότητας των Ελλαδικών να διεκδικήσουν τα ιστορικά των δίκαια (…) εις τας περί Κύπρου και Βορείου Ηπείρου και, ως τώρα εμφανίζεται εις το θέμα του Αιγαίου.
Όπως ισχυρίζονται οι Τούρκοι και οι Ευρωπαίοι ότι η Βόρειος Ήπειρος και η Κύπρος ουδέποτε απετέλουν μέρος της Ελλάδος, ούτω τώρα και διά τας νήσους του Αιγαίου ισχυρίζονται οι Τούρκοι ότι ουδέποτε ήσαν μέρος της Ελλάδος.
Εις πρόσφατον άρθρον δημοσιευθέν εις την αμερικανικήν εφημερίδα “Ιnternational Herald Tribune”, 8 Ιουλίου 1975, σελ. 5 εδιαβάσαμε τα εξής περί Τουρκίας:
“Όταν ο πρωθυπουργός Σουλεϊμάν Δεμιρέλ ηρωτήθη προσφάτως περί της θέσεως έναντι των ελληνικών νήσων του Αιγαίου επήδησε από την καρέκλα του, έδειξε με το δάκτυλον του μεγάλον χάρτην εις τον τοίχον και ανεφώνησε: ‘Εκείνα τα νησιά ουδέποτε εις την Ιστορίαν ανήκαν εις την Ελλάδα! Ουδέποτε είχον (οι Έλληνες) εκείνα τα νησιά. Εκείνα, τα νησιά, όλα, ανήκον εις την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν μέχρι το 1911. Ήλθον αυτοί και πήρον όλα τα νησιά’ ”.
Ο Δεμιρέλ γνωρίζει το παιχνίδι του. Οι Νεογραικοί όμως, όπως δεν εκατάλαβαν τας παρομοίας θέσεις όσον αφορά το Κυπριακόν και το Βορειοηπειρωτικόν, πολύ πιθανόν να μην καταλάβουν πάλιν την δύναμιν των τοιούτων επιχειρημάτων διά το Αιγαίον.
Ως Ρωμαίοι απελευθερώσαμεν το Αιγαίον.
Ως Έλληνες (δηλαδή της Παλαιάς Ελλάδος) κατακτήσαμε το Αιγαίον.
Έναντι των Ρωμαίων οι Τούρκοι δεν έχουν δικαιώματα επί του Αιγαίου.
Έναντι των Ελλήνων, της Παλαιάς Ελλάδος, οι Τούρκοι, ως φαίνεται, ετοιμάζονται διά την απελευθέρωση του Αιγαίου.
Εξ απόψεως τυπικής τουλάχιστον οι Ελλαδιτσίται του 1821-1844, ως είδομεν, εδέχοντο συνταγματικώς και νομικώς μέσω της αποδοχής των εν λόγω πρωτοκόλλων των Μεγάλων Δυνάμεων τον περιορισμόν των Ελλήνων και της Ελλάδος εντός των συνόρων της παλαιάς Ελλάδος.
Ακριβώς, αυτό το γεγονός εκμεταλλεύονται σήμερον οι Τούρκοι.
Βεβαίως το Αιγαίον ουδέποτε ήτο ιστορικώς μέρος της Ελλάδος, αλλά ήτο μέρος της Ρωμανίας.
Βάση των τοιούτων αρχών, οι Τούρκοι εν καιρώ, θα εμφανισθούν ως απελευθερωταί της Θράκης, της Μακεδονίας, της Ηπείρου, δηλαδή όλων των εδαφών τα οποία δήθεν κατέκτησαν οι Έλληνες από τους Τούρκους, αφού εις τους Έλληνας ανήκει δήθεν η Παλαιά Ελλάς (σημ. γραφ.: στα σύνορα της Αρχαίας Αθήνας!).
Πάντως άπαξ και εδέχθησαν οι οπλαρχηγοί του 1821 – 1827 την ανάγκη να ονομασθούν επισήμως μόνον Έλληνες διά να εξασφαλίσουν την συμπαράστασιν της Ευρώπης και της Ρωσίας, άφησαν εκτεθειμένα τα συμφέροντα του Έθνους.
Οι δε Νεογραικοί εκήρυξαν τον πόλεμον κατά της Ρωμαιοσύνης και κατόρθωσαν να την αφανίσουν από την επίσημον εμφάνισιν του έθνους εις τοιούτον βαθμόν μάλιστα πού εμφανίζονται εις τα σχολικά μας βιβλία οι Ρωμαίοι ως εχθροί μας. Δηλαδη εγίναμεν εχθροί του εαυτού μας.
Πάντως το 1901, ο λαός δεν είχεν ακόμη συνηθίσει το όνομα Έλλην το οποίον ο Κωστής Παλαμάς ονομάζει με το όνομα “δυσκίνητον”. Τώρα το εσυνηθίσαμεν, αλλά διότι το εταυτίσαμεν με το Ρωμηός.
Διά να μη γίνουν εις το Αιγαίον τα ίδια λάθη που έγιναν εις το Βορειοηπειρωτικόν και εις το Κυπριακόν, καθότι εξ απόψεως τυπικής (νομικής και ιστορικής) εμφανιζόμεθα υπό των Τούρκων και Άγγλων ορεγόμενοι να κατακτήσωμεν εδάφη, τα οποία ουδέποτε ιστορικώς ήσαν μέρος της Ελλάδος, οφείλομεν το ταχύτερον να επαναφέρομεν εις επίσημον χρήσιν τα ρωμαίικα ονόματα της Ρωμηοσύνης, διά να μην υπάρχει καμία αμφιβολία περί της ιστορικής και νομικής πραγματικότητος».
ΡΞΑ