Όπερα «Sancta»: Η βλασφημία στεφανώνεται με «sold out» εισιτήρια – Η «woke» Ευρώπη βουλιάζει στα περιττώματά της
Μια όπερα ακραίας διαστροφής και βλασφημίας, έχει γίνει ανάρπαστο θέαμα στη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Ο λόγος για την εμετική παράσταση «Sancta», που προκαλεί το κοινό ακόμα και για τα δεδομένα της ανεκτικότητας στων Γερμανών στις ακρότητες, αφού δεκάδες θεατές έχουν εκδηλώσει συμπτώματα ναυτίας κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Αυτή η – πραγματικά – αηδιαστική όπερα, βασίζει την ύπαρξή της αποκλειστικά στην βλασφημία του Χριστού με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Και μόνο το να αναφερθεί ακροθιγώς το τι γίνεται επί σκηνής, προκαλεί αποτροπιασμό. Γι’ αυτό ζητώ συγγνώμη προκαταβολικώς, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να ενημερώνεται ο κόσμος σε τι βάραθρο κόλασης βυθίζεται ο δυτικός πολιτισμός.
Η παράσταση «Sancta» λοιπόν, περιλαμβάνει μια γυναίκα που υποδύεται τον ρόλο ενός έκφυλου τοξικομανή που παραπέμπει σε «Ιησού», αλλά και γυμνές «καλόγριες», σαδομαζοχιστικές πράξεις, κατάποση αίματος, αυτοτραυματισμούς, λεσβιακές πράξεις με πραγματικό σεξ επί σκηνής, ακόμα και παρουσίαση του σταυρού ως ερωτικό βοήθημα αυτοϊκανοποίησης!
Σε μια σκηνή της παράστασης, ένα κομμάτι από τη σάρκα ενός «καλλιτέχνη» «κόβεται» και «ψήνεται στη σχάρα medium rare», σύμφωνα με την τοπική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung, για να συμβολίσει την Θεία Ευχαριστία και το σώμα του Χριστού.
Σύμφωνα με τους παραγωγούς, υποτίθεται ότι η όπερα Sancta είναι μια καυστική διαμαρτυρία απέναντι στην Καθολική Εκκλησία και την καταπίεση που άσκησε διαχρονικά στις γυναίκες και τη σεξουαλικότητά τους. Μα ήδη έχει γίνει αντιληπτό ότι εδώ δεν μιλάμε για κριτική στα πλαίσια της τέχνης, αλλά για εωσφορική αποκτήνωση υπέρτατου βαθμού που δεν έχει καμία σχέση με την τέχνη.
Για να καταλάβουμε το ποιον της Αυστριακής χορογράφου και σκηνοθέτη της όπερας «Sancta», Florentina Holzinger, φτάνει να πούμε ότι για το χορευτικό της έργο «Apollon» που είχε παρουσιάσει το 2020 στο Skirball της Νέας Υόρκης, το αμερικανικό περιοδικό «The New Yorker» το είχε χαρακτηρίσει ως «φεμινιστικό freak show», που περιλάμβανε αυτοακρωτηριασμό, χρήση δονητών, αφόδευση και κοπροφαγία.
O Απόλλωνας μάλιστα παρουσιαζόταν ως ένας μηχανικός ταύρος που οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν για τη σεξουαλική ευχαρίστησή τους, ενώ υπήρχε ακόμα και σκηνή που μια γυναίκα κάρφωνε μια πρόκα στη… μύτη της. Όπως και στο «Sancta», έτσι και στο «Apollon», πολλοί θεατές έφυγαν αηδιασμένοι από τη θεατρική αίθουσα για να αναπνεύσουν αέρα.
Ζούμε τον θάνατο του δυτικού πολιτισμού
Χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο; Εδώ δεν μιλάμε απλά για πολιτιστική παρακμή, αλλά για δαιμονικό εκφυλισμό της ανθρωπότητας. Για ζωώδη σχιζοφρένεια. Για επιστροφή στα οργιαστικά πρότυπα της ειδωλολατρικής Ρώμης ή μάλλον στην προκατακλυσμιαία ανθρωπότητα που είχε καταντήσει ένα απέραντο χωράφι από ατιμασμένες σάρκες.
Το σιχαμερό και κιτς θέαμα της όπερας «Sancta», δεν παρουσιάζει κάτι νέο από πλευράς βλασφημίας. Ακολουθεί την πεπατημένη. Απουσία ταλέντου, εύκολες ακρότητες, έξαψη της περιέργειας, εύκολο χρήμα. Τέτοιου είδους «καλλιτεχνικές» κτηνωδίες γίνονται εδώ και δεκαετίες στον «underground» χώρο της μουσικής, του κινηματογράφου, του θεάτρου κ.λπ.
Αυτό που αλλάζει στην εποχή μας, είναι ότι αυτά τα εκτρώματα φεύγουν από τα «υπόγεια» και εξελίσσονται σε παραστάσεις «πρώτης γραμμής» που γίνονται ανάρπαστες στο ευρύ κοινό. Στέφονται με δάφνες λαϊκής αποδοχής. Μετά τον σάλο που προκλήθηκε με τις αντιδράσεις της καθολικής εκκλησίας, η όπερα «Sancta» ξεπούλησε τα 7.000 εισιτήρια για τις πέντε ακόμα παραστάσεις στη Στουτγάρδη αλλά και για τις δυο που έχουν προγραμματιστεί τον Νοέμβριο στο Βερολίνο.
Την ίδια στιγμή στη Γερμανία διώκονται αγρίως όσοι αρθρώσουν μισή κουβέντα για το Ισλάμ. Τα ίδια και για τη «θρησκεία» της woke ατζέντας. Ο ποδοσφαιριστής της Βόλφσμπουργκ, Κέβιν Μπέρενς, διασύρθηκε ως «ομοφοβικός» από όλα τα γερμανικά ΜΜΕ, επειδή αρνήθηκε να βάλει την υπογραφή του σε μια φανέλα της ομάδας με τα χρώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
Είναι πασιφανές ότι μόνο ο χριστιανισμός ενοχλεί το εωσφορικό συνδικάτο που κυβερνά τη Δύση. Μην τα ξαναλέμε αυτά. Τα είδαμε και στους Ολυμπιακούς του Παρισιού. Θα τα βλέπουμε όλο και πιο συχνά. Όσον αφορά τα θεάματα τύπου «Sancta», δεν χρειάζεται καν – νομίζω – να μπούμε σε κουβέντα για τα όρια της τέχνης. Εδώ μιλάμε για απόλυτο αυτοεξευτελισμό του ανθρώπου, που βαφτίζει «τέχνη» το να τσαλαβουτάει στα περιττώματά του, μεταφορικά ΚΑΙ κυριολεκτικά.
Είναι ολοφάνερο ότι ο σκοπός τέτοιων παραστάσεων δεν είναι να παραβιάσουν μόνο τα σύνορα της τέχνης, αλλά να καταλύσουν τα σύνορα της ηθικής και τα σύνορα της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης. Θέλουν να διαμορφώσουν έναν δαιμονοκρατούμενο άνθρωπο χωρίς κανένα φραγμό, καμία συνείδηση, καμία ανθρωπιά και κανένα σκοπό πέρα από το να ασελγεί στην ψυχή και το σώμα του.
Η υποκουλτούρα του δικαιωματισμού διαμορφώνει έναν πολιτιστικό μεσαίωνα που απλώνεται σαν πανούκλα σε όλη την Ευρώπη και την καταπίνει. Και οι χώρες της βορειοδυτικής Ευρώπης κατέχουν τα πρωτεία στην αποδοχή της κάθε κτηνωδίας. Με αυτές τις εκφυλισμένες χώρες θέλουν κάποιοι να έχουμε κοινούς νόμους, κοινές πολιτικές, ακόμα και κοινό… Πάσχα; Αλήθεια, αυτόν τον «πολιτισμό» θα μας μεταλαμπαδεύσουν; Ανήκουμε κι εμείς στα περιττώματα της Εσπερίας; Μας… ζημίωσε η Ορθοδοξία με την ευλογία της και είπαμε να ακολουθήσουμε τον «θαυμαστό κόσμο» που μας παρουσιάζουν οι Σοδομίτες και Γομορρίτες; Πόσο ακόμα θα ανέχεται ο Θεός τα προξενέματα της Ελλάδας με τέτοια πρότυπα απωλείας;
www.sportime.gr
Όταν η σύγχρονη Woke κουλτούρα μασκαρεύεται θρησκευτικές στολές δεν μπορεί να κρύψει την Νεοσατανιστική της φύση!
Ο Δόκτωρ Φάουστ του μεγάλου Γερμανού ποιητή Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, είναι το δημοφιλέστερο παράδειγμα της Ρομαντικής ποιητικής
/συγγραφικής εξέλιξης του Δυτικού Διαφωτισμού. Είναι ο αντιήρωας που ενώ έχει τις
καλύτερες προθέσεις και προϋποθέσεις, να φτάσει όχι μόνο το αρχαιοελληνικό “ωραίο και
μεγάλο και αληθινό ,των Παλαμικών στίχων του Ολυμπιακού Ύμνου, αλλά να αριστεύσει και
στην πρωτόλεια τότε, αλλά παγκόσμιας αποδοχής σήμερα, κορυφή της Δυτικοευρωπαϊκής
Επιστημονικής και Τεχνολογικής γνώσης. Καταλήγει όμως μέσω των κατωτέρων παθών και
καταντά, άθυρμα και παίγνιο στα χέρια του Αρχεκάκου Δαίμονα (Μεφιστοφελή). Έτσι
τυφλώνεται πνευματικά μέσω της σατανικής εξιδανίκευσης των ζωωδών σαρκικών παθών
και βιώνει την αμαρτία όχι φιλοσοφικά ή ψυχολογικά μόνο, αλλά ως ψυχοσωματική αστοχία
να απαρτισθεί το κατ’ Εικόνα Θεού πλασθέν ανθρώπινο σώμα του, καθ’ Ομοίωσιν του Κτίστου
και Δημιουργού, Σαρκωθέντος και Ενανθρωπήσαντος (όχι απλά “ενσαρκωθέντος”), Λόγου
του Θεού Πατρός, και να καταστεί δοχείο των Αγιοπνευματικών Χαρισμάτων και των
Ουρανίων Αρετών και “τόπος/τρόπος” απονομής των Ευαγγελικών υποσχέσεων και
ελπίδων. Αλλά αντίθετα αντικρύζει ξεκάθαρα, στο γήρας του τέλους της ζωής του, τη
υπαρξιακή αλήθεια του αναπόφευκτου γεγονότος του κοινού θανάτου, κατανοώντας
ταυτόχρονα ότι συνιστά τη μόνη οντολογική δυνατότητα αιωνίου Σωτηρίας του Ανθρώπου,
εισερχόμενος σε αγωνία λύπης και απογνώσεως.
Ως δόλωμα του παρουσιάζεται ξαφνικά ολοζώντανος ο Μεφιστοφελής Αρχιδαίμων, του
προβάλλει την υπέρτατη “ Απόκρυφη Μυστική Γνώση” υποσχόμενος “γήϊνη Νιότη” και
“παντοδύναμο σαρκικό έρωτα”! Γι’ αυτό από γέρο διανοούμενο “γραφιά” του Μεσαίωνα, τον
μεταμορφώνει αυθωρεί σε δανδή νεανία Εραστή! Την ερωμένη του ανακαλύπτει στο
πρόσωπο της Μαργαρίτας! Μίας αγνής και αθώας νέας που ούτε το αυστηρό Χριστιανικό
Καθολικό περιβάλλον ούτε οι ανθρώπινοι φυσικοί κοινωνικοί και συγγενικοί δεσμοί και νόμοι
μπορούν να προστατεύσουν από τη διακόρευση της θεοσδότου σωματικής παρθενίας της η
οποία πρόκειται να θυσιαστεί κι αυτή ως “σφάγιο”-θυσία, προς απόκτηση μιας δαιμονικής
μύησης στις Μαγικές Τέχνες στην οποία πείθεται να συμμετάσχει ο Φάουστ, έχοντας ήδη
μάλιστα υπογράψει “Σατανιστικό Συμβόλαιο με το αίμα του” ότι θα παραδώσει την ψυχή του
στον Διάβολο! Τελικά τον ακολουθεί πετώντας στα φτερά του Δαίμονα, επάνω σε ένα
φλεγόμενο ειδωλολατρικό βουνό που καταφθάνουν από παντού Μάγισσες πάνω σε ιπτάμενα
σκουπόξυλα να επιδοθούν σαν τις μυθολογικές Μαινάδες και Αμαδρυάδες σε ένα Διονυσιακό
ολονύκτιο Σαββατιάτικο Όργιο με τον ίδιο τον Σατανά -Μεφιστοφελή!
Αντίστροφα από τον γνωστότατο άγιο μάρτυρα του Χριστού Κυπριανό, πρώην μάγο, που
κατακαίει τα αρχεία της μαγικής του απόκρυφης γνώσης πετώντας τα στα μούτρα του
Πονηρού εισηγητή των, όταν αποτυγχάνει σε μια παρόμοια περίπτωση να παρασύρει μια
παρθένο κόρη, την Ιουστίνη, σε μιαρούς σαρκικούς έρωτες εκπορευόμενους από σατανικές
μαγγανείες!
2
Το θέμα αυτό, του υπαρξιακού ήρωα που αναζητάει την απόκρυφη Γνώση και που την αποκτά
μόνο μέσω της ερωτικής διακόρευσης μιας παρθένου κόρης ή μέσω μίας οργιαστικής
μυήσεως ή θρησκευτικότητας, κατακλύζει κάθε συγγραφικό, μουσικό και κυρίως ποιητικό
έργο της Ευρωπαϊκής Πρό- Μετα-Ρομαντικής Ποίησης και Ζωγραφικής-Μουσικής Τέχνης από
τον Μεσαίωνα μέχρι και τα μέσα του Κ’ αιώνα! Αποτελεί δε το “πνευματικό αντίβαρο”, στον
Εκχριστιανισμό της Ευρώπης, ουσιαστικά ψευδές και ανυπόστατο, στην σταδιακή πορεία του
πρώην βάρβαρου Ευρωπαίου Ανθρώπου προς την “υλικοπνευματική-επιστημονική Πρόοδο”
μέσα από τον Αναγεννησιακό Διαφωτισμό, Ορθολογισμό που είναι ένας αντεστραμμένος
υλιστικά ,άσαρκος-ανυπόστατος φιλοσοφικός Ιδεαλισμός, όπως σωστά είχε προδιαγράψει ο
Κάρολος Μαρξ στο βιβλίο του “η αθλιότητα της Φιλοσοφίας”, απαντώντας στο βιβλίο του
Γάλλου φιλοσόφου-κοινωνιολόγου Μαξ Προυντόν: “Η φιλοσοφία της Αθλιότητος”!
Ειδικά αυτό εκφράζεται εκτός της Ευρωπαϊκής Τέχνης, Ποίησης και Λογοτεχνίας, κατ’
εξοχήν στη μουσική Ιταλική, Γερμανική καλλιτεχνική παραγωγή με κορυφή την Όπερα
ως σύζευξη Θεάτρου και Μουσικής και με ιδιαίτερο εκφραστικό τρόπο στις Γαλλικές
όπερες. Στις οποίες το ερωτικό εκστατικό στοιχείο αποκτά αισθησιακή μουσική
εξειδίκευση, λόγω της ιδιαίτερης φήμης που αποκτά το Παρίσι ως “Πόλη του
διαφωτιστικού Φωτός, αλλά ουσιαστικά της τρέχουσας ελευθεριάζουσας σεξουαλικής
ασυδοσίας μέσα από την γνωστή “bon-viver” διαφήμιση της Γαλλικής
μεταεπαναστατικής Παριζιάνικης αθεϊστικής υλιστικής Μόδας, που έμελλε να ταυτίσει
την ανθρώπινη κοινωνική πρόοδο με τη σεξουαλική (γυναικεία) απελευθέρωση που
οδήγησε από τα μέσα του ΙΘ’ αιώνα, στην σημερινή εισαγωγή της Ιδεολογίας
Metaverse όχι πια μόνο ως “ανθρωπολογίας”, αλλά πλέον, Τεχνολογίας του Κακού!!
Ήδη από την εποχή του Baroque, προδρόμου της Κλασσικής και στη συνέχεια
Ρομαντικής και σύγχρονης Μουσικής παρουσιαζόταν η σεξουαλική απελευθέρωση,
πάντα ως Ύμνος στον αθάνατο Έρωτα, ώστε οι ρόλοι των Εραστών να μοιράζονται πάνω
στις πρωταγωνιστικές φωνές του Τενόρου (συνήθως ο κεντρικός ήρωας, νέος άνδρας )
και στη Σοπράνο, την κεντρική ηρωϊδα, νεαρή γυναίκα, που απαρτίζει το ζευγάρι που
αναζητά μια “θεϊκού τύπου” ανελικτική ερωτική σχέση, στην οποία κυριαρχεί λεκτικά το
συναισθηματικό στοιχείο αλλά υπονοείται από την μουσική συνοδεία η οργιαστική
διάσταση του ερωτικού στοιχείου. Θέμα που εισχώρησε στην Ευρωπαϊκή Ουμανιστική
τέχνη και διανόηση από την εποχή της μεγάλης στροφής στα αρχαιοελληνικά μυθικά
πρότυπα της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης αλλά και καθόρισε και την έμπνευση των
πρώιμων μουσικών συνθέσεων που διαδόθηκαν στην ως τότε βάρβαρη, Κελτική
μαγικοσαμανιστική έως την πολυφυλετική ειδωλολατρική Μεσαιωνική βόρεια και μέση
Δύση, η οποία εγκεντριζόταν σιγά σιγά στο Χριστιανικό εκκλησιαστικό Σώμα,
κουβαλώντας μαζί με τη Ρωμαϊκή πειθαρχία και ηθική αυστηρότητα την φιλελεύθερη
έως ασύδοτη αρχαιοελληνική, κυρίως Μικρασιατική και Νοτιοϊταλική Ελληνιστική
ενδοκοσμικότητα. Η οποία τροφοδοτείτο από την πολυθεϊστική Αιγυπτιακή και
Ανατολική θρησκευτική παράδοση.
Στις μέρες μας βιώνουμε ένα ή παραπάνω, επιπλέον ”κλίκ’’ στο κουμπί που μας σέρνει η
σημερινή “Μεφιστοφελική Λογοτεχνία και Τέχνη”! Την θεατρικοποίηση/κουλτουροποίηση της
οσημέραι Woke Ατζέντας ως κτηνώδους -βορβορώδους-μαζοχοσαδιστικής μύησης μέσω
της “μουσικής/ποιητικής/σκηνοθετικής/ερμηνευτικής πρότασης που ενσωματώνει η “Οπερα”
“SANCTA Souzanne”=ΑΓΙΑ Σουζάνα, που ανέβηκε στη Όπερα της Στουτγκάρδης της
Γερμανίας. Σύμφωνα με διαδικτυακό δημοσίευμα γνωστού Ελληνικού τηλεοπτικού καναλιού
η “Sancta” αποτελεί …“επικριτική φωνή στη σεξουαλική ηθική της Καθολικής Εκκλησίας”
(sic):
Θα μου πείτε: Που είναι το περίεργο? Μα ακριβώς σ’ αυτό που τονίζω
παραπάνω. Πρόκειται για τη φυσική συνέχεια της Φαουστικής αντίληψης της
Ευρωπαϊκης Τέχνης και διανόησης! Μόνο που στην αρχή μέχρι τα μέσα του Κ΄
αιώνα ήταν συγκαλυμμένη, μετά απλά …ξεσάλωσε! Μιλήσαμε για Ποίηση, Τέχνη,
Μουσική Θέατρο ,Όπερα! Ο συνθέτης της Όπερας Paul Hintemith, είναι
χαρακτηριστικό παράδειγμα της μουσικής αποσάθρωσης κάθε έννοιας τονικότητας,
λογικότητας και κανονικότητας ,όπως κι αν αυτή ορίζεται! “…..Σταματήστε
επιτέλους να τραγουδάτε! Θέλω να ακούγεται φάλτσα…η μουσική μου”! Το
ατονικό άκουσμα είναι το αντίθετο της μουσικής συνοχής. Στην ατονική
μουσική, η παραφωνία μπορεί να παραμείνει άλυτη και ο στόχος της
μουσικής δεν είναι πλέον η τελική άφιξη σε έναν τονικό -μελωδικό ή
αρμονικό άρα φυσιολογικά -αναμενόμενη ψυχολογική και
συναισθηματική και όχι μόνο αντίδραση. Αλλά σε κάτι που προκαλεί
ενόχληση έως αηδία και νοσηρή διάθεση και προδιαθέτει την εφόρμηση
στο ανθρώπινο ψυχισμό όχι μόνο επιρρύτων αλλά και δαιμονικά
διαστροφικών παθών Ένα καλλιτεχνικό κίνημα που ξεκίνησε γενικά από
τις εικαστικές τέχνες στις αρχές του 20ού αιώνα στη Γερμανία και την
Αυστρία. Επεκτάθηκε κάποια στιγμή και στη Μουσική και τώρα ήρθε η
ώρα να απελευθερώσει τους “ατονικούς δαίμονες” της μουσικής Όπερας
του Hintemith, να καταστρέψουν την ως τώρα “κανονική” ηθική και
θρησκευτική ζωή και τον νορμάλ ψυχισμό μας! Σε λίγο θα
“αποκαθηλωθούν” και οι “σταυρωμένες” από τον “πολύ
Χριστιανισμό”, ορμές μας και ανάλογα τα ορμέμφυτα δομικά
σωματικά και ψυχολογικά μας στοιχεία θα μας αλλάξουν
κυριολεκτικά ….τα ώτα και τα φώτα!