Αρχική » Κοινοτισμός » Ώρα να κινηθούμε από το εγώ στο «Εμείς»

Κοινοτισμός

Ώρα να κινηθούμε από το εγώ στο «Εμείς»

Θεόφιλος Παπαδόπουλος

31 Αυγούστου, 2024

0

ΑποθήκευσηΑποθηκεύτηκεΚαταργήθηκε 0

Προς αν­τι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης που θα βα­θαί­νει, ο κά­θε πο­λί­της πρέ­πει ε­πιτέ­λους να α­πο­τι­νά­ξει την προ­δι­ά­θε­ση προς κα­τά­θλι­ψη, η ο­ποί­α ε­ξα­πλώ­νε­ται με γορ­γό ρυθ­μό και να αυ­τε­νερ­γή­σει.

Κα­τ’ αρ­χήν, ο­φεί­λου­με να δε­χθού­με πως ό­λοι μας έ­χου­με με­ρί­διο ευ­θύ­νης, για­τί ε­να­πο­θέ­σα­με τις ελ­πί­δες σε πρό­σω­πα, τα ο­ποί­α υ­πη­ρέ­τη­σαν το σχέ­διο δι­ά­λυ­σης της Πα­τρί­δας μας. Αυ­τά τα πρό­σω­πα χει­ρο­κρο­τή­σα­με, πα­ρα­κα­λέ­σα­με, κο­λα­κέ­ψα­με, υ­μνή­σα­με, ψη­φί­σα­με. Και αυ­τά μας πέ­τα­ξαν έ­να κο­κα­λά­κι, ώ­στε να μας προ­κα­λούν τώ­ρα με το «ό­λοι μα­ζί τα φά­γα­με!».

Κα­τό­πιν ο­φεί­λου­με να δι­α­πι­στώ­σου­με ό­τι σε αν­τί­θε­ση με τη λή­ξη του εμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου έ­χου­με ση­μαν­τι­κά πλε­ο­νε­κτή­μα­τα: Οι υ­πο­δο­μές εί­ναι α­νέ­πα­φες, αν και πολ­λές πέ­ρα­σαν σε χέ­ρια ξέ­νων. Το ζωι­κό κε­φά­λαι­ο, αν και α­νε­παρ­κές, δεν έ­χει ε­ξα­φα­νι­στεί. Α­κό­μη μπο­ρού­με να καλ­λι­ερ­γού­με χω­ρίς τον φό­βο να μας αρ­πά­ξει τη σο­δειά ο κα­τα­κτη­τής. Το πιο ση­μαν­τι­κό, οι κα­τα­κτη­τές σή­με­ρα χρή­μα­τα ζη­τούν μό­νο. Δεν σπα­τα­λούν φο­νι­κά όπλα για να μας ε­ξον­τώ­σουν.

Αυ­τε­νέρ­γεια πρώ­τη ως αν­τί­δρα­ση στην κα­τά­κτη­ση: Πε­ρι­ο­ρι­σμός της κα­τα­νά­λω­σης και υι­ο­θέ­τη­ση της ο­λι­γάρ­κειας με την καλ­λι­έρ­γεια α­σκη­τι­κού φρο­νή­μα­τος. Τέ­λος στη δου­λι­κή υ­πο­τα­γή στο εκ­μαυ­λι­στι­κό τρα­γού­δι των σει­ρή­νων. Ας μη­δε­νί­σου­με τις α­γο­ρές των πο­λυ­δι­α­φη­μι­ζό­με­νων ξέ­νων προ­ϊ­όν­των. Έ­χου­με α­π’ ό­λα τα εί­δη δι­α­τρο­φής και μά­λι­στα πο­λύ κα­λής ποι­ό­τη­τας. Ας μην α­γο­ρά­ζου­με α­γρο­τι­κά προ­ϊ­όν­τα ει­σα­γω­γής, ό­ταν γνω­ρί­ζου­με ό­τι ο­μο­ει­δή πα­ρα­μέ­νουν α­δι­ά­θε­τα στις α­πο­θή­κες των πα­ρα­γω­γών μας.

Αυ­τε­νέρ­γεια δεύ­τε­ρη: Παύ­ση της φλυ­α­ρί­ας. Καυ­χό­μα­στε ό­τι εί­μα­στε κοι­νω­νι­κοί και ε­πι­κοι­νω­νού­με, ά­ρα δι­α­θέ­του­με α­κό­μη αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο. Ε­πι­κοι­νω­νού­με με τα κι­νη­τά, για τη χρή­ση των ο­ποί­ων πλη­ρώ­νου­με κε­φα­λαι­ώ­δη φό­ρο βλα­κεί­ας. Η ε­πι­κοι­νω­νί­α στοι­χί­ζει στην οι­κο­γέ­νεια πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό την η­λε­κτρι­κή ε­νέρ­γεια.

Αυ­τε­νέρ­γεια τρί­τη: Αύ­ξη­ση της οι­κο­νο­μί­ας στη χρή­ση ε­νέρ­γειας. Μεί­ω­ση των με­τα­κι­νή­σε­ων με ο­χή­μα­τα Ι.Χ. Εμ­μο­νή με ο­μα­δι­κό πνεύ­μα στη λει­τουρ­γί­α των εγ­κα­τα­στά­σε­ων κεν­τρι­κής θέρ­μαν­σης. Αν τα πο­σά που δι­α­τέ­θηκαν ή­δη για εγ­κα­τα­στά­σεις α­το­μι­κής θέρ­μαν­σης εί­χαν δι­α­τε­θεί α­πό κοι­νού για μο­νώ­σεις στην οι­κο­δο­μή, θα αν­τι­με­τω­πι­ζό­ταν πο­λύ ι­κα­νο­ποι­η­τι­κά η αύ­ξη­ση της τι­μής των καυ­σί­μων και θα α­πο­φευ­γό­ταν η ε­ξα­γω­γή συ­ναλ­λάγ­μα­τος για α­γο­ρά μη­χα­νη­μά­των και η α­σχή­μια στις οι­κο­δο­μές α­πό τις τρο­πο­ποι­ή­σεις.

Αυ­τε­νέρ­γεια τέ­ταρ­τη: Οικιακή οικονομία και αυτάρκεια. Ό­σο α­κό­μη ζουν οι γυ­ναί­κες που γνω­ρί­ζουν αρ­γα­λει­ό και τα συ­να­φή για τη σύν­θε­ση υ­φα­σμά­των και φο­ρε­μά­των, ας α­να­βι­ώ­σει η ό­μορ­φη γυ­ναι­κεία συν­τρο­φιά με τα τρα­γού­δια και τα χω­ρα­τά της εν ώ­ρα ερ­γα­σί­ας.

Αυ­τε­νέρ­γεια πέμ­πτη: Πε­ρι­ο­ρι­σμός προ­μή­θειας ερ­γα­λεί­ων και συ­σκευών. Συγ­γε­νι­κά πρό­σω­πα ας μοι­ρά­ζον­ται την ί­δια συ­σκευ­ή. Πολ­λοί οι γε­ωρ­γι­κοί ελ­κυ­στή­ρες, πολ­λές οι σπαρ­τι­κές μη­χα­νές, αλ­λά και πολ­λοί οι χέρ­σοι α­γροί με την τι­μω­ρί­α της α­γρο­τιάς α­πό τους Ευ­ρω­παί­ους με το υ­πνω­τι­κό της ε­πι­δό­τη­σης.

Αυ­τε­νέρ­γεια έ­κτη: Συλ­λο­γή, δι­ά­θε­ση και πολ­λα­πλα­σια­σμός των σπό­ρων γη­γε­νών ποι­κι­λι­ών. Α­πε­ξάρ­τη­ση α­πό τις πο­λυ­ε­θνι­κές πώ­λη­σης σπό­ρων. Ας α­πλω­θούν οι κή­ποι, ό­σο α­κό­μη το νε­ρό εί­ναι κοι­νό α­γα­θό.

Αυ­τε­νέρ­γεια έ­βδο­μη: Αύ­ξη­ση του ζωικού κε­φα­λαί­ου ε­πει­γόν­τως με ταυ­τό­χρο­νη μεί­ω­ση της κα­τα­νά­λω­σης, α­φού με­γά­λες εί­ναι οι πο­σό­τη­τες ει­σα­γό­με­νων κρε­ά­των. Ευ­κο­λό­τε­ρη εί­ναι η ε­κτρο­φή που­λε­ρι­κών. Τα γι­δο­πρό­βα­τα μπο­ρούν, ό­πως και πα­λιά, στα πλαί­σια του Κοι­νο­τι­κού πνεύ­μα­τος, να α­πο­τε­λέ­σουν κοι­νό κο­πά­δι με πολ­λούς ι­δι­ο­κτή­τες ε­νός ή λί­γων κε­φα­λι­ών, υ­πό έ­ναν βο­σκό.

Φίλοι πατριώτες, Ρωμηοί, ώ­ρα να κι­νη­θού­με α­πό το «ε­γώ» στο «ε­μείς». Ας μη μας τρο­μο­κρα­τούν οι δυ­σμε­νείς ε­ξε­λί­ξεις. Κα­νείς δε χά­θη­κε στη φτώ­χεια, πολ­λοί στην ευ­μά­ρεια. Το μαρ­τυ­ρεί η ση­με­ρι­νή κα­τάν­τιa μας.

Παπαδόπουλος Θεόφιλος, Δάσκαλος