ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ: Βρώσεσι, πόσεσι, αφροδίσισι.
Στα νέα ελληνικά: φαγητό, πιοτό και σαρκικές ηδονές.
Μια σειρά από τρία τυχαία ερεθίσματα πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου προχθές και το αποτέλεσμα αυτών μοιράζομαι μαζί σας.
Ψάχνοντας κάτι στο διαδίκτυο έπεσα πάνω στο ακόλουθο κείμενο του Δημόκριτου, 460- 550 π.Χ.
«Όσοι από την κοιλιά βρίσκουν ευχαρίστηση έχοντας υπερβεί κάθε όριο στα φαγητά ή στα ποτά ή στις σαρκικές ηδονές, σε όλους αυτούς από τη μια οι ευχαριστήσεις και είναι λίγες και λίγο διαρκούν, όσο τυχόν χρόνο τρώνε ή πίνουν και από την άλλη οι λύπες είναι πολλές. Γιατί αυτό, δηλαδή το να επιθυμεί πάντοτε τα ίδια, εμφανίζεται. Και όποτε γίνονται όποια επιθυμούν, η ηδονή γρήγορα παρέρχεται και κανένα καλό δεν υπάρχει ή (δεν μένει) σε αυτούς παρά μόνο λίγη απόλαυση και πάλι υπάρχει η ίδια ανάγκη».
Η τυχαία ανάγνωση αυτού του κειμένου ήταν το πρώτο ερέθισμα. Νομίζω ότι είναι κατανοητό και όπως όλα τα Αρχαία κείμενα μας συγκινεί η βαθύτητα της σκέψης και η ουσία αυτής, όταν γίνεται βίωμα στην ίδια μας τη ζωή.. Η διάκριση και η αξιολόγηση της περιορισμένης διάρκειας της απόλαυσης, που προέρχεται από τις καταχρήσεις, είναι λίγο πολύ αποδεκτό από όλους, 2500 χρόνια μετά.
Παρόλα αυτά, η σημερινή πραγματικότητα των τελευταίων δεκαετιών φαίνεται να καθηλώθηκε σε μια τελείως αντίθετη φιλοσοφία, η οποία υπηρετείται ακόμη και τώρα που καταρρέει το όλο σύστημα.
Λίγες ώρες μετά μίλησα στο τηλέφωνο με μια θεία μου και άκουγα για λίγα δευτερόλεπτα στη διαπασών μια από τις πολλές συνταγές της ημέρας που περνούν μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης. Νωρίς το βράδυ, το νεότερο μέλος της οικογένειας, άνοιξε την τηλεόραση για να παρακολουθήσει το αγαπημένο του σίριαλ. Μέχρι να αρχίσει κάνοντας ένα ζάπινγκ άκουγα υπονοούμενα σεξουαλικά από χιουμοριστικό ευρέως αποδεκτό και «επιτυχημένο» σίριαλ. Το δεύτερο λοιπόν ερέθισμα έχει να κάνει με τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, σε όλα τα Μ.Μ.Ε., ένα θέμα έχει κυρίαρχη θέση, το sex, ή κατά το αρχαίο κείμενο οι σαρκικές απολαύσεις. Οπότε από τη μια το φαγητό και από την άλλη οι σαρκικές απολαύσεις.
Την άλλη ημέρα, είδα τυχαία ένα βιντεάκι για την ιστορία του Ελληνισμού, σε δέκα λεπτά. Αυτό ήταν το τρίτο ερέθισμα. Μπροστά στα μάτια μου, σε μια χρονογραμμή, πέρασαν ενδεικτικά η παλαιολιθική εποχή 2.500.000 – 10.000 π.Χ, ο Μινωικός πολιτισμός 3.000 – 1.000 π.Χ, Κυκλαδικός πολιτισμός 3.200 – 1100 π.Χ, ο Μυκηναϊκός πολιτισμός 1600 – 1100 π.Χ, η Μεγάλη Ελλάδα 800 – 700 π. Χ, οι Φιλόσοφοι, η Μακεδονική Αυτοκρατορία, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ο Μηχανισμός Αντικυθήρων, η Αποκάλυψη του Ιωάννη στην Πάτμο, η Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού, το Βυζάντιο-Ρωμανία …………………..….
Όταν τελικά κάθισα και σκέφτηκα όλα τα παραπάνω ερεθίσματα σαν κομμάτια του πάζλ ενώθηκαν μεταξύ τους και μου δημιουργήθηκε το εξής ερώτημα το οποίο και μοιράζομαι μαζί σας;
Εμείς ως γενιά τι έχουμε να παρουσιάσουμε; Τη ματαιότητα; Το γκουρμέ φαγητό; Το πιοτό και τις π.Χ.. σαρκικές απολαύσεις; Ή τις βιαιότητες και τα αιμοχαρή θεάματα (τύπου Κολοσσαίο) όπου η αναβίωση γίνεται μέσα από τα βιντεοπαιχνίδια και τα internet καφέ;
Ένιωσα τόσο μα τόσο ντροπή!
