Η πατρίδα μας διέρχεται από μία πρωτόγνωρη πνευματική και οικονομική παρακμή ή οποία απειλεί συθέμελα την εκρίζωσή της. Διεφθαρμένες πολιτικές ηγεσίες χάρη ατομικών συμφερόντων και νομής της εξουσίας εξέθεσαν σε διεθνή χλεύη το λαό της και αμαύρωσαν την αξιοπρέπεια της φυλής μας. Της παρακμής αυτής προηγήθη το προεκλογικό ορόσημο του κάθε υποψηφίου ηγέτη “πάταξη της διαφθοράς”, μία αναίσχυντη παραπλάνηση του Έλληνα πολίτη, αφού μετεκλογικά αντί πάταξης ακολουθούσε η διόγκωση με στόχο τη διατήρηση και μελλοντικά της εξουσίας.
Ο λαός δεν αντελήφθη την παγίδα και δεν προβληματίσθηκε υπεύθυνα για την “αλήθεια” των γεγονότων. Αλλά συμμετείχε αδιάφορα στον φαινομενικό αυτό ευδαιμονισμό χωρίς να συνειδητοποιήσεις έγκαιρα τις καταστροφικές συνέπειες που τον ανέμεναν. Το αίτιο της πικρής και πονεμένης αυτής εξελίξεως εντοπίζεται στην έλλειψη Παιδείας, την ουσιώδη αυτή αλήθεια και πυρήνα της δυστυχίας μας. Εμείς τώρα αντί ν’ απαιτήσουμε χάρη των παιδιών μας την πάραυτα αποκατάσταση της, ασχολούμαστε κυρίως με τους ηγέτες, τους φόρους και την τρόικα. Το πρόβλημα δεν λύνεται με χαράτσια, διαμαρτυρίες, δημεύσεις, απεργίες, αλλά μόνο με σωστή Παιδεία από την οποία θα προκύψουν ώριμοι πολίτες από μία συγκροτημένη ηθικά κοινωνία, η οποία θ’ αναδείξει αύριο και τους υπεύθυνος πολιτικούς ηγέτες. Άλλωστε θα υποχρεωθούν και τα παιδιά μας να ζήσουν το δικό μας σημερινό και ασυγχώρητο Βατερλώ.
Αναζητάται Παιδεία ως ύψιστο αγαθό και ουσιαστική προϋπόθεση για ταχεία απελευθέρωση της κοινωνίας μας από τη μέγγενη της σημερινής ασφυξίας. Παιδεία με ανθρωπιστική αγωγή, ορθόδοξους παιδαγωγικούς προσανατολισμούς και ελληνοχριστιανικές αξίες. Ο τομέας της Παιδείας να υπηρετείται από άτομα πνευματικά καλλιεργημένα, ενάρετα με άριστη οικογενειακή, θρησκευτική και πανεπιστημιακή Παιδεία, ακέραιο ιδιωτικό και δημόσιο βίο, τεκμηριωμένη έξωθεν μαρτυρία χρήστης εν γένει πολιτείας, που θ’ αναλάβουν το ιερό αυτό φορτίο. Άτομα χωρίς πείρα στην ανατροφή και τα προβλήματα των παιδιών ή άτομα με διαλυμένη τη δική τους οικογένεια δεν θα μπορέσουν ποτέ ν’ αναστήσουν την Παιδεία του έθνους. Άτομα σε ηγετικές θέσεις του αρμόδιου Υπουργείου Παιδείας οφείλουν να ξεχωρίζουν για το κύρος και την ακεραιότητα τους. Εξουσία χωρίς Παιδεία σημαίνει κοινωνία χωρίς ελπίδα. Η παιδεία μας περισσότερο αποδομείται στο χρόνο παρά οικοδομείται. Πρώτη ενέργεια του εκάστοτε νέου υπουργού είναι η κατάργηση του έργου του προκατόχου του. Δυστυχώς στη χώρα μας υπουργοί αλλάζουν συχνά ώστε να μη προλαβαίνει το μελάνι να στεγνώσει με τις αποφάσεις του προκατόχου και αρχίζει η διαγραφή τους από τον νεότερο “τον καλύτερο”. Προσωπική προβολή, βεβιασμένη επίδειξη και ανευθυνότητα κυριαρχούν σε μία κοινωνία με πολλές ανάγκες αλλά και προσδοκίες αποστερώντας της την ελπίδα του αύριο. Από την Παιδεία θα εξαρτηθεί μελλοντική πρόοδος, δικαιοσύνη και αξιοπιστία του λαού μας.
Άριστο κοινωνικό και εκλογικό παράδειγμα αποτελεί η ελβετική κοινωνία, η οποία εφαρμόζει τους νόμους της αρχαίας Σπάρτης στρατευόμενοι οι άνδρες μέχρι του 50ου έτους της ηλικίας άπαξ του έτους, σε αντίθεση με τους σύγχρονους Έλληνες, οι οποίοι μετά δυσκολίας προσφέρουν τις ολιγόμηνες υπηρεσίες τους μία φορά και μόνη στην ζωή τους καλυπτόμενοι και για την αναισχυντία τους από κάποιες αρχές προστασίας να μη δημοσιευτεί το όνομα τους σε περίπτωση αρνήσεως. Στην Ελβετία ο υποψήφιος πολιτικός μπορεί να ελπίζει στην εκλογή του αφού αποδείξει μία καλώς συγκροτημένη κα ευτυχισμένη οικογένεια και τον βαθμό του στρατού (τεκμήριο ότι έμαθε να διοικείται να γνωρίζει να διοικεί). Διαφορετικά θα βρει μόνο τη δική του ψήφο. Μια ανάλογη έρευνα ως επιστημονική διατριβή στους δικούς μας κοινοβουλευτικούς χώρους θ’ απέβαινε λίαν διαφωτιστική.
Η σωστή Παιδεία προϋποθέτει άξια ηγεσία, αλλά και πρότυπα δασκάλων, η διδασκαλία των οποίων αγγίζει την καρδιά και το μυαλό των μαθητών σε ατμόσφαιρα αρχών και αλληλεγγύης. Χρειάζονται δάσκαλοι μ’ επίγνωση της ηθικά υψηλής αποστολής των, με συνάφεια λόγω και έργων που εμπνέουν τον μαθητή και διαπλάθουν τον αυριανό νομοταγή πολίτη. Απαιτείται διδασκαλία ειλικρινούς χριστιανικής διδαχής και αυθεντικής ιστορικής πορείας, για να βγούμε στο ξέφωτο της μελλοντικής μας πορείας πορείας και ν’ απαλλαγούμε από την σύγχυση και αβεβαιότητα. Προτάσεις για κατάργηση της προσευχής, του εκκλησιασμού, ή του σταυρού από εθνικά μας σύμβολα, η απουσία χριστιανικής μνείας στις ευρωπαϊκές συνθήκες, η καταστροφή εθνικών και ιστορικών κειμηλίων, και η κάλυψη εκείνων που αρνούνται να υπηρετήσουν την πατρίδα είναι απαισιόδοξα μηνύματα. Η περιφρόνηση και καταστροφή της Ελληνικής Σημαίας από Έλληνες πολίτες υπήρξε άγνωστη στη μακραίωνη ελληνοχριστιανική μας ιστορία. Ο σφαγέας του Ελληνισμού Κεμάλ Ατατούρκ δεν δέχθηκε να πατήσει την εχθρική ελληνική σημαία λέγοντας: “Αυτό είναι ένα λάθος που δεν θα διαπράξω. Η σημαία είναι η τιμή ενός έθνους. Δεν πρέπει να την αφήσουμε καταγής και να την ποδοπατούμε. Πάρτε αυτή τη σημαία”. Πράξη ουσιαστικά ιπποτική.
Ως Έλλην του εξωτερικού χάριν της αγωγής των παιδιών μου, προτίμησα από την Ελβετία την επιστροφή μου στην Ελλάδα και όχι τη συνέχιση της Ακαδημαϊκής μου πορείας στην Αμερική. Αποκλειστικός λόγος ήτο να μιλήσουν Ελληνικά, να πάνε σ’ ελληνικό σχολείο, στην Ελληνική ορθόδοξη εκκλησία, να υπηρετήσουν την πατρίδα και όχι αργότερα να επισκέπτονται ως τουρίστες την Ελλάδα. Ήτο λάθος μου; Δεν επέστρεψα όμως για να στερηθούν τον εκκλησιασμό και την προσευχή όπως ανθελληνικά στοιχεία προτείνουν σε σχετικές επιτροπές. Και φυσικά προσδοκώ να διδαχθούν την αυθεντική ιστορία της πατρίδος μας από αξιόπιστα και όχι ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός παρανοϊκά βιβλία στα οποία το ολοκαύτωμα της Σμύρνης με τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και 1.500.000 ξεριζωμένους πρόσφυγες μόνον προς τη μητέρα πατρίδα, την ανεμοδαρμένη από την καταστροφή τότε Ελλάδα μας να χαρακτηρίζεται “συνωστισμός”. Το τρέχον έτος 2012 είναι ακριβώς 90 χρόνια αφ’ ότου οι καμπάνες στις 44 πανέμορφες εκκλησίες της μοσχοβολημένης Σμύρνης σιωπούν.
Η Ελλάδα φάρος ηθικών και πνευματικών αξιών φώτισε τους ορίζοντες της υφηλίου σε μήκη και πλάτη στην μακραίωνη πορεία της και δικαίως της ανήκει αναγνώριση. Σήμερα διέρχεται ένα ηθικό και οικονομικό όλεθρο εξ αιτίας της λιγοστής αγάπης, αλλά πλούσιας ανεπάρκειας του πολιτικού συστήματος. Χρειάζεται δημιουργία παιδείας από τη νηπιακή ηλικία έως την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Χωρίς αυτή, χωρίς θρησκευτική συνείδηση και ιστορική γνώση, χωρίς νεολαία με ιδανικά της οποίας τα οράματα χάνονται στο σκοτάδι της πνευματικής εγκατάλειψης, αφού επικρατεί διαφθορά, υλισμός και αμαρτία, καθίσταται πλέον χώρα άθεη και διεφθαρμένη με αβέβαιο μέλλον. Καταστρατήγηση των θεσμών, εμπορευματοποίηση των ηθικών αξιών, αλλοίωση της συνειδησιακής προσφοράς, συκοφαντίες και σπίλωση κάθε πνευματικής χορδής στις ψυχές της νεολαίας μας καταδικάζουν και κάθε προσδοκία για πρόοδο στο μέλλον.
*Ομοτ. Καθηγητού Αγγειοχειρουργικής Παν/μίου Αθηνών
