Παιδί και γονείς / Η αγάπη του γονιού / Παπαδόπουλος Θεόφιλος, δάσκαλος

Ένα παιδί γεννήθηκε! Μια νέα ύπαρξη με ανάγκες βιολογικές και ψυχικές, με ορμή για αυτοσυντήρηση και πορεία εξελικτική. Ατελέστατο ον, το παιδί ανοίγει ένα δρόμο μακρινό με πολλούς σταθμούς και διακυμάνσεις για να εξελιχθεί στο πιο τέλειο απ’ όλα τα όντα του πλανήτη μας.

Σ’ αυτή την πορεία ο γονιός έχει το μεγάλο προνόμιο να συμπαρασταθεί, να καθοδηγήσει, να προστατεύσει, να εμφυσήσει με το παράδειγμά του τρόπους ζωής γεμάτες αξιοπρέπεια, δημιουργικότητα, ανθρωπιά, ευαισθησία.

Πολλοί νέοι γονείς τρομάζουν μπροστά στον μεγάλο αυτό ρόλο και αγωνιούν. Θα τα καταφέρω να γίνω ένας καλός γονιός, θα γίνω σωστή μητέρα, σωστός πατέρας; Θα κάνω το παιδί μου ευτυχισμένο;

Δεν υπάρχουν κανόνες και συνταγές που δημιουργούν καλούς γονιούς.

Θα τα καταφέρει όμως αν μάθει ν’ ακούει τα λόγια του με προσοχή, αν αφουγκράζεται την ψυχή του, αν μάθει πότε να μπαίνει στο δρόμο του και πότε να μένει διακριτικά απ’ έξω!

Αλλά ας προσγειωθούμε!

Πολλές φορές τα παιδιά δεν είναι άγγελοι. Συχνά είναι εκνευριστικά. Έχουν τις καλές και τις κακές τους στιγμές που τα κάνουν να αισθάνονται άσχημα, μειονεκτικά, ένοχα και με ανασφάλεια. Όλα είναι στοιχεία στην προσπάθειά τους να γνωρίσουν τον κόσμο και να βρουν μια θέση ανάμεσα στους συνανθρώπους τους. Κάνουν λάθη και από τα λάθη μαθαίνουν.

Δημιουργούν προβλήματα γύρω τους, γιατί προσπαθούν να λύσουν τα δικά τους.

Όλα είναι στη διαδικασία του μεγαλώματος.

Χρειάζεται υπομονή και κατανόηση της μεγάλης αλήθειας ότι κάθε αρνητικό στοιχείο συνοδεύεται από θετικό.

Οι πίκρες κάνουν τις χαρές μεγαλύτερες. Ίσως οι δυσκολότερες στιγμές των γονιών να είναι όταν δεν ξέρουν τι να κάνουν ή τι να μην κάνουν, τι να πουν ή τι να μην πουν για να αντιμετωπίσουν σωστά κάποιο πρόβλημα.

Είναι προτιμότερο να κάνουν λάθη από το να μην κάνουν τίποτε. Ας δώσουν ό,τι καλύτερο έχουν κι ας είναι λάθος.

Αρκεί να το αναγνωρίσουν και να διδάσκονται απ’ τα λάθη τους.

Εδώ υπάρχει μια συνταγή που είναι πολύ καλή. Κάθε φορά που ο γονιός αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα με το παιδί του ας μπει στη θέση του. Ας προσπαθήσει να αισθανθεί όπως αισθάνεται το ίδιο. Και ύστερα ας αντιδράσει όπως θα ήθελε να αντιδράσει ο δικός του γονιός αν ήταν ο ίδιος στη θέση του παιδιού του.

Αλλά και οι γονείς είναι άνθρωποι με τις αδύνατες στιγμές τους, με τον εκνευρισμό τους μερικές φορές, με τα άγχη τους, το πρεσάρισμα της ζωής. ΟΧΙ. Τα παιδιά δεν αποκτούν τραυματικές εμπειρίες από τις μικροσυμπλοκές που συμβαίνουν καθημερινά σχεδόν σε κάθε σπίτι.

Ο αναμάρτητος γονιός δεν έχει γεννηθεί ακόμη. Μόνο που πρέπει να προβληματίζεται κάθε φορά και να αναρωτιέται: Έκανα καλά; Μήπως θα μπορούσα να φερθώ λιγότερο αυστηρά; Μήπως είχε και το παιδί λίγο δίκιο;

Τα μεγάλα σφάλματα πληγώνουν τα παιδιά.

Όπως η συχνή τιμωρία, η άδικη και υπερβολικά σκληρή τιμωρία. Αλλά και η προσβολή της προσωπικότητας του παιδιού, που το τραυματίζει. «Είσαι χαζός, είσαι βλάκας, είσαι ανίκανος». «Τόσο κουτός είσαι που δεν μπορείς να λύσεις μια απλή άσκηση;». Είναι φορές που μια ξυλιά δεν είναι τίποτα μπροστά σε μια προσβλητική φράση που τυπώνεται στο μυαλό του παιδιού και το γεμίζει αισθήματα μειονεκτικότητας.

Τα μικρά σφάλματα το παιδί τα συγχωρεί εύκολα και ξεχνά τις άσχημες στιγμές επειδή αγαπάει. Κι αγαπάει όταν αγαπιέται.

Ένας μεγάλος παιδαγωγός έλεγε: Κανένας απ’ όσους ασχολούνται με το παιδί ούτε κι εγώ δεν έχω σεβαστεί όσο πρέπει την προσωπικότητά του κι ούτε έχει γεννηθεί ακόμη το παιδί που έχει πάρει από τους γονιούς του όση αγάπη αξίζει.

Κάθε γονιός δείχνει με διαφορετικό τρόπο την αγάπη του στο παιδί του. Ας τη δείξει ο καθένας όπως μπορεί. Αβίαστα, αυθόρμητα χωρίς μέτρο, χωρίς «πρέπει». Είναι η ευτυχισμένη, η ευλογημένη στιγμή που δεν πρέπει να πάει χαμένη. Είναι στιγμή της πραγματικής κάθαρσης της ανθρώπινης ψυχής. Αρκεί να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο να εκδηλωθεί η αγάπη και το παιδί να την ακούσει, να τη γευτεί, να την αισθανθεί σαν αίσθημα ασφάλειας, αυτοπεποίθησης, δύναμης που θα το στηρίζει στη ζωή. Ό,τι δυσκολίες, αντιξοότητες, ατυχίες κι αν συναντήσει στο δρόμο της ζωής του θα είναι έτοιμο να τις αντιμετωπίσει.

«Γιατί μια φορά στη ζωή μας φαίνεται καυτός ο ήλιος στην παιδική μας ηλικία: Κι όταν τότε ζεσταθούμε καλά δεν υπάρχει κίνδυνος να κρυώσουμε αργότερα στον πολικό χώρο της ζωής των ηλικιωμένων».

 

 

 

Θα χαρούμε να ακούσουμε τις σκέψεις σας

Αφήστε ένα σχόλιο

Το Ρωμαίικο
Logo

Ραδιόφωνο του Ρωμαίικου