Η είδηση: Εφιάλτης για παιδί στα χέρια συμμαθητών του!: https://www.in.gr/2024/01/04/greece/agia-paraskeyi-efialtis-gia-paidi-sta-xeria-symmathiton-tou-itan-gematos-aimata-fovatai-gia-ti-zoi-tou/
*Το τελευταίο καιρό έχουν πάρει ανησυχητικές διαστάσεις τα μαχαιρώματα….* Δεν είναι μόνο τα πρόσφατα περιστατικά της δολοφονίας ενός πατέρα, κατόπιν ενός αδελφού, τα βασανιστήρια στο δρόμο ενός 13χρονου στην Αγία Παρασκευή Αττικής αλλά και οι καταγγελίες που αφορούν σε προστατευόμενο περιβάλλον, στα σχολεία. Περιστατικά που έφτασαν σε μας τις τελευταίες μέρες αφορούν σε σχολείο της Μεσσήνης, (έπιασε μόνο τένοντα το μαχαίρι…) άλλο της Ξάνθης (έπιασε μηριαία αρτηρία αλλά πρόλαβαν στο Κέντρο Υγείας…) και άλλο από σχολείο της Μαγνησίας. Προφανώς υπάρχουν και αλλού….
Αν ερευνήσουμε λίγο τα σχετικά με τα “υπεύθυνα” παιδιά σε όλα τα περιστατικά θα κατανοήσουμε τα αίτια που τα οδήγησαν σ΄αυτές τις πράξεις. Προφανώς κανένα βρέφος και κανένα παιδί δεν γεννήθηκε βιαστής ή δολοφόνος. *Όπως ομολογούν τα ίδια, υπάρχει δυστυχώς κοινός παρονομαστής.* *Τα παιδιά ΔΕΝ έχουν οικογένεια.* Υπάρχουν βέβαια γονείς αλλά εκείνοι έβαλαν μπρος τους επαγγελματικούς και οικονομικούς στόχους, τα “δικαιώματα” στο γάμο, νιώθουν “αδικημένοι από το σύστημα”, έχουν παράλληλες “σχέσεις”, υπάρχει βία και διαζύγιο, ή πιστεύουν πως τα παιδιά τους δεν είναι “σαν τα άλλα” τα “παλιόπαιδα” συνεπώς δεν έχουν ανάγκη διαπαιδαγώγησης.
Με λίγα λόγια *οι γονείς δείχνουν ανωριμότητα να διαχειριστούν τις δυσκολίες που παρουσιάζει για όλους ανεξαιρέτως η οικογενειακή ζωή.* Στην οικογένεια σήμερα, *στις δυσκολίες, δεν έχει θέση ο Θεός, ούτε η πνευματική καθοδήγηση*. *Έχουν όμως θέση οι “τρίτοι” σύμβουλοι,* κουμπάροι, γειτόνισσες, πεθερικά, ψυχολογικοί σύμβουλοι, συμπονετικοί “φίλοι”, το ίντερνετ και άλλοι χειρότεροι…Η δε περίφημη καθοδήγηση των παιδιών από το σχολείο, οι σύμβουλοι και η μέριμνα του κράτους για την οικογένεια στη πράξη αποδεικνύονται πολύ αδύναμες *Κρίμα για τα παιδιά, που τους στερήσαμε το Χριστό. Τους άξιζε κάτι πολύ καλύτερο από το να είναι υπόλογοι του νόμου και να πληρώνουν τις αδυναμίες των γονέων και λοιπών “υπευθύνων” από το ξεκίνημα της ζωής τους.*
