Είπα στον γέροντα ασκητή, τον εβδομηκοντάρη,
που κυματούσε η κόμη του
σαν πασχαλιάς κλωνάρι:
«Πες μου πατέρα μου γιατί σε τούτη εδώ τη σφαίρα
αχώριστα περιπατούν η νύχτα και η μέρα.
Γιατί σαν νάσαν δίδυμα φυτρώνουνε αντάμα
τ’ αγκάθι και το λούλουδο,
το γέλιο και το κλάμα.
Γιατί στην πιο ελκυστική του δάσους πρασινάδα
σκορπιοί φωλιάζουν κι όχεντρες και κρύα φαρμακάδα.
Γιατί προτού το τρυφερό μπουμπούκι ξεπροβάλλει
και ξεδιπλώσει μπρος στο φως τ’ αμύριστά του κάλλη,
μαύρο σκουλήκι έρχεται, μια μαχαιριά του δίνει
κι ένα κουρέλι άψυχο στην κούνια του τ’ αφήνει.
Γιατί αλέτρι και σπορά και δουλευτάδες θέλει,
το στάχυ ώσπου να γενεί ψωμάκι και καρβέλι.
Και κάθε τι ωφέλιμο κι ευγενικό και θείο,
πληρώνεται με δάκρυα και αίματα στο βίο,
ενώ ο παρασιτισμός αυτόματος θεριεύει
κι η προστυχιά όλη τη γη να καταπιεί γυρεύει.
Τέλος, γιατί εις του παντός την τόση αρμονία,
να χώνεται η σύγχυσις κι η ακαταστασία»;
Απήντησεν ο ασκητής με τη βαριά φωνή του
προς ουρανούς υψώνοντας το χέρι το δεξί του:
«Οπίσω από τα χρυσά εκεί επάνω νέφη,
κεντά ο Μεγαλόχαρος ατίμητο γκεργκέφι.*
Κι εφόσον εις τα χαμηλά εμείς περιπατούμεν,
την όψη την ξανάστροφη παιδί μου θεωρούμεν.*
Και είναι άρα φυσικόν λάθη ο νους να βλέπει,
εκεί που να ευχαριστεί και να δοξάζει πρέπει.
Περίμενε σαν χριστιανός να έλθει η ημέρα,
που η ψυχή σου φτερωτή θα σχίσει τον αιθέρα
και του Θεού το κέντημα απ’ την καλή κοιτάξεις
και τότε… όλα σύστημα θα σου φανούν και τάξις».
*θεωρούμεν: βλέπουμε
*γκεργκέφι: κέντημα
