ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

«Πες μου, πατέρα μου, γιατί σε τούτη δω τη σφαίρα αχώριστα περπατούν η νύχτα και η μέρα;

Γιατί, σαν νάσαν δίδυμα, φυτρώνουνε αντάμα τ’ αγκάθι και το λούλουδο, το γέλιο και το κλάμα;

Γιατί στην πιο ελκυστική του δάσους πρασινάδα, σκορπιοί φωλιάζουν κι όχεντρες και κρύα φαρμακάδα;

Γιατί, προτού το τρυφερό μπουμπούκι ξεπροβάλει και ξεδιπλώσει μπρος στο φως τ’ αμύριστά του κάλλη,

μαύρο σκουλήκι έρχεται, μια μαχαιριά του δίνει κι ένα κουρέλι άψυχο στην κούνια του το αφήνει;

Τέλος γιατί εις του παντός την τόση αρμονία να χώνεται η σύγχυσις κι η ακαταστασία;».

Απήντησεν ο ασκητής με τη βαριά φωνή του, προς ουρανούς υψώνοντας το χέρι το δεξί του:

«Οπίσω από τα χρυσά εκεί επάνω νέφη,

κεντά ο Μεγαλόχαρος ατίμητο γκεργκέφι*.

Κι εφόσον εις τα χαμηλά εμείς περιπατούμεν,

την όψη την ξανάστροφη, παιδί μου θεωρούμεν.

Και είναι άρα φυσικόν λάθη ο νους να βλέπει, εκεί που να ευχαριστεί και να δοξάζει πρέπει.

Περίμενε σαν Χριστιανός να έλθει η ημέρα, που η ψυχή σου φτερωτή θα σχίσει τον αιθέρα,

και του Θεού το κέντημα απ’ την καλή κοιτάξεις και τότε όλα σύστημα θα σου φανούν και τάξις».

 

*κέντημα

«Δάφναι και µυρσίναι»,

Κωνσταντίνου Καλλινίκου, πρωτοπρεσβυτέρου

Θα χαρούμε να ακούσουμε τις σκέψεις σας

Αφήστε ένα σχόλιο

Το Ρωμαίικο
Logo

Ραδιόφωνο του Ρωμαίικου