Τι είναι στ’ αλήθεια η πολιτική; Επιστήμη; Ηθική; Ανηθικότητα; Ρητορική; Λειτούργημα; Απάτη; Διαφθορά; Απαξία; Άβατο ελιτίστικων οικογενειών και απροσπέλαστη για τους πολλούς;
Πολιτική είναι πραγματικά η θεϊκή παραχώρηση της διαχειριστικής εξουσίας σε ανθρώπους για πράγματα του πρόσκαιρου τούτου κόσμου στον οποίο ξεπέσαμε μεταπτωτικά, έπειτα απ’ το προπατορικό αμάρτημα.
Η αγιοτριαδική κοινωνία αγάπης είναι η υπαρκτική αρχή κάθε πολιτείας-κοινωνίας προσώπων. Άρα, η πολιτική ως διακυβερνητική εφαρμογή και πορεία προσανατολισμού των συνολικών εκφάνσεων της κοινωνίας των προσώπων, με δεδομένο επίσης ότι κάθε είδους εξουσίας εκπορεύεται και ανήκει στον υπεραιώνιο Θεό της Αγάπης, οφείλει να λειτουργεί ορθά ως διακονία, συνυπηρετώντας μαζί με την ιερατική διακονία τον μέγιστο σκοπό και προορισμό του ανθρώπινου γένους, την ολοκλήρωση και οντολογική τελείωση της πολιτείας μέσα στους κόλπους της αγιοτριαδικής πολιτείας, τη θέωση και τον δοξασμό της ελλειπτικότητας του ανθρώπου στη χάρη του Παναγίου Πνεύματος.
Σ’ αυτές τις κατευθύνσεις της πολιτικής όχι απλά ως ηθικής αλλά ως ιερότητας, όπως τις καθόρισε θεόπνευστα ο Μέγας Βασίλειος ο Καππαδόκης, κινήθηκε ως πρότυπο η βυζαντινορωμαίικη συμβασιλεία-συγκυβέρνηση, από την εποχή που ο Μέγας Κωνσταντίνος συνειδητοποίησε το αγιοπνευματικό μεγαλείο, φέρνοντας στο πεδίο της κοσμικής εξουσίας τον καθαγιασμό και εξαγιασμό στα νάματα του Θεανθρώπινου πολιτισμού της Ρωμηοσύνης.
Στη Ρωμανία, η πολιτική ως θεσμός αναρριχάται μοναδικά στο υπερούσιο της ιεροπρεπούς αποστολής της, δομημένη στα συλλογικά αγιοτριαδικά επίπεδα του ρωμηορθόδοξου κοινοτισμού και προσανατολισμένη στην πραγμάτωση και επίτευξη της συμμετοχικής μέθεξης του ανθρώπου με το υπερκόσμιο μεγαλείο τελειότητας και υπέροχης ωραιότητας του Ουρανού. Η πολιτική ως στελεχιακό δυναμικό εδράζεται στο ήθος και ύφος του έντιμου, θεοσεβούς και ταπεινού που χαριτώνεται θεόπνευστα στην άσκηση της εξουσίας και στη διακριτικά εύστοχη αντιμετώπιση των διαφόρων ειδών προβλημάτων, με γνώμονα πάντοτε τη δικαιοσύνη, την ομόνοια, την πρόοδο, την ευτυχία, την ευπρέπεια και τη θεανθρώπινη ολοκλήρωση του προσώπου στο άκτιστο, άφταστο, πλήρες και υπεραιώνιο κάλλος του ολόλαμπρα φωτεινού γνόφου αγνωσίας.
Στην Ορθόδοξη Ανατολή η πολιτική ανάγεται σε μέσο διάπλασης θεωμένων Αγίων, ολοκληρωμένων ανθρώπων, καθ’ ομοίωσιν του Τριαδικού Θεού. Στην κακόδοξη Δύση αλλά και στην καθημερινή πρακτική της ροπής του μεταπτωτικού ανθρώπου όχι μόνο προς το καλό αλλά και προς το κακό, η πολιτική υπέστη τόση βάναυση διαστροφή, ώστε να καταντήσει συνώνυμη της βρωμιάς, της αποπνικτικής δυσωδίας και της οικογενειοκρατίας εωσφορικά δόλιων βαρώνων που διάβρωσαν και διέφθειραν ολόκληρο το σώμα της πολιτείας, φτάνοντας απελπιστικά την κοινωνία σε ώρα μηδέν…
Από τη στιγμή κατά την οποία στην πολιτική εμφιλοχώρησαν ο στείρος σχολαστικισμός, η φεουδαρχοοικογενειοκρατία, το Λατινοπαπικό πρωτείο κι ο ωμός φιλοτομαρισμός της κυνικής Εσπερίας των ματαιόδοξων Φραγκολεβαντίνων, ήταν αναμενόμενο να απωλέσει τον υψίνοο αγιοπνευματικό ρόλο της, να μεταβληθεί υποβιβαζόμενη σε επιστήμη ή επιχείρηση και να ξεπέσει σε όργανο του Εωσφόρου και ασφυκτικά κλειστή κάστα του συστήματος, κιμάς στα γρανάζια της καταδυνάστευσης και της τυραννίας.
Έτσι, η πολιτική πλέον δεν αποτελεί διακονία ταπεινότητας, δεν επιτελεί υπηρεσία προς το υπέρλογο της τελειότητας, δεν οραματίζεται, αλλά φθίνει και ευτελίζεται σε μία αδιέξοδη κομπιναδόρικη παράνοια που συμπαρασύρει καταστροφικά και εκφυλιστικά σύσσωμο το κεντρικό σύνολο. Ο τίμιος και φιλότιμος Ρωμηός, θέλοντας να γίνει πρωθυπουργός έστω για μια μέρα, όχι για να λύσει τα δικά του αλλά για να κάνει καλό, να διευκολύνει και να επιλύσει τα προβλήματα των άλλων, δίνει τη θέση στον μακιαβελικό αριβίστα της Φραγκιάς που πατάει αδίστακτα επί πτωμάτων προκειμένου να ανελιχθεί ψηλά το τομάρι του.
Η εντιμότητα, η ευσέβεια, η αρετή, το ήθος, η αληθινή αγιοπνευματική Παιδεία, προσευχή και αγαπητική άσκηση περιφρονούνται κατ’ ουσίαν ως ελαττώματα και προσκόμματα για την κατάκτηση της δυστυχισμένα εγωιστικής κορυφής.
Κριτήρια για τον μεγάλο και επιτυχημένο πολιτικό θεωρούνται ο πλούτος, οι διασυδένσεις με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, η ρητορική δεινότητα, η απίστευτη υποκρισία, η πονηριά, η θρασυδειλία, η έλλειψη ηθικών φραγμών για ο,τιδήποτε, η ατιμία, η σχολαστικά περισπούδαστη πανεπιστημονική μωρία. Οι πρωτοβουλίες πνίγονται στον ωχαδερφισμό. Η προσφορά απαξιώνεται και υποχωρεί μπροστά στη σκοπιμότητα. Το «εμείς» ξεθωριάζει μπροστά στο «εγώ». Η συντροφικότητα μαχαιρώνεται πισώπλατα από το βόλεμα. Η αγάπη αφανίζεται από την προσωρινά, αμαρτωλά ευχάριστη και εύκολη ψευδαίσθηση ηδονής (δόξα, πολυτέλεια, σεξ).
Ο χαρακτηρισμός των αληθινά προοδευτικών αξιών της εκκλησίας, της οικογένειας, και της μεγάλης οικογένειας της Πατρίδας ως οπισθοδρομικών και αναχρονιστικών, με πολλαπλή μάλιστα δόση ειρωνείας, κι η ταυτόχρονη στροφή προς τον φιλοτομαριστικό ευδαιμονισμό είχε ως αποτέλεσμα τον εκβαρβαρισμό της πολιτείας, την αποκτήνωση των ανθρώπων και την αποσύνθεση της κοινωνίας.
Τα κτίρια και τα πράγματα εκσυγχρονίστηκαν τεχνολογικά, όμως η συμβίωση, οι διαπροσωπικές σχέσεις και η συμπεριφορά των ανθρώπων οπισθοχώρησαν και σημείωσαν ελεύθερη πτώση σε δραματικά τραγικό βαθμό. Η συνύπαρξη κατέληξε αβίωτη, με τον άνθρωπο να φοβάται καχύποπτα τον ίδιο τον συνάνθρωπό του.
Πίσω από τους επιφανειακούς τρόπους εξωτερικής ευγένειας ο ένας κατασπάραζε αλύπητα τους άλλους προκειμένου να υπερισχύσουν τα δικά του συμφέροντα, σαν κανίβαλος, πετώντας τον μανδύα του καθωσπρεπισμού και του επιφανειακού καλλωπισμού.
Η πρόοδος της επιστήμης δεν συμβάδισε με την πρόοδο του πολιτισμού. Ο πολιτισμός αποδιοργανώθηκε επικίνδυνα διαρρηγνύοντας διαλυτικά τον κοινωνικό ιστό, με την επιστημονική πρόοδο να επελαύνει χωρίς τα νώτα της ηθικής προκάλυψης, γεγονός που καθιστούσε την επιστημονική πρόοδο ως εργαλείο στα χέρια ενός πανούργου ανθρώπου, ο οποίος σίγουρα θα έκανε αυθαίρετη εκμετάλλευση της τεχνολογικής προόδου όχι για να ωφελήσει, μα για να ποδηγετήσει στυγνά τους άλλους ανθρώπους.
Κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον με γνώμονα την ιδιοτέλεια, η κοινωνία των ανθρώπων μεταβάλλεται σε ζούγκλα όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Βαθιά δυστυχείς μέσα στην ιδιοτελή αποξένωσή τους, οι μιζάνθρωποι του εκμαυλισμού της πολιτικής, χαυνωμένοι στην υλιστική πανάκεια της ευμάρειας και νεκρωμένοι στο δηλητήριο της ψυχοφθόρας ματαιοδοξίας, γίνονται ολοένα πιο χυδαίοι, πιο ωμοί, πιο αποτρόπαιοι.
Το τελευταίο μέσο που συγκρατεί καταναγκαστικά την κοινωνική τάξη, η νομική καταστολή, σύντομα κι αυτό αποδυναμώνεται από την αποπνικτική διαφθορά, ακολουθώντας φυσικά το συγκοινωνούν δοχείο του πλήγματος στη κοινωνική συνοχή. Έτσι, τίποτε δεν θα μπορεί να αντισταθεί και να συγκρατήσει τα πλήθη από την αποθράσυνση, την ασύδοτη αναρχία και τη γενική διάρρηξη των πάντων που καταργεί και αναιρεί την ίδια οντολογική παρουσία του ανθρώπινου πλάσματος.
