Ζώντας μιαν ατέλειωτη κωμωδία, προς την οποία έχουμε ενδιάθετη ροπή από τότε που αρνηθήκαμε τον Αισχύλο και διαλέξαμε τον Αριστοφάνη, νομίζω πως οφείλουμε χάριτες στα κόμματα της νεοελληνικής κλεπτοκρατίας, όποτε αντιπαρατίθενται για να διατηρήσουν την εξουσία ή για να επανακάμψουν σε αυτήν.
Οφείλουμε χάριτες επίσης στους διάφορους μονομάχους της πίστεως ή του διαφωτισμού, που απελπιστικά όμοιοι, μας χαρίζουν μερικές στιγμές βροντερού γέλωτος που τόσο έχουμε ανάγκη για να ξεχνούμε γεγονότα πραγματικού πένθους, για να προσπερνούμε με συγκατάβαση την ιδιοτέλεια των οπαδών της κομματοκρατίας (που τίποτα δεν κλονίζει την πίστη τους) αλλά και για να κατανοούμε εν τέλει τη φύση του ανθρώπου που με όλα τα επιχρίσματα παραμένει βαθιά πελατειακή και δουλοπρεπής. Είναι αυτή η ιδιοτέλεια και η βαθιά παραίτηση (σύμπτωμα κάθε πολιτισμού υπό κατάρρευση) η αιτία που έχει αυτή την άθλια εικόνα ο ζοφερός μας οίκος.
Η χυδαιότητα που ξεχειλίζει από το κοινοβούλιο και τα μέσα ενημέρωσης είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ουσίας του. Χωρίς αυτήν ο νεοελληνικός οίκος θα έχανε τη φυσική του υπόσταση (όπως η ύστερη χρεωκοπημένη μεταπολίτευση τη διαμόρφωσε) και τα αποφάγια από τα αρχαία δείπνα στα σαρακοφαγωμένα τραπέζια δεν θα ήταν πια ελκυστικά στα άτομα που γίνανε έντομα και επικαλούνται αξίες ιερές καθώς διαγκωνίζονται γύρω από αυτά.
Οφείλουμε χάριτες ωστόσο, το επαναλαμβάνω. Διότι απαλλασσόμενοι από αυτά και από αυτούς, για όποιον θέλει, ανοίγεται στον ορίζοντα ένας τεράστιος χώρος, μια σπουδαία πιθανότητα έξω από το χρόνο της κωμωδίας, ένα χάσμα που φέρνει αίσθημα ιλιγγιώδες και ταράσσει την ασθένεια του αιώνα μας, γεννώντας, όπως θα έλεγε κι ο Εμίλ Σιοράν, μια ελπίδα: να πεθάνουμε πέραν του θανάτου.
Φωτογραφία: Cliff McReynolds, Landscape With Hand Grenade, 1972
https://www.facebook.com/100002533714802/posts/pfbid02rzXkDrpao6zDmFu9ufBGgZ9FyTd8h2Xmk8WcD422ojaW6HZBzF4gGtPtjRbNEuWl/
