Σημαίνει η Αγιά Σοφιά /του Νικολάου Κατσιαβριά

Προσωπικά αισθάνομαι πολύ ευλογημένος από το Θεό, που γεννήθηκα, ανατράφηκα και ζω ως Έλληνας και Ορθόδοξος Χριστιανός. Παρατηρώ την παγκόσμια ιστορία και θαυμάζω και καμαρώνω για τους δύο μεγάλους πολιτισμούς, τους οποίους δημιούργησαν οι πρόγονοί μας. Τον αρχαίο ελληνικό, ο οποίος εξαπλώθηκε στα πέρατα την οικουμένης με τον Μέγα Αλέξανδρο, και τη Ρωμιοσύνη, η οποία στηρίχθηκε στα αίματα των αγίων μαρτύρων και εδραιώθηκε ως πολιτική οντότητα από τον Άγιο, επίσης Μέγα, Κωνσταντίνο.

Οι δύο μεγάλοι και παγκόσμιοι αυτοί πολιτισμοί σημάδεψαν με τρόπο θετικό την παγκόσμια ιστορία. Και οι δύο κωδικοποιήθηκαν σε δύο ναούς. Τον Παρθενώνα στην Αθήνα και την Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη. Ο πρώτος ήταν αφιερωμένος στην παρθένο θεά της Σοφίας Αθηνά, εξ’ ου και Παρθενώνας. Κατανοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες ότι το ανώτερο, που μπορούσαν να επιδιώξουν, είναι η σοφία συνεζευγμένη με την εγκράτεια και την αρετή. Γι’ αυτό και έλεγαν ότι «επιστήμη χωριζομένη αρετής πανουργία και ου σοφία φαίνεται». Οι άξιοι αυτής της σοφίας έπρεπε να τη συνδυάζουν με το κάλλος, την ομορφιά.

Αυτά εν συντομία για τους Αρχαίους Έλληνες και τον Παρθενώνα. Αλλά «τι σημαίνει η Αγιά Σοφιά», το Μέγα Μοναστήρι με τα τετρακόσια σήμαντρα και τις εξήντα δυό καμπάνες,  το καύχημα των προγόνων μας του Μεσαίωνα, το οποίο έχει στοιχειώσει και στοιχειώνει ακόμα τις δικές μας ζωές;

Οι Ρωμαίοι πρόγονοί μας – τριάντα φορές Έλληνες – ονόμαζαν επίσημα τον ναό της Αγιάς Σοφιάς ναό «της του Θεού Σοφίας». Αυτός ήταν αφιερωμένος στο Θεό Λόγο, το ένα πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το οποίο εσαρκώθη «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου», αφήνοντάς μας πρότυπο ζωής («ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν», όπως λέει ο Απόστολος Πέτρος). Αυτός ήταν και είναι πλέον η Σοφία μας και στα ίχνη του πρέπει να βαδίζουμε. Όχι μακριά από την Αγιά Σοφιά είχε χτιστεί ο ναός της Αγίας Ειρήνης, αφιερωμένος και αυτός στον Ιησού Χριστό, που είναι η Ειρήνη μας και «ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών». Αυτά σημαίνουν ότι χωρίς το Χριστό δεν είναι δυνατόν να είμαστε ούτε σοφοί ούτε ειρηνικοί και απλοί άνθρωποι. Αυτό που αναζητούσαν οι αρχαίοι όταν έλεγαν «ως χαρίεν έσται άνθρωπος όταν άνθρωπος εστί» το βρήκαν στο πρόσωπο του Χριστού. Αυτός είναι η λύση των ανθρώπινων προβλημάτων και η ολοκλήρωση των εσώτερων ανθρώπινων προσδοκιών.

Οι ναοί του βασιλικού ρυθμού βασίζονταν στους αρχαίους ελληνικούς ναούς αλλά δεν μπορούσαν να εκφράσουν την ορθόδοξη θεολογία. Έπρεπε να βρεθεί τρόπος να στηριχθεί απέραντος τρούλος, για να φανεί ότι ο Θεός σπλαχνίστηκε το ανθρώπινο γένος και «έκλινεν ουρανούς και κατέβη». Ήλθε, δηλαδή, αυτόκλητος σε εμάς από αγάπη και ευσπλαχνία. Για να γίνει αυτό ήταν απαραίτητο να στηθεί σε μεγάλο ύψος τεράστια κυκλική βάση, ώστε σε αυτή να χτιστεί ο τρούλος. Αυτό ήταν ένα μαθηματικό πρόβλημα, το οποίο έλυσαν μεγαλοφυώς και με απλότητα ο Ανθέμιος με τον Ισίδωρο. Στερέωσαν τέσσερις τεράστιους κίονες, πάνω σε αυτούς έστησαν τέσσερις τεράστιες αψίδες και σε αυτές τέσσερα κυκλικά τρίγωνα. Πάνω στον κυκλικό τοίχο, που δημιουργήθηκε, έχτισαν σειρά παραθύρων και πάνω από αυτά στερέωσαν τον τρούλο.

Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Με το που μπαίνεις στο ναό βλέπεις πλούσια φωτοχυσία και τον τρούλο σα να αιωρείται.

Το όλο αρχιτεκτόνημα κωδικοποιεί τον πολιτισμό και τη στάση ζωής των δημιουργών του και γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε και αντιγράφηκε ευρέως. Με δύο λόγια πρακτικά θέλει να πει το εξής: Ότι ανθρωπίνως κάνουμε ό, τι περνάει από το χέρι μας. Αξιοποιούμε όλες τις δυνατότητές μας είτε αυτές είναι τεχνικές είτε μαθηματικές – επιστημονικές είτε οικονομικές είτε … Αλλά αυτό, εννοείται, δεν μας αρκεί. Ο άνθρωπος δεν εξαντλείται με αυτά. Τι να τα κάνουμε τα δημιουργήματα χωρίς το Δημιουργό; Όταν ποθείς το άκτιστο πώς να χορτάσεις με τα κτιστά; Πώς να ειρηνεύσεις αν ακολουθείς τα βήματα του Κάιν;

Θέλουμε το κάθε έργο μας να το σκεπάζει η χάρις του Θεού. Ζούμε με τέτοιο τρόπο ώστε αυτή να αναπαύεται πάνω μας και να κατευθύνει τα έργα μας.

Με αυτή την απλή στάση δημιουργείται πολιτισμός ανώτερος και περισσότερο παγκόσμιος από όλους όσους έχουν δημιουργηθεί πάνω στη γη. Με αυτόν κριτήριο κατανοούμε ως βίαιους και βάναυσους τους «πολιτισμούς» της παπικής και προτεσταντικής Δύσης, του Ισλάμ, του … Έχουμε δε τη βεβαιότητα ότι αυτός είναι η προσδοκία όλων των εθνών του κόσμου και κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Μόνο με αυτή τη στάση ζωής και αυτό το φρόνημα μπορεί να ενωθεί όλος ο κόσμος.

Η Πόλη και η Αγιά Σοφιά εδώ και πάνω από 550 (!) χρόνια βρίσκεται στα χέρια των Τούρκων. Αφού οι προπάτορές μας εγκατέλειψαν το δρόμο του Θεού και προσκύνησαν τον Αντίχριστο Πάπα, ο Θεός επέτρεψε να δοθεί στα χέρια του βάρβαρου ασιάτη. Προφανώς ο Θεός αγαπάει όλους τους ανθρώπους και θέλει την επιστροφή τους σε Αυτόν. Θέλει  την επιστροφή και των Τούρκων. Αν επέστρεφαν θα γινόταν μεγάλη χαρά στον ουρανό και στη γη. Αλλά ο Τούρκος κατακτητής σε αυτά τα 550 χρόνια, ενώ ζει στα αγιασμένα χώματα, δεν μπόρεσε κατανοήσει τον «λόγο» της Αγιάς Σοφιάς και να ανοίξει την «μυστική» θύρα της. Γι’ αυτό, όπως έλεγε ο άγιος Παΐσιος, έχουν τα «κόλλυβα στο ζωνάρι τους», δηλαδή το τέλος τους είναι κοντά.

Έτσι επιβεβαιώνεται το τραγουδάκι που λέει πως:

«Της Αγιάς Σοφιάς οι πόρτες δεν ανοίγουν με κλειδιά

Μον’ ανοίγουν με λεβέντες και μ’ ελληνικά σπαθιά»

Εμείς, άραγε, είμαστε άξιοι να διαδεχθούμε τους Τούρκους;

 

Ετικέτες:

Θα χαρούμε να ακούσουμε τις σκέψεις σας

Αφήστε ένα σχόλιο

Το Ρωμαίικο
Logo

Ραδιόφωνο του Ρωμαίικου