Τα παιδιά που κάπου χάθηκαν στον δρόμο / Γράφει η Νικολέτα Μητσαράκη*

Ζούμε στην εποχή που εμείς τα παιδιά κάπου ή κάπως χάσαμε τον δρόμο μας. Μέσα στην προσπάθειά μας να προετοιμάσουμε τον εαυτό μας για να πάρουμε τον κόσμο στα χέρια μας, κάτι κάναμε λάθος.

Ήταν όμως στην πραγματικότητα λάθος δικό μας ή μέρος του σχεδίου κάποιων άλλων; Αυτών δηλαδή που μας πλασάρουν το iphone, το internet και το facebook, τα applications, τα τηλεπαιχνίδια και το fredo espresso; Αυτών που μας έκαναν να κυνηγάμε έναν καλό βαθμό στις πανελλήνιες εξετάσεις για να γίνουμε ΄΄κάτι΄΄ και να καταλήξουμε αργότερα να κυνηγάμε έναν μισθό.

Όλα τα παραπάνω είναι τα ΄΄αγαθά΄΄ που μας προσέφεραν οι προηγούμενες γενιές ώστε να πάρουμε πια κι εμείς τη θέση μας ως ισάξιοί τους στην κοινωνία. Μια κοινωνία διεφθαρμένη και υποκριτική, η οποία μολύνει το παιδί στην πιο ευαίσθητη και αθώα ηλικία του, όταν δεν μπορεί ακόμα να κρίνει το σωστό και το λάθος. Τα κατακλύζει με έννοιες και αγαθά που το υποτάσσουν στον καταναλωτισμό και σ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, ώστε να μετατραπεί ακριβώς στο μοντέλο του ανθρώπου που επιθυμούν οι πολυεθνικές εταιρείες και οι πολιτικοί ηγέτες.

Με ύπουλους τρόπους η κοινωνία καταστρέφει το παιδί. Του προωθεί τα ναρκωτικά, τα οποία παίρνει για να ΄΄χαλαρώσει΄΄ από την πίεση των δραστηριοτήτων του που η ίδια του επιβάλλει. Το διαφθείρει λέγοντάς του ΄΄δες το διαφορετικό χωρίς προκατάληψη΄΄, ΄΄μην είσαι ομοφοβικός΄΄ και ΄΄μην είσαι ρατσιστής΄΄. ΄΄Δέξου τους όλους, γιατί όλοι είμαστε ίδιοι΄΄. Πλέον, το να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος θεωρείται πρόοδος για την κοινωνία και σεξουαλική απελευθέρωση και όχι διαστροφή, ενώ πολλοί επικροτούν την επιλογή του αυτή. ΄

Είμαστε όλοι ένα Έθνος΄΄, λένε πολλοί. Όχι δεν είμαστε! Θα μπορούσαμε να είμαστε, όχι όμως κάτω από τις συνθήκες που επιβάλλουν αυτοί και προοδεύουν και σκοπεύουν στον εθνομηδενισμό μέσω της πολυπολιτισμικότητας, ώστε να έχουν καλύτερο έλεγχο των πλέον ασυνείδητων, ξεριζωμένων ανθρώπων. Εδώ κάποιοι θα σκεφτούν πως το παραπάνω προσπαθεί να περάσει ένα συγκαλυμμένο ρατσιστικό μήνυμα. Σε αυτούς θα απαντούσαμε να φανταστούν ένα έθνος στο οποίο θα συμβιώνουμε εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί με εκείνους τους Μουσουλμάνους, οι οποίοι έχουν ως ιερό καθήκον να ξεκινήσουν το τζιχάντ, τον ιερό πόλεμο για να τιμωρήσουν όλους εμάς τους άπιστους. Δεν νομίζουμε ότι θα τους ενθουσίαζε η προοπτική.

Γίνεται επομένως κατανοητό ότι τα μηνύματα αυτά που μας περνά η κοινωνία αλλοιώνουν και τον ηθικό μας κόσμο, μετατρέποντάς μας σε πλάσματα ανήθικα. Οι νέοι σήμερα αρνούμαστε (αποφεύγουμε;) να ζήσουμε τον αληθινό έρωτα και την αληθινή επικοινωνία με πρόσωπα που θα νοιάζονται για μας κι εμείς για εκείνους. Αντίθετα, περιοριζόμαστε σε σχέσεις επιδερμικές και υποκύπτουμε σε ηδονές που καταλαγιάζουν το σώμα, αλλά αγριεύουν την ψυχή. Είμαστε η ηλικία που αντιπροσωπεύει τη χαρά και τη ζωντάνια, που έχει τη δύναμη να αρπάξει τη ζωή στα χέρια της και να τη ζήσει! Αλλά τελικά, τι κάνουμε; Το χαμόγελό μας δεν πηγάζει από την καρδιά μας, σπάνια βρίσκει κανείς τέτοιο χαμόγελο πλέον. Και η ζωντάνια; Αντικαταστάθηκε από τη βαρεμάρα και την απάθεια για τις υποχρεώσεις, την οικογένεια, τους φίλους. Πλέον, μόνο οι μικρές απολαύσεις-εκτονώσεις δίνουν νόημα στη ζωή μας. Ένα ποτό το Σάββατο το βράδυ και λίγος χορός.

Μα τότε, υποστηρίζουν κάποιοι, τα παιδιά θα πρέπει να δέχονται ερεθίσματα από την παιδεία και την εκπαίδευση που μας παρέχεται. Την εκπαίδευση που προωθεί τη στείρα μηχανιστική μάθηση, κοινώς παπαγαλία, ώστε να δώσουμε εξετάσεις και να μπούμε στο Πανεπιστήμιο. Έτσι, τελειώνουμε το σχολείο ακόμα πιο αμόρφωτοι από όταν ξεκινήσαμε. Υπάρχουν τόσοι δάσκαλοι και καθηγητές που μπαίνουν στη τάξη με όρεξη ώστε να μας διδάξουν και να μας μάθουν κάτι περισσότερο από αυτά που λένε τα σχολικά βιβλία, μα νιώθουν εγκλωβισμένοι, γιατί το ΄΄Υπουργείο δίνει αυτό το πρόγραμμα και πρέπει να το ακολουθήσουμε΄΄. Και στο κάτω-κάτω πόσα να πει και ο δάσκαλος όταν βλέπει τους μαθητές να κοιμούνται στο μάθημά του!!!

Επίσης, οι συγγραφείς και οι ποιητές που διδάσκουν μέσα από τα έργα τους έχουν σωπάσει και δεν εκδίδουν πλέον διδακτικά έργα με βαθύτερο νόημα και η τέχνη για να διδάξει πρέπει και να ανατρέψει. Υπάρχουν όμως ελάχιστοι καλλιτέχνες σήμερα που θα το τολμούσαν αυτό!

Συνεπώς, αφού πλέον ούτε και η εκπαίδευση μπορεί να μας βοηθήσει στρεφόμαστε στους γονείς μας, οι περισσότεροι από τους οποίους αρέσκονται να μας υπενθυμίζουν, σχεδόν καθημερινά, το πόσο αναίσθητοι είμαστε, επειδή αυτοί δουλεύουν όλη μέρα για να μορφωθούμε κι εμείς δεν ανοίγουμε βιβλίο. Γκρινιάζουν και θορυβούνται αλλά από την καρέκλα του γραφείου τους. Δεν μπορούμε (μπορώ;) ωστόσο να τους κατηγορήσουμε (κατηγορήσω;). Είναι αναγκαίο να συνεχίσουν να έχουν εκείνη την καρέκλα στο γραφείο και κοπιάζουν γι’ αυτό. Να αναφέρουμε (αναφέρω;), και μολονότι είναι υπεύθυνοι για την παροχή αγαθών είναι και υπεύθυνοι για την παροχή Παιδείας, αυτή που θα πάρουμε από το σπίτι και εδώ είναι το σφάλμα τους. Ελάχιστοι είναι οι γονείς που ενώ είχαν επαγγελματικές υποχρεώσεις βρήκαν τον χρόνο και τη διάθεση να εξοικειώσουν τα παιδιά τους με το βιβλίο, για παράδειγμα, και να τα αναθρέψουν με τέτοιο τρόπο ώστε να τα καλλιεργήσουν τον σεβασμό προς τον διάλογο και να τα επιστήσουν την προσοχή για τη σωστή ενημέρωση. Καταληκτικά, φτάνουμε σε ενηλίκους, οι οποίοι ενώ δεν μας ανέθρεψαν σωστά, τώρα θορυβούνται και μας ασκούν κριτική γι’ αυτό. Είναι δίπλα μας και ταυτόχρονα δεν είναι.

Όπως λοιπόν, εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, εμείς οι νέοι δεχόμαστε χτυπήματα από παντού, οπότε είναι κάτι παραπάνω από φυσιολογικό να αποσυντονιστούμε και να χάσουμε τον στόχο μας.

Παρ’ όλ’ αυτά, πολλοί νέοι αποφασίζουν να μην μετατραπούν σε υποχείρια όλων αυτών που μας θέλουν έτσι και αποφασίζουν να κάνουν τη δική τους επανάσταση!

Και λέγοντας επανάσταση δεν εννοούμε (εννοώ;) τις πορείες διαμαρτυρίας και τις εκδηλώσεις που σκοπό έχουν να φανατίσουν τον λαό. Στρέφονται στην επανάσταση του πνεύματος, που επιτυγχάνεται μέσω του βιβλίου και του ορθού διαλόγου, που οδηγούν σε μια διαφοροποιημένη αντίληψη των πραγμάτων, διαφορετική από αυτή που επιβάλλει το κατεστημένο. Πολλοί από εμάς φροντίζουμε –στον βαθμό βέβαια που μας επιτρέπουν οι ΄΄καθημερινές υποχρεώσεις΄΄- να ενημερωνόμαστε, να διαβάζουμε και να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας μέσω συζητήσεων. Έτσι, παρά όλες αυτές τις αντίξοες συνθήκες, φαίνεται ότι υπάρχουν νέοι που μπορούν να κάνουν την αλλαγή, και πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε!

*Μαθήτρια Β΄ Λυκείου (τότε, 15-1-17)

 

 

 

 

 

 

Θα χαρούμε να ακούσουμε τις σκέψεις σας

Αφήστε ένα σχόλιο

Το Ρωμαίικο
Logo

Ραδιόφωνο του Ρωμαίικου