Σχόλιο: Ποιος μπορεί να αδιαφορήσει στον πόνο της Κατερίνας;
Όχι δεν είναι σχολιασμός για το show των επωνύμων με την αίγλη της τηλεόρασης. Είναι η παράσταση των ανωνύμων με την απλότητα της πένας.
Δε θα τραγουδήσω. Θα μιλήσω μέσα από τις δικές μου γραμμές στις δικές σας ψυχές και θα φωνάξω: για ποια Ελλάδα μου μιλάς;
Κάποτε μια Ελληνίδα αθλήτρια, η δική μας Βούλα Πατουλίδου, κρατώντας τη σημαία μας, έτρεχε δακρυσμένη και πανηγύριζε όταν χάρισε στην πατρίδα μας μια μεγάλη νίκη λέγοντας το αξέχαστο ‘’για την Ελλάδα ρε γαμώτο’’. Από τότε, αρκετοί αθλητές μας τιμούν τον ολυμπισμό, τον αθλητισμό, τον εαυτό τους κι όλους εμάς κι είναι μερικοί από αυτούς τους μαχητές που ξυπνούν μέσα μας την υπερηφάνεια για την πανέμορφη χώρα μας. Για λίγα λεπτά ίσως και λίγες ώρες όμως. Μόνον. Μετά όλοι γυρνάμε στην καθημερινότητα της επιβίωσης, της εργασίας, της δήθεν καλοπέρασης, της αδιαφορίας, της παθητικότητας.
Εδώ και μήνες παρατηρώ μικρά ή μεγάλα γεγονότα που διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μου στον δρόμο, στο λεωφορείο, στα καταστήματα, στα καφέ. Βλέπω και τις αντιδράσεις ή καλύτερα την απάθεια των ανθρώπων, η οποία με ξαφνιάζει, αλλά κυρίως με λυπεί.
Κανείς δεν αντιδρά. Ουδείς κάνει κάτι. Ούτε για το χαστούκι που δίνει με όλη της τη δύναμη χωρίς λόγο, μια ΄΄τρελή΄΄ στο αστικό της Θεσσαλονίκης σε ένα 7χρονο αγοράκι, με την δικαιολογία της ταμπέλας: ΄΄είναι τρελή΄΄. Τα ματάκια του ψύχραιμου πιτσιρίκου όλο δίψα για το δίκιο του και γεμάτα απορία να περιμένουν κάποιος κάτι να κάνει. Μα εκτός από ψιθύρους ανάμεσα σε 3 επιβαίνοντες και τη μαμά του που καλεί στο τηλέφωνο τον σύζυγό της, ουδείς αντιδρά. Ερώτημα και δική μου απορία είναι τι εγγράφεται στο μυαλό, τη συνείδηση και τη ψυχή αυτού του παιδιού μέσα από αυτό του το βίωμα; Μπορώ να σκεφτώ πολλά όπως φαντάζομαι όλοι μας. Κι όταν ακούω αυτό το ΄΄έλα μωρέ΄΄ μου χτυπούν τα μηνίγγια.
΄΄Έλα μωρέ΄΄ ακούω κι όταν αναστατώνομαι και μου σηκώνεται η τρίχα για το θέμα κλήρωσης για τον σημαιοφόρο στα παιδιά του δημοτικού. Όταν έρχεται όμως ο Βασιλάκης, με συγκρατημένα τα δάκρυά του, στον πατέρα μου και δάσκαλό του, να του πει πόσο αδικημένος νιώθει για όλη την προσπάθεια, τη μελέτη, τον κόπο που έκανε για να είναι άριστος και να διεκδικήσει τη σημαία στην παρέλαση και πως έγινε η κλήρωση και την πήρε τελικά ο συμμαθητής του, που έβγαλε 8 κι όχι άριστα, τότε λοιπόν δε μπορώ να μην αντιδράσω, όπως δεν μπορώ να πω στον μικρό αυτό ΄΄αθλητή΄΄ που πειθάρχησε, προσπάθησε και νίκησε ουσιαστικά, ΄΄έλα μωρέ, δεν πειράζει΄΄. Γιατί θα τον κοροϊδέψω, κρύβοντας το δικό μου πραγματικό συναίσθημα και τη δική μου αλήθεια, κι αυτό οι αξίες και η ηθική μου δε μου το επιτρέπουν. Θα τον παραπλανήσω αν δεν εκφράσω ενσυναίσθηση και δε του εξηγήσω πως έχει απόλυτο δίκιο κι ότι όντως αυτό είναι αδικία. Και στην αδικία οφείλουμε να αντιδράμε.
Τι έγινε φίλοι μου; Τι γίνεται κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μας και κυρίως μπροστά στα μάτια των παιδιών μας; Και κυρίως πού είναι η φωνή μας; Πηγαίνουν σχολική εκδρομή τα παιδιά και χτυπιούνται, βρίζονται σαν τους πιο αμόρφωτους και ακαλλιέργητους ανθρώπους κι οι καθηγητές είναι άφαντοι! Μπαίνουν οδηγοί σε μονόδρομους κατ’ εξακολούθηση, κι αν τολμήσεις να τους πεις κάτι ήρεμα σε βρίζουν και σου λένε πως δεν έχεις παιδεία! Φωνάζουν, προσβάλλουν ο ένας τον άλλο, βρίζονται στη βουλή – όλοι μηδενός εξαιρουμένου – και κουνάνε δάχτυλα ο ένας στον άλλον οι υπέροχοι πολιτικοί μας, διαπραγματεύονται δήθεν με τους δανειστές – κατακτητές και νομίζουν πως αυτό είναι πολιτισμός και πολιτική και το κυριότερο νομίζουν πως κυβερνάνε ή πως μας ξεγελάνε ότι δήθεν κυβερνάνε, όταν όλοι ξέρουμε πως απλά το μόνο που διαλέγουν είναι το πώς θα κουνηθούν στον ρυθμό που τους βαράνε.
Μπαίνουν μέσα στα σπίτια μας και στα μυαλά των παιδιών μας και προγραμματίζουν τον συνειδητό και ασυνείδητο νου τους, έντεχνα μέσα από μουσική, εκπομπές, reality, βίντεο. Γίνονται τα παιδιά μας ετεροπροσδιορισμένα, χωρίς να το καταλαβαίνουν κι ενώ η πληροφορία, η γνώση και η επιστήμη είναι πλέον διάχυτα και γνωρίζουμε τους τρόπους και τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό, παρ’ όλα αυτά μένουμε παθητικοί και το δεχόμαστε.
Μπαίνουν στα σχολεία μας και αλλάζουν τα πάντα, αρχές, αξίες, ιστορία, πίστη, κίνητρα μάθησης, ταυτότητα, ώστε τα παιδιά μας να μην μάθουν να σκέφτονται ορθά, λογικά, διερευνητικά, να μην αποκτούν κρίση, σκέψη και διάθεση για εμβάθυνση, σταματούν με έντεχνο τρόπο αποπροσανατολισμού την όποια περιέργεια για μάθηση, νεκρώνουν τα εγκεφαλικά κύτταρά τους από νωρίς, ταΐζοντάς τους τη φούσκα της δημοσιότητας, της μόδας, της εικόνας κλπ.
Ζητούν από εκπαιδευτικούς να κατεβάσουν τις εικόνες της Παναγίας και του Χριστού μας από τους τοίχους και να τις βγάλουν από τις τάξεις, προσπαθούν να καταργήσουν την προσευχή, όταν άλλοι λαοί χρησιμοποιούν τον διαλογισμό για να συμμορφώσουν τα παιδιά και να τα κινητοποιήσουν πνευματικά και συναισθηματικά, ώστε να μειωθεί ο σχολικός εκφοβισμός (bullying). Καθιερώνουν τη θεματική εβδομάδα κι αντί να μιλούν στα παιδιά για πληθώρα θεμάτων που υπάρχουν και που θα χρειαστούν στη ζωή τους, αντί να ακονίζουν τα μυαλά τους, χτίζοντάς τους νέες δεξιότητες, τους μιλούν για τις έμφυλες ταυτότητες προωθώντας δήθεν την επιλογή, αλλά ουσιαστικά την αρρώστια στους αγνούς εγκεφάλους τους.
Συζητάνε, αν είναι δυνατόν, στη βουλή για τα εκτρώματα που γεννάνε τα μυαλά από έξω και δυστυχώς και μέσα από την Ελλάδα μας, το νομοσχέδιο αλλαγής φύλου στα 15, γάμου και υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλοφίλους κι εμείς απλά καθόμαστε στον καναπέ και σχολιάζουμε! Ως Πότε; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουμε και να δράσουμε;
Τα παιδιά μας ελκύονται από την τεχνολογία και δικαιολογημένα γιατί είναι ελκυστική και χρήσιμη, αλλά υπερβάλλουν με ώρες πάνω στις οθόνες του Η/Υ, των τάμπλετ και των κινητών, βαδίζουν στον δρόμο με τα μάτια στο πληκτρολόγιο, βγαίνουν για καφέ ακόμη και οικογένειες ολόκληρες και αγνοούν την ύπαρξη της παρέας τους κοιτώντας συνέχεια το κινητό και κάνουν chat με άλλους. Τα gadgets αυτά έχουν υποκαταστήσει την πραγματική επαφή, την επικοινωνία, τον λόγο και τη φωνή και πολλοί φθάνουν ακόμη και να ΄΄έχουν σχέση΄΄ διαδικτυακά με άτομο που δεν γνωρίζουν καν! Τα παιδιά μας ξέρουν τα πάντα για το survivor, τους nomads, τα σόου ταλέντων, τα νέα κραγιόν των kardashians, τα κουτσομπολιά για τη ζωή των επωνύμων, αλλά ελάχιστα πράγματα για τον Ησίοδο, την Σίβυλλα, τον Πλάτωνα, τη Σαπφώ, τον Αριστοτέλη, τον Χριστό. Είναι πιστεύετε τυχαίο όλο αυτό; Είναι τυχαίο που η αρχαία ελληνική γλώσσα, η ιστορία – δοσμένη σωστά και με ενδιαφέρον – η φιλοσοφία, οι τέχνες και η ανθρώπινη ύπαρξη μένουν εκτός ύλης στις περισσότερες βαθμίδες εκπαίδευσης;
Κι εμείς, η γενιά των –άρηδων, που λίγο πολύ είμαστε καλοζωισμένοι κι απλά μας κακοφαίνεται το ζόρι της εποχής, αγνοώντας προς στιγμήν τι πέρασαν οι παππούδες και οι γονείς μας, εμείς που οφείλουμε να βοηθήσουμε τις επόμενες γενιές να καλλιεργήσουν πνεύμα και ψυχή, νου, σώμα και συναίσθημα, να τα βοηθήσουμε να έχουν γνώση και επίγνωση αντί για απόγνωση, εμείς που είναι αναγκαίο να αυξήσουμε πρώτα τη δική μας συνειδητοποίηση, ώστε τα παιδιά, ως τέλειοι μιμητές που είναι, να πάρουν παράδειγμα και να αρχίσουν αργά και σταθερά να υλοποιούν τις ουσιαστικές αλλαγές για ένα καλύτερο κόσμο, εμείς που χρειάζεται να βάλουμε αυτά τα γερά θεμέλια είμαστε στα χαμένα. Απλοί παρατηρητές, αμέτοχοι, αδιάφοροι και φοβικοί στη δράση, με τις δικαιολογίες να βγαίνουν βιαστικά από τα στόματά μας: ΄΄εγώ να είμαι καλά και δε με ενδιαφέρουν οι άλλοι΄΄, ΄΄τι μπορώ να κάνω εγώ μόνος μου;΄΄, ΄΄έχω τα δικά μου θέματα να λύσω΄΄, ΄΄ότι κι αν κάνω δε θα πιάσει τόπο΄΄, ΄΄δεν αλλάζει η κατάσταση στη χώρα, ούτε ο Έλληνας, ούτε ο άνθρωπος αλλάζει΄΄ και πόσα άλλα! Λες κι όλες οι αλλαγές που έγιναν, γίνονται και πάντα θα γίνονται δεν υποκινούνται από κάποιους ανθρώπους με όραμα, επίμονους, δυνατούς και αποφασισμένους, αλλά από αερικά!
Επιτρέπουμε να ΄΄ξηλώσουν΄΄ τη σημαία μας, να καταργούν την πίστη μας, να σταματούν την προσευχή μας, να διαστρεβλώνουν την ιστορία μας, να θάβουν τις ρίζες μας και τους ένδοξους προγόνους μας – των οποίων αντάξιοι δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να σταθούμε όλοι – να ξεπουλάνε τον πλούτο μας, να μαγαρίζουν τις επόμενες γενιές των Ελλήνων μας μέσα από τους μολυσμένους σπόρους που φυτεύουν στα χωράφια της παιδείας. Κι αντί να είμαστε έξω στους δρόμους γονείς, εκπαιδευτικοί, θεραπευτές, επιστήμονες, γιατροί, όλοι ενωμένοι μια γροθιά σαν Έλληνες με ΨΥΧΗ, το μόνο που κάνουμε είναι να τα συζητάμε λίγο στις παρέες, να λέμε ΄΄ναι, είδες βρε παιδί μου τι κάνουν΄΄, με κάποιους μάλιστα να τα βλέπουν και καλώς καμωμένα και νεωτεριστικά όλα αυτά, γιατί ΄΄και στο εξωτερικό έτσι γίνεται΄΄, εμείς λοιπόν σιωπηλά και παθητικά δεχόμαστε τα παιδιά μας να γίνουν ένα με τους υπόλοιπους, όμοια αντίγραφα, για να μη βιώσουν τη στοχοποίηση και νιώσουν πως δεν ταιριάζουν στο σύνολο. Λες και ο Σωκράτης ή ο Κολοκοτρώνης νοιάζονταν για το αν θα ταίριαζαν στο reality της εποχής τους!
Βγαίνουν οι gay και μπράβο τους – για να μη παρεξηγηθώ το εννοώ – κάνουνε την παρέλασή τους οι άνθρωποι, νεκρώνει η πόλη κι όλοι το χαζεύουμε, γιατί τα άτομα αυτά ξέρουν πώς να διεκδικήσουν τη διαφορετικότητα και το δικαίωμα της επιλογής τους. Το αν γίνεται με σωστό ή λάθος τρόπο και για ποιο λόγο δε θα το σχολιάσω, διότι δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Ο καθένας ας σκεφτεί για τον εαυτό του. Κάνουν όμως κάτι! Δρουν! Αντιδρούν! Εμείς τι κάνουμε; Μόνο δεχόμαστε όσα γίνονται, σκύβουμε το κεφάλι και ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο, ελπίζοντας πως κάτι διαφορετικό θα γίνει μαγικά(;) το οποίο είναι βεβαίως ανυπόστατο και ως σκέψη, ευελπιστώντας πως κάποιος άλλος κάτι θα κάνει. Το γνωστό πετάω την ευθύνη από επάνω μου, γιατί πάντα οι άλλοι φταίνε, οι πρώην κι οι επόμενοι, αυτοί που τους ψήφισαν, αυτοί που δε τους ψήφισαν και η κολοκυθιά μεγαλώνει.
Πού είναι αυτό το κοινό σώμα Ελλήνων, που για μια φορά ακόμη στην ιστορία θα αποφασίσουν να πετάξουν την ηττοπάθεια, τη διχόνοια και τον εγωισμό και με πίστη, όραμα, αγάπη και ομόνοια θα ενώσουμε δυνάμεις και μυαλά για να διεκδικήσουμε μια Νέα Ελλάδα και μια φρέσκια γενιά υγιών, χαρούμενων, επιτυχημένων και ελεύθερων Ελλήνων;
Αυτή η φωνή είναι μήνες μέσα μου. Σα να μου μιλά η πατρίδα μας, η ψυχή της. Είναι μια φωνή για μια αρχή. Είναι μια πρόκληση και πρόσκληση. Ο Όσιος Χριστόφορος ο Παππουλάκος (1780-1861) είχε πει πως ΄΄τα άθεα γράμματα της Δύσης θα καταστρέψουν την Ελλάδα μας΄΄ και ΄΄όποιος έχει τα νιάτα κοντά του αυτός διαμορφώνει και το μέλλον της χώρας του΄΄. Η Ελλάδα μας είναι η χώρα του Πολιτισμού κι είναι απαράδεκτο να μιλάμε εμείς στη χώρα του φωτός για διαπολιτισμική ή παγκοσμιοποιημένη παιδεία. Άλλωστε κι ο Αριστοτέλης είπε πως «αυτοί που μελέτησαν προσεκτικά τον τρόπο διακυβέρνησης των ανθρώπων, πρέπει να έχουν πεισθεί ότι πως η τύχη των εθνών εξαρτάται από την εκπαίδευση των νέων».
Φίλοι μου, όσοι διαφωνείτε απλώς αγνοήστε το κείμενο. Όμως όσοι ενστερνίζεστε τις απόψεις αυτές και ακούτε μέσα σας την ίδια φωνή ελάτε παρέα να ενώσουμε ψυχές, μυαλά και σώματα και να στήσουμε μαζί κάτι, για το οποίο θα είμαστε περήφανοι τόσο εμείς, ως άξιοι Νεοέλληνες, όσο και τα παιδιά μας στα οποία θα το κληροδοτήσουμε. Ας ανοίξουμε ένα νέο κύκλο και μια αγκαλιά για νέες ιδέες, λύσεις και δράσεις για τα μικρά και τα μεγάλα θέματα. Χρησιμοποιώ το κοινωνικό μέσο που έχουμε διαθέσιμο, μα πιστέψτε με επιδιώκω και επιθυμώ το δια ζώσης. Γιατί εγώ αυτές τις αγκαλιές θέλω, τις πραγματικές, αυτές νιώθω. Εκείνες που τυλίγονται τα χέρια γύρω σου και ενώνονται τα σώματα σφιχτά κι όχι τις virtual με τα χεράκια από τα αρκουδάκια των αυτοκόλλητων του facebook.
Ας δημιουργήσουμε μια βασική ομάδα. Ας πάψουμε να αντιμαχόμαστε το παλιό κι ας ξεκινήσουμε να χτίζουμε το καινούριο! Μη με ρωτήσετε τι. Θα το φτιάξουμε μαζί!
Σας ευχαριστώ.
Κατερίνα Ζούγλη
‘’Η φωνή της Ελλάδας’’
