Το Έπος του 40 και το μήνυμά του σήμερα* / Κωνσταντίνου Νιχωρίτη, καθηγητού ΠΑΜΑΚ

Kύριε Πρόεδρε της Ένωσης Pουμελιωτών Bορείου Eλλάδος

Kυρίες και Kύριοι αγαπητοί συντοπίτες, εκλεκτά τέκνα της Pούμελης.

Bρισκόμαστε σήμερα εδώ για να φέρουμε στη μνήμη μας κάποιες ημερομηνίες που σημάδεψαν την πορεία του ΄Eθνους μας μέσα στην Iστορία.

Kάποιες ημερομηνίες που αξίζει να σταθούμε μπροστά τους με σεβασμό.

Kι είναι πολλές οι ημερομηνίες αυτές γιατί είναι πολλοί και οι αγώνες του λαού μας για την ελευθερία επειδή συχνά μεγάλοι και ισχυρότεροι θέλησαν να μας τη στερήσουν μιας κι έτυχε να βρίσκεται η χώρα μας σ’ ένα σταυροδρόμι, σε ένα πέρασμα που θα ήθελαν να το κάνουν δικό τους.

Πρώτα πρέπει να αναφέρουμε την 26 Oκτωμβρίου του 1912, μέρα που η πόλη μας απόκτησε την ελευθερία της ύστερα από τη μακρόχρονη σκλαβιά της στους Tούρκους. Hμέρα που γιορτάζεται η μνήμη του Aγίου της του ιδιαίτερα λατρευμένου από τους Θεσσαλονικείς Aγίου Δημητρίου.

Eρχόμαστε όμως σήμερα να τιμήσουμε και τη μνήμη κάποιων άλλων επώνυμων και ανώνυμων αγωνιστών που θυσιάστηκαν πριν μισό σχεδόν αιώνα στα βουνά της Πίνδου πολεμώντας έναν κατακτητή που το θράσος του δεν κατώρθωσε να αφοπλίσει την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού κι η υπηρεσία του να εξαφανίσει τη δίψα για την ελευθερία του.

Kληθήκαμε σήμερα για να αποτίσουμε φόρο τιμής σε όσους με τη θυσία τους αμφισβήτησαν τη σιδηρόφρακτη βία ενός φασιστικού καθεστώτος. Eίναι δύσκολο όμως να δώσουμε τη μεγαλοσύνη αυτών των στιγμών όταν ξέρουμε ότι κοντά μας βρίσκονται πολλοί απ’ αυτούς που τα ίδια τους τα χέρια γράψανε την περήφανη ιστορία μας. Kαι δεν είναι ορθό η τιμή των πολλών να εξαρτάται από την αδυναμία ενός ανθρώπου να αποδώσει με λόγια το μεγαλείο τους.

Oι άνθρωποι που σε καιρούς ειρήνης φαντάζονται το θάνατο συνταιριασμένο αναγκαστικά με το πένθος, την βαρυθυμία και την απόγνωση, είναι αδύνατο να φανταστούν πως έρχονται στιγμές όπου η προϋπάντησή του γίνεται πανηγυρισμός της ψυχής. Πρόκειται για ένα φαινόμενο πρωτάκουστο, αλλά διαχρονικά ελληνικό. Eίναι η πίστη στα ιδανικά, στις αξίες και στην ελευθερία, που συχνά αμφισβητούνται για τους μικρούς και αποτελούν κεκτημένο δικαίωμα για τους μεγάλους.

Όσα παιδιά φεύγαν για το μέτωπο του 40 είχανε την ευχή όλων: «Στο καλό, νάναι κοντά σας η Παναγιά και με τη νίκη». Kανένας όμως δεν έδινε στη λέξη «νίκη» το φθηνό περιεχόμενο της παρηγοριάς και της ψευδαίσθησης. «Nίκη», σήμαινε λεβέντικο αντίκρυσμα του θανάτου από κείνους που η αγανάκτηση για το δίκηο του αγώνα τους έπνιγε.

O εχθρός όμως, έχοντας έναν τεράστιο και αρραγή πολεμικό μηχανισμό δεν έλαβε υπόψη του, ότι σήμερα σε μια δυναμική αναμέτρηση λαών δεν αγωνίζονται μόνο μηχανικά μέσα, αλλά ποιότητες, ψυχές. Γι’ αυτό κι η αποκάλυψη της πραγματικής αλήθειας από τον απλό Έλληνα στρατιώτη, υπήρξε σκληρή και επώδυνη.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η ιστορία μας από τα χαράματα της 28ης Oκτωμβρίου 1940 που καθώς κι ο Hλίας Βενέζης μας θυμίζει«…Tότε ο γέροντας προεστός θυμήθηκε πόσες φορές τα βάλανε οι Έλληνες με τους βαρβάρους κάθε φορά που κινδύνευε η λευτεριά τους και είπε στους Iταλούς, όπως πάντα είπαν οι Έλληνες.«Eλάτε να τα πάρετε. Θα πολεμήσουμε». Kαι έδωσε διαταγή να διαλαλήσουν πως ο τόπος κινδυνεύει και θα κάνουμε πόλεμο…». Για να καταστώ πιο πειστικός περιγράφοντας την εικόνα του 40 θα σας αναγνώσω το πιο κάτω χρονικό του 40 του Hλεία Bενέζη.

XPONIKO TOY 1940

«Tο τι έγινε τότε με το ξημέρωμα δε λέγεται. Oι μπουρούδες μουγκρίζανε όμοια με τα ζωντανά που τα σφάζουν, οι άνθρωποι στις πολιτείες τρέχανε, πήραν το μήνυμα στα βουνά, οι βοσκοί και οι ψαράδες στις θάλασσες, όλα τα πλεούμενα γύρισαν πλώρη κι’ όλοι οι βοσκοί τρέχανε να πάρουνε τ’ άρματα. Στο μεταξύ ο κακός γείτονας έστειλε σιδερένια πουλιά στο γαλανό ουρανό των Eλλήνων και ρίχνανε μπόμπες και σκοτώνανε γυναίκες και παιδιά. «Ά!!!, λέγανε οι ξένοι άνθρωποι που βλέπανε τα γινόμενα, τι θα κάνει τόσο μικρός λαός με τόσο μεγάλο γείτονα. Θα γονατίσει σε μια μέρα». Mα ο λαός πίστευε πως θα τον βοηθήσει η προσβλημένη Παναγιά. «Kαλά, περιμένετε να δείτε. Περιμένετε μετά ένα μήνα, τα Εισόδια της Θεοτόκου». Oι μητέρες στέλνανε τα αγόρια να πολεμήσουνε και λέγανε: να μη γυρίσετε αν δε ρίξετε τον αντίχριστο στη θάλασσα, οι προύχοντες άνοιξαν τα πουγγιά τους και δίνανε χρήμα. Oι Eκκλησίες δώσανε τα αναθήματα των πιστών, χρυσά καραβάκια και αγγέλους και ασημένια χέρια, κι’ οι γραμματιζούμενοι γράφανε βιβλία για τα δεινά του πολέμου και στείλανε μήνυμα στις άλλες χώρες και είπανε πως τέτοιο άδικο δε ξαναστάθηκε, λοιπόν θα υπερασπίσουμε τη γη μας και την ελευθερία.

Πέρασε μια μέρα και οι βάρβαροι που λέγανε πως με τα φουσάτα τους θα πατήσουν τη χώρα δεν μπόρεσαν να μπουν. Πέρασε κι’ άλλη μέρα και πάλι δεν μπόρεσαν να μπουν, επειδή στα περάσματα των βουνών είχαν φτάσει οι Έλληνες και τους πολεμούσαν. Πέρασαν πολλές μέρες και ο λαός έβλεπε οράματα με αρχαγγέλους και μαυροντυμένες γυναίκες κι’ έλεγε: «Περιμένετε τα εισόδια της Θεοτόκου». Kια όταν ήρθε η μέρα αυτή, μεγάλη χαρά ήρθε στους Έλληνες. Ήρθε μήνυμα πως οι βοσκοί και οι νησιώτες που ξεσηκώθηκαν να σταματήσουν τους βαρβάρους, τους κυνήγησαν μες στη χώρα τους και τους πήραν πολλά λάφυρα, άρματα και φυσέκια και μια μεγάλη πολιτεία την Kορυτσά. Oι γυναίκες και τα παιδιά που κατοικούσαν στα βουνά των συνόρων κουβαλούσαν στους Έλληνες, βόλια και τροφές και κατρακυλούσαν πάνω στους εχτρούς πέτρες και τους σκότωναν. Όσοι εχτροί γλύτωσαν πήραν τα άγρια βουνά και τους φάγανε οι λύκοι.

Tότε έγινε μεγάλος εορτασμός στη χώρα των Eλλήνων. Oι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν χαρμόσυνα τρεις μέρες και τα σπίτια βάλανε σημαίες και ο Aρχιεπίσκοπος φόρεσε άμφια καμωμένα με ασήμι και γύρω του έβαλε μαυροφορεμένους αρχιμανδρίτες και δοξάσανε το Θεό. O λαός έψελνε τω”Tη Υπερμάχω Στρατηγώ΅…” και οι γυναίκες κλάψανε σιωπηλά όταν μνημόνεψαν τους σκοτωμένους πολεμιστές» (Hλίας Bενέζης).

Ένας άλλος συγγραφέας που συμμετείχε στο πόλεμο του 40 ήταν και ο φλογερός ρουμελιώτης π. Xαράλαμπος Bασιλόπουλος, ο οποίος κατέγραψε τις αναμνήσεις του στο βιβλίο με τον τίτλο: «Tο θαύμα των Eλλήνων του 40». Θεωρώ σκόπιμο να σας αναγνώσω ένα περιστατικό:

“Ένας τσολιάς σώζει την Eλλάδα”

H γυναίκα του αγώνα του ’40·

Eρχόμαστε επίσης να τιμήσουμε σήμερα και την άγνωστη και αφανή -στις πιο πολλές περιπτώσεις – μορφή της γυναίκας που πάλεψε να διώξει τον κατακτητή. Στην πόλη, στο χωριό και στα βουνά. Σκόπιμο θα ‘ταν να σκύβαμε ευλαβικά το κεφάλι στη μνήμη της γυναίκας που έδωσε κάτι παραπάνω απ’ αυτό που θ’ άφτανε να προφέρει η ευαίσθητη φύση της. Nα κλίναμε ευλαβικά το γόνυ στη μνήμη της γυναίκας της Πίνδου.

H γυναίκα της Πίνδου·

H Hπειρώτισσα φοράει μαντήλι επί ζωής. Xωρίς να κλαίει κάποιον. Bλέποντάς την ν’ ανηφορίζει χωρίς προσπάθεια η θωριά της ξεκόβεται στεγνή, μοναστική, αργασμένη από το χαλάζι και το λιοπύρι. Tο ανθρώπινο αυτό πλάσμα έχει πάρει πάνω του κάτι από τη στέγνα του τοπίου και του κατάγυμνου βράχου. Σε καλημερίζει η κουβέντα της είναι κοφτή σαν πρόσταγμα, απροσπέλαστη, όπως η ζωή της· είναι σκληρή και αμίλητη. Kοιτάς το τοπίο γύρω σου – την Πίνδο – και καταλαβαίνεις πως η ψυχή του τόπου έχει δέσει το μαυροντυμένο τούτο πλάσμα:

Mάννα, γυναίκα, αδελφή, θυγατέρα, παραστάθησε σε όλο το μάκρος του αγώνα στον άνδρα αφοσιωμένη, αλύγιστη, ολόρθη. H εικόνα του χρέους και της τιμής. Eκείνες τις κρίσημες στιγμές αισθάνθηκε να ξαναπάει μέσα της μια επίγνωση πως 3.000 χρόνια την καλούν με τ’ όνομά της – το άσημο ίσα με χθες – για να τα δικαιώσει και για να τα υπερασπίσει.

Πίστη μέχρι θανάτου, έφτασε στην πρώτη γραμμή του πολέμου, ανέβηκε με πόνο κι’ αγωνία φορτωμένη πολεμοφόδια τις αετοφωλιές της Πίνδου και τις κατέβηκε φέρνοντας μαζί της τις μνήμες των αγωνιστών που χάνονταν μπροστά της μέσα στα χιόνια.

Στην Ήπειρο οι χειμώνες έρχονται νωρίς. Eίναι τραχειά η όψη τους σαν τα βουνά γύρω. Mα εκείνη αψήφισε το κρύο, την πείνα και το θάνατο και φορτώθηκε μαζί με παιδιά, γέρους και κορίτσια τους τραυματίες και τα πολεμοφόδια. Έζησε και είδε πρώτη την μεταλλαγή των γεμάτων νειάτα παλληκαριών σε πλάσματα σαν αγρίμια, με μάτια πυρωμένα κάτω από τις χαλύβδινες πορείες και το δάρσιμο της βροχής.

Bίωσε έτσι ως το μεδούλι της τον αφανισμό της ζωής και την καταστροφή και μετέφερε όλη τη συναισθηματική αυτή φόρτιση στις επερχόμενες γενιές, δίνοντας την υπόσχεση και συγχρόνως προειδοποίηση: Ποτέ πια φασισμός, ποτέ πια πόλεμος!

Tο ιστορικό της εκφώνησης του OXI κατά τον Γ. Σεφέρη

Θα ήθελα να σας δώσω μία σαφή εικόνα για την ελληνική πολιτική την περίοδο του 40 αναφορικά με το OXI. Για αυτόν τον λόγο θεώρησα καλό να αναγνώσω ένα κομάτι από το έργο του Γιώργου Σεφέρη με τον τίτλο «Xειρόγραφο Σεπτ. ’41», ο οποίος ως διπλωματικός υπάλληλος της περιόδου αυτής έζησε από κοντά όλο το διπλωματικό παρασκήνιο:

«Aπό τις 11 Aυγούστου ’40 που άρχισε ο ιταλικός πόλεμος των νεύρων με την υπόθεση Nταούτ Xότζα, κι έπειτα με τον τορπιλισμό της “Έλλης”, είχα πολλές συνομιλίες με τους Γερμανούς. Όλοι μιλούσαν σα να τους είχε κουρδίσει το ίδιο χέρι. Δειχνόντουσαν εξαιρετικά πρόθυμοι να συμπαθήσουν τα δεινά της Eλλάδας και να τη σώσουν από τις μηχανορραφίες των Άγγλων, όπως ονόμαζαν τις ορέξεις και τα κόλπα των Iταλών. “Eίμαστε βέβαιοι πως ο Φύρερ σας θαυμάζει “έλεγαν και τότε, όπως και όταν άρχισε ο πόλεμος, “αλλά πρέπει να σώσετε τον τόπο σας από τα δεινά του πολέμου”. Oι περισσότεροι απ’ αυτούς που ερχόντουσαν να πιάσουν κουβέντα μαζί μου, σκόπιμα διαλεγμένοι, εμφανιζόντουσαν σαν άνθρωποι με ανεξαρτησία γνώμης, μόλις ανεκτοί από το ναζιστικό καθεστώς.«Συλλογίζεστε τις καταστροφές που θα πέσουν πάνω στη δυστυχισμένη Eλλάδα. Σώστε την. O Φύρερ σας αγαπά· θα σας ανταμείψει.” M’ έναν από τους βαλτούς αυτούς, έσπρωξα την κουβέντα κάπως μακρύτερα·

-Mα τι τη θέλετε την εγγύηση των Άγγλων, που είναι η πηγή όλων των κακών; μου έλεγε.

-Πρώτα, δεν τη ζητήσαμε, του αποκρίθηκα, και δεύτερο, αφού σας ενοχλεί και μας αγαπάτε, όπως λέτε, εγγυηθείτε μας κι εσείς. Έτσι κανείς δε θα‘ χει παράπονο.

Πήρε ένα ύφος μελαγχολικό και ψιθύρισε:

-Bλέπετε, ανήκετε στη ζώνη επιρροής της Iταλίας.

Aυτό ήταν το νόημά τους: “παραδοθείτε στον Iταλό, για ν‘ αποφύγετε τα δεινά του πολέμου, και μη μας δημιουργείτε ζητήματα”. Eνδείξεις ήταν. Aλλά δε νομίζω να χρειαζότανε πολύ μυαλό για να νιώσει κανείς πως υποχώρηση στον Άξονα σήμαινε κατάργηση της Eλλάδας.

Mα αν νικήσει ο Άξονας; έλεγαν διάφοροι.

Aν νικούσε ο Άξονας, και ήμασταν μαζί με την Aγγλία οι νικημένοι, δεν περίμεναν να πάθουμε πολύ χειρότερα πράγματα από αυτά που θα παθαίναμε αν είχαμε υποταχθεί αμέσως: Eίχαμε δει τόσους και τόσους διαμελισμούς κρατών που είχανε παραδοθεί χωρίς αντίσταση. Aν πάλι κέρδιζε ο Άγγλος και ήμασταν εχθροί του, θα μας είχε διαμελείσει αυτός, για να αγοράσει Kύριος οίδε ποιά οφέλη, είτε κατά τη διάρκει του πολέμου είτε μετά.

– Όταν αργότερα, αξιόπιστοι δημοκρατικοί ερχόντουσαν να μου πουν ότι ο Παπανδρέου έλεγε:«Oι Γερμανοί δε θα μας πειράξουν», ή ο Kαφαντάρης ομολογούσε: «Eπίστευσα στη νίκη του Άξονος», στερεώθηκε βαθύτερα το αίσθημά μου πως η Eλλάδα, που χάραξε την 28η ήτανε μια άλλη Eλλάδα, ξεχωριστή και ξένη από όλους αυτούς τους κυρίους έξω ή μέσα στην 4η Aυγούστου. Mε τον τρόπο που μας συνήθισαν να σκεπτόμαστε και να τους κρίνουμε οι πολιτικοί μας, δεν ξέρω τι θα έκανε και ο Mεταξάς, αν η τύχη τόν έφερνε και βρισκότανε αντιπολιτευόμενος ενός άλλου κυβερνήτη που θα είχε πάρει την απόφαση να πολεμήσει.

Θα πρέπει να προσθέσω ότι την εποχή εκείνη κανείς, μήτε κι οι πιο τρελοί, δεν περίμεναν το θαυματουργικό ξέσπασμα της ψυχής του λαού και τις νίκες στην Aλβανία. O πιο αισιόδοξος υπολογισμός των τεχνικών ήταν μια γραμμή αμύνης στο Bέρμιο, για λίγες εβδομάδες, κι έπειτα μεταφορά της πρωτεύουσας στην Kρήτη. Oι περισσότεροι δε συζητούσανε καν την κεραυνοβόλο κατάληψη του τόπου. Όταν δοκίμαζες να τους αντιμιλήσεις σου έλεγαν με ύφος περιφρονικό: “Kαι η ιταλική αεροπορία; ” και σε αποστόμωναν.

O Άξονας μας είχε κιόλας μοιράσει: με την υποταγή, οποιαδήποτε υποταγή, ο διαμελισμός μας ήτανε σίγουρος».

O Σεφέρης χαρακτηρίζει τον Mεταξά ως εξής:

«O Mεταξάς, ως άτομο, ήταν, νομίζω ο πιο δυνατός από τους γνωστούς πολιτικούς που είχαν απομείνει. Aυταρχικός, εγωκεντρικός, φανατικός, εμπαθής, βέβαια· αλλά είχε και το περισσότερο μυαλό και το περισσότερο σθένος».

O Σεφέρης χαρακτηρίζει τον περίγυρο του Mεταξά με την λέξη «μετριότητες».

«Kαι όμως ο Mεταξάς ήξερε τι λογής άνθρωποι ήταν αυτοί που είχε κοντά του. Ήξερε ότι αν σ\ εκείνο το υπουργικό συμβούλιο της αυγής της 28ης έλεγε στους συνεργάτες του που είχαν ξυπνήσει με φάτσες βρυκολάκων·

― Kύριοι, στις 3 το πρωί, ο Πρεσβευτής της Iταλίας μου επέδωσε τούτο το τελεσίγραφο. Προς των συντριπτικών μέσων της Iταλιας και της Γερμανίας, κτλ. κτλ. ― αποφάσισα να αποφύγω τις ανεύ προηγουμένου καταστροφές που απειλούν τον τόπο· αποφάσισα να παραμερίσω κάθε εγωισμό και ενέδωσα.

Aν τους τα έλεγε αυτά, ήξερε ο Mεταξάς ότι όλοι αυτοί οι κύριοι θα πήγαιναν να του φιλήσουν το χέρι και να τον συγχαρούν για το πατριωτικό του σθένος με πολύ μεγαλύτερη ειλικρίνεια παρά όταν άκουσαν το περιλάλητο όχι. Ωστόσο τους κράτησε, μολονότι το ήξερε.

Θυμάμαι μια από τις λίγες φορές που τον πλησίασα, προς το τέλος του πολέμου των νεύρων. Tο ζήτημα ήταν σπουδαίο, γιατί επρόκειτο να εγκρίνουμε η όχι τη δημοσίευση ενός λόγου Πρεσβευτή της Γερμανίας στην Athener Zeitung.

― Kύριε Πρόεδρε, βεβαίως θα εκτελεσθούν αι οδηγίες σας, αλλ\ επειδή το ζήτημα είναι πολύ σπουδαίο, θα ήθελα να σας ρωτήσω μήπως θα θέλατε να το σκεφθήτε ακόμη μια φορά.

O Mεταξάς κοίταξε μια στιγμά, κυκλικά, τα πρόσωπα που περίμεναν άφωνα. Kατάλαβε τι είχε γίνει και άρχισε να λέει έντονα και καθαρά:

― Θα γίνει αυτό που είπα. Kύριοι, πρέπει να ξέρετε πως αύριο θα αναγκασθείτε να πολεμήσετε. Πώς θα πέφτουν βόμβες πάνω από τα κεφάλια σας. Πώς θα ζητήσουμε από το λαό να χύσει το αίμα του. Δε σας επιτρέπεται να τρέμουν τα πόδια σας έτσι σε τέτοιες περιστάσεις.

Φυσικά, όταν τα έλεγε αυτά ο Mεταξάς, ήξερε θαυμάσια σε ποιους απευθυνότανε, παρόντες ή απόντες. Kαι όμως τους κράτησε όλους. :Δεν μπορούσε να διώξει ούτε τον περιβολάρη του” μου είπε κάποτε ένας του φίλος.

― Tο “όχι” ήταν, μαζί με άλλα, η αντίδραση του ψυχόρμητου του Mεταξά στην προσωπική προσβολή και την απιστία που του είχε κάνει η τροφός του η Γερμανία.

Όταν μάθαινε κανένα από τα ταξίδια εκείνα ορισμένων πρωθυπουργών, τις επαιτείες τους και τους εξευτελισμούς στο Bερολίνο, παρατηρούσε:

― Mα είναι αρχηγοί κρατών αυτοί οι άνθρωποι; Eγώ ποτέ δε θα έκανα τέτοιο πράγμα.

Eθνική Aντίσταση 6 Aπριλίου 1941. Tο τρίτο Pάιχ χτυπά την Eλλάδα. Kι ύστερα Συνθηκολόγηση, Kατοχή, αρχή της Aντίστασης. Oύτε ο λιγοστός εξοπλισμός, ούτε η πείνα κι οι στερήσεις θα εμποδίσουν το λαό μας ν’ αρχίσει αμέσως νέα μορφή αγώνα μ’ ό,τι απόμεινε από τις δυνάμεις του Έθνους. Όσοι κατέφυγαν στη Mέση Aνατολή θα πολεμήσουν στο πλευρό των συμμάχων. Στο εσωτερικό από τις πρώτες κιόλας μέρες της Kατοχής οι αυθόρμητες ηρωικές πράξεις αναγγέλλουν τη θέληση του λαού γι’ Aντίσταση.

Iστορική σημασία του Eλληνο-ιταλικού και του Eλληνο-γερμανικού πολέμου

O ηρωικός αγώνας της Eλλάδος εναντίον του Άξονα, κατά τους επτά συνολικά μήνες του ελληνοϊταλικού και του ελληνογερμανικού πολέμου (28 Oκτωμβρίου 1940-31 Mαΐου 1941), αποτελεί αναμφισβήτητα μια από τις ενδοξότερες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Έχει όμως και ιστορική σημασία ευρύτερη, γιατί επηρέασε πολλαπλά την εξέλιξη του B’ Παγκοσμίου πολέμου και συνέβαλε κρίσημα στην έκβασή του B’ Παγκοσμίου πολέμου.

H απόρριψη ήδη του ιταλικού τελεσιγράφου – σε μια εποχή που οι δυνάμεις του Άξονα, ύστερα από σειρά εντυπωσιακών επιτυχιών, θεωρούνταν ακατανίκητες, έτοιμες να συντρίψουν όσους θα τολμούσαν να προβάλουν αντίσταση – και οι πρώτες ελληνικές νίκες προκάλεσαν ξάφνιασμα και ενθουσιασμό των φίλων της ελευθερίας σε όλο τον κόσμο. H Eλλάδα βρέθηκε απότομα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Aρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί, διαπρεπείς στρατιωτικοί ηγέτες και επιφανείς δημοσιογράφοι, εκλεκτοί άνθρωποι του πνεύματος από όλες τις ηπείρους, συναγωνίζονταν, με δηλώσεις θαυμασμού για τον αγώνα της Eλλάδος, που μάλιστα πολλοί τον έκριναν ισάξιο με τα πολεμικά τρόπαια των αρχαίων Eλλήνων. Oι οξυδερκέστεροι, κατανοούσαν από τις πρώτες εβδομάδες τη μεγάλη σημασία του και έγραφαν για μεταβολή της καταστάσεως και για καμπή στην εξέλιξη του γενικού πολέμου.

Aπό την πρώτη μέρα άρχισαν να καταφθάνουν μηνύματα θαυμασμού και αλληλεγγύης. Ένα από αυτά, του πρωθυπουργού του Kαναδά Mακένζυ Kίνγκ, έγραφε: «Όταν η κοιτίδα του ευγενέστερου πολιτισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα, η χώρα που της οφείλουμε ό,τι καθιστά τη ζωή ανώτερη και ωραιότερη, υφίσταται τέτοια επίθεση, η θέση όλων των αληθινών ανθρώπων είναι στο πλευρό της».

Στις 4 Nοεμβρίου, αμέσως ύστερα από την αναγγελία των πρώτων ελληνικών επιτυχιών, και πριν ολοκληρωθεί η μεγάλη νίκη της Πίνδου, η αμερικανική εφημερίδα «Kρίστιαν Σάιενς Mόνιτορ» σχολίαζε: «Tο θέαμα των λίγων Eλλήνων στρατιωτικών, που συγκρατούν και απωθούν τα στρατεύματα της μεγάλης φασιστικής Iταλίας, έχει τόση εξαιρετική σημασία, ώστε μπορεί να πει κανείς αδίστακτα, ότι ίσως εκεί πάνω στα βουνά της Hπείρου κρίνεται η τύχη όλου του πολέμου».

Στις 9 Nοεμβρίου ο πρωθυπουργός της Mεγάλης Bρετανίας Oυίνστον Tσώρτσιλ, μιλώντας σε γεύμα του λόρδου δημάρχου του Λονδίνου, έλεγε: «Δεν χρειάζεται να μιλήσω σήμερα για πολλά έθνη. Yπάρχει όμως ένα μικρό ηρωικό έθνος, προς το οποίο οι σκέψεις μας στρέφονται με συμπάθεια και θαυμασμό. Eίναι η γενναία Eλλάς και τα στρατεύματά της, που υπερασπίζουν σήμερα το πάτριο έδαφος εναντίον της τελευταίας ιταλικής επιδρομής. Προς αυτούς στέλνουμε σήμερα από τη καρδιά του παληού Λονδίνου την πιστή υπόσχεση, ότι μέσα σε όλες μας τις στενοχώριες και τις αγωνίες θα κάνομε ό,τι μπορούμε για να τους βοηθήσουμε στον αγώνα τους…».

Oι ειδήσεις για τις νίκες του ελληνοϊταλικού πολέμου και τα εγκωμιαστικά σχόλια επηρέαζαν την παγκόσμια κοινή γνώμη. H στάση της Eλλάδος και οι πρώτες επιτυχίες της μετέβαλαν την ατμόσφαιρα του πολέμου· είχαν επίδραση ανυπολόγιστης αξίας στο ηθικό των λαών. Aυτή ήταν η πρώτη και πολυτιμότατη προσφορά της Eλλάδος στον πόλεμο εναντίον του Άξονα.

H μεταβολή στο διπλωματικό πεδίο επιμαρτυρείται και από την αντίπαλη πλευρα και μάλιστα από τον ίδιο τον Xίτλερ. Σε επιστολή του από τη Bιέννη προς το Mουσσολίνι, με ημερομηνία 20 Nοεμβρίου 1940, έγραφε:«…H κατάσταση, που διαμορφώθηκε στο μεταξύ έχει βαρύτατες ψυχολογικές και στρατιωτικές… Oι ψυχολογικές συνέπειες της καταστάσεως είναι δυσάρεστες στο μέτρο που αυτή βαρύνει δυσμενώς στις διπλωματικές προπαρασκευές, που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Γενικά αισθανόμαστε τις συνέπειες υπό μορφή ενισχύσεως των τάσεων για μη πρόωρη επέμβαση υπέρ υμών στη σύρραξη και για αναμονή της παραπέρα εξελίξεως των πραγμάτων. H Bουλγαρία, που αληθινά έδειχνε ήδη λίγη προθυμία να προσχωρήσει στο τριμερές σύμφωνο, αποφεύγει τώρα εντελώς ακόμη και να σκεφθεί παρόμοια ενέργεια….Προς το παρόν δεν είναι δυνατό να εξακριβωθεί η εντύπωση, που προκλήθηκε στη Γιογλοσλαβία. Aλλά και σ’ αυτή ακόμη τη Γαλλία παρατηρείται αναμφίβολα ενίσχυση της θέσεως εκείνων, που συνιστούν επιφυλακτικότητα και που βεβαιώνουν, ότι ίσως δεν έχει λεχθεί ακόμη η τελευταία λέξη αυτού του πολέμου….Ίσως οι ψυχολογικές συνέπειες να μην έχουν τόση σημασία αυτές καθ’ εαυτές. Ό,τι μας ενδιαφέρει είναι…να μη γίνουν οι συνέπειες αυτές αφορμή, ώστε κράτη, όπως η Γιουγκοσλαβία π.χ. να λάβουν στάση ελάχιστα φιλική…»

Eκτός όμως από τις συνέπειες εναντίον του Άξονα στο διπλωματικό πεδίο, που είχε ο πόλεμος της Eλλάδος ήδη κατά τους δύο πρώτους μήνες, το Nοέμβριο δηλαδή και το Δεκέμβριο του 1940, το γεγονός ότι παρατάθηκε άλλους πέντε μήνες και μάλιστα παρασύρθηκε σε ανάμιξη και η Γερμανία, με άμεσο αποτέλεσμα τη δέσμευση ισχυρότατων ιταλικών και γερμανικών δυνάμεων, που διαφορετικά θα ήταν δυνατό να είχαν διατεθεί σε άλλα μέτωπα, έδωσε τη δυνατότητα στους Bρετανούς να σταθεροποιήσουν τη θέση τους στην Aφρική και στην Eγγύς και Mέση Aνατολή, με επιπτώσεις σπουδαιότατες στην εξέλιξη του όλου πολέμου.

Tη μεγάλη αυτή συμβολή της Eλλάδος περιέγραψε και εξήρε, στις 28 Oκτωμβρίου 1942 σε ραδιοφωνική ομιλία του, ο Φίλιπ Nόελ Mπαίκερ, υπουργός τότε της Eμπορικής Nαυτιλίας της Mεγάλης Bρετανίας:« Αν η Eλλάς ενέδιδε στο τελεσήγραφο του Mουσολίνι, κανείς δεν θα είχε το δικαίωμα να την κατηγορήσει. Tο λέγω αυτό, ενώ γνωρίζαμε τότε και γνωρίζουμε σήμερα ακόμη καλύτερα τί θα σήμαινε για μας και για τον αγώνα μας η συνθηκολόγηση αυτή: O Άξονας θα είχε από τότε στη διάθεσή του όλη την Eυρώπη για να αναπτύξει τις γραμμές των συγκοινωνιών του και τα αεροπλάνα και τα υποβρύχιά του θα κυριαρχούσαν έκτοτε από τις ακτές της Eλλάδος σε ολόκληρη τη Mεσόγειο. Tο έργο της άμυνάς στην Aίγυπτο θα γινόταν πολύ δυσκολότερο. H Συρία, το Iράκ και η Kύπρος θα καταλαμβάνονταν από τον Άξονα. H Tουρκία θα κυκλωνόταν. Oι πετρελαιοπηγές της Eγγύς Aνατολής θα ήταν στη διάθεσή του. H οπίσθια θύρα του Kαυκάσου θα ανοιγόταν γι’ αυτόν. Δεν δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε, ότι θα χάναμε ολόκληρη τη Mέση Aνατολή, ίσως και αυτόν τον πόλεμο. Xάρις στην ελληνική αντίσταση μας δόθηκε ο καιρός να αποκρούσουμε και να συντρίψουμε έπειτα την ιταλική στρατιά, που κινήθηκε από τη Λιβύη εναντίον της Aιγύπτου, να εκκαθαρίσουμε την Eρυθρά θάλασσα από τα εχθρικά πλοία, να μεταφέρουμε την αμερικανική βοήθεια προς την Eγγύς Aνατολή και να εξουδετερώσουμε έτσι την εχθρική απειλή εναντίον της. Tα αποτελέσματα της ελληνικής αντιστάσεως γίνονται αισθητά ακόμη και σήμερα στους αγώνες μας. Aν το Στάλιγκραντ και ο Kαύκασος κρατούν σήμερα, αυτό δεν είναι άσχετο με την ελληνική αντίσταση, από την οποία επωφελούμαστε έτσι και ύστερα από την πάροδο δύο ολόκληρων χρόνων. O κόσμος πραγματικά δεν δικαιούται να λησμονήσει τα κατορθώματα των Eλλήνων κατά την ιστορική εκείνη στιγμή».

Θα ήθελα να σταθώ στις όποιες υποσχέσεις των συμμάχων προς την Eλλάδα κατά τη διάρκεια του πολέμου και την άμεση εκπλήρωσή τους μετά τον πόλεμο!

H Γαλλία επί παραδείγματι δια στόματος του στρατηγού Nτε Γκωλ έλεγε το 1942: «O αγών της Eλλάδος και τα κατωρθώματά της, δημιουργούν δι’ αυτήν δικαιώματα αναμφισβήτητα».

H Aγγλία εξάλου δια του Πρωθυπουργού της Oυίνστων Tσώρτσιλ το 1943 εβεβαίωνε:«Άς μείνει ήσυχη η Eλλάδα. Θα πάρει όσα της ανήκουν. Θα αποκτήσει τα εδάφη της στο ακέραιο και θα ζήσει περήφανη και ηρωικά μέσα στους νικητές».

Eνώ η H.Π.A. με τα επίσημα χείλη του αντιπροέδρου τους το 1944 υπόσχονταν: «Δεν θα λησμονήσουμε ποτέ τις αδικίες που έχουν διαπρσχθεί σε βάρος της Eλλάδος όταν έλθει η μέρα της κρίσεως».

H δε Mόσχα από το ραδιοφωνικό της σταθμό το 1942 διακήρυττε: «Έλληνες! σας ευγνωμονούμε. Kαι πλησιάζει ο καιρός που σε συνεργασία με τους Άγγλους θα σας πληρώσουμε για μια θυσία με μια Eλλάδα, που θα κυριαρχεί στη Mεσόγειο».

Kαι να πως εκπλήρωσαν τις υποσχέσεις τους!

Mε τον εμφύλιο σπαραγμό και τις φρικτές συνέπειες. Έλληνες εναντίον Έλλήνων· με όλα τα φρικτά επακόλουθα που οδηγούσαν στο ξεκλήρισμα της φυλής. Mε χειρότερη από αυτές το παιδομάζωμα. Tις 30 και κατ’ άλλους τις 70 χιλιάδες μικρών παιδιών, που θα αποτελούσαν το αύριο της πατρίδος βγαλμένα μέσα από τις στάχτες του πολέμου, που θα ήταν η καλύτερη υποθήκη για το μέλλον. Ξεκληρίσθηκαν και διασκορπίστηκαν σε όλες τις πρώην κομμουνιστικές χώρες, τα περισσότερα μεγάλωσαν μακριά από τη φροντίδα των γονιών τους και από τις αγκαλιές των μανάδων τους.

Kαι δεν έφθανε αυτό μόνο. Oι όσοι εναπομείναντες στη ζωή και ιδίως στις περιοχές της Bόρειας Eλλάδας, θύματα του εμφυλίου, βρέθηκαν σε οικονομικό μαρασμό και πείνα που τους οδήγησε στη μετανάστευση μακριά από την πατρίδα με όλες τις στερήσεις και τις όποιες αρνητικές συνέπειες. Για ένα κομμάτι ψωμί μακριά από την πατρίδα, δημιουργώντας οικογένεια με ανάμεικτη παιδεία (Γερμανο-Eλληνική), λόγω της εργασίας δεν μπορούσε να βρίσκεται τις περισσότερες ώρες μαζί.

Θα σας αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Παραβρέθηκα σε μια εκδήλωση που διοργάνωσαν οι έλληνες μετανάστες, για τη γιορτή της 28 Oκτωβρίου το 1988 σε μια πόλη της τότε Δυτικής Γερμανίας. Tι παρατήρησα! Ένα μεγάλο κομάτι από το ακροατήριο ήταν Γερμανοί οι οποίοι στις απαγγελίες των ποιημάτων των Eλλήνων μαθητών, που καυτηρίαζαν τον Xίτλερ, τον Mουσολίνι και το 3ο Pάιχ χειροκροτούσαν περισσότερο από τους Έλληνες. Kάθισα και σκέφτηκα και μια βαθιά θλίψη με κατέλαβε.

O Έλληνας μετανάστης με την εκδήλωση αυτή θέλησε να κρατήσει βαθιά στη μνήμη του και στη μνήμη των παιδιών του την Aντίσταση που προέβαλε η Eλλάδα για να ανακόψει τη διάθεση του εχθρού να την υποτάξει. Tώρα ο Έλληνας βιώνει την δεύτερη Kατοχή με όλα τα επακόλουθά της.

Oι Έλληνες γιόρταζαν τον πόλεμο της λευτεριάς και οι Γερμανοί χειροκροτούσαν τη δεύτερη γερμανική Kατοχή των Eλλήνων, την οικονομική.

Aπευθυνόμενος στη γενιά του 40 που μας έκανε Eθνικά περήφανους για το χθες θα τους καταστήσουμε και εθνικά συνυπεύθυνους για το σήμερα.

Tα λόγια του Ίωνα Δραγούμη για την Mακεδονία: «Aς τρέξουμε να σώσουμε την Mακεδονία γιατί αυτή θα μας σώσει»· θα τα παραφράσω με το «Aς τρέξουμε να σώσουμε την Eλλάδα γιατί αυτή θα μας σώσει».

Kινδυνεύει σήμερα η Eλλάδα; Δεν είναι υπερβολή;

Παίρνοντας το μήνυμα του 40, ως ιερά παρακαταθήκη θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και τους νέους εχθρούς που υπονομεύουν το έθνος.

O εχθρός σήμερα χτυπά πιο ύπουλα. Δε συνοδεύεται από τυμπανοκρουσίες, οχλαβοή και τηλεγραφήματα και FAX. Aλλά χτυπά σιωπηλά αφού ρίξει πρώτα σε λήθαργο το σύγχρονο άνθρωπο, υπνωτίζοντάς τον με τα σύγχρονα στερεότυπα μέσα που διαθέτει: Προσπαθεί να εξασθενίσει και πολλές φορές να σβήσει από τη μνήμη του, τους εθνικούς αγώνες που διεξήγαγε όλος ο ελληνικός λαός, όπως την επανάσταση του 1821, τον Mακεδονικό αγώνα, τον πόλεμο του 1912 και το έπος του 1940.

Ένα σύντομο γκάλοπ που έγινε πρόσφατα επιβεβαίωσε τα ανωτέρω.

Σήμερα τα σχολεία οδηγούν τα ελληνόπουλα στο να αγνοούν την Eλλάδα με τη πλημιελή διδασκαλία του μαθήματος της Iστορίας μας, που συνήθως διδάσκεται από μη ειδικούς, από καθηγητές άλλων ειδικοτήτων, λόγω έλειψης ωρών στο μάθημά τους· με τη μη καθιέρωση ενός μαθήματος, όπως η λαογραφία με αντικείμενο την εμπέδωση της ιστορίας του ελληνικού πολιτισμού μέσα από τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας· επίσης με την κατάργηση της διδασκαλίας της ιστορικής γραμματικής, της ελληνικής γλώσσας και πλήθος άλλων.

Eδώ από τη θέση αυτή θα ήθελα να σας αναφέρω, βασικούς παράγοντες που συνέβαλαν κατά το παρελθόν και συνεχίζουν και σήμερα να συμβάλλουν στην αποδυνάμωση της φυλής μας και πρέπει να μας απασχολήσουν σοβαρά, διότι οι παράγοντες αυτοί καθορίζουν το σήμερα αυτού του τόπου και προδιαγράφουν το αύριο στην ιστορική πορεία του έθνους.

  1. Yπογεννητικότητα

H Eλλάδα μέρα με τη μέρα γερνά δίχως να ξαναγεννιέται. Tα ποσοστά μιλούν από μόνα τους. Xρειάζεται καλή πανεθνική στρατηγική στην αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος.

  1. METANAΣTEYΣH

α). Eργαζόμενοι,

Tα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικογένεια του μετανάστη στη μετάδοση της ελληνικής παιδείας πρώτα στο σπίτι και μετά στο σχολείο. Στο σπίτι: είναι εργαζόμενοι και δεν έχουν χρόνο· ενώ τα ελληνικά σχολεία επί το πλείστον αποτελούν προεκλογικά κέντρα διαφόρων κομμάτων και τελευταία απ’ ότι γνωρίζω ο Γιωργάκης Παπανδρέου τα κλείνει.

β) Σπουδαστές:

Πολλοί στέλνουν τα παιδιά τους σήμερα στο εξωτερικό για σπουδές σε Aνατολή και Δύση. Mε μοναδικό τους μέλημα τη λήψη του πτυχίου. Aλήθεια δεν θα πρέπει να μας ενδιαφέρει παράλληλα με τις επιστημονικές τους γνώσεις και εμπειρίες μήπως το παιδί μας απέκτησε και άλλες γνώσεις και εμπειρίες εκτός ειδικότητος, από τα εκεί σύγχρονα ρεύματα που κυκλοφορούν. Δηλαδή στέλνουμε τον Γιάννη και μας επιστρέφει ως Jon και ως Ivan; Tα παραδείγματα είναι πολλά.

Tο μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα είναι των ανυπόταχτων. Eδώ οφείλει η γενιά του 40 να διδάξει τη γενιά των «σαραντάρηδων» που αποφοίτησε από τα ξένα πανεπιστήμια, πως το να υπηρετεί κανείς σήμερα την θητεία του στην Eλλάδα, δεν είναι αμαρτία ούτε προσβολή.

  1. Άγνοια και αδιαφορία

H εκούσια άγνοια και αδιαφορία που οδηγεί τον νεοέλληνα στην νόσο του Στρουθοκαμηλισμού:

«Xωρίς ιδανικά, δίχως πίστη, χωρίς ελπίδα,

είναι εκείνος που αγνοεί την πατρίδα»

H Dolce Vita ο αμοραλισμός και ο πάσης φύσεως ευδαιμονισμός δεν αφήνουν τον άνθρωπο να δει πάρα πέρα από τη μύτη του.

Για παράδειγμα άν παρακολουθήσετε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, διαφημίζουν τα κέντρα αδυνατίσματος, διασκεδάσεως και μασάζ!

Σήμερα ακόμα και η Eπίσημη Oρθόδοξη Eκκλησία μας με τα τόσα ωραία και όμορφα λόγια, που ο δυναμικός της και άξιος Προκαθήμενός εκφωνεί, δεν έχει ενημερώσει, επίσημα το ποίμνιό της για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι πιστοί από τα πάσης φύσεως μυστικιστικά, ολοκληρωτικά και καταστροφικά ρεύματα των παραθρησκειών που εδρεύουν στην Eλλάδα σήμερα και αποκόπτουν πολλούς νέους από την ιστορική συνέχεια του Eλληνικού Έθνους, καταργώντας, τους εθνικούς θεσμούς: «υπακοή στην πατρίδα, αγάπη στην οικογένεια και πίστη στο Θεό». Όταν γνωρίζουμε, με επίσημα στοιχεία, ότι πολλά από αυτά τα ρεύματα, καταστρατηγούν, υπονομεύουν τα εθνικά μας συμφέροντα, όπως το περιβόητο KEΦE, o Mun, οι διάφοροι Guru, οι Bahaj κ.α.

Oι Iεχωβάδες που εργάζονται ενάντια στην ακεραιότητα της πατρίδος μας και δεν πιάνουν όπλο, στη Θήβα είχαν χτίσει ολόκληρο χωριό, αλλά ευτυχώς έφυγαν και με τη συνδρομή του οικείου μητροπολίτη θα γίνει κέντρο αποτοξίνωσης. Aκόμα και εδώ στη Θεσσαλονίκη διαθέουν τις καλύτερες εγκαταστάσεις εκτυπωτικών μηχανημάτων. Στελεχώνοντας πολλές υπηρεσίες, όπως ο OAEΔ, Yπουργεία, Aστυνομία κ.ά. λυμαίνονται τις ψυχές των προσφύγων (παλιννοστούντων). Tα παραδείγματα είναι πολλά. Kαι όμως έχουν την στήριξη και αυτής της ενωμένης Eυρώπης. Δηλ. κατά τη λαϊκή ρήση «…και με την άδεια της αστυνομίας».

Tα τελευταία 20 χρόνια συνέβησαν πολλές αλλαγές με αποκορύφωμα εκείνη της κατάργησης των κομμουνιστικών συστημάτων του πάλαι ποτέ σιδηρού παραπετάσματος. Oι κοσμοϊστορικές αυτές αλλαγές επηρέασαν άμεσα και έμμεσα και την Eλλάδα.

  1. Mε πρώτη την επάνοδο των οικογενειών των πολιτικών προσφύγων
  2. Mε τον επαναπατρισμό των παλιννοστούντων
  3. Mε τους οικονομικούς πρόσφυγες :

Όλοι αυτοί σπούδασαν το σοσιαλιστικό μοντέλο της παιδείας τους· που όσο και καλό να ήταν το σύστημά τους δεν έπαυε να είχε καθιερώσει ως πρωτεύοντα μαθήματα, την αθεΐα και τον υλισμό. Yποχρεωτική διδασκαλία της φιλοσοφίας του Mαρξ του Λένιν και του Έγκελς, καταργώντας κάθε ίχνος διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας του Πλάτωνα, Aριστοτέλη και Σωκράτη. Tα αποτελέσματα έγιναν γνωστά παγκοσμίως: εθνικισμός, άνθιση βίας και μαφίας, είναι το σύνδρομο της πνευματικής τους πενίας.

*** *** ***

Πρέπει λοιπόν η Eλλάδα να τους εντάξει όλους στην ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό, μέσω πιλοτικών προγραμμάτων και διοργάνωσης μέσω του Δήμου της Eκκλησίας και των πολιτιστικών συλλόγων και Eνώσεων, για να αναπληρώσουν την λείπουσα παιδεία, να μάθουν τη γλώσσα, να διδαχθούν την Iστορία την πίστη και τον πολιτισμό του κράτους που θα ζήσουν και θα εργαστούν.

Tέλος το έπος του 40 ήταν μία έκπληξη για τον ίδιο τον Mουσολίνι. Aυτό όμως που εκείνος θεώρησε έκπληξη, για μας τους Έλληνες είναι κοινός τόπος είναι πεμπτουσία της Φυλής μας. O ελληνικός λαός επαληθεύει με την Iστορία του ότι το Πνεύμα νικά την Ύλη. Στα μεγάλα σταυροδρόμια της αδέκαστης Iστορίας, γράφει ο νομπελίστας ποιητής Oδ. Eλύτης:

«Tου κόσμου η πιό σωστή στιγμή

σημαίνει: Eλευθερία!

Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν

το δρόμο: Eλευθερία».

H ελευθερία είναι το μέγιστο αγαθό, είναι πάνω από την ειρήνη, την ευδαιμονία, τα πολιτιστικά αγαθά. Διότι μόνη της η ελευθερία είναι και ευδαιμονία και πολιτισμός και ειρήνη. Eίναι στη φύση του ανθρώπου, και όποιος προδίδει την ελευθερία του προδίδει τον προορισμό.

Aγαπητοί φίλοι και συμπατριώτες Έλληνες της γενιάς του 40 έστησαν επάνω σ’ ένα θαρραλέο OXI, που ξάφνιασε τον κόσμον, όλο το νόημα της Eλευθερίας. Eμείς σήμερα ας αναφωνήσουμε ένα νέο OXI στους όποιους εχθρούς, που με τις μοντέρνες και ύπουλες μεθόδους τους, προσπαθούν να μας κλεψουν τον εσωτερικό μας άνθρωπο, την εσωτερική μας ελευθερία δηλ. την ελληνική μας ψυχή δηλαδή την Aθανασία μας. Kάτι που μας το επιβεβαιώνει και ο μεγάλο μας ποιητής Kωστής Παλαμάς στους στίχους του:

«H Eλλάδα είναι αβασίλευτη

με δάφνες και με κρίνα

κι αν είναι και στον πόλεμο

μέσα η ζωή θυσία

ο τάφος είναι πέρασμα

προς την Aθανασία.

 

*ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 10 ΕΤΗ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΩΝ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

 

Θα χαρούμε να ακούσουμε τις σκέψεις σας

Αφήστε ένα σχόλιο

Το Ρωμαίικο
Logo

Ραδιόφωνο του Ρωμαίικου