Με το ξέσπασμα της Επανάστασης, πολλοί αρχιερείς και ιερείς συμμετείχαν ενεργά σε ένοπλα σώματα, ενώ πολλά μοναστήρια εξελίχθηκαν σε κέντρα εξορμήσεων κατά των Τούρκων:
– Ο Ιερομόναχος Σεραφείμ, από το Φανάρι Θεσσαλίας, ηγήθηκε της επανάστασης των Αγραφιωτών.
– Ο Μητροπολίτης Σαλώνων Ησαΐας ήταν αυτός που κήρυξε την επανάσταση στις 27/3/1821 στην περιφέρειά του, μέσα στο Μοναστήρι του Οσίου Λουκά Βοιωτίας.
– Η Μονή του Οσίου Λουκά, μετά τη σύσκεψη του Δεσπότη Σαλώνων, στα μέσα Μαρτίου του 1821, με τους οπλαρχηγούς της περιφέρειας, Αθ. Διάκο κ.ά., έγινε επαναστατικό κέντρο και χώρος κατασκευής φυσεκιών.
– Στην ίδια περιοχή και στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Πέτρας είχε στήσει το στρατηγείο του ο Δημήτριος.
– Λίγο πιο δυτικά, ο αρχιστράτηγος της Ρούμελης Γεώργιος Καραϊσκάκης είχε ως ορμητήριό του τη Μονή Προυσού της Ευρυτανίας.
– Το Μοναστήρι του Ομπλού Πατρών ήταν στρατηγείο των επαναστατών της περιοχής.
– Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ξεκίνησε τον απελευθερωτικό αγώνα του από την εκκλησία. Μέσα στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών του Ιασίου έλαβε το πολεμικό ξίφος από τον Μητροπολίτη Μολδαβίας Βενιαμίν Κωστάκη, ο οποίος ευλόγησε και τη σημαία του αγώνα του.
– Ο Χρύσανθος Πηγάς, Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Καλαμάτας, το 1819 μπήκε στη Φιλική Εταιρεία και εργάστηκε εντατικά για την προετοιμασία της Επανάστασης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψή του από τους Τούρκους και τον εγκλεισμό του στις Φυλακές της Τρίπολης, όπου μαζί με άλλους μητροπολίτες πέθανε από τις κακουχίες.
Πιο συγκεκριμένα, ενεργό μέρος στον Αγώνα αναφέρονται ότι έλαβαν:
Από τους αρχιερείς της Πελοποννήσου οι: Παλαιών Πατρών Γερμανός, Ρέοντος και Πραστού Διονύσιος, Δαμαλών Ιωνάς, Έλους Άνθιμος, Κερνίτσης Προκόπιος, Κορίνθου Κύριλλος, Ανδρούσης Ιωσήφ, Τριπολιτζάς Δανιήλ, Βρεσθένης Θεοδώρητος, Λακεδαιμονίας Χρύσανθος, πρ. Τριπολιτσάς Διονύσιος, Μαΐνης Νεόφυτος, Μαΐνης Ιωσήφ, Μαλτζίνης Ιωακείμ, Χαριουπόλεως Βησσαρίων, Ζαρνάτας Γαβριήλ, Ανδρουβίτσας Θεόκλητος, Πλάτζης Ιερεμίας, Καρυουπόλεως Κύριλλος, Μηλέας Ιωσήφ. Από τους αρχιερείς της Στερεάς Ελλάδας οι: Αθηνών Διονύσιος, Ταλαντίου Νεόφυτος, Λιτζάς και Αγράφων Δοσίθεος, Θηβών Παΐσιος, Λιδωρικίου Ιωαννίκιος, Μενδενίτσης, Γρηγόριος, Μενδενίτσης Διονύσιος. Από τους αρχιερείς των νήσων Αιγαίου Πελάγους οι: Καρύστου Νεόφυτος, Παροναξίας Ιερόθεος, Σάμου Κύριλλος, Χίου Δανιήλ, Σκιάθου και Σκοπέλου Ευγένιος, Σκύρου Γρηγόριος, Αιγίνης, Πόρου και Ύδρας Γεράσιμος, Άνδρου Διονύσιος,Τζιας και Θερμίων Νικόδημος.
Για τους παραπάνω αρχιερείς όμως ο δύσπιστος επικριτής θα μπορούσε να αντιτείνει ότι όλοι αυτοί ή, έστω, οι περισσότεροι ξεσηκώθηκαν και συμμετείχαν στην Επανάσταση κάτω από το «ζορμπαλίκι» των ελληνικών γιαταγανιών. Αν είναι δυνατόν! Αλλά και εάν υποτεθεί ότι αυτή είναι η αλήθεια, τι θα μπορούσε να ισχυρισθεί για έναν άλλο αριθμό αρχιερέων, οι οποίοι, επειδή στις επαρχίες τους δεν είχε εκδηλωθεί ή δεν μπόρεσε να ευδοκιμήσει η επανάσταση, δεν δίστασαν να εγκαταλείψουν τους θρόνους και τις τιμές τους, για να σπεύσουν, αυτόκλητοι, όπου υπήρχαν επαναστατικές εστίες και μάλιστα προς την αγωνιζόμενη Νότια Ελλάδα, για να συμμετάσχουν στον αγώνα αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού;
Έτσι, βλέπουμε να σπεύδουν προς τις επαναστατημένες περιοχές αρχιερείς από διάφορα μέρη και με κάθε τρόπο να συμπράττουν για τον κοινό σκοπό. Πιο συγκεκριμένα: Από τη Θεσσαλία οι: Πρ. Λαρίσης Κύριλλος, Δημητριάδος Αθανάσιος, Δημητριάδος Παρθένιος, Σταγών Αμβρόσιος, Φαναριοφαρσάλων Γεράσιμος. Από την Ήπειρο οι: Πρ. Άρτης και Ναυπάκτου Πορφύριος, πρ. Παραμυθιάς Προκόπιος, πρ. Παραμυθιάς Αμβρόσιος, Περιστεράς Λεόντιος, πρ. Ρωγών Μακάριος. Από τη Μακεδονία οι: Αρδαμερίου Ιγνάτιος, Ειρηνουπόλεως και Βατοπαιδίου Γρηγόριος, Σιατίστης Ιωαννίκιος. Από τη Θράκη οι: Μετρών Μελέτιος, Σηλυβρίας Μακάριος, Παμφίλου Κύριλλος, Θεοδωρουπόλεως Άνθιμος. Από τη Μικρά Ασία οι: Μοσχονησίων Βαρθολομαίος, πρ. Αγκύρας Αγαθάγγελος, Μυρρίνης Σωφρόνιος, Ελαίας Παΐσιος, Κομάνων Αγαθάγγελος.
Τέλος, για να κλείσει όλο αυτό το «νέφος» των γνωστών αγωνιστών ιεραρχών, θα πρέπει να περιληφθούν ακόμα οι: Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος, Μολδοβλαχίας Βενιαμίν, Μεθώνης Γρηγόριος, Σαλώνων Ησαΐας, Ρωγών Ιωσήφ, Ιερισσού και Αγίου Όρους Ιγνάτιος, Πλαταμώνος Γεράσιμος, Μαρώνειας Κωνστάντιος και Σωζοπόλεως Παΐσιος, Αδριανουπόλεως Γεράσιμος, Βιζύης Ιωάσαφ, Αγαθουπόλεως Ιωσήφ, Βάρνας Φιλόθεος και Ευδοκιάδος Γρηγόριος.
Εκτός των αρχιερέων που έδρασαν στην ελληνική επικράτεια, σημαντική ήταν η δράση και πολλών που ζούσαν «κάτω από τη μύτη του σουλτάνου»: Οι Πατριάρχες: Ευγένιος, Άνθιμος, Χρύσανθος και Αγαθάγγελος, οι Αρχιερείς Χαλκηδόνος Άνθιμος, Νικομήδειας Πανάρετος, Δέρκων Ιερεμίας, Θεσσαλονίκης Ματθαίος, Μυτιλήνης Καλλίνικος, Σμύρνης Παΐσιος, Εφέσου Μακάριος, Δέρκων Νικηφόρος, Προύσης Νικόδημος, Σβορνικίου Γαβριήλ, Αδριανουπόλεως Γεράσιμος, Ηρακλείας Ιγνάτιος, Τορνόβου Ιλαρίων, Ρασκοπρεσρένης Ζαχαρίας, Βιζύης Ιωάσαφ, Φιλιππουπόλεως Σαμουήλ, Χαλκηδόνος Αγαθάγγελος, Αγαθουπόλεως Ιωσήφ, Βάρνας Φιλόθεος, Ρόδου Αγάπιος, Ιωαννίνων Γαβριήλ, Άρτης Άνθιμος, Ευδοκιάδος Γρηγόριος, πρ. Ελασσόνος Σαμουήλ, Ρέοντος και Πραστού Διονύσιος, Βρεσθένης Θεοδώρητος, Ευρίπου Γρηγόριος, Σερρών Χρύσανθος, Τριπολιτσάς Δανιήλ, Ανδρούσης Ιωσήφ, Κορίνθου Κύριλλος, Βιδύνης Γερμανός, Λαρίσης Μελέτιος, Αρκαδίας (Κρήτης) Νεόφυτος, Διδυμοτείχου Καλλίνικος, Μυριοφύτου Σεραφείμ, Νύσσης Ιωσήφ και πρ. Μήλου Διονύσιος.
Μεγάλος είναι ο αριθμός των ηγετών της Εκκλησίας που θυσιάστηκαν για τον Αγώνα: Οι Πατριάρχες Γρηγόριος Ε’ και Κύριλλος ΣΤ’. Οι Αρχιερείς: Εφέσου Διονύσιος, Αγχιάλου Ευγένιος, Νικομηδείας Αθανάσιος, Τορνόβου Ιωαννίκιος, Αδριανουπόλεως Δωρόθεος, Θεσσαλονίκης Ιωσήφ, Δέρκων Γρηγόριος, Σωζοπόλεως Παΐσιος, Μαρωνείας Κωνστάντιος, Γάνου και Χώρας Γεράσιμος, Μυριοφύτου και Περιστάσεως Νεόφυτος, Σαμμακοβίου Ιγνάτιος, Μονεμβασίας Χρύσανθος, Χριστιανουπόλεως Γερμανός, Άργους και Ναυπλίου Γρηγόριος, Ωλένης Φιλάρετος, Δημητσάνης Φιλόθεος, Κορώνης Γρηγόριος, Μεθώνης Γρηγόριος, Σαλώνων Ησαΐας, Ρωγών Ιωσήφ, Λαρίσης Πολύκαρπος, Λαρίσης Κύριλλος, Γηρομερίου Αγαθάγγελος, Κίτρους Μελέτιος, Ιερισσού και Αγ. Όρους Ιγνάτιος, Πλαταμώνος Γεράσιμος, Χίου Πλάτων, Κύπρου Κυπριανός, Πάφου Χρύσανθος, Κιτίου Μελέτιος, Κυρηνείας Λαυρέντιος, Κρήτης Γεράσιμος, Κνωσού Νεόφυτος, Χερσονήσου Ιωακείμ, Ρεθύμνης Γεράσιμος, Κυδωνίας Καλλίνικος, Λάμπης Ιερόθεος, Πέτρας Ιωακείμ, Σητείας Ζαχαρίας, Κισσάμου Μελχισεδέκ, Διουπόλεως Καλλίνικος.
Από τους 200 αρχιερείς που υπήρχαν σε ολόκληρη την οθωμανική αυτοκρατορία, ενεργό μέρος στον Αγώνα, επώνυμα και αδιαμφισβήτητα, μαρτυρούνται να έλαβαν 73 ιεράρχες, δηλαδή ποσοστό 36,5%. Επίσης, δοκιμάστηκαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν 42 αρχιερείς, δηλαδή ποσοστό 21,0%, και μαρτυρείται ότι θυσιάστηκαν για την ελευθερία, είτε με βασανιστήρια και θανάτωση από τους Τούρκους είτε στις πολεμικές συρράξεις, 45 αρχιερείς, δηλαδή ποσοστό 22,5%. Συγκεντρωτικά, λοιπόν, έχουμε: α) Ποσοστό αγωνιστών ιεραρχών 36,5%. β) Ποσοστό μαρτύρων ιεραρχών 21,0%. γ) Ποσοστό θυμάτων ιεραρχών 22,5%.
https://www.facebook.com/100024299241694/posts/pfbid03368J5MYTmyFzjSkEN2PUCQ6Qb1G3NpvfQBxhXzrkvZm6r275TmamjB9iAsrJnCNFl/
