Βιβλιοπαρουσίαση: ΄΄Η απώλεια του έρωτα΄΄

…..Εκείνη η μέρα ήταν αλλιώτικη. Οι δυο τους γύρισαν να κοιταχτούν κι ήταν σα δύο ξένοι. Το βλέμμα τους συννέφιασε, το σώμα τους φάνηκε γυμνό από τη δόξα της θείας χάρης, καθώς το πνεύμα τους γυμνώθηκε από την παρουσία του Θεού. Το σκέπασαν με φύλλα. Ήταν μαζί κι ένοιωθαν μόνοι. Η Εύα πλησίασε τον Αδάμ ζητώντας την αγάπη του. Κι εκείνος έμεινε ψυχρός κι απόμακρος. Πρώτα συνεννοούνταν μ’ ένα βλέμμα, συνομιλούσαν με μυστικούς ψυχότονους. Τώρα οι σύντροφοι γέμισαν καχυποψία. Στέκονταν φοβισμένοι. Στράφηκαν για να τρέξουν στο δέντρο της ζωής, στη μέση του Παράδεισου και δεν είδαν τίποτα. Την ίδια στιγμή άκουσαν έναν απαίσιο καγχασμό και πάγωσαν. Έτσι καγχάζει πάντα ο σκοτεινός άγγελος όταν το μίσος του για λίγο ικανοποιείται από τη δυστυχία και την καταστροφή που έσπειρε.
Ο Αδάμ απομακρύνθηκε σέρνοντας τα βήματά του. Η Εύα άπλωσε το χέρι της στο σκιουράκι, κι εκείνο τραβήχτηκε. Την κοίταζε δύσπιστο. Άκουσε βήματα που απομακρύνονταν και σουρσίματα. Της φάνηκε πως έφευγε η γη κάτω από τα πόδια της. Σα να αποτραβιόνταν όλα μακριά της. Αγκάλιασε το πιο κοντινό της δέντρο κι εκείνο τράβηξε τους καρπούς ψηλά, να μη τους φθάνει. Το φως του ήλιου θάμπωσε, η φύση έγινε εχθρική κι εκείνοι δεν την ένοιωθαν πια δική τους. Πέρασαν μέρες. Έμεναν σιωπηλοί. Ένα αόρατο μεσότοιχο είχε υψωθεί. Μάταια προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν. Ένα δειλινό ο Αδάμ βρήκε την Εύα να κλαίει με λυγμούς. Θύμωσε κι έφυγε· σα να μην ήταν πια δική του, «σάρκα από τη σάρκα του και οστό απ’ τα οστά του». Συναντήθηκαν μετά από ώρες. Την κοίταξε. Είχε χάσει την πρωτόπλαστη και άφθορη φρεσκάδα του προσώπου της· μα πιο έντονη ήταν η έκφραση της λύπης. Πού ήταν η λάμψη της ξένοιαστης χαράς; Μα και η Εύα δεν τον αναγνώριζε. Την κοίταζε απόμακρα. Το βλέμμα του που άλλοτε την τύλιγε με θαλπωρή, τώρα ήταν ανέκφραστο. «Δεν του είμαι τίποτα.», σκέφτηκε.…

Το σφοδρό και το αμάραντο

Ο έρωτας, έτσι όπως τον έσπειρε ο Θεός στην κτίση, βρίσκεται ανάμεσα στο ανθρώπινο και στο θείο. Αυτή η αγάπη ανάμεσα στους δυο που συναντιούνται ψυχή με ψυχή, «έχει και το σφοδρό και το αμάραντο…είναι τυραννική». Γλυκιά τυραννία. Φως και χαρά και ελευθερία είναι η συνάντηση κι ο έρωτας. Ο μεγάλος Εραστής είναι ο Χριστός, που αγάπησε την Εκκλησία έως θανάτου. Δείχνει το είδος του έρωτα, που μπορεί να γεννά τη ζωή. Είναι ο Σωτήρας του σώματος της Εκκλησίας, Πρόθυμα και χωρίς δισταγμό σκύβει μπροστά στην αγάπη Του εκείνη. Η αφοσίωσή της στον θείο Εραστή είναι η ευτυχία της …Το μυστήριο τούτο μέγα εστί… Του ανθρώπινου γάμου βέβαια, αφού εικόνα του θείου γάμου αποτελεί. Η αγάπη του Χριστού για την Εκκλησία είναι μεγάλη. Την αγάπησε άνευ όρων. Της έμεινε πιστός αν και του γύρισε τη ράχη εκείνη, και τον πλήγωσε μυριάδες φορές. Έφτασε στην έσχατη πτώση, τον πρόδωσε, τον χλεύασε, τον αγνόησε. Εκείνος δεν την εγκατέλειψε, ώσπου να τη σώσει με την θυσία του στον σταυρό. Κι επειδή ήταν η ζωή, την ανέστησε όπως ανέστησε το σώμα του με τη δύναμη του Πνεύματος και την έβαλε πάλι δίπλα του, σαν άμεμπτη και ανέγγιχτη και πεντάμορφη νύφη…….

Ένας σημερινός Γέροντας είπε μια μέρα σε μια πνευματική του κόρη:
Ο Θεός έβαλε χαρά σε όλη του τη Δημιουργία. Έκανε τον άνθρωπο συνδημιουργό του στη γέννηση παιδιών, κι έβαλε ηδονή σ’ αυτό. Γιατί κάθε δημιουργία του Θεού είναι χαρά. Δεν ένοιωσε ο Θεός χαρά σαν είδε τα δημιουργήματά του την έβδομη μέρα; Έτσι κι εσείς, πρέπει να νοιώθετε ελεύθεροι, αγνοί, ειλικρινείς, απλοί κι ενωμένοι με τη Δημιουργία και τον Δημιουργό της. Η άσκηση που συμβουλεύει η Εκκλησία στη ζωή σας είναι για να καλλιεργείται η αγάπη κι η λαχτάρα μεταξύ σας. Για να ενώνεστε με δέος, έκπληξη κι ευχαριστία.

(απόσπασμα από το βιλίο)

Μέσα σε λίγες σελίδες η συγγραφέας κατορθώνει να μας περιγράψει με τον γνωστό ποιητικό και εύληπτο τρόπο της την ιστορία της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.

Από την δημιουργία του κόσμου, τα αίτια της πτώσης, την τραγική απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό αλλά και την ανακαίνισή του από την έλευση του ίδιου του Θεού κοντά του ο αναγνώστης φθάνει «στο σφοδρό και αμάραντο». Και ποιο είναι αυτό; Είναι ο έρωτας, έτσι όπως τον έσπειρε ο Θεός στην κτίση, να βρίσκεται ανάμεσα στο ανθρώπινο και στο θείο. Αυτή η αγάπη ανάμεσα στους δυο που συναντιούνται ψυχή με ψυχή, «έχει και το σφοδρό και το αμάραντο…είναι τυραννική». Γλυκιά τυραννία.

Χωρίς κηρύγματα και ηθικοδιδασκαλίες η συγγραφέας δίνει στον αναγνώστη το μυστικό νόημα του ανθρώπινου έρωτα μέσα στο πνεύμα της Εκκλησίας που είναι κατεξοχήν αγιοπατερικό και Χριστοκεντρικό.

Ένα βιβλίο που δεν απευθύνεται μόνο σ’ εκείνους που προσέρχονται στον γάμο, αλλά και σε κάθε πιστό που θέλει να γνωρίσει κάτι από το Μυστήριο του γάμου.

 

Άννας Κωστάκου-Μαρίνη

«Οίνον ουκ έχουσι, η πιο όμορφη ιστορία αγάπης»

Κεντρική Διάθεση: Νεκτάριος Παναγόπουλος.

 

 

Θα χαρούμε να ακούσουμε τις σκέψεις σας

Αφήστε ένα σχόλιο

Το Ρωμαίικο
Logo

Ραδιόφωνο του Ρωμαίικου