Βλέπουμε μια Ελλάδα, που δομικά φτιάχτηκε από το 1821, για να είναι εξαρτημένη και υποτελής… / Ανδρέας Αθηναίου*

Είχα την ευτυχία να είμαι γιος του λογοτέχνη Περσέα Αθηναίου. Αυτό σημαίνει ότι ο πατέρας μου με εμύησε στη μοναδικότητα της πατρίδας μας και του ελληνικού πολιτισμού, τη Ρωμηοσύνη. Διακόνησα τα αμερικανικά πανεπιστήμια 35 χρόνια και πέρασαν 22.000 φοιτητές από τα χέρια μου. Αν πει κανείς ότι δίδαξα οικονομικά, με την έννοια που χρησιμοποιούν η τηλεόραση και οι πολιτικοί, θα αδικήσουμε την πραγματικότητα. Έβαζα πάντα στη διδασκαλία μου τη γεωπολιτική της οικονομίας και τα οικονομικά της κρίσης και συνέδεα την οικονομία με τον άνθρωπο.

Η Αμερική είναι μια χώρα που θέλει να είναι ηγεμονία. Παίρνει τους νέους ανθρώπους και, εφόσον έχουν τη δυνατότητα, τους δίνει τη δύναμη και τα φτερά να γίνουν μεγάλοι δικηγόροι, καθηγητές και όπου αντέχουν στο μέγιστο της απόδοσής τους. Αντίθετα, εδώ στην πατρίδα μας βλέπουμε ένα σύστημα, το οποίο ξεκινάει με το να ευνουχίζει τις ψυχές των ανθρώπων. Εισαγωγικές εξετάσεις, οι οποίες είναι εντελώς άσχετες, όχι μόνο για το άδικο και τον τρόπο που γίνονται, αλλά κυρίως γιατί στέλνουν τον καθένα σε γνωστικό αντικείμενο, που δεν τον ενδιαφέρει. Έτσι δεν έχεις το πάθος και τη δυνατότητα να αριστεύσεις. Μάλιστα, οι Αγγλοσάξονες λένε, αν θέλεις να ελέγχεις κάποιον θα τον βάλεις να κάνει κάτι που δεν τον νοιάζει. Έτσι, θα είναι απόλυτα υπάκουος στις εντολές σου, γιατί δεν θα έχει την συναισθηματική και ψυχική αφοσίωση σε αυτό που κάνει. Έχουμε, λοιπόν, εδώ ένα σύστημα που κατευθύνει τον άνθρωπο εκεί που δεν θέλει. Και μοιραία ο Έλληνας, επειδή πρέπει να μπει στο Πανεπιστήμιο και να αποκτήσει μια κοινωνική καταξίωση, αναγκάζεται να γίνει κάτι που δεν το θέλει.

Το κακό που δεν βλέπουμε στην Αμερική είναι ότι αποτελεί την πρώτη διδάξασα στην επιστήμη της κυβερνητικής, της χειραγώγησης των ανθρώπων. Εκεί λοιπόν, ενώ παίρνουνε τα νέα παιδιά και λένε, για παράδειγμα, θα γίνετε μεγαλοδικηγόροι, θα μάθετε καλά τη νομική επιστήμη, από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει ηθική τάξις. Είναι μια χώρα χωρίς πολιτισμό, με στερεότυπα συμπεριφοράς. Είναι ευγενείς, λένε καλημέρα, αλλά δεν το πιστεύουν, ενώ εμείς χαιρόμαστε που βλέπουμε τον άλλον και τον αισθανόμαστε. Επομένως, διοικούν έναν λαό αφαιρώντας του το συναίσθημα, διδάσκοντάς του ότι το συναίσθημα είναι αδυναμία και έτσι τον καθοδηγούν με τα στερεότυπα.

Προοδεύουν όμως υλικά. Γιατί είναι απόλυτα ελεγχόμενοι και το σύστημα τους βοηθάει, γιατί θέλει να συντηρεί μια ηγεμονία. Επομένως, χρειάζεται αποτελεσματικότητα. Εδώ δεινοπαθείς, για να κάνεις το πιο απλό πράγμα. Χρειάζονται χιλιάδες εμπόδια και καταλήγουμε βέβαια στη διαφθορά και στη διαπλοκή, η οποία τρέφει το σύστημα τον εμποδίων. Πρέπει να είμαστε μονίμως εξαρτημένοι, γι’ αυτό έχουμε μια αναποτελεσματικότητα και ταλαιπωρούμε τα παιδιά μας. Αν δεν υπάρχει όμως ενεργός ψυχή, δεν μπορείς να είσαι και καλός επιστήμονας, διότι την ερμηνεία η ψυχή την κάνει, δεν την κάνει η λογική. Ακολουθείς το φως της ψυχής σου, για να κάνεις ερμηνεία. Ουσιαστικά με την ψυχή σου θα δεις την καινούρια γνώση.

Οι ομογενείς της Αμερικής ανήκουν σε διάφορες γενιές. Αυτοί οι οποίοι πήγαν για μετεκπαίδευση, αφού δηλαδή τελείωσαν Πανεπιστήμιο εδώ στην Ελλάδα, δεν μπαίνουν σε αυτό το καλούπι. Η άλλη κατηγορία ομογενών είναι οι πιο παλιοί, οι οποίοι έφυγαν κακοποιημένοι και έχουν κακές αναμνήσεις από την Ελλάδα. Είναι ευγνώμονες τόσο πολύ που φάγανε και θεωρούν τόσο σημαντικό ότι απέχτησαν αυτοκίνητο και τηλεόραση και ένα ζεστό σπίτι και από την άλλη το μορφωτικό τους επίπεδο δεν τους επιτρέπει και πολλές αναλύσεις, οπότε λένε τι ωραία που είναι εδώ. Εντούτοις, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι, που δεν έχουν με τη λογική τους συνειδητοποιήσει το μεγαλείο της Ελλάδος και μένουν στα υλικά, γέμιζαν τα αεροπλάνα της Ολυμπιακής να έρθουν εδώ κάθε καλοκαίρι. Διότι υποσυνείδητα αναζητούσαν την ουσιαστική συνύπαρξη, το «εμείς», τον κύκλο του ελληνικού χορού, τον ασπασμό του φίλου.

Η Ελλάδα ως εξαρτημένη χώρα, όπου πάντα κάποιος της λέει τι να κάνει, φρόντισε να σαμποτάρει κάθε κίνηση της ομογένειας, για να τη βοηθήσει. Πάντοτε οι πρέσβεις που προσπάθησαν να κάνουν κάτι καλό κυνηγήθηκαν, καθώς υπήρχε εντολή να μην ενισχύεται το εθνικό φρόνημα.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα και ένα σύστημα, όπου αναπαράγεται η υποτέλεια της χώρας σε ξένα συμφέροντα και σε ξένες δυναμικές. Δεν είναι πολιτική η τοποθέτηση, διότι προφανώς δεν πιστεύω πια σε κόμματα, μιλάμε για την πατρίδα μας. Βλέπουμε μια Ελλάδα, που δομικά φτιάχτηκε από το 1821, για να είναι εξαρτημένη και υποτελής. Όλα συμβαίνουν δυστυχώς από τη δυναμική γεωπολιτικών συμφερόντων. Οπωσδήποτε πάντοτε υπάρχουν ιδεολόγοι και οι Φιλέλληνες ήταν, αλλά πάντοτε μια γεωπολιτική κατάσταση δημιουργεί δυνατότητες να απελευθερωθεί ένας λαός ή και το αντίθετο. Όταν ελευθερώνεται μια χώρα, από την άλλη πλευρά αυτοί που κατευθύνουν και τη συγκυρία, φροντίζουν να μην ελευθερωθεί ποτέ, για να την χρησιμοποιούν. Απλώς αλλάζει ο δυνάστης.

Στην αρχή η πατρίδα μας ήταν στρατιωτικά εξαρτημένη και ας πούμε πολιτικά. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο φτιάχνεται ένα σύστημα οικονομικής εξάρτησης, αλλά δομικά πλέον, χωρίς να χρειάζονται λόγχες απέξω και εν συνεχεία με την παγκοσμιοποίηση οδηγούμαστε σε νοητική εξάρτηση.

Όμως, το κακό έχει πάντα μέσα του ενσωματωμένα τα στοιχεία της αυτοκαταστροφής του. Αυτό που ζούμε, δεν θα πάει πολύ μακριά. Εξάλλου, οι πολιτισμοί περνάνε από αναγεννήσεις, από σκοταδισμούς, τώρα ζούμε έναν σκοταδισμό. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Διότι οι αξίες ποτέ δεν πεθαίνουν. Το φθαρτό κομμάτι του ανθρώπου μπορεί να πεθάνει, αλλά η Ελλάδα ζει και θα ζει σαν πολιτισμός, γιατί έχει οντολογική υπόσταση, είναι μια σύνθεση και μια αρμονία εννοιών και αξιών.».

*Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας και Στατιστικής

Σύντομο βιογραφικό: Ο Καθηγητής Ανδρέας Αθηναίος διετέλεσε πρόεδρος του τμήματος Περιφερειακής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Case Western Reserve University στο Κλήβελαντ του Οχάιο, ύστερα από Διδακτορικές σπουδές στο Wharton School University of Pennsylvania στην Πολιτική Οικονομία, την Περιφερειακή Ανάπτυξη, τις Πολιτικές Επιστήμες και την Πολεοδομία. Είναι εξειδικευμένος στη Γεωπολιτική. Στην Ελλάδα τελείωσε την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1987 τιμήθηκε με το βραβείο Άριστης Διδασκαλίας στο Villanova University όπου επί δεκαετία ασχολήθηκε ως Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας και Στατιστικής με την «Οικονομία της Κρίσης» στην παγκοσμιοποιούμενη Οικονομία και Κοινωνία, αλλά και με την Ανάλυση των «εναλλακτικών Συστημάτων Καπιταλισμού» και των προβλημάτων της Αμερικανικής Οικονομίας. Την ίδια περίοδο είναι εταιρος Καθηγητής στα Πανεπιστήμια Franklin & Marshal και Penn State.  Τέως Νομάρχης Θεσπρωτίας, Σύμβουλος Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, πρ. Πρόεδρος Εταιρείας Πανεπιστημίου Αιγαίου.

 

 

Θα χαρούμε να ακούσουμε τις σκέψεις σας

Αφήστε ένα σχόλιο

Το Ρωμαίικο
Logo

Ραδιόφωνο του Ρωμαίικου