Αρχική » Κοινοτισμός » ΞΕΝΟΜΑΝΙΑ: ΜΟΔΑ Ή ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΞΕΝΟ;*

Κοινοτισμός

ΞΕΝΟΜΑΝΙΑ: ΜΟΔΑ Ή ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΞΕΝΟ;*

Θεόφιλος Παπαδόπουλος

15 Δεκεμβρίου, 2023

0

ΑποθήκευσηΑποθηκεύτηκεΚαταργήθηκε 0

Μό­δα  ἢ  ἐν­συ­νεί­δη­τη  στρο­φὴ  πρός  τὸ  ξέ­νο  ἡ  μα­νί­α  πού  χα­ρα­κτη­ρί­ζει  τήν­  ἐ­πο­χή  μας;

Αὐ­τὴ  ἡ  ἐ­πί­μο­νη  προ­σπά­θεια  γιά  μί­μη­ση, γιά  εἰ­σα­γω­γὴ  τοῦ ξέ­νου στοι­χεί­ου στὴ  ζω­ὴ μας εἶ­ναι ἕ­να φαι­νό­με­νο ποὺ  κα­τα­κλύ­ζει  σή­με­ρα  ὄ­χι  μό­νο  τὴ  νε­ο­λαί­α  μα­ς,  ἀλ­λὰ  ὁ­λό­κλη­ρη  τή­ν  ἑλ­λη­νι­κὴ  κοι­νω­νί­α.

Συν­θή­μα­τα γιὰ παγ­κο­σμι­ό­τη­τα, γιὰ εἰ­ρή­νη  καὶ ἕ­νω­ση τῶν λα­ῶν, γιὰ μί­α  ἑ­νω­μέ­νη Εὐ­ρώ­πη, ἔν­τε­χνα  χρη­σι­μο­ποι­ού­με­να, γί­νον­ται  αἰ­τί­α  μιᾶ­ς  ὕ­που­λη­ς  εἰ­σβο­λῆ­ς  τοῦ  ξέ­νου  στοὺς τρό­πους ζω­ῆ­ς  τοῦ λα­οῦ  μας. Βέ­βαια­  δὲν κα­τα­κρί­νει  κα­νεί­ς  τί­ς  προ­σπά­θει­ε­ς  δι­α­φό­ρω­ν  ὀρ­γα­νι­σμῶ­ν  καὶ­  συ­να­σπι­σμῶ­ν  γι­ά­  μί­α  εἰ­ρη­νι­κὴ  συμ­βί­ω­ση  τῶ­ν  λα­ῶν. Ὅ­μω­ς  τὰ  Ἔ­θνη  θὰ  πρέ­πει  νὰ  εἰ­σέρ­χον­ται  σ᾿ αὐ­τού­ς  μὲ  ἴ­σου­ς  ὅ­ρου­ς  καὶ  χω­ρί­ς  νὰ  χά­νου­ν  τή­ν  ἐ­θνι­κὴ  του­ς  συ­νεί­δη­ση.

Ἡ  ξε­νο­μα­νί­α δέ­ν εἶ­ναι  σύγ­χρο­νο  φαι­νό­με­νο. Στό­ν  τό­πο  μα­ς  εἰ­σέ­βα­λε  πρί­ν  180  πε­ρί­που χρό­νια  ὅ­τα­ν  τὸ  νε­ο­σύ­στα­το  ἑλ­λη­νι­κὸ  κρά­το­ς  πα­ρέ­δι­δε  τὸ  πη­δά­λιο  δι­α­κυ­βέρ­νη­σή­ς  του­   σ᾿  ἕ­να  ξε­νό­φερ­το  βα­σι­λιά, ἀ­φοῦ  προ­η­γου­μέ­νω­ς  δο­λο­φο­νοῦ­σε­   τό­ν  εὐ­πα­τρί­δη­   Κα­πο­δί­στρια.

Μὲ  τή­ν  ἄ­φι­ξη  τοῦ  νε­α­ροῦ  βα­σι­λιᾶ  ἡ  Ἑλ­λά­δα  ὑ­πο­δέ­χε­ται  καὶ  ἕ­να πλῆ­θος Βαυα­ρῶν ποὺ ἀ­πο­τε­λοῦν τὴν αὐ­λὴ καὶ τὸ στρα­τὸ τοῦ ἄρ­χον­τα  τοῦ  κρά­τους. Μὲ  τήν  εἰ­σβο­λὴ  τῶν  ξέ­νω­ν  νέ­α  ζω­ὴ  ἀρ­χίζει  στὴ  χώ­ρα.  Οἱ  πρό­σφα­τα  ἐ­λευ­θε­ρω­μέ­νοι  Ἕλ­λη­νες,  ὁ  λα­ό­ς  πού μο­χθεῖ  κι  ἀ­γω­νί­ζε­ται  νὰ  ὀρ­γα­νω­θῆ, νὰ  στα­θῆ  στὰ  πό­δια του, βλέ­πει  μὲς  στὸ  πα­λά­τι  νὰ  δι­ορ­γα­νώ­νε­ται  ἕνα­ς  τρό­πο­ς  ζω­ῆς­  ξένο­ς  ὡς   τώ­ρα  γι᾿  αὐ­τόν.  Οἱ   ἀρ­χον­το­πού­λε­ς  τῶν  Ἀ­θη­νῶν   κι  οἱ  κό­ρε­ς  τῶ­ν  ἀ­γω­νι­στῶν  ἀρ­χίζου­ν  νὰ  ἐμ­φα­νί­ζον­ται  στί­ς  δε­ξι­ώ­σεις  τοῦ  πα­λα­τιοῦ  ντυ­μέ­νε­ς  σύμ­φω­να  μὲ  τή­ν  τε­λευ­ταῖα  εὐ­ρω­πα­ϊ­κὴ  μό­δα  κι  ὁ λε­βέν­τι­κο­ς  ἑλ­λη­νι­κό­ς  χο­ρό­ς  ποὺ  μέ­χρι  πρίν­  λί­γο  και­ρὸ  ἀν­τη­χοῦ­σε  καὶ  στί­ς  ψη­λό­τε­ρε­ς  ἑλ­λη­νι­κέ­ς  κορ­φέ­ς  ἀ­π᾿  τού­ς  Κλέ­φτε­ς  καὶ  τού­ς  Ἁρ­μα­τω­λούς, δί­νει  τὴ  θέ­ση  του στού­ς  χο­ρού­ς  ποὺ  ἐ­πι­κρα­τοῦ­ν  τώ­ρα  στή­ν  Εὐ­ρώ­πη.

Μὰ  καὶ  γιά  τὴ  δι­ορ­γά­νω­ση  τοῦ νέ­ου  κρά­τους γί­νε­ται  χρή­ση  ξέ­νων προ­τύ­πων. Τὸ  πρῶ­το  σύν­ταγ­μα  πού  πα­ρα­δί­δε­ται  στό­ν  λα­ὸ  εἶ­ναι σχε­δό­ν  ἀν­τι­γρα­φὴ τοῦ γαλ­λι­κοῦ  καὶ  αὐ­στρια­κοῦ  συν­τάγ­μα­τος, ἡ δὲ παι­δεί­α δι­ορ­γα­νώ­νε­ται σύμ­φω­να μὲ τόν γερ­μα­νι­κὸ τρό­πο λει­τουρ­γί­ας τῶν σχο­λεί­ων­  καὶ  πα­νε­πι­στη­μί­ων καὶ  πα­ρα­βλέ­πε­ται  ἐν­τε­λῶ­ς  ἡ  ἰ­δι­αι­τε­ρό­τη­τα  τῆς­  ψυ­χο­σύν­θε­ση­ς  τοῦ  Ἕλ­λη­να.

Ἔ­τσι  οἱ  ξέ­νοι μπαί­νου­ν  στὴ  ζω­ή μας. Κι  ἐ­μεῖς,  αἰ­σθα­νό­με­νοι  μει­ο­νε­κτι­κὰ ἀ­πέ­ναν­τι  τῶ­ν  ἄλ­λω­ν  Εὐ­ρω­παί­ων ἐ­πει­δὴ  δέ­ν  μπο­ρέ­σα­με νὰ  πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με  τόν  ρυθ­μὸ τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ  του­ς  λό­γῳ  τῆς  μα­κρο­χρό­νια­ς  σκλα­βιᾶς,  βαλ­θή­κα­με μὲ  τή­ν  ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση  νὰ  τού­ς  φτά­σου­με  κά­νον­τα­ς  πε­λώ­ρια  ἅλ­μα­τα  καὶ  κα­τα­λή­γον­τα­ς  στήν  ἁπλὴ  μί­μη­ση,  χω­ρὶς  κα­μμιὰ  συ­νει­δη­τὴ ἀ­φο­μοί­ω­ση  τῶν ὅσω­ν  παίρ­να­με  στὰ  δι­κὰ  μας δε­δο­μέ­να, πρᾶγ­μα  τὸ  ὁ­ποῖ­ο  ἦ­τα­ν  κα­νό­νας γιά  τού­ς  ἀρ­χαί­ου­ς  προ­γό­νους μας.

Ἀ­πὸ  δῶ  καὶ  μπρό­ς   δὲ  θὰ  λεί­ψει  ἡ ξέ­νη  ἐ­πίδρα­ση  καὶ  ἀ­νά­μει­ξη  στήν  ἐ­θνι­κή­   καὶ  κοι­νω­νι­κή μας ζω­ή.

Ὁ   20ος  καὶ  21ος, αἰ­ῶ­νε­ς  τοῦ τε­χνι­κοῦ  πο­λι­τι­σμοῦ  καὶ  τῶν ἐ­φευ­ρέ­σε­ων,  βο­η­θά­ει  στήν  εὐ­κο­λό­τε­ρη  ἐ­πι­κοι­νω­νί­α τῶν λα­ῶν. Ὅλα  αὐ­τὰ  τὰ  γνω­στὰ  μέ­σα: ἐ­φη­με­ρί­δες, πε­ρι­ο­δι­κά, κι­νη­μα­το­γρά­φος, τη­λε­ό­ρα­ση  καὶ  προ­πάν­των τὸ  δι­α­δί­κτυ­ο, ἀ­νοί­γου­ν  τὰ  σύνο­ρα  τῶν κρα­τῶν, εἰ­σβάλ­λου­ν  σὲ  κοι­νω­νί­ες  καὶ  οἰ­κο­γέ­νει­ες  καὶ   προ­κα­λοῦ­ν  ἀ­να­στα­τώ­σει­ς   καὶ   ἀ­να­τρο­πές. Νέ­α  στοι­χεῖα  εἰ­σά­γον­ται  ἀ­π᾿  τὸ  ἐ­ξω­τε­ρι­κὸ καὶ  τὰ  ἐγ­χώ­ρια τί­θεν­ται  ὑ­πὸ ἀμ­φι­σβή­τη­ση. Πα­τρο­πα­ρά­δο­τε­ς  ἠ­θι­κέ­ς  ἀ­ξί­ε­ς  πα­ρα­με­ρί­ζον­ται, θε­ω­ρού­με­νε­ς  ὡ­ς  ἀ­να­χρο­νι­στι­κές. Ἡ  βί­α  καὶ  τὸ  ἔγ­κλη­μα  εἶ­ναι οἱ  πιό  συ­νη­θι­σμέ­νε­ς  ἐκ­δη­λώ­σει­ς  τοῦ ἀν­θρώ­που  πρός  τόν  συ­νάν­θρω­πο. Νέ­οι  ἐ­πα­να­στα­τοῦ­ν  ζη­τών­τα­ς  τήν  κα­τάρ­γη­ση κά­θε  ἠ­θι­κοῦ  φραγ­μοῦ. Ἡ   μό­δα  ἐ­πι­βάλ­λει­   μον­τέρ­νο  ντύ­σι­μο, ξε­νόφερ­τη  μου­σι­κή­   καί   δι­α­σκέ­δα­ση. Ὁ  ἑλ­λη­νι­κό­ς  χο­ρό­ς  καὶ  τὸ  τρα­γού­δι  ἁ­γνο­οῦν­ται  ἢ πα­ρα­με­ρί­ζον­ται  ἐ­ξε­πί­τη­δε­ς  ὡ­ς  στοι­χεῖα  ξε­πε­ρα­σμέ­να  ποὺ δέν  ἐκ­φρά­ζουν,  κα­τὰ  τήν  ἄπο­ψη  πολ­λῶν,  τὴ  σύγ­χρο­νη  ἑλ­λη­νι­κὴ  κοι­νω­νί­α.

Τὶ  μι­κρό­ψυ­χη καὶ  λαν­θα­σμέ­νη  ἀ­λή­θεια ἀν­τί­λη­ψη! Ἀγνο­οῦ­ν  ἴ­σω­ς  οἱ  πε­ρισ­σό­τε­ροι  ὅ­τι  τὰ  Δη­μο­τι­κὰ  μας τρα­γού­δια, τού­ς  χο­ρούς, τὰ  ἤ­θη  καὶ  τὰ  ἔ­θι­μά  μας ἔ­τρε­χα­ν ­ στήν  ἑλ­λη­νι­κὴ  ἐ­παρ­χί­α, κα­τὰ  τήν  πε­ρί­ο­δο τῆς τουρ­κο­κρα­τί­ας ξέ­νοι πε­ρι­η­γη­τέ­ς  ἀ­π᾿ τήν  Εὐ­ρώ­πη  καὶ  ἀλ­λοῦ γιά νὰ  τὰ  ἀ­πο­λαύ­σου­ν  καὶ  νὰ  τὰ  κα­τα­γρά­ψουν, σὰν κά­τι  τὸ  μο­να­δι­κὸ  καὶ  ὑ­πέ­ρο­χο.

Ὅ,τι­   δη­μι­ούρ­γη­σα­ν  οἱ  παπ­ποῦδε­ς  καὶ  οἱ  πα­τε­ρά­δες μας ται­ριά­ζει ἀ­πό­λυ­τα στήν  ψυ­χο­σύν­θε­σή μας καὶ  στό­ν  χα­ρα­κτή­ρα  μας. Συμ­φω­νεῖ  μὲ  τού­ς  χτύ­πους τῆς καρ­διᾶς  μας, μὲ  τού­ς  πό­θου­ς  καὶ  τίς  λα­χτά­ρε­ς  τοῦ Ἔ­θνου­ς  μας καὶ  εἶ­ναι δι­α­χρο­νι­κό. Δέ­ν  μπο­ροῦ­με  νὰ  τὰ  ἀ­γνο­οῦ­με  καὶ νὰ  τὰ  ἀ­πα­ξι­ώ­νου­με. Σή­με­ρα  μά­λι­στα ποὺ  ἡ χώ­ρα  μας ἔ­χει  κα­τα­κλυ­σθεῖ  ἀ­πὸ πλή­θο­ς  με­τα­να­στῶν  καὶ  ποὺ  ὁ  κα­θέ­να­ς  ἀ­π᾿ αὐ­τού­ς  κου­βα­λά­ει καὶ  τὴ  δι­κὴ  του κουλ­τού­ρα,  ὁ κίν­δυ­νο­ς  νὰ  χά­σου­με τή­ν  Ἐθνι­κὴ  μας ταυ­τό­τη­τα εἶ­ναι με­γά­λος.

Τά­   μέ­γι­στα ὅμω­ς  αὐ­τὴ  τὴ  στιγ­μὴ  κιν­δυ­νεύ­ει­   καὶ  ἡ  Γλῶσ­σα  μας ποὺ ἐ­μεῖ­ς  οἱ  ἴ­διοι  θέ­λου­με νὰ  τή­ν  ἀ­πο­κό­ψου­με  ἀ­πὸ τίς  ῥί­ζε­ς  της, μὲ  τί­ς  τρα­γι­κέ­ς  ἁ­πλο­ποι­ή­σει­ς  πού εἰ­σά­γου­με στὴ  δι­δα­σκα­λί­α  της καὶ  μὲ  τή­ν  χρή­ση πολ­λῶ­ν  ξέ­νων λέ­ξε­ων, εἴτε  στόν  γρα­πτὸ  εἴτε  στόν  προ­φο­ρι­κὸ λό­γο. Καὶ  τὸ  ἀ­κό­μη χει­ρό­τε­ρο καὶ  πα­ρά­λο­γο:  ἔ­χου­με  γε­μί­σει τού­ς  δρό­μους καὶ  τὰ  κα­τα­στή­μα­τα τῶν πό­λε­ω­ν  καὶ  τῆς ἐ­παρ­χί­α­ς  μὲ  ξέ­νες ἐ­πι­γρα­φές,  σὲ  ση­μεῖ­ο  ὥ­στε  ν᾿  ἀ­να­ρω­τι­έ­ται  κα­νεί­ς   ἄ­ν  βρί­σκε­ται  στή­ν  Ἑλ­λά­δα  ἤ σὲ  κά­ποι­α  ἄλ­λη  χώ­ρα. Καὶ μὲ τὰ τούρ­κι­κα  σί­ρια­λ  ποὺ ἔ­χουν κα­τα­κλύ­σει τὰ ἑλ­λη­νι­κὰ κα­νά­λια, νο­μί­ζει κα­νεὶς πὼς ἔ­χου­με με­τα­φερ­θεῖ στὴν ἄλ­λη ὄ­χθη τοῦ Αἰ­γαί­ου.

Τί   συμ­βαί­νει­   λοι­πό­ν  μὲ  μᾶς  τού­ς  Νε­ο­έλ­λη­νες;  Βαλ­θή­κα­με   ν᾿ αὐ­το­κτο­νή­σου­με  ἐ­θνι­κά; Ποι­ό­ς  ἄλ­λο­ς  λα­ό­ς  ἀρ­νεῖται  τίς  ρί­ζες του; Δέν  εἶ­ναι πα­ρά­λο­γο  νὰ  ζη­τοῦ­με  νὰ  ἀ­πο­κο­ποῦ­με ἀ­πὸ  τὴ  γάρ­γα­ρη  πη­γὴ  τῆς  πα­ρα­δο­σή­ς  μα­ς  καὶ  νὰ  ξε­δι­ψᾶμε  στὰ  ξέ­να θο­λό­νε­ρα;

Ὅ­μω­ς  γιά  νὰ  μὴ­ν  ἀ­πελ­πι­ζό­μα­στε­ ­  κι­ό­λα­ς  ἐν­τε­λῶ­ς,  θὰ  πρέ­πει  νὰ  ἀ­να­φέ­ρου­με  τὶ­ς  φι­λότι­με­ς  καὶ­  ἐ­πί­μο­νε­ς  προ­σπά­θει­ε­ς  κά­ποι­ων συλ­λό­γων καὶ φο­ρέ­ων ποὺ ἐ­πι­μέ­νουν Ἑλ­λη­νι­κά. Πού ἀ­γω­νί­ζον­ται μὲ νύ­χια καὶ  μὲ  δόν­τια νὰ  κρα­τή­σουν ὅ,τι  ἑλ­λη­νι­κὸ ἢ  νὰ ἐ­πα­να­φέ­ρουν ὅ,τι  ξε­χα­σμέ­νο.

«Στῶμε­ν  κα­λῶς» λοι­πόν. Οἱ  πε­ρι­στά­σει­ς  δέν  ἐ­πι­τρέ­που­ν  τέ­τοι­α  παι­χνί­δια καὶ  πει­ρα­μα­τι­σμούς. Θὰ  δε­χτοῦ­με  βέ­βαι­α  καὶ  τὸ  ξέ­νο,  ἀλ­λὰ  μὲ  τό­ν  τρό­πο πού τὸ  χει­ρί­στη­καν οἱ  προ­γο­νοί  μας, προ­σαρ­μό­ζον­τά­ς  το  στὰ  δι­κὰ  μας δε­δο­μέ­να. Ἐ­κεῖ­νο  πού ἐ­πι­βάλ­λε­ται νὰ  κρα­τή­σου­με  εἶναι  τὰ  ἰ­δα­νι­κὰ πού μᾶς κλη­ρο­δό­τη­σα­ν  οἱ  πα­λι­ότε­ρε­ς  γε­νι­ές, τίς  γε­ρὲς καὶ  ὑ­γι­εῖς  βά­σει­ς  πά­νω  στίς  ὁ­ποῖ­ε­ς  στή­ρι­ξα­ν  ἐ­κεῖνοι  τή­ν  ἑλ­λη­νι­κὴ  κοι­νω­νί­α  κι  ἔ­γρα­ψα­ν  τήν  πα­νάρ­χαι­α ἑλ­λη­νι­κὴ  μας Ἱ­στο­ρί­α.

Φα­σού­λη-Τσαμ­πα­λᾶ Κων­σταν­τί­νας,  Φι­λο­λό­γου