Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία! / Μακαριστός πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος
Οι Χριστιανοί αν και πάροικοι αγαπούν και την πατρίδα τους! Οι Χριστιανοί λέει «πατρίδας οικούσιν ιδίας, αλλ’ ως πάροικοι»! Ο καθένας κατοικεί στην πατρίδα του αλλά σαν να είναι χωρίς πατρίδα, ως πάροικοι! Ξέρετε ποιος λέγεται πάροικος και παρεπιδημών; Ο πάροικος είναι όπως εσείς που μείνατε χθες το βράδυ στη Λάρισα. Δεν είστε Λαρισαίοι όμως ήρθατε από την Αθήνα. Μένοντας μια βραδυά στη Λάρισα λέγεστε πάροικοι. Έτσι λοιπόν είναι και ο Χριστιανός, λέγει, κατοικεί στην πατρίδα του δηλαδή στον τόπο που γεννήθηκε, αλλά κατοικεί σαν πάροικος, σαν να μην είναι πατρίδα του. Δηλαδή ο πιστός έχει πατρίδα… Θέλετε κάτι ακόμη;
Ο πιστός, αφού έχει πατρίδα, είναι φιλόπατρις! Προσέξτε αυτό… Είναι μία αξία που στην εποχή μας έχει ξεθυμάνει και είναι κατάντημα! Η έννοια της φιλοπατρίας στην εποχή μας έχει ξεθυμάνει… Μπήκε ένα κοσμοπολίτικο πνεύμα και αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε πατρίδα ή ότι δεν αξίζει η έννοια της πατρίδος! Είναι φοβερό, είναι κατάντημα!
Σε κατάσταση ανάγκης ο Χριστιανός υπερασπίζεται την πατρίδα του ακόμα κι αν ζει μέσα σε μία πολιτεία ειδωλολατρική… Και όπως έχει αποδειχθεί και το βλέπουμε στην ιστορία του Χριστιανισμού οι καλύτεροι στρατιώτες μέσα σε ειδωλολατρικά κράτη ήταν οι Χριστιανοί! Θυμηθείτε τους αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες – ήταν σαράντα στρατιώτες από διαφορετικούς τόπους! Ήταν γενναίοι στρατιώτες! Θυμηθείτε τον Άγιο Δημήτριο, τον Άγιο Γεώργιο, τον Άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη – στρατηλάτης, τον Άγιο Μελέτιο τον Στρατηλάτη, τον Άγιο Θεόδωρο τον Τύρωνα… Τύρων είναι λατινική λέξη που θα πει θαλαμοφύλακας… Δηλαδή ο ένας ήταν στρατηλάτης κι ο άλλος θαλαμοφύλακας – οι δύο ακρότητες! Στρατιωτικοί! Δεν τους εμπόδισε τίποτα να σταθούν Χριστιανοί!
Όταν έρχεται η ώρα όμως για να ομολογήσουν τον Χριστό δίνουν την ομολογία τους!
Τους κοστίζει το μαρτύριο αλλά δεν έχει σημασία αυτό, το θέμα είναι ότι μένουν στρατιώτες και μάλιστα γενναίοι στρατιώτες!
Έτσι σε μια πατρίδα ο Χριστιανός είναι ο καλύτερος φύλακάς της, προστατεύει την πατρίδα του από ξένες επιβουλές και επιδράσεις! Μην το ξεχνάτε αυτό!
Τα καλύτερα παιδιά μας σαν στρατιώτες δεν είναι οι ανήθικοι άνθρωποι που θα πουν και θα λένε πάντοτε εκείνο που έλεγαν οι Γάλλοι στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο «Pourquoi?» – «Γιατί να πολεμήσω;» ή που έγραφαν προ καιρού στους τοίχους του Πανεπιστημίου: «Κάτω ο πόλεμος, έρωτα θέλουμε…» Φυσικά κάτω ο πόλεμος δεν θέλουμε τον πόλεμο, αλλά άμα γίνει νέοι μου, τότε τί θα πείτε;
Εκείνοι που θα πολεμήσουν είναι πάντοτε οι Χριστιανοί! Πρώτα η Πίστη κι έπειτα η πατρίδα! Εν τούτοις η αξία της πατρίδος δεν θεωρείται ανώτερη της χριστιανικής ιδιότητος!
Γι’ αυτό όπως ήδη είπαμε όταν απαιτηθεί τότε ο Χριστιανός στρατιώτης βάζει πρώτα την Πίστη του και μετά την πατρίδα του!
Δεν προδίδει ποτέ την πατρίδα του αλλά πεθαίνει για την Πίστι του!
Γι’ αυτό μην το ξεχνάτε δεν θα πούμε ποτέ το λέγει η πολιτεία και θα απεμπολήσω τον Χριστό… Όχι! Το λέγει ο Χριστός! Δεν προδίδω την πατρίδα μου αλλά γίνομαι Μάρτυς και θυσιάζομαι για τον Χριστό!
Και τούτο γιατί ο Χριστιανός γνωρίζει ότι είναι πάροικος στον παρόντα κόσμο και ότι η αληθινή του πατρίδα δεν είναι αυτό που λέγεται Ελλάς ή ό,τι άλλο αλλά Ουρανός, Βασιλεία του Θεού!
Γιατί όπως λέει στην προς Εβρ. ο Απόστολος Παύλος:
«ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν!»
