΄Ένα εξαιρετικό Ζήτημα που απασχολεί σήμερα πιά πολύ έντονα τούς ‘Ελληνες, και δικαίως, είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούν να απαλλαγούν από το Απίστευτο ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΤΟΧΗΣ που έχει επιβληθεί από το 2010, έχοντας συντρίψει τα πάντα. Το πρόβλημα όμως που εκτιμώ ότι πρέπει να απαντηθεί είναι ποιος είναι ο τρόπος εκείνος που ενώ δεν θα προκαλέσει καταστροφές θα είναι αποτελεσματικός για να επιλεγεί και γιατί.
Ανατρέχοντας στην Ιστορία αλλά και στην Πολιτική Επιστήμη θα διακρίνουμε δύο τρόπους που επέλεξαν οι διάφοροι Λαοί για να αποτινάξουν Καθεστώτα Βίας σε όλες τις μορφές της. Ο ένας τρόπος ήταν αυτός της Δυναμικής Σύγκρουσης του Λαού με τούς Κατακτητές, όποιοι και αν ήταν αυτοί, και ο άλλος τρόπος ήταν ο Ειρηνικός που είχε το πλεονέκτημα όχι μόνον ότι δεν είχε Θύματα για να μπορέσει να επιβληθεί αλλά αντίθετα επειδή ακριβώς δεν είχε προηγηθεί πλήρης διάλυση του Κοινωνικού Ιστού η ανάταξη του Κράτους ήταν ταχύτερη και καλύτερης ποιότητας λειτουργίας του Κράτους, αν και το τελευταίο σε μεγάλο βαθμό εξαρτιόταν από τη Πολιτική που εφαρμόστηκε μετά. Ο άλλος τρόπος ήταν αυτός που εγκαινίασε ο Αμερικανός φιλόσοφος Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ 1817-1862 εφαρμόζοντας την έννοια της ΠΟΛΙΤΚΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ! Για την έννοια αυτή θα δώσουμε το λόγο στον Δρ. Γιώργο Πολίτη, Δόκτορα Φιλοσοφίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών να μας οδηγήσει μέσα από Εργασία του για το αντικείμενο αυτό και στη συνέχεια θα συγκρίνει εύκολα ο Αναγνώστης αν η έννοια αυτή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο Έλληνας στη Ζωή του τα τελευταία, κυρίως, 15 χρόνια.. ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ:
«Σύμφωνα με μια αντίληψη που καλλιεργείται τελευταία, η Πολιτική Ανυπακοή μπορεί να δικαιολογηθεί μόνον σε εμφανώς Ανελεύθερα Αυταρχικά Καθεστώτα. Αντίθετα στις Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες ο σεβασμός και η προάσπιση των Δικαιωμάτων των Πολιτών από μέρους της Εξουσίας είναι αυτονόητες και απαράβατες αρχές. Υποστηρίζεται επίσης ότι η σύγχρονη Δημοκρατία αποτελεί το τελικό Πολίτευμα, στους κόλπους του οποίου είναι άγνωστη η καταπάτηση των Πολιτικών Ελευθεριών, ενώ η ελεύθερη βούληση των Πολιτών εκφράζεται απρόσκοπτα μέσα από τις ενέργειες της Εκλεγμένης Κυβέρνησης.
Σε περίπτωση που αυτές οι προσεγγίσεις ευσταθούν, τότε κάθε αντίθεση προς την Εξουσία είναι πράξη ενάντια στο σύνολο, πράξη ενάντια στη λογική, πράξη απορριπτέα και καταδικαστέα. Δηλαδή η Πολιτική Ανυπακοή σε συνθήκες Δημοκρατίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απρόκλητη επίθεση μιας μερίδας Πολιτών κατά του συνόλου. Υπό την έννοια αυτή η Πολιτική Ανυπακοή συνιστά επικίνδυνο αναχρονισμό που θα είχε νόημα μόνο σε Καθεστώτα που ευτυχώς έχουν εκλείψει, τουλάχιστον στο Χώρο της Δύσης. Η Εργασία μου αυτή αποσκοπεί να ανατρέψει αυτή τη Θέση.
Είναι λίγο έως πολύ αυτονόητο ότι ο Λαός μιας Χώρας που τελεί υπό Κατοχή δεν αναγνωρίζει την Κατοχική Κυβέρνηση και δεν την υπακούει με τη θέλησή του, επειδή προφανώς δεν βρίσκει Ηθικό και Νομικό έρεισμα στον αυθαίρετο περιορισμό της Ζωής, της Ελευθερίας και της Ιδιοκτησίας του. Διατηρεί λοιπόν στο ακέραιο το Δικαίωμα να επιθυμεί και ενεργεί προς την κατεύθυνση της Ανατροπής της. Το ίδιο ισχύει και σε ότι αφορά στους Πολίτες μιάς Χώρας στη οποία απουσιάζει η Δημοκρατία και η ελευθερία έκφρασης της βούλησης. Με άλλα λόγια ούτε αυτοί δεσμεύονται από το καθήκον της υπακοής προς τη Νομοθεσία μιας τέτοιας Κυβέρνησης, θεωρώντας την Ηθικά και Νομικά αστήρικτη. Επομένως εύλογο είναι ότι η ύπαρξη μιας τέτοιας Κυβέρνησης είναι αναγκαία συνθήκη για την Ηθική απαίτηση υπακοής των Πολιτών στις επιταγές της. Αυτό όμως που έχει ιδιαίτερη αξία είναι ότι η ίδια η συνθήκη είναι ανίκανη να διασφαλίσει ότι κάθε απόφαση μιας Νόμιμης Εξουσίας είναι εξ ορισμού ορθή και δεν προσβάλλει τα Ατομικά Δικαιώματα των Πολιτών. Το ενδεχόμενο αυτό ανακύπτει, όταν η Εξουσία διατηρεί τα Μορφολογικά χαρακτηριστικά μιας Νόμιμης, Εκλεγμένης Κυβέρνησης, αλλά ουσιαστικά αθετεί την Καταστατική Πράξη διά της οποίας έχει συσταθεί. Σε αυτή την περίπτωση δικαιολογείται η καταφυγή των Πολιτών στο Δικαίωμα της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ.
Η διερεύνηση αυτής της πράξης είναι αναγκαία για την καλύτερη κατανόηση των ορίων που χωρίζουν την υποχρέωση της υπακοής και το Δικαίωμα της Πολιτικής Ανυπακοής. Ασφαλώς η εκχώρηση της Εξουσίας από το Άτομο στο σύνολο και από την Ατομική Εξουσία στην Πολιτική Εξουσία δεν γίνεται εν λευκώ. Γίνεται μέσω της αμοιβαίας συμφωνίας με την οποία οι Άνθρωποι αποφασίζουν ότι η προάσπιση των πιο σημαντικών Αγαθών διασφαλίζεται καλύτερα μέσα από την εγκαθίδρυση της Πολιτικής Εξουσίας. Αυτό είναι το στοιχείο που προσδίδει Ηθική και Νομική Νομιμοποίηση της Εξουσίας και είναι αυτό ακριβώς που δικαιολογεί
Συνεπώς εκτιμώ ότι θα πρέπει να προχωρήσουμε την σκέψη μας στο Πολιτικό πλαίσιο που ισχύει από την 8-5-2010, ως προς το εάν υπάρχει και λειτουργεί το Ισχύον Σύνταγμα η παραβιάστηκε. Όπως είναι γνωστό με τον Ν.3845/8-5-2010/ΦΕΚ65Α εκχωρήθηκε «κάθε ασυλία λόγω άσκησης Εθνικής Κυριαρχίας υπάρχουσας η που στο μέλλον θα υπάρξει». Αυτό σημαίνει ότι μετατράπηκε βίαια το Πολίτευμα όπως ορίζεται στο Άρθρο 1 του Συντάγματος με σφετερισμό Εξουσίας(Σ.120παρ.3), σε ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ. Όσο και αν ακούγεται περίεργο δεδομένου ότι δεν χρησιμοποιήθηκε ο κλασσικός τρόπος της Στρατιωτικής Βίας τα αποτελέσματα είναι ακόμα χειρότερα γιατί δεδομένου ότι στηρίχθηκε από όλα τα Πολιτικά Κόμματα έδωσε στο Λαό την ψευδαίσθηση, αν και αντέδρασε σφοδρά, μιας μικρής παρένθεσης. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος αυτή. Η ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ! Στην Ελλάδα είχαμε ακριβώς την ίδια διαδικασία το 1936 με τη Δικτατορία της 4ης Αυγούστου από τον Βουλευτή Ιωάννη Μεταξά αλλά τον ίδιο χρόνο και στη Γερμανία με την ανάθεση στον Αδόλφο Χίτλερ τον Τίτλο του ΦΥΡΕΡ, δηλαδή του απόλυτου Κυρίαρχου της εκεί Πολιτικής συνέχειας της Ζωής. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι την παραβίαση του Συντάγματος την ομολόγησαν και δύο Κορυφαία Πολιτικά Πρόσωπα, για να περιοριστώ μόνο σε αυτούς. Ο ένας το 2012 σαν «Υπουργός» Εσωτερικών σε συνέντευξή του, ο Προκόπης ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ και ο άλλος ο Αλέξης ΤΣΙΠΡΑΣ το 2015 λίγο πρίν αναλάβει τα καθήκοντα του «ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ». Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρώτος από τούς ανωτέρω με τη δήλωσή του είχε παραδεχθεί και ότι η «Κυβέρνηση αυτή είναι Κυβέρνηση επιβολής!», που σημαίνει ότι υπήρξε συγχρόνως και DE FACTO Κατοχή!
Αυτή η Δικτατορία και η DE FACTO Κατοχή έγινε και Επίσημα δεκτή(DE JURE) μεto 3oΜνημόνιο το 2015(Ν.4336/14-8-2015/ΦΕΚ94Α-ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ Γ-ΣΕΛ.1014).
Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι παραβιάστηκαν όλα τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, με διάφορες και διαδοχικές Αντισυνταγματικές πράξεις, όπως επιβολής λογοκρισίας, επίθεσης κατά της Δημόσιας και Ιδιωτικής Περιουσίας, Διάλυσης του Κοινωνικού Ιστού, Φτωχοποίησης των Πολιτών που έχει αντίκτυπο και στη μείωση του Πληθυσμού που αποτελεί και μια διαδικασία Γενοκτονίας, άμεσου κινδύνου περιορισμού Κυριαρχικών Δικαιωμάτων σε Θάλασσα και Έδαφος.
Αυτά όλα σημαίνουν ότι όλες οι «Κυβερνήσεις» που πρόκυψαν καθώς και τα Κοινοβούλια από τις Εκλογές του 2009 και μετά μπορεί να εμφανίζονται ότι προέρχονται από την Εκλογική Διαδικασία και συνεπώς είναι Νόμιμες σαν εκλεγμένοι, όμως σε καμία περίπτωση δεν είχαν ΠΟΤΕ την έγκριση από το Λαό να εφαρμόζουν μέτρα εναντίον της Ελευθερίας τους, της Ασφάλειάς τους, της Ιδιοκτησίας τους.
Συνεπώς ουδέποτε τήρησαν τις υποχρεώσεις, το ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, που υπόσχονταν στο Λαό αλλά πάντα το παραβίαζαν κάθε φορά και πιο βίαια και για το λόγο αυτό ο Λαός έχει κάθε ΔΙΚΑΙΩΜΑ να αντιδράσει για να επαναφέρει όχι απλά τη λογική αλλά και την Νομιμότητα, όπως διδάσκουν και εξέχουσες Προσωπικότητες. Πρέπει λοιπόν εδώ να αναφερθούμε στον Grotius, στον Thomas Hobbes, στον John Locke, στον Jean-Jacque Rousseau αλλά και στους σύγχρονους John Rawels και Robert Nozick, Πολιτικούς Φιλόσοφους που παρότι χρησιμοποιούν διαφορετικά επιχειρήματα, π.χ. αν θα προταχθεί σαν καίριο ζήτημα η παραβίαση της Ελευθερίας η της Ιδιοκτησίας, στηρίζουν τη σκέψη τους στην ίδια αφετηρία που εξηγεί την προέλευση της Πολιτικής Κοινωνίας, στην έννοια του Κοινωνικού Συμβολαίου, δηλαδή μιάς αρχικής αμοιβαίας συμφωνίας. Αυτή η αμοιβαία Συμφωνία θεωρείται ως Καταστατική Πράξη του θεσμού της Πολιτικής Εξουσίας.
Όλοι συμφωνούν για μη συμμόρφωση και υπακοή σε άδικους και επαχθείς Νόμους και μάλιστα ο Macfarlane δεν θεωρεί αναγκαία τη διάκριση ανάμεσα σε βία και μη-βία στον ορισμό της Πολιτικής Ανυπακοής, ενώ ο Herbert Marcuse τάσσεται υπέρ της βίαιης εναντίωσης, με το αιτιολογικό ότι οι ήπιες , μη-βίαιες δεν είναι συνήθως αποτελεσματικές. Θεωρούμε ακόμα χρήσιμο να παραθέσουμε την άποψη ενός ακόμα Φιλόσοφου-Μοναχού του Θωμά Ακινάτη, ο οποίος έχοντας δεχθεί ότι ο σκοπός της Πολιτικής Εξουσίας είναι η ευημερία των Πολιτών διά μέσου της ύπαρξης Δίκαιων Νόμων, υποστήριζε ότι, εφ όσον οι Νόμοι δεν είναι Δίκαιοι και δεν συντελούν στην επίτευξη του σκοπού αυτού, οι Πολίτες δεν δεσμεύονται να τούς υπακούουν. Αναγνώριζε δηλαδή το δικαίωμα της Πολιτικής Ανυπακοής.
Οι διαμορφωτές της θεωρίας της μη-συμμετοχής, που είναι Ιστορικά συνδεδεμένη με τούς Tolstoy και Gandhi, αναφέρουν ότι η ανυπακοή σε ένα άδικο Νόμο είναι υποχρέωση , όπως υποχρέωση είναι και η μη-συνεργασία με μια άδικη και παράνομη Εξουσία. Ανάλογες θέσεις έχει εκφράσει και ο σύγχρονος Noam Chomsky για τον οποίο η Πολιτική Ανυπακοή σε μια παράνομη Εξουσία, είναι Ηθική αναγκαιότητα.
Βεβαίως μην ξεχνάμε ποτέ και το «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ» του Jean-Jacques-ROUSSEAU!!
Αγαπητοί μου Φίλοι μετά από αυτήν την σύντομη περιήγηση για ένα θέμα πολύ άγνωστο και παρεξηγημένο από τις Πολιτικές Δυναστείες πρέπει να συγκρατήσουμε:
«Ο ΑΔΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΣ»!
29-9-2025
https://www.facebook.com/100003250399124/posts/24542876925403980/?rdid=iKmVA2cycdWJhNN2#
