Η ΠΥΡΙΤΙΔΑΠΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΑΚΥΡΩΣΗΣ ΤΗΣ / Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Η προετοιμασία της ομιλίας μου έγινε κάτω από συνθήκες απέραντης θλίψης, ανείπωτης έκπληξης και έντονης οργής. Αλλά, πάνω από όλα, σε περιβάλλον αγωνίας για το πως θα τελειώσει αυτή η εθνική τραγωδία.

Εισαγωγικά, επιβάλλεται να υπενθυμίσω ότι, αν εξαιρέσουμε τους πολύ νέους συμπατριώτες μας, οι οποίοι ενδεχομένως είχαν την ατυχία να φοιτήσουν σε δημοτικό και γυμνάσιο, των οποίων διευθυντές και δάσκαλοι είχαν ασπαστεί τον εθνομηδενισμό της αποσιώπησης των κυρίαρχων ιστορικών γεγονότων και καταστάσεων, όλοι εμείς οι υπόλοιποι γνωρίζαμε τη σχετική μυθολογία περί Μακεδονίας.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και συγκεκριμένα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στο πατρικό μου, αλλά και στο σχολείο των Εκπαιδευτηρίων Βαλαγιάννη, όπου φοίτησα, άκουγα οργισμένες συζητήσεις σχετικά με τις αβάσιμες δηλώσεις Σλάβων, ότι δήθεν είναι Μακεδόνες. Ότι δήθεν υπάρχει Μακεδονικό Έθνος, που εμείς καταπατούμε. Ότι δήθεν κάποιοι άλλοι, και όχι εμείς οι Έλληνες, είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου, παρότι ήρθαν στα μέρη μας αιώνες μετά από αυτόν. Ότι δήθεν πρέπει να συσταθεί Μακεδονικό κράτος, συγχωνεύοντας την ελληνική, τη βουλγαρική και τη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία, με απώτερο στόχο την πρόσβαση των Σλάβων στο Αιγαίο.

Το έπος του Μακεδονικού αγώνα, με τις ηρωικές του σελίδες, τις ανείπωτες θυσίες αίματος των Μακεδονομάχων, και την περηφάνεια μας, να πατάμε τη γη των προγόνων μας, των Μακεδόνων ήταν, θα έλεγα από τα γεννοφάσκια μας, βαθιά μέσα μας. Και, βέβαια, αποκρούαμε με ειρωνεία τυχόν, ελάχιστα άλλωστε, σχόλια, περί μειονότητας μακεδονικής και άλλων τινών. Η δημιουργία του Ουράνιου Τόξου στη Φλώρινα, το 1994, που ήταν πολιτική οργάνωση, από άτομα που αυτοπροσδιορίζονταν ως Μακεδόνες, και υποστήριζαν την δήθεν ύπαρξη «μακεδονικής μειονότητας», ήταν τότε υπό στενή παρακολούθηση, από το ελληνικό κράτος. Ωστόσο, δεν ενέπνεε στην αρχή ανησυχία, καθώς στις τότε ευρωεκλογές έλαβε ποσοστό μόλις 0,2%. Η ύπαρξή του, ωστόσο, δημιουργούσε, αντιδράσεις, καθώς χρησιμοποιούσαν τον ήλιο της Βεργίνας, και επεδίωκαν πολιτική νομιμοποίηση μέσω της ΕΕ και του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Αυτή, όμως, η προπαγάνδα, που τα πολλαπλά συμφέροντα, που επεδίωκε της εξασφάλιζαν πακτωλό χρημάτων, επέκτεινε διαδοχικά τη δράση της, σε ολόκληρη την υφήλιο. Στην παραχάραξη αυτή της ιστορίας συμμετείχαν Βουλγαρία, Αλβανία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία, αλλά και Ρωσία. Στη διάδοση του αφηγήματος συνέβαλε αποφασιστικά η οικονομική άνεση που είχαν εξασφαλίσει, και που πλημμύριζε την υφήλιο με καταιγισμό συγγραφής τόμων και μονογραφιών, με δήθεν επιστημονικού περιεχομένου περιοδικά, με εκδόσεις σχολικών βιβλίων με παραποιημένα ιστορικά δεδομένα κλπ. Στην εύκολη διάδοσή τους βοήθησε και η επιβολή, μεταπολεμικά, του εθνικισμού και των «καταπιεσμένων εθνών».

Έτσι, αποφασίστηκε η ίδρυση του ΙΜΧΑ στη Θεσσαλονίκη το 1939 και της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών το 1950, με στόχο την αντίκρουση της προπαγάνδας των γειτονικών χωρών, όμως με αποτελέσματα αρκετά συζητήσιμα.

Θεώρησα απαραίτητη τη σύντομη αυτή αναφορά μου στις γνωστές επιβουλές των γειτόνων μας, για την απόκτηση τμημάτων της Μακεδονίας, και κυρίως για την εξασφάλιση πρόσβασης στο Αιγαίο, προκειμένου να υπενθυμίσω τις, από καταβολής κόσμου θα έλεγα, πάγιες εθνικές μας θέσεις, απέναντι στα μακεδονικά αφηγήματα.

Ι. Περί της συμφωνίας των Πρεσπών

Και έρχομαι στη συνθήκη των Πρεσπών. Η οποία, όπως και να την αντιμετωπίσει κανείς, εμφανίζεται ως εισβολή σε εντελώς ακατάλληλο περιβάλλον, ως μη αναμενόμενη από το πουθενά και, συνεπώς, ως εντελώς ανεξήγητη παρεκτροπή, αλλά και ανατροπή των πάγιων δικών μας εθνικών θέσεων. Η οποία, επιπλέον, συνθήκη επιβλήθηκε, αφού περιφρόνησε με σκαιό τρόπο, τα καθημερινά, και ιστορικά σε όγκο συλλαλητήρια σε ολόκληρη τη χώρα, καθώς και την έντονη λαϊκή απαίτηση να προηγηθεί δημοψήφισμα, πριν από την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών.

Ομολογώ ότι είμαι και παραμένω εξαιρετικά μπερδεμένη, για το τι ακριβώς συνέβη και κυρίως γιατί συνέβη αυτό το εθνικό ανοσιούργημα. Παρότι, ήταν παγκοίνως, γνωστές οι μακροχρόνιες ψευδαισθήσεις των Σκοπίων περί αλυτρωτισμού. Και σπεύδω να προσθέσω ότι οι σχετικές πληροφορίες, που μπόρεσα να συγκεντρώσω, καθώς και η προσπάθεια επεξεργασίας τους, δεν ήταν αρκετές για να με διαφωτίσουν.

Στην αδυναμία μου αυτή κατανόησης τού τι ακριβώς συνέβη, με τη συνθήκη των Πρεσπών και με τον ανοίκειο τρόπο που αυτή επιβλήθηκε, επείγομαι να υπογραμμίσω και τα ακόλουθα δυσνόητα:

1. Η τότε αντιπολίτευση, που στη συνέχεια έγινε Κυβέρνηση, δια στόματος κ. Μητσοτάκη, είχε ρητώς δηλώσει, και μάλιστα με ύφος πένθιμο, ότι θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να περιορίσει τις αρνητικές συνέπειες αυτής της προβληματικής συμφωνίας, όταν θα γίνει Κυβέρνηση. Ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα απεμπολήσει το δικαίωμα για βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στην ΕΕ. Ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα υποδεχθεί αρχηγό τού περί ου πρόκειται κρατιδίου, ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ότι θα δώσει μάχες για να μη γίνει δεκτό το κρατίδιο στην ΕΕ και εν γένει στους Διεθνείς Οργανισμούς, και άλλα τινά. Γνωστή η συνέχεια.

2. Η αντιπολίτευση, αν εξαιρέσουμε μερικά μικρά κόμματα, που με περισσή επιπολαιότητα χαρακτηρίζονται από τα μεγαλύτερα, ως φασιστικά, ακροδεξιά, ψεκασμένα και τα τοιούτα, αποφεύγει συστηματικά να προβληματίζεται με τα Σκόπια, και την προσβλητική συμπεριφορά τους. Χαρακτηριστικό της παντελούς αδιαφορίας Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης, για το έγκλημα της συνθήκης των Πρεσπών, είναι και το γεγονός ότι στο Συνέδριο της Καθημερινής, για τα 50 χρόνια από τη μεταπολίτευση, στα τέλη του περασμένου έτους, όσοι συγκεντρώθηκαν εκεί, ουδόλως, προβληματίστηκαν για το μέλλον και την τύχη της Ελλάδας, μετά από την προδοτική συμφωνία και τις ήδη ζοφερές της συνέπειες.

3. Όμως, το χειρότερο, και το άκρως ανεξήγητο είναι η παντελής αδιαφορία των αρμοδίων, απέναντι στο γεγονός ότι τα Σκόπια δεν τηρούν, και μάλιστα με προκλητικό τρόπο, τις ανειλημμένες υποχρεώσεις τους, όπως αυτές απορρέουν από την αντεθνική συμφωνία των Πρεσπών. Αλλά και, επιπλέον, δηλώνουν ανενδοίαστα και μάλιστα δια στόματος της ΠτΔ τους ότι δεν θα προσθέτουν το Βόρεια στο Μακεδονία. Κυκλοφορούν, ταυτόχρονα, αφ’ υψηλού δηλώσεις, και όχι μόνο στα Σκόπια, αλλά και εντός της Θεσσαλονίκης, από πλευράς Σκοπιανών, που ισχυρίζονται ότι….. «αυτοί είναι οι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου (που, άκουσον-άκουσον, δεν ήταν Έλληνας, αλλά Μακεδόνας) και ότι εμείς είμαστε παρείσακτοι. Το εκπληκτικό, βέβαια, δεν είναι τα όσα οι Σκοπιανοί αρέσκονται να υποστηρίζουν, τώρα που τους δώσαμε την χρυσή ευκαιρία να το πράττουν, αλλά το πως και το γιατί δεν αντιδρούν οι δικοί μας αρμόδιοι.

Και κάποιες προσωπικές μου εμπειρίες

*Το 2009, ήμουν σε διεθνές συνέδριο στη Ρουμανία και προέδρευα σε μία συνεδρίαση, όταν μια καθηγήτρια κοινωνιολόγος από τα Σκόπια, άρχισε την εισήγησή της λέγοντας «Εμείς στη Μακεδονία κάνουμε αυτό και το άλλο». Τη διέκοψα λέγοντάς της ευγενικά «Αγαπητή Συνάδελφε, παρακαλώ περιοριστείτε στο θέμα σας και αφήστε κατά μέρος τη Μακεδονία, με την οποίαν δεν έχετε ουδεμία σχέση».

Πριν περατώσω τη φράση μου, σηκώθηκε ένας Σκοπιανός που τη συνόδευε, και χωρίς να ζητήσεις το λόγο, απευθυνόμενος σ ‘εμένα, είπε¨: «Λυπούμαι κυρία Πρόεδρε γιατί δεν αναγνωρίζετε και άλλους πολιτισμούς, εκτός του δικού σας». Έκανα το λάθος, ως πρόεδρος, να μην τον καθίσω στη θέση του, αλλά να τον ρωτήσω για ποιόν πολιτισμό πρόκειται. Και απάντησε: «Μα για τον δικό μας πολιτισμό, τον Μακεδονικό, του οποίου είμαστε απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου».

πριν προλάβω να του απαντήσω, η αίθουσα που ήταν γεμάτη με Γάλλους, Βέλγους, Ελβετούς και άλλους, σείστηκε από τρανταχτά γέλια.

Στη συνέχεια, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, απηύθυνα επιστολή προς τον τότε Υπουργό Εξωτερικών Γεώργιο Παπανδρέου, εκθέτοντάς του το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί και ζητώντας του να μου πει πως θα έπρεπε να αντιδρούμε, εμείς οι Έλληνες, σε αυτές τις γελοίες προκλήσεις, δεδομένου ότι βρίσκομαι συχνά στο εξωτερικό σε διεθνή συνέδρια. Δεν έλαβα απάντηση για περίπου 5 μήνες. Και κάποια στιγμή με πήρε στο τηλέφωνο κάποια γραμματέας του, λέγοντας ότι έχουν κάποιο γράμμα δικό μου, αλλά δεν απάντησαν, επειδή δεν γνώριζαν που να απαντήσουν.

Την επόμενη χρονιά στη Βουλγαρία, τα Σκόπια επέμεναν να εγγραφούν ως Μακεδονία στο CEDIMES (ένωση οικονομολόγων γαλλικής γλώσσας), όπου ήμουν αντιπρόεδρος. Ο Γάλλος πρόεδρος ήταν έτοιμος να κάνει δεκτό το αίτημά τους. Τότε εγώ δήλωσα ότι σε αυτή την περίπτωση παραιτούμαι, και ότι στο μεταξύ οφείλουν να πληροφορηθούν ότι οι Σκοπιανοί δεν διαθέτουν αυτό το όνομα. Σε δύο ώρες ο πρόεδρος ήρθε και μου είπε: Συγνώμη, δεν το γνώριζα. Αλλά, ταυτόχρονα ήρθε και η Σκοπιανή, που ήθελε να μεταμφιεστεί σε Μακεδόνισσα και μου είπε, κλαίγοντας σχεδόν: «Δεν θα μπορέσω να επιστρέψω στην πατρίδα μου αν δεν εγγραφώ ως εκπρόσωπος της Μακεδονίας». Αυτά….τα ολίγα προσωπικά μου για το παρελθόν.

Δυστυχώς, δεν αναλύσαμε ποτέ επαρκώς το πως, το γιατί, και το ποιοι μας υποχρέωσαν να προχωρήσουμε σε αυτή την εθνική προδοσία, και το γιατί δεν αντιδράσαμε. Και κυρίως το γιατί, κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν πιει το αμίλητο νερό από τότε. Όλοι μας κάνουμε υποθέσεις, αλλά πιστεύω ότι επιβάλλεται μια ανοιχτή συζήτηση, στην οποία να ειπωθούν όλα, έτσι που ο ελληνικός λαός να γνωρίζει το πως, το πόσο, από που και γιατί εκτέθηκε σε αυτό τον θανάσιμο κίνδυνο.

Και με την ευκαιρία, να υπενθυμίσω το πρόσφατο κωμικοτραγικό συνέδριο, που έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, με άδεια του Πρύτανη, προκειμένου να συζητηθεί εκεί η (ανύπαρκτη) μακεδονική γλώσσα. Και που, όπως ήταν φυσικά αναμενόμενο, το συνέδριο ασχολήθηκε με το προσφιλές ιστορικό θέμα των Σκοπίων, που είναι η Μακεδονία του Αιγαίου.

Δεν θα ασχοληθώ με τα έκτροπα που έλαβαν χώρα, ειδικά, στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, το Πανεπιστήμιο με το εμβληματικό όνομα, που εγώ πρότεινα ως Πρύτανης, γιατί αυτά έγιναν αρκούντως γνωστά από πολλά μη συστημικά ΜΜΕ.

Ωστόσο…… και αυτό πρέπει, όλως ιδιαιτέρως, να υπογραμμιστεί, ουδείς των αρμοδίων ενοχλήθηκε από τα έκτροπα. Έτσι, που σε πρόσφατο συνέδριο, όπου παραβρέθηκα, κάποιοι σύνεδροι με ρώτησαν: «Μα…μόνο δύο καθηγητές έχει το ΠΑΜΑΚ; (γιατί, ήταν μόνο δύο, που αντέδρασαν δημόσια στα έκτροπα).

Μετά από τα παραπάνω, που ναι λαμβάνουν χώρα στην καρδιά της Μακεδονίας, και δεν ξεσηκώνουν θύελλα, δεν κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, δεν ωθούν στην κατάστρωση σχεδίου για την αντιμετώπισή τους, πως να μην τεθεί το αγωνιώδες ερώτημα, του τι ακριβώς συμβαίνει; Και πού οδεύουμε;

Πως γίνεται, δηλαδή, και οι εθνικοί ταγοί μας σιωπούν απέναντι στα όσα ανεπίτρεπτα συμβαίνουν, ως εξελίξεις της υπογραφής της συνθήκης των Πρεσπών;

Να είναι, άραγε, η καλπάζουσα πια παρακμή, που καταπίνει την Ευρώπη και ολόκληρη τη Δύση; Και δεν στηρίζει πια αντιδράσεις του παλιού καλού καιρού, όταν ακόμη επικρατούσε (στο βαθμό βέβαια που επικρατούσε) το Διεθνές Δίκαιο;

ΙΙ. Λόγοι ακύρωσης της συνθήκης των Πρεσπών

Το κύριο θέμα που μου έθεσε ο φίλος Θάνος Χούπης, είναι οι πολλαπλές παραβιάσεις αυτής της συνθήκης και η αναγκαιότητα ακύρωσής της.

Παρότι, πιστεύω ότι ήδη το έχω εκτενώς απαντήσει, ας το κάνω πιο συγκεκριμένο. Από το πρώτο έτος των σπουδών μου στα Νομικά, στο ΑΠΘ, οι καθηγητές μας τόνισαν ότι υπάρχουν πάντα πολλά παράθυρα ακυρότητας μιας συμφωνίας. Στην προκείμενη περίπτωση υπάρχει σωρεία δυνητικών λόγων, υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι αυτή η ακύρωση επιδιώκεται από τους αρμοδίους αυτού του τόπου. Κάτι, που προς το παρόν, δεν είναι ορατό.

Αντιθέτως, πιστεύω ότι το όντως μέγα αυτό πρόβλημα δεν αποτελεί και πρόβλημά τους. Συνεπώς, το ερώτημα που μου τέθηκε δεν είναι του παρόντος, αλλά μεταφέρεται σε κάποιο μέλλον, στο οποίο θα υπάρχει κυβερνητική βούληση ακύρωσης της συμφωνίας.

Ενδεικτικά, αναφέρω, ανάμεσα και σε πλήθος άλλων, ότι εύκολα μπορεί να υποστηριχθεί μη ύπαρξη συμφωνίας, δεδομένου ότι η περί ης συνθήκη δεν έχει υπογραφεί από τον τότε ΠτΔ των Σκοπίων, και φέρει μόνο την υπογραφή του Έλληνα ΠτΔ. Ακόμη, ότι δεν τηρείται το όνομα με το οποίο έγινε η συμφωνία, δηλαδή η προσθήκη Βόρεια. Ακόμη, ότι οι Σκοπιανοί, ουδόλως, έχουν παραιτηθεί των αλυτρωτικών τους βλέψεων. Θα έλεγα, αντιθέτως, ότι τις έχουν στο μεταξύ ενισχύσει. κ.ο.κ.

Έτσι, λοιπόν όταν και αν έρθει εκείνη η ώρα της ακύρωσης, θα βρεθούν με μεγάλη ευκολία, 100 και ένας λόγοι για να υλοποιηθεί.

Προς το παρόν, καλόν θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε στο που έχουμε καταντήσει. Το έπος της απελευθέρωσης της Μακεδονίας έχει, αναγκαστικά, χάσει τη λαμπρότητά του, καθώς έχει εισβάλλει ακάθεκτος ο Δούρειος Ίππος του αλυτρωτισμού. Ανεγκέφαλοι, ανιστόρητοι, επιπόλαιοι και αφελείς όσοι πιστεύουν, ακόμη, στην αθωότητα του απλού αιτήματος του ονόματος της Μακεδονίας, από τα Σκόπια και από τους πρωτεργάτες της προδοσίας. Το σχέδιο της δημιουργίας ενιαίου Μακεδονικού κράτους, από τη συνένωση των τριών (δήθεν υπό κατοχή) Μακεδονιών, έχει αρχίσει να εφαρμόζεται επί Στάλιν, και προχωρεί με βήμα σταθερό, μόλις διαφαίνονται κάποιες ευκαιρίες. Οι Σκοπιανοί, ουδόλως κρύβουν πια τις προθέσεις τους, αλλά και ουδόλως ασχολούνται με την εγκυρότητα ή μη της συμφωνίας των Πρεσπών. Διότι η Κερκόπορτα άνοιξε, και μάλιστα ορθάνοιχτη. Από τη στιγμή, που οι Σκοπιανοί εισέρχονται σε διεθνείς οργανισμούς, με το όνομα Μακεδονία, αναγνωρίζονται, αυτόματα, δύο κράτη με αυτό το όνομα. Και, ότι ήθελε προκύψει. Ηδη η κυρία Ούρσουλα φον δε Λαιαν καλεί τους Σκοπιανούς να αλλάξουν το Σύνταγμα, για να είναι εκλόγιμο μέλος στην ΕΕ.

Συνεπώς, μετά από έναν αιώνα και κάτι, που οι πρόγονοί μας γιόρτασαν με δάκρυα στα μάτια, την απελευθέρωση της Μακεδονίας τους, οι απόγονοί τους εισέρχονται ξανά σε μια σκοτεινή περίοδο, μέσα στην οποίαν οφείλουν να δώσουν μάχες για να τη διατηρήσουν.

Η Μακεδονία, αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα που αδυνατεί να επιβιώσει χωρίς τη Μακεδονία, έχει εισέλθει σε ζώνη υψηλού κινδύνου. Θα μπορούσε ο κίνδυνος αυτός, ακόμη, να αναχαιτιστεί, αν γινόταν εγκαίρως συνειδητός. Όπως, όμως, όλα δείχνουν, οι αρμόδιοι μας βρίσκονται σε κατάσταση Νιρβάνα, η ίσως και να πλευρές του προβλήματος στεγανές και αθέατες για τους κοινούς θνητούς.

Διότι, πως αλλιώς να ερμηνευτούν, ανάμεσα και σε πλήθος άλλων, προθέσεις δημιουργίας νέων πολιτικών κομμάτων, από ορισμένους που υπέγραψαν, από άγνοια, επιπολαιότητα, πιέσεις, απειλές ή κάτι άλλο, Μνημόνια και συμφωνίες, που κατέστρεψαν την Ελλάδα; Και αυτή η πρόθεσή τους να εκλαμβάνεται ως απολύτως κανονική, παρότι δεν έχουν δοθεί οι απολύτως απαραίτητες εξηγήσεις, για το πως και το γιατί υπογράφτηκαν αυτές οι συμφωνίες και αυτά τα Μνημόνια.

Συμπέρασμα

Ως τελικό, συνεπώς, συμπέρασμα αυτής της ομιλίας μου θα καταλήξω στο ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ο αριθμός ή και η σοβαρότητα των παραβάσεων, από τους Σκοπιανούς, της συνθήκης των Πρεσπών, ώστε να επιδοθούμε σε προσπάθειες ακύρωσής της. Αντιθέτως, το πρόβλημα έγκειται στο ότι οι αρμόδιοι μας δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι, εξαιτίας αυτής της συνθήκης, η Ελλάδα αναπαύεται επάνω σε πυριτιδαποθήκη. Έτσι, γι’ αυτό, ασχολούμαστε ξένοιαστοι με το πότε θα γίνουν οι προσεχείς βουλευτικές εκλογές. Πως θα βγουν από τη μέση κάποιοι επικίνδυνοι, ώστε να επικρατήσουν αυτοί «που εκάστοτε πρέπει». Πως θα υποβαθμίσουμε ή και θα αλλοιώσουμε δυσάρεστες εθνικές, οικονομικές, κοινωνικές και άλλες εξελίξεις, ώστε ο λαός να επικεντρωθεί στα σπουδαία: πως θα κυβερνηθεί από τους ίδιους, ει δυνατόν, εσαεί.

Η πυριτιδαποθήκη, όμως, υπάρχει και ενδέχεται να εκραγεί αύριο, σε ένα χρόνο ή και σε δέκα χρόνια. Όμως, θα εκραγεί, οπωσδήποτε, αν δεν ληφθούν άμεσα, όσα μέτρα είναι ακόμη διαθέσιμα.

Με μια φράση, ο αγώνας ακύρωσης.