Η ημέρα σήμερα είναι μεγάλη. Ο ήλιος πετάχτηκε τα μεσάνυχτα! Η τάξη ανετράπη. Δεν κατάλαβα νύχτα. Όλα μέρα, όλα φως. Πετάχτηκε ο ήλιος τα μεσάνυχτα, πώς να το πω; Τι ταπεινή η γλώσσα μου! Αδυνατεί να εκφράσει, όσα μάζεψε μέσα της η μικρή μου ψυχή.
Σαν βολίδα, σαν μεγάλη ρουκέτα πετάχτηκε στα ύψη αστραπόμορφος! Γέμισαν όλα φως, φως! Είναι αστραπηφόρος. Οι αστραπές της θεότητας απλώνονταν. Είναι ο μέγας ήλιος που λέγαμε κάποτε. Είναι ο Χριστός, είναι η κοσμοχαρμόσυνη Ανάστασή Του, που όλοι περιμέναμε
Χριστός ανέστη! Φωνάζω με όλη μου τη δύναμη, δεν ξέρω κι εγώ πως.
Βρίσκομαι ψηλά στα βουνά, στις κορφές της Πεντέλης. Δοκιμάζω να δω αυτό το φως. Τάχα από πού έρχεται κι ως πού φθάνει; Βυθίζω το βλέμμα μου βαθιά στην ανατολή. Όλο φως, πουθενά τέλος. Στρέφω στη δύση. Πού δύση; Φως, το ίδιο φως! Πάω το βλέμμα στον βορά. Διαφορά καμία. Σκοπεύω τον νότο. Φως και μόνο φως. Μεγάλε Μελωδέ της Εκκλησίας μας, σωστά μελώδησες: Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός! Ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια.
Βλέπω τη σφαίρα μας τη μικρή, τη φτωχή και ταπεινή, τον πλανήτη μας, όπου κατοικούμε εμείς τα αδιόρατα μικρόβια.
Την βλέπω σαν κρυστάλλινη βολίδα να κρέμεται από τα αθεώρητα ύψη. Από πού κρατιέται, από πού; Τώρα πλανάται ελαφρά, ελαφρά μέσα στο αφάνταστο κενό, σαν ουρανογάλαζη φυσαλίδα. Αφρογραμμένα πάνω της χρυσά γράμματα: Χριστός ανέστη!
Στη διάθεσή της είναι οι χορδές του απείρου. Μαγνητίζεται, ηλεκτρίζεται, θίγει τις λεπτές αυτές χορδές μόλις, ελαφρά, αλλά πολύ ελαφρά, διότι είναι λεπτές, σαν αράχνη. Είναι πνεύμα. Είναι το μέλος το μυστικό των ψυχών που η Αγάπη σέρνει πίσω της.
Είναι η αύρα εκείνη η λεπτή, που φυσά παντού, και στα βάθη και τ’ απόκρυφα της ψυχής μας, άχρι μυελού οστών, μερισμού σαρκός και πνεύματος, αφού το Πνεύμα όπου θέλει πνει και την φωνή αυτού ακούεις, αλλ’ ουκ οίδας πόθεν έρχεται και πού υπάγει.
Πνει και ανασταίνει με το Χριστός Ανέστη τους εραστές της Αγάπης και τους κάνει πύρινους κι αυτούς.
Ο ουρανός. Μια κρυστάλλινη στέγη κι αυτός, διαφανής, φωτεινός δεν μας εμποδίζει διόλου την όραση τώρα. Βλέπουμε τα μυστικά του. Το μαύρο παραπέτασμα της αμαρτίας που μας χώριζε από τον ουρανό, έπεσε, τον έκαψε η μεγάλη φλόγα που πήδησε από τον τάφο απόψε. Και να, ο θρόνος της μεγαλοσύνης, όπου πρόδρομος εισήλθε ο Κύριος. Ο θρόνος του Πατρός σαν φλόγα.
Μια μεγάλη σημαία κυματίζει φλόγινη κι αυτή, με φλόγινα γράμματα: Χριστός Ανέστη!
Ο Σταυρός, το τρόπαιο της νίκης κατά του θανάτου. Βλέπω φλόγινες κορδέλες απ’ άκρη σ’ άκρη, γράφουν: Χριστός Ανέστη με χρυσά γράμματα.
Τ’ αγγελούδια, τα Πνεύματα, οι Άγγελοι. Κατά σμήνη, φλόγινοι κι εκείνοι με χρυσά μαλλιά, φλόγινες πλεξούδες, πλήθος. Πετούν, πετούν γύρω από κείνο τον φλόγινο, πύρινο θρόνο. Μα τι, όραμα βλέπω; Ναι, όραμα! Το μέγα όραμα! Χριστός Ανέστη!
Ανάσταση! Τα πάντα αναστήθηκαν, τα πάντα σε κίνηση, τα πάντα γεμάτα από τη δοξολογική κραυγή: Άγιος, άγιος άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης αυτού.
Φως, Δόξα, Ζωή. Χριστός Ανέστη!
Κάτω από τον ουρανό άλλα χρυσά πλήθη, χρυσά μαλλιά, χρυσές πλεξούδες. Έδεσαν τη μεγάλη ταινία της Ανάστασης στην καμάρα τ’ ουρανού, στόλισαν το στερέωμα. Σε κάθε άστρο γράφει με χρυσά γράμματα, Χριστός Ανέστη.
Πού είναι δεμένες αυτές οι κορδέλες; Πού είναι η άκρη; Όλα φαίνονται, λάμπουν και τίποτε δε βλέπουμε. Άρτι βλέπομεν εν αινίγματι και ως εν εσόπτρω, τότε οψόμεθα Αυτόν πρόσωπον προς πρόσωπον καθώς εστιν.
Πότε, μα πότε;
Μετά θάνατον. Από εκεί που αρχίζει η ζωή. Θα τη συνεχίσουμε αναστημένοι από δω.
Διότι ο Χριστός Ανέστη και ζει στους αιώνες, και της Βασιλείας Του δεν υπάρχει τέλος.-
+π. Ε. Μπ.
